Bedsore

Η Ρώμη είναι μια πόλη που σε υπνωτίζει με το μεγαλείο της και τις ιστορίες που κοιμούνται κάτω από τις πέτρες. Ένα Αναγεννησιακό κείμενο, το "Hypnerotomachia Poliphili", εμπνέει το (μέχρι πρότινος) progressive death σχήμα των Bedsore να χτίσει το δεύτερο άλμπουμ του και να εγκαταλείψει σχεδόν ολοκληρωτικά τον extreme χώρο, αγκαλιάζοντας τα ζεστά ηχοχρώματα του παλιού prog rock. Αν ο αυτοπροσδιορισμός τους ως 1970s death metal σε αγγίζει, συνέχισε την ανάγνωση.

Το φλερτ του prog rock με το death μας απασχολεί παρατεταμένα, από τότε που οι Opeth ύψωσαν την σημαία της «επανάστασης» ως και σήμερα που οι Blood Incantation σαρώνουν. Οι Bedsore θα ήθελαν πάρα πολύ να σταθούν κάπου ανάμεσα, κυρίως όμως κοντά στους πρώτους. Από τις πρώτες νότες του "Minerva's Obilesque" γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η μπάντα λατρεύει τις αραχνοΰφαντες, στοιχειωμένες ατμόσφαιρες των Akerfeldt & co, αν και για να είμαστε δίκαιοι, είπαμε, Ρωμαίοι είναι άνθρωποι και δεν χρειάζονται το σουηδικό obscure prog: έχουν κοτζάμ Rock Progressivo Italiano και δυο χιλιετίες ιστορίας, αρκετά στοιχεία δηλαδή για να εμπλουτίσουν ή να στοιχειώσουν τις δικές τους συνθέσεις.

Οι Bedsore όμως δεν παρουσιάζουν τις εξερευνητικές ορέξεις των Blood Incantation, ούτε το θαυμάσιο songwriting των Opeth. Το δικό τους δυνατό χαρτί είναι οι ενορχηστρώσεις. Μια παρέλαση από ζεστά αναλογικά synths, τρομπέτες, παράξενα φωνητικά που εμφανίζονται από το πουθενά, έγχορδα και ότι άλλο επιθυμείς θα διαδραματιστεί μπροστά σου. Ο ήχος είναι πολύχρωμος και γεμάτος περιπέτεια, μυστηριακά vibes αναδύονται μέσα στις συνθέσεις και το κυνήγι του απρόβλεπτου μοιάζει να είναι ο απώτερος τους στόχος. Δεν είναι λοιπόν παράλογο πως όσο πιο μεγάλη η φόρμα, τόσο πιο μεγάλο και το «χάσιμο». Με κορυφαίο βέβαια το 11λεπτο "A Colossus, An Elephant, A Winged Horse; The Dragon Rendezvous" - σίγουρα και υποψήφιος καλύτερος τίτλος τραγουδιού για το 2024.

Κι από ουσία; Η αλήθεια είναι πως ενώ συμβαίνουν μερικά υπέροχα, φανταχτερά πράγματα μέσα στις συνθέσεις και πως ενώ η ατμόσφαιρα είναι πειστική, είναι πολύ λίγα τα πράγματα που μένουν μετά από κάθε ακρόαση - και για να είμαι ειλικρινής, η μπάντα δεν φαίνεται να προσπαθεί καν. Μένει προσηλωμένη στο prog μωσαϊκό της, πετάει μερικά black/death σημεία εδώ κι εκεί, η αλήθεια όμως βρίσκεται στις μικρές τους οδύσσειες και, φυσικά, στο άταστο μπάσο. Στην όποια μνημονικότητα δεν βοηθούν και τα μάλλον άχρωμα, επίπεδα τσιριχτά death φωνητικά. Είναι ξεκάθαρο πως το άλμπουμ θα ήταν δύο σκάλες πάνω με λίγο χάρισμα/φαντασία πίσω από το μικρόφωνο, με κάτι που θα μπορούσε να ακουστεί εφάμιλλο της μουσικής.

Οι Bedsore είναι καλύτεροι από πάμπολλους επίδοξους μιμητές των Opeth που εμφανίζονται συνεχώς. Έχουν μεγαλύτερο βάθος και καλύτερες επιρροές, περισσότερα συμφραζόμενα και - πιθανόν - πιο ανεπτυγμένη μουσική φαντασία από πολλούς άλλους του prog death σιναφιού. Το "Dreaming The Strife Of Love" είναι ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ που το μόνο που του λείπει είναι το (εξωφρενικό) ταλέντο. Η αύρα όμως ενός "Fountain Of Venus" ή του φανταστικού φινάλε του "Realm Of Eleuterillide" είναι πολύ μεθυστική για να την αγνοήσεις. Και, τέλος πάντων, γιατί να πεις όχι σε μια καλή ιστορία;

Bandcamp