Dark Tranquillity

Ίσως η προσέγγιση του νέου δίσκου των Dark Tranquillity να είναι μια από τις δυσκολότερες που είχα να διαχειριστώ φέτος για λόγους προσωπικούς. Για λόγους όμως μουσικούς, οι αγαπημένοι Σουηδοί επιστρέφουν με μία δουλειά που αποδεικνύει γιατί κατέχουν αυτή την εξέχουσα θέση στην καρδιά μας ακατάπαυστα στο πλαίσιο του μελωδικού death και όχι μόνο. Και η μετουσίωση της νέας μουσικής σε έναν απτό δίσκο ήρθε σε μια περίοδο έντονων αναταραχών εντός του πυρήνα των Dark Tranquillity, αφού τα τελευταία χρόνια, η σύσταση τους άλλαξε κατά πολύ.

Δεν ήταν μόνο η αποχώρηση του Christopher Amott που άφησε στα χέρια του σχετικά νέου Johan Reinholdz τη συγγραφή και των δύο μερών της κιθάρας που επηρέασε κατά πολύ τη συγγραφή νέου υλικού. Με την αποχώρηση τόσο του νεότερου Anders Iwers στο μπάσο αλλά κυρίως, την απρόσμενη φυγή του τελευταίου μακροβιότερου μέλους του συγκροτήματος, Anders Jivarp στα κρουστά, οι Dark Tranquillity έπρεπε λίγο πολύ να ανασυνταχθούν με μία καινούρια δύναμη. Οι Christian Jansson και Joakim Standberg έρχονται να γεμίσουν τις κενές θέσεις και έδειξαν άμεσα να μην δυσκολεύονται. Κάτω από το συνθετικό πυλώνα των Dark Tranquillity, αυτή τη μεγάλη μορφή που ονομάζεται Mikael Stanne, αλλά και του ανθρώπου που με τα πλήκτρα του τους κάνει να ξεχωρίζουν, Martin Brändström, έκατσαν κάτω κι έγραψαν έναν δίσκο ανθολογία όλης της πορείας του συγκροτήματος αλλά και φρέσκο συνάμα.

Υπήρξε άμεσα εμφανές από τα πρώτα κομμάτια που κυκλοφόρησαν ως singles για το "Endtime Signals" πως κάτι ταυτόχρονα παλαιικό αλλά καινούριο συνυπήρξε στις νέες συνθέσεις. Την αρχή έκανε το "The Last Imagination" που θυμίζει σε όλα ένα καλό κομμάτι Dark Tranquillity - πονεμένα φωνητικά, δύστυχες μελωδίες, μια δύναμη που πηγάζει βαθιά μέσα από κάποιο υπαρξιακό κενό. Σύντομα, το "Unforgivable", πολύ περισσότερο επιθετικό και κουβαλώντας αναμνήσεις από μια ιδιαίτερα πρώιμη περίοδο των Dark Tranquillity εμφανίστηκε κι αυτό για να γεμίσει απορίες σχετικά με το που τείνει η νέα ταυτότητα του συγκροτήματος αλλά και να μας γεμίσει με ενδιαφέρον. Κερασάκι, ή πιο συγκεκριμένα πικροκέρασο στην τούρτα ήρθε να κλείσει τις προαναγγελίες το "Not Nothing" για να μας χτυπήσει απευθείας εκεί που πονάμε, θυμίζοντας τι γνωρίζουν οι Dark Tranquillity να κάνουν καλά. Με την ευκαιρία μου να τους απολαύσω στο Brutal Assault με το τρέχον lineup (συν του Peter Lyse Karmark στη lead κιθάρα) αλλά και τις τρεις νέες συνθέσεις λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου δίσκου, σε μία συνθήκη μπόλικης βροχής και αμέσως μετά την αδιανόητη εμφάνιση του Abbath, πολλά ξεκαθάρισαν για το πως νιώθω για το συγκεκριμένο δίσκο.

Αρχικά ας πούμε πως οι Dark Tranquillity είναι από τις ελάχιστες μπάντες που θα μπορούσαν να κρατήσουν ζωντανό ένα υπερβολικά κουρασμένο κοινό που έχει αντέξει ήδη όσα περιέγραψα, και το έκαναν. Έπειτα, τα νέα κομμάτια δένουν σαν να έχουν βγει από την ίδια περίοδο με υλικό τους που προέρχεται από κάθε χρονική και υφολογική έκφανση τους στο παρελθόν. Είναι κυρίως όμως, πραγματικά η συνολική ποιότητα του "Endtime Signals" ως δίσκος, που σε κερδίζει και επιστρέφεις ξανά και ξανά σε αυτή την ζωσμένη με μια πρωτόγνωρη κατάρα οικειότητα. Μια μαύρη αγκαλιά, κρατά ατόφιο το συναίσθημα που μπορούσε πάντα ο Mikael Stanne με τη στιχουργική και ερμηνευτική του δεινότητα να σε κάνει να αισθάνεσαι ελπίδα μέσα στο ζόφο, με πλήρη όμως επίγνωση του τελευταίου. Αλήθεια, νομίζω πως πολλές προσωπικότητες του σκανδιναβικού death εκθειάζουμε ανά τα χρόνια, μα κάπως ξεχνάμε τον Stanne. Ο άνθρωπος αυτός δεν έχει χάσει ψήγμα ικανότητας και ταλέντου στη φωνή του ανά τα χρόνια. Είναι λες και όσο μεγαλώνει τα brutal φωνητικά του να αγριεύουν και τα καθαρά να γλυκαίνουν. Λες και ο άγγελος και ο δαίμονας μέσα του αντί να αποκτάνε φθορά, να αποκτούν εμπειρία σαν σε όρους tabletop gaming. Δεν θα υπήρχε χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του "Wayward Eyes" για τη συγκεκριμένη διαπίστωση.

Οι κιθάρες από την άλλη, ήταν ένα μεγάλο στοίχημα να πέσουν στα χέρια κυρίως ενός ανθρώπου. Παρ' όλα αυτά, δείγματα σαν τα "Neuronal Fire", "Drowned Voices", "Enforced Perspective" και αργότερα το "A Bleaker Sun", αφήνουν με κομμάτια που διψάς να τα βιώσεις ζωντανά. Νιώθεις μέσα από τις μελωδίες την οργή τους για την αποτυχία, την ανυπαρξία, αυτό το σημείο που φτάσαμε. Άλλες στιγμές, η στεναχώρια και η κατάθλιψη νικούν. Άλλωστε, η όλη θεματική του "Endtime Signals" είναι αυτή που πονάει πιο πολύ ειδικά με τη βοήθεια αυτής της καταστροφικής έννοιας της συγχρονικότητας. Είναι σπαραξικάρδιο το άκουσμα του "One Of Us Is Gone" όταν από το στόμα του Stanne βγαίνουν με τη μελωδική του τη φωνή οι λέξεις:

"These are the longest hours
Not knowing what time will grant us
These are the words that compose the dark
This is now where we are
And one of us is gone"

Αλλά και από τη δαιμονική του φωνή στο "Our Disconnect", σαν ευχή και κατάρα το γεμάτο αλήθεια συμπέρασμα: "There is violence in our hearts unbroken, this is the day of our disconnect". Είναι μια αλήθεια πως ο δίσκος μπορεί να μην εκκινεί με το δυνατότερο όπλο του, αλλά το "Shivers And Voids" είναι γεμάτο στοιχεία που σε γεμίζουν απορίες για το τι θα ακολουθήσει. Ο δίσκος όμως σίγουρα κλείνει με αυτό, μιας που το "False Reflection" απλά βαράει με ένα μαχαίρι τον καθρέφτη απέναντι και σου λέει κατάμουτρα πως αυτό που ήθελες να νομίζεις δεν υπάρχει. Εφτά χρόνια ατυχία μονομιάς.

Μια σκληρή συνειδητοποίηση η παραπάνω αν αντικατοπτρίσω, ειρωνικά χρησιμοποιώντας αυτό το ρήμα, το "Endtime Signals" στην δική μου ζωή τυχαία αυτό το διάστημα, χτυπάει στο ψαχνό. Το επίκεντρο του νέου δίσκου των Dark Tranquillity μπορεί να είναι το πως καταφέραμε να φτάσουμε ως εδώ κάνοντας ό,τι κάναμε στο παρελθόν στους εαυτούς μας αποδεχόμενο κάθε μορφής προϋπάρχουσα (αυτο)καταστροφή, δεν είναι όμως το διακύβευμα. Αυτό το τελευταίο, είναι η πάλη και οι θυσίες να δούμε στο βάθος ένα λαμπρότερο μέλλον. Να παλέψουμε μέσα στο σκοτάδι, μόνοι όπως ήρθαμε να βρούμε αυτό το φως. Το τέλος είναι καλό να το αποδέχεσαι γιατί είναι η μοναδική πιθανότητα να σημάνει μια καινούρια αρχή. Αλλιώς, τα φαντάσματα του παρελθόντος ξύνουν πληγές καθιστώντας τις αγιάτρευτες.

Μπορεί το "Endtime Signals" να στερείται κάπως από χαρακτηριστικά sing-along ρεφρέν για συναυλίες, μπορεί να είναι δημιούργημα σχετικά νέων μελών, αλλά τελικά φέρνει την ανανέωση που οι Dark Tranquillity είχαν ανάγκη, ξεπερνώντας κατά πολύ το "Moment", κάνοντας στην άκρη το "Atoma" και φτάνοντας να κοντραριστεί με παλιές μεγάλες τους κυκλοφορίες. Σίγουρα έτοιμο να παλέψει με τους καλοκαιρινούς μας δαίμονες, το "Endtime Signals" θα δώσει αυτό που οι Dark Tranquillity είναι προικισμένοι να δίνουν στη ζωή μου: αυτό το πολύτιμο συναίσθημα της ηρεμίας μετά την καταστροφή. Τι κι αν αυτό το συγκρότημα θα μου θυμίζει πάντα μια φιλιά που πέθανε για μια λάθος απόφαση που ποτέ δεν συζητήθηκε κι έναν έρωτα που πέθανε πριν γεννηθεί, το "Endtime Signals" ερχόμενο ακριβώς τη στιγμή που το χρειαζόμουν, θα μου θυμίζει πως ο θάνατος του καθενός δίνει χώρο στη γέννηση νέων στιγμών και πως μερικά συγκροτήματα όπως οι Dark Tranquillity θα έχουν τον τρόπο τους να βρίσκονται στο πλευρό σου ακριβώς όποτε τα χρειάζεσαι. Αυτός ο δίσκος, είναι για σένα και για μένα, αλλά όχι για εμάς.

"What stands before us are manmade monsters
Created by our own damn selves
We feign a deep understanding of something
Of something we can never be"

Spotify