Pyrrhon

Σε περίπτωση που δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή σας, οι Pyrrhon αποτελούν εδώ και μια δεκαετία ένα από τα πιο ενδιαφέροντα tech-death metal σχήματα της γενιάς τους. Ο πιο πρόσφατος δίσκος τους, το προ τριετίας "Abcess Time" ήταν ένα αχαλίνωτο avant-garde death κοινωνικά ευαίσθητο μανιφέστο με επιρροές από mathcore μέχρι noise και sludge. Η απρόσμενη (απλά το ανέβασαν μια ωραία Παρασκευή στο bandcamp) δισκογραφική τους επιστροφή με το "Exhaust", ήρθε και ισοπέδωσε κάθε προδιάθεση να ακούσουμε οτιδήποτε άλλο σε extreme metal αυτή την περίοδο.

Βασική θεματική του πέμπτου δίσκου των Νεοϋορκέζων είναι η εξάντληση. Εν μέσω πανδημίας η μπάντα βρέθηκε σε συνθετικό και δημιουργικό ναδίρ, και με το μέλλον του δίσκου αβέβαιο, απομονώθηκε σε μια καμπίνα στο δάσος (χο χο) με μερικά ψυχοτρόπα μανιτάρια, και διάθεση για τζαμάρισμα, αυθορμητισμό, σε μια ιδιαίτερα συλλογική διαδικασία. Η ενέργεια και η ένταση αυτής της κατάρριψης αποστάσεων, γίνεται εύκολα αντιληπτή με μια ακρόαση του "Exhaust", όπου σε 38 λεπτά παρουσιάζει την πιο συμπυκνωμένη αλλά όχι χαλιναγωγημένη εκδοχή του ηχοχρώματος των Αμερικανών.

Οι δέκα συνθέσεις του "Exhaust" τρόπον τινά συνεχίζουν σε ένα στενότερο μονοπάτι από αυτό του προκατόχου τους. Οι noise rock νοθείες έχουν αυξηθεί, όπως υποδηλώνει και το συγκλονιστικό "Out Of Gas", εντείνοντας το εδραιωμένο κλίμα αστικής παρακμής και ανυπόφορης εξάντλησης το οποίο εξερευνά διαχρονικά η μπάντα. Ωσάν πιο δρομίσιοι Imperial Triumphant, συνδυάζουν σπασμωδικές μπασογραμμές με free jazz σημεία δίχως να ξεφεύγουν από σύντομες δομές, ενώ σε κομμάτια όπως το "The Greatest City Of Earth" μεγαλουργούν κιθαριστικά, μεταβαίνοντας από μικροτονικότητες και δυσαρμονίες σε πελώρια sludge/noise σημεία (ο κιθαρίστας Dylan DiLella παίζει πλέον πέραν του alter ego των Scarcity και στους Couch Slut οπότε ψιλοκατάλαβες).

Οι Pyrrhon μπορεί πλέον να παίζουν με τα τραπουλόχαρτα σε κοινή θέα, παραμένουν όμως επικίνδυνοι. Η παραγωγή του Colin Marston εξασφαλίζει την ανάδυση κάθε ηχητικής λεπτομέρειας σε ένα εντυπωσιακά audiophile αποτέλεσμα, που παραμένει ευρύ και ποιητικό στις θεματικές του. Από την εξοντωτική αθλητική βιομηχανία μέχρι την νεοφασιστική άνοδο και το πραξικόπημα στο Καπιτώλιο, όλος ο βούρκος της κοινωνίας των Η.Π.Α. όπως έφτασε στα όρια του το συγκρότημα αυτή την τριετία περικλείεται σε ένα συμπαγές, τσιμεντένιο, κουτί της Πανδώρας. Στο "Concrete Charlie" μέσα σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά οι Pyrrhon οικοδομούν και μετέπειτα αποδομούν ένα μανιακό riffing, με τα φωνητικά του Doug Moore να κόβουν την ανάσα.

Σε μια εποχή που το πειραματικό death metal όχι απλά μεγαλουργεί αλλά βρήκε τα επόμενα poster boys του, οι Pyrrhon επιμένουν να κινούνται στο παρασκήνιο. Οι μεγαλουπόλεις με τις ασφάλτους τους που εν μέσω της καθημερινής βιοπάλης φαντάζουν σαν λεωφόροι του Mad Max για όσα άτομα τις περιδιαβαίνουν ακατάπαυστα, και η αποξένωση γίνονται το ιδανικό πεδίο δράσης ώστε να βρίσκεις νόημα στις κραυγές "stress test" του "Stress Fractures" αλλά και να επανατοποθετήσεις τη γνωστή ρήση του Μάρξ σε ένα avant extreme metal ηχητικό εμπρησμό στο "First As Tragedy, Then As Farce". Όταν ο δίσκος δε, ρίξει αυλαία με το τίγκα death metal "Hell Medicine" που ξεσηκώνει με τις φρικιαστικές του κιθάρες την κόλαση την ίδια, τότε ίσως γελάσεις με τα περί αμεσότητας που διατυμπανίζω στην εν λόγω κριτική/

Οι Pyrrhon κυκλοφόρησαν, αν όχι το magnum opus τους (έχω μείνει προσωπικά ακόμη κολλημένος με το "What Passes For Survival"), τον ιδανικό εισαγωγικό δίσκο για να μυηθείς στον κόσμο τους. Οι πειραματισμοί του extreme metal και οι κυκλοφορίες που καταρρίπτουν ηχητικά σύνορα και αποστάσεις έχουν γίνει νόρμα την τελευταία δεκαετία. Σε μια εποχή λοιπόν που η ουσία πέφτει στην ατμόσφαιρα, στην περιπλοκότητα και την σχετικοποίηση των ορίων της φόρμας, οι Pyrrhon εξακολουθούν να συνθέτουν χαοτικά κομμάτια με εγγενές νόημα, φλερτάροντας με την πρόζα και το παράλογο της καπιταλιστικής ορθολογικότητας. Κλέβοντας (για δεύτερη φορά όσο γράφω στο σάιτ) τον «Σίσυφο» του Καμύ, «ο παράλογος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να εξαντλεί και να εξαντλείται». Το "Exhaust" των Pyrrhon, γελάει σαρδόνια με την μαυρίλα της ύπαρξης και τον θάνατο της δημιουργικότητας, ενώ τα αντιμάχεται καλλιτεχνικά. Μεγαλειώδες, όσο και χύμα. Από τους δίσκους της χρονιάς.

Bandcamp
Youtube