Spectral Wound

Οι Καναδοί έφτασαν σε επίπεδα λατρείας, ειδικά με τον πρότερο δίσκο τους. Το black metal της χώρας τους, και δη από το Quebec, φαντάζει αδύνατο να του αντισταθείς με τον τρόπο που αυτό ξετυλίγεται: ωμό, μελωδικό, άκρατα ριφς σε παράταξη, με σκοπό να ακουστούν εκκωφαντικά και παντοδύναμα σε κάποιο mega festival και σε φάση sing along. Το φανερώνει το άσμα με τίτλο και groove χρονιάς - "Aristocratic Suicidal Black Metal" -. Αν γίνεις πιο rock’n’roll λες να αποκτήσεις φήμη και αποδοχή;

Δε νομίζω να νοιάζονται ιδιαίτερα, μάλλον λειτουργούν ενστικτωδώς και όπου βγει. Παίζουν τη μουσική που γουστάρουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και επενδύουν στην πληθώρα των ριφς, θυμήσου το 1999 και τη δισκάρα των Immortal. Σε πιο πρόσφατη αναλογία, τους Lamp of Murmuur στο «ξεπούλημα» που έλαβε χώρα με το "Saturnian Bloodstorm". Με punk διάθεση και απόδοση βεβαίως. Γαμώ. Ένα βήμα παραπέρα στη δισκογραφία τους, μια διαφοροποίηση που ίσως ξενίσει κάποιους. Το τελείωμα του "Less and Less Human, O Savage Spirit " σκορπάει πάντως καλοδεχούμενο πανικό.

Ως γνήσια τέκνα της qbm σκηνής δεν απολλύουν τίποτα σε ταχύτητα, ούτε στο χαρακτηριστικό tremolo riffing. Μια αίσθηση παγωνιάς και ψύχους διατρέχει το δίσκο απ’ άκρη εις άκρη, άνευ βουνών, δασών και παρόμοιων σκηνικών. Αντάμα τους καταφθάνει και η σαπίλα, ο βούρκος και οι «αναθυμιάσεις» τους. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκουν θέση και οι στίχοι εξαιρετικής αισθητικής: μεταφορικοί, αλληγορικοί, σκοτεινά ποιητικοί. Καθρέφτης ενός κόσμου που δεν καταστράφηκε εν τέλει και πρέπει να συνεχίσεις να ζεις σε αυτόν. Ε, σε πιάνει μια τσαντίλα και μια επιθυμία για κρασί στα σκοτεινά.

Η μετάβαση από το τραχύ, σχεδόν ωμό, black metal σε πιο rock’n’roll φόρμες όπου κυριαρχεί το groove, αυξάνεται και τελειοποιείται συγκριτικά με το "A Diabolic Thirst", κρατώντας ως σταθερά τα φωνητικά του Jonah Campbell: πηγαδίσια ή και μπουντρουμίσια, κραυγές από την άβυσσο ως η φωνή σκοτεινών μυθικών πλασμάτων, δίνοντας ταυτόχρονα το έναυσμα για κραιπάλες και την αναπόφευκτη πορεία προς τα κάτω: "Drink deep!" & "Join us! Join us in decline!". Βασικός αρωγός της νέας τους προσπάθειας, η ιδανική παραγωγή, μέσω της οποίας εμφανίζονται σε υπερθετικό βαθμό οι αρετές των Καναδών.

Χαιρόμαστε τις μπασογραμμές όσο τίποτε άλλο, θαυμάζουμε το σπηλαιώδη ήχο των ντραμς και εκτιμούμε αφάνταστα την ευκρίνεια που δε συνοδεύεται από μοντέρνα αισθητική. Η διαχρονική απορία για κάθε είδους metal της περιοχής - μα τί πίνετε εκεί στον Καναδά - παρούσα εκ νέου, ειδικότερα στο τελείωμα του "A Coin Upon The Tongue", μερικά δηλαδή δευτερόλεπτα ατόφιας heavy metal ηδονής. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι κάποιοι δίσκοι δημιουργήθηκαν κατά παραγγελία, αν είναι δυνατόν. Που ταιριάζουν στο γούστο, αντανακλούν την ψυχική κατάσταση και είναι η μοναδική απάντηση στην ερώτηση, «τί μουσική ακούς;»

Bandcamp