Kerry King

Δεν νομίζω πως ο Kerry King χρειάζεται συστάσεις, ούτε ότι το "From Hell I Rise" - ένα από τα πολυαναμενόμενα metal άλμπουμ για το 2024 - χρειάζεται μεγάλες εισαγωγές. Είναι όμως απαραίτητο να υπενθυμίσουμε ποιοι πλαισιώνουν τον King στο πρώτο του σόλο άλμπουμ: ο Mark Osegueda (Death Angel) στα φωνητικά, ο Phil Demmel (Vio-Lence, Machine Head) στην κιθάρα, ο Kyle Sanders (Hellyeah) στο μπάσο κι ο Paul Bostaph (Slayer, Testament, Forbidden, Exodus) στα τύμπανα. Δηλαδή, ένα πραγματικό all-star line up.

Αυτή εδώ η πεντάδα βετεράνων κουβαλάει τόση εμπειρία, γνώση και thrash metal τεχνογνωσία που θα ήταν μάλλον αδύνατο να κυκλοφορήσει κάτι ολοκληρωτικά αδιάφορο. Όλο το παιχνίδι εδώ θα παιζόταν στο αν ο King και η ομάδα του ήθελαν απλώς να διεκπεραιώσουν ένα άλμπουμ ή αν θα έδειχναν αυθεντικά πεινασμένοι για κάτι πιο ποιοτικό. Η πείνα λοιπόν για ένα καλό άλμπουμ υπάρχει, σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι ίσως πιστέψαμε όταν είδαμε το μετριότατο εξώφυλλο και τους generic τίτλους.

Το "From Hell I Rise" είναι ένα άλμπουμ που (ευτυχώς) δεν επιχειρεί, ή δεν τολμάει, να αναμετρηθεί με τα φλεγόμενα 80s και το δαιμονικό thrash πάθος εκείνης της εποχής. Προς τιμήν του. Είναι ένα δυναμικό και αρκετά γυαλισμένο άλμπουμ - πολύ καλή, διαυγέστατη παραγωγή - που πατάει περισσότερο σε ότι έκαναν οι Slayer από τα 90s έως και το "Repentless" του 2015. Σε πολλές στιγμές, μοιάζει όντως να αποτελεί ένα άλμπουμ πολύ κοντά σε κάτι που θα έκαναν οι Slayer σήμερα. Χωρίς να προσπαθεί να κοπιάρει τον εαυτό του, ο Kerry King συνθέτει ένα αρκετά σύγχρονο άλμπουμ που κοιτάει στο παρελθόν με τρόπο εκλεκτικό.

Υπάρχουν στιγμές που μάλλον γίνεται απόπειρα αναπαραγωγής της ατμόσφαιρας του "Seasons In The Abyss" - αναφέρομαι σε riffs που συναντάει κανείς στο μέσο του "Crucifixation", στην εισαγωγή του "Tension" ή στο "Toxic". Σε άλλα τραγούδια όπως στα "Everything I Hate About You" και "Two Fists", η μπάντα στρέφεται με επιτυχία στις punk/HC καταβολές της - ο στίχος εξάλλου είναι, στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ, κοινωνικός. Παρόλα αυτά, το "From Hell I Rise" στέκεται καλύτερα κι ακούγεται πιο πειστικό στα ρυθμικά του τραγούδια, κι ειδικά στο "Residue" και το θαυμάσιο "Trophies Of The Tyrant". Το τελευταίο είναι θεωρώ και το highlight του δίσκου. Κάποια fillers δεν αποφεύγονται ολοκληρωτικά, το άλμπουμ όμως συνολικά έχει καλή ροή στα 13 του τραγούδια και καλές εναλλαγές ανάμεσα σε γρήγορες και mid-tempo ιδέες.

Εκτελεστικά, όλη μπάντα διαπρέπει. Οι King/Demmel προφανώς και εξαπολύουν δεκάδες καυτά riffs και τυπικά αλλά κι εύστοχα solos. Ο Bostaph ξεχωρίζει από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο σε ακόμη μία άρτια thrash παράσταση και ο Sanders συνοδεύει ιδανικά. Ειδική μνεία πρέπει όμως να γίνει στον Osegueda: ίσως κάποιοι μείνουν στις όποιες ομοιότητες παρουσιάζουν οι ερμηνείες του με εκείνες του Araya, αν όμως παρατηρήσει κανείς τα φωνητικά, θα διαπιστώσει πως ο Oseguada έχει κάνει καλή δουλειά και προσδίδει πολλά από το δικό του ύφος στα τραγούδια. Συνολικά, η απόδοση του σχήματος είναι τέτοια που με κάνει να πιστεύω πως θα ήταν δικαιότερο αυτό το άλμπουμ να κυκλοφορήσει κάτω από το όνομα μιας κανονικής μπάντας.

Συνολικά λοιπόν, το "From Hell I Rise" έχει όλα όσα θα περίμενε κανείς από το όνομα Kerry King: thrash ιστορία και αίγλη, ανώτερη riff-ολογία, άρτιο performance, τόνους εμπειρίας και μπόλικο attitude. Από αυτήν την άποψη, το άλμπουμ οφείλει να κριθεί ως πετυχημένο, ακόμα κι αν οι συνθέσεις του μοιάζουν να είναι απλώς καλές - και σίγουρα μακριά από το να χαρακτηριστούν κλασικές. Οι ορδές των οπαδών των Slayer θα απολαύσουν ένα δυναμικό και συμπαγές άλμπουμ που θα διατηρήσει το όνομα του King στην επικαιρότητα με θετικό τρόπο. Σε ότι αφορά το μέλλον αυτού του project ή τους ίδιους τους Slayer, μάλλον θα πρέπει να κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα. Το "From Hell I Rise" θα κρατήσει όμως καλή συντροφιά.

Spotify