Alcest

Μπορείς να κρίνεις ένα άλμπουμ από το εξώφυλλο του; Μπορεί ένα ήδη καταξιωμένο συγκρότημα να κυκλοφορήσει τον έβδομο του δίσκο και να αποτελεί πιθανόν τον καλύτερο της καριέρας του, χωρίς μάλιστα να αλλάξει τον ήχο του; Τα παραπάνω ερωτήματα είναι ίσως άχρηστα. Ιδού όμως κι ένα πραγματικά χρήσιμο: μπορείς να αγγίξεις ως ενήλικος την ονειρική χώρα που ονειρεύτηκες ως παιδί;

Αυτό είναι ένα άλμπουμ για αυτούς που, ναι, ίσως και να μπορούν!

Πραγματικά, μετά από άπειρες ακροάσεις, αναρωτιέμαι τί στο καλό έπαθε ο αγαπητός μας Stephane Paut, αλλιώς γνωστός ως Neige. Τα επτά Τραγούδια της Αυγής του (les chants de l' aurore) δεν έχουν τίποτα που δεν ακούσαμε ξανά από τους Alcest. Σίγουρα υπάρχει ένα καλό ανακάτεμα πραγμάτων που έγιναν ήδη στο παρελθόν - οι ατμόσφαιρες των δύο πρώτων άλμπουμ, μια μικρή shoegaze δόση αλά "Shelter", μια post υποψία αλά "Spiritual Instinct" και ούτω καθεξής. Κι όμως. Κανένα τους άλμπουμ δεν ακούγεται τόσο άμεσο, τόσο παραμυθένιο, τόσα κρυστάλλινα γεμάτο υπέροχες ιδέες. Ίσως κανένα δεν ακούγεται τόσο εμπνευσμένο.

Το "Les Chants De L' Aurore" είναι μία δουλειά με υλικό που, εν πρώτοις, μοιάζει πιο up-tempo και φωτεινό από το παρελθόν. «Χοροπηδηχτοί» ρυθμοί στα τύμπανα, riffs γεμάτα πλούσιο distortion και ματζόρε συναίσθημα, φωνητικά που ακούγονται σχεδόν χαρούμενα… οι Alcest έχουν σκαρώσει αυτή την φορά κάτι εντελώς αλλοπαρμένο, κάτι που δεν σε καλεί να μελαγχολήσεις και να νοσταλγήσεις αλλά να βιώσεις το όνειρο σου στο πετσί σου. Η αυγή ήρθε, τα μάτια άνοιξαν μα το όνειρο είναι ακόμα εκεί. Ακόμα και τα black σημεία - ναι, υπάρχουν - μοιάζουν απόλυτα φυσικά κι ενταγμένα στις συνθέσεις, χωρίς την παραμικρή υποψία επιτήδευσης.

Το "L' Envol" σε έβαλε να πετάξεις με τους ερωδιούς και το "Flamme Jumelle" να χορέψεις με την «δίδυμη φλόγα» σου, αυτά είναι όμως μόνο η αρχή. Μέσα σε μία συνεκτικά αδιαπέραστη ατμόσφαιρα, το άλμπουμ σε σπρώχνει στο τέλος του ορίζοντα. Η χαρμολύπη του "Komorebi" θα συναντήσει την συγκαλυμμένη blackmetal-άδικη καρδιά του καταπληκτικού "Améthyste". Το πιάνο και το τσέλο του soundtrack-ικού "Reminiscence" θα ενωθεί με το αριστουργηματικό "L'Enfant De La Lune" - εκεί δηλαδή που το ηλεκτροακουστικό riff στην μέση θα σταθεί σαν μνημείο στην φωτεινή πλευρά του φεγγαριού!

Αδυνατώ λοιπόν να καταλάβω ποιο είναι το μυστικό συστατικό αυτού του μαγικού δίσκου. Προφανώς, αν δεν σου αρέσουν οι Alcest, αυτό δεν θα αλλάξει. Αν όμως σου αρέσουν έστω και λίγο, τότε το "Les Chants De L' Aurore" ίσως σε ξετινάξει. Blackgaze, shoegaze, post. Απλές λέξεις που μάλλον ωχριούν μπροστά στην δόξα μιας αυγής! Το ακουστικό "L'Adieu" κλείνει το άλμπουμ όμως η μαγεία μένει πίσω, βαθύ χνάρι, σκαρφαλώνει ψηλά μαζί με το πιάνο και τα έγχορδα.

Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, όμως τουλάχιστον δεν είναι ψέματα, είπε κάποτε ο Παύλος Παυλίδης. Οι Alcest, ως γνωστόν, αποτελούν την μουσική αποτύπωση των επαφών που είχε ο Neige ως παιδί με τον ονειρικό κόσμο που ονόμασε Fairy Land. Τώρα, επτά άλμπουμ μετά το ξεκίνημα τους και κόντρα στα προγνωστικά, το project αυτό μοιάζει να προσγειώνεται και να κατακτά εκείνη την πραγματικότητα. Μαγεμένοι, νιώθουμε σχεδόν σαν παρείσακτοι βιώνοντας το όνειρο του άλλου. Μέχρι να αντιληφθούμε ότι το όνειρο είναι μόνο ένα κι ανήκει σε όλους.

Bandcamp