Ulcerate

Σε προσωπικό επίπεδο, το αριστουργηματικό "Stare Into Death And Be Still" έχει μείνει στην μνήμη μου ως ένα «πανδημικό» άλμπουμ - ένας δαιδαλώδης σύντροφος σε μιαδύσκολη κι απομονωμένη περίοδο. Ήταν αναπόφευκτο να αγαπήσουμε ένα τέτοιο έργο και να το πάρουμε μαζί μας ως τα τέλη εκείνης της χρονιάς. Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, είμαι σίγουρος πως η πλειοψηφία των οπαδών των Ulcerate δεν περιμένουν από το άλμπουμ-διάδοχο να μπορεί να σταθεί στο ίδιο ύψος. Λοιπόν, μαντέψτε...

Πέραν του απελπιστικά μέτριου τίτλου του, το "Cutting The Throat Of God" έχει ως μόνο «ελάττωμα» - για όποιο άτομο το θεωρήσει ως τέτοιο - ότι στέκεται πάρα πολύ κοντά, σε ήχο, τεχνοτροπία και ατμόσφαιρα, στον προκάτοχο του. Είναι γεγονός πως μπορείς να πάρεις κάθε λέξη από την προ τετραετίας θαυμάσια κριτική του Άλκη Κοροβέση και να την εφαρμόσεις κι εδώ. Πως μπορείς όμως να αποτιμήσεις αρνητικά ένα άλμπουμ που ό,τι κάνει, το κάνει απολύτως τέλεια;

Οι Ulcerate λοιπόν, αν και παραμένουν κατ’ ουσία ένα technical death metal σχήμα, συνεχίζουν την εξερεύνηση των πιο μελωδικών τους δυνατοτήτων. Κάθε ένα από τα επτά έπη του “Cutting The Throat Of God” έχει τουλάχιστον ένα μεγαλειώδες μελωδικό σημείο που συχνά παρουσιάζεται μέσα από ένα πυκνό δάσος τεχνικότατων riffs και ρυθμών και συνήθως αποτελεί και το ατμοσφαιρικό του highlight. Αν όμως παρατηρήσεις πολύ στενά τις συνθέσεις, θα διαπιστώσεις πως στην μουσική τους υπάρχει πάντα μια πολύ επίμονη, δραματική κι ατμοσφαιρική αρμονία. Δεν εγκαταλείπει ποτέ την μουσική, κάνοντας ακόμα και τα πιο βίαια σημεία, τα blastbeats κλπ, να ακούγονται συνεκτικά και συνεπή ως προς την ευρύτερη τους ατμόσφαιρα.

Αν είσαι λοιπόν σε αυτούς που μπορούν να νιώσουν με το ύφος των Ulcerate, η ατμόσφαιρα που οικοδομούν είναι απολύτως συντριπτική. Δεν έχω δυσκολία στο να δηλώσω πως η ανάπτυξη των τριών τελευταίων λεπτών του "Further Opening The Wounds" ή το καταληκτήριο riff του ομώνυμου τραγουδιού αξίζουν να τοποθετηθούν εκεί πάνω - στο ίδιο επίπεδο με το φινάλε του “Deliverance” φερειπείν - μαζί με το καλύτερο metal οποιασδήποτε εποχής. Τέτοιες στιγμές τελειότητας υπάρχουν άπειρες μέσα (και) σε αυτό το άλμπουμ και σου ζητούν επίμονα να ανακηρύξεις τους Ulcerate σε απόλυτους βασιλιάδες της extreme metal τέχνης των 20s. Ίσως και όχι μόνο της extreme.

Αν υπάρχει κάτι που τους διαφοροποιεί ίσως από οποιαδήποτε άλλον είναι η επιβλητική χρήση εκείνου του στοιχείου που ο Άλκης αποκάλεσε “avant-garde μανδύα” και η απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στις συνιστώσες τους: οι Ulcerate είναι τρομερά τεχνικοί και προοδευτικοί για να τους πεις ατμοσφαιρικούς, και τρομερά συναισθηματικοί για θεωρηθούν ρηχά ακραίοι. Κάθε σύνθεση χρησιμοποιεί ότι εκφραστικό και τεχνικό όπλο διαθέτουν και το ρίχνει σε έναν χαοτικά οριακό χορό. Και μην ξεχνάμε ότι οι Ulcerate είναι απλώς ένα trio, έτσι; Τα riffs του Michael Hoggard είναι όμως ένας απροσπέλαστος εφιάλτης. Τα growls του Paul Kelland - με το άπειρο reverb για τα death metal δεδομένα - διαθέτουν μια αναπάντεχη επιβλητικότητα. Τα δε τύμπανα του Jamie Saint Merat συνιστούν από μόνα τους μια εμπειρία: πιστεύω πως ακόμα κι αν μπορούσες να απομονώσεις τα drums, ο δίσκος θα ήταν και πάλι γεμάτος με μουσικό ενδιαφέρον. Είχα να το νιώσω αυτό τόσο έντονα από τη δουλειά του Sean Reinert στο "Traced In Air".

Τα "To Flow Through Ashen Hearts”, "The Dawn Is Hollow" και "To See Death Just Once" έχουν ήδη οριοθετήσει τις προσδοκίες σου. Το παζλ συμπληρώνεται με τα "Transfiguration In And Out Of Worlds" και το δεκάλεπτο "Undying As An Apparition", με κάθε ένα από τα τραγούδια να φαντάζει σαν ένα σκοτεινό υπαρξιακό δράμα. Τα dissonant στοιχεία, ο death metal όγκος, οι πιο υψίσυχνες black metal αναφορές και οι θηριώδεις μελωδίες εναλλάσσονται αέναα, υπηρετώντας ένα grand design που εξακολουθεί, κάπως, να δραπετεύει. Νιώθεις πως βρίσκεσαι πάντα ένα βήμα από την αποκωδικοποίηση του μυστικού.

Αν πια έχουμε όλοι αντιληφθεί κάτι για τους Ulcerate είναι ότι έχουν ως τώρα κυκλοφορήσει μόνο δισκάρες. Το έβδομο δισκογραφικό τους βήμα δεν αποτελεί εξαίρεση, βρίσκει μάλιστα τους Νεοζηλανδούς να έχουν μάλλον τελειοποιήσει το σοκαριστικά μεγαλειώδες τους ύφος. Ίσως το “Cutting The Throat Of God” δεν είναι τόσο καταιγιστικό όσο η μέχρι το 2016 δισκογραφία τους, είναι όμως ένα έργο που δημιουργεί πάθος και δέος. Ένα σκοτεινό, εγκεφαλικό αριστούργημα που ενδυναμώνει την ψυχή και, όσον αφορά τα πράγματα που μπορεί να προσφέρει η metal μουσική του σήμερα, στέκεται σε μια δική του, μοναχική κορυφή.

Bandcamp