Necrophobic

Όπως φαίνεται, οι Necrophobic δεν δείχνουν διατεθειμένοι να σταματήσουν την πορεία που πλέον έχουν πάρει. Από το εκπληκτικό "Mark Of The Necrogram" του 2018 που συστήθηκαν εκ νέου στο extreme metal κοινό, οι ιστορικοί Σουηδοί black/death metallers φροντίζουν να παίζουν διαρκώς με τις δυναμικές και το ύφος που τους χαρακτηρίζει, από τη σκοπιά που τους έκανε να βρουν μεγαλύτερη απήχηση. Έτσι, το "Dawn Of The Damned" του 2020 τους βρήκε να συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο, δημιουργώντας μεγάλα, μνημονικά και μελωδικά extreme metal άσματα, προορισμένα για πολλές ακροάσεις και συναυλιακές συγκινήσεις.

Η επιστροφή της μπάντας έπειτα από τέσσερα χρόνια με το "In The Twilight Grey" δεν αλλάζει ιδιαίτερα το τοπίο. Με προεξάρχοντες τους κιθαρίστες Sebastian Ramstedt και Johan Bergeback, το σπουδαίο συγκρότημα επιθυμεί να συνεχίσει να προσφέρει καταιγιστικό και μεγαλοπρεπές μελωδικό black/death metal. Τα 55 λεπτά του δέκατου δίσκου του συγκροτήματος συνεχίζουν να αποτελούν μια σπουδή πάνω στη σκοτεινή μελωδία, στην αψεγάδιαστη και ογκώδη παραγωγή, στο καταιγιστικό extreme metal και στην αναζήτηση μεγάλων στιγμών.

Εκ νέου, οι Necrophobic συνθέτουν με κύριο γνώμονα όχι την εξερεύνηση κάποιας διάθεσης ή ατμόσφαιρας, αλλά τις δυναμικές του τραγουδιού καθεαυτού. Οι δέκα συνθέσεις του "In The Twilight Grey", πέρα από το να ηχούν αρκετά γνώριμες από την πρώτη ακρόαση, παραμένουν υποδειγματικές ως προς την οικοδόμηση έντασης, την εκτόνωση, τις σωστές εναλλαγές μουσικών θεμάτων, τις τοποθετήσεις, τις φωνητικές γραμμές και τα leads. Σχεδόν ποτέ δεν διαρκούν περισσότερο του ιδανικού, αν και συχνά μπορούν να καθίστανται προβλέψιμες. Οι Necrophobic όμως, όπως αποκαλύπτουν και στο επιβλητικό και δραματικό ομότιτλο, το παλαιομοδίτικο "Nordavind" ή το πιο επικών διαθέσεων επτάλεπτο "Shadows Of The Brightest Night", δεν κάνουν συνθετικές εκπτώσεις.

Φυσικά, το "In The Twilight Grey" θριαμβεύει όταν ανεβάζει ταχύτητες και εντάσεις. Οι Necrophobic με κομμάτια όπως το ταχύ "Clavis Inferi", το πομπώδες "As Stars Collide", το αποτελεσματικό black ‘n’ roll του "Stormcrow" ή το θεατρικό mid-tempo "Mirrors Of A Thousand Lakes", δείχνουν πως εν έτει 2024 μπορούν ακόμη να κερδίζουν οπαδούς, αλλά και να τιμούν ισόποσα τις κλασικομεταλικές επιρροές όσο και τις καταβολές τους από μια ιστορική σκηνή της οποίας αποτέλεσαν κομβικό μέρος. Στον αντίποδα, υπάρχουν riffs, μελωδίες και σε δεύτερο βαθμό κομμάτια που διαταράσσουν την ροή του δίσκου αδυνατώντας να τον διατηρήσουν σε ένα ανανεωτικό και υψηλό ποιοτικά επίπεδο. Κάτι τέτοιο όμως, αν αναλογιστείς την εμπειρία δεκαετιών της μπάντας σε ένα περιορισμένο ηχόχρωμα, δεν μπορεί να αποτελεί κάποια έκπληξη.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, οι Necrophobic όσο υψηλά και αν διατηρούν τον πήχη με το πομπώδες extreme metal τους, αναμενόμενα θα παρουσιάσουν μικρή καμπή. Απέχοντας από το να θεωρηθεί ένας μέτριος δίσκος, το "In The Twilight Grey" υπενθυμίζει επαρκώς τις αρετές των Σουηδών και μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για να μυηθεί κάποιο στον ποιοτικό δισκογραφικό τους κόσμο. Δεν μπορώ όμως να μην δηλώσω πως η πεπατημένη οδός δεν θα καταρρίπτει προκλήσεις διαρκώς, αλλά να καταστεί τυποποιημένη. Εύχομαι οι Necrophobic να συνεχίσουν να αποφεύγουν αυτό το σκόπελο, μακάρι στο μέλλον με περισσότερη άνεση από ότι τώρα.

Bandcamp
Spotify