Vircolac

Μερικά συγκροτήματα χωρίς να κάνουν και τίποτα το τρομακτικά διαφοροποιημένο ή πρωτότυπο, σου μένουν, σε αγγίζουν, δένεσαι μαζί τους. Μια τέτοια περίπτωση είναι για μένα οι Ιρλανδοί Vircolac. Με το EP "The Cursed Travails Of Demeter" και το μετέπειτα ντεμπούτο LP "Masque", με έκαναν οπαδό επειδή με γοήτευσαν με την ισορροπία ανάμεσα σε '80s - early '90s ευρωπαϊκό death metal, και σκοτεινές ατμοσφαιρικές μελωδίες. Στο "Veneration", οι obscure extreme metallers επιστρέφουν έπειτα από πέντε χρόνια με το δεύτερο δίσκο τους, επαναφέροντας στο προσκήνιο την ιδιαίτερη οπτική τους.

Τα 37 λεπτά του "Veneration" θα μπορούσαν εξίσου εύκολα να χαρακτηριστούν και σκοτεινό, αποκρυφιστικό heavy metal. Ξέρεις, αυτή τη νοητή γραμμή που ενώνει πρώιμους Slayer και Darkthrone των demo, με μπάντες όπως οι Necrovore, ή το black metal κοπής Mortuary Drape. Αισθητικά, οι Vircolac παίζουν μπάλα και στο black/death metal, αφού, κακά τα ψέματα, κομμάτια όπως το "Unrepentant" μοιάζουν βγαλμένα από το 1992, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με σύμμαχο μια εντυπωσιακά ακέραιη αντίληψη περί σύνθεσης και ήχου, αλλά και στιβαρά riffs και στοχευμένα leads, οι Vircolac, όπως ξεδιπλώνονται και μέσα από το επτάλεπτο "Our Burden of Stone And Bone", δημιουργούν ένα ευκολομνημόνευτο μα έντονα ανίερο άλμπουμ.

Ο δεύτερος δίσκος των Ιρλανδών αποκαλύπτει τις πραγματικές του δυναμικές όταν όταν ενδίδει στην παγανιστική θεατρικότητα. Το φινάλε του δίσκου με το "She Is Calling Me" είναι οργιαστικό και παροξυσμικό, με τα σχεδόν εννέα λεπτά που διαρκεί να συνοψίζουν στο έπακρο όλες τις επιρροές και παραδόσεις που επιχειρεί να συνενώσει η μπάντα. Στον αντίποδα, το, σχεδόν tech-thrash ομότιτλο, ακόμα και όταν εδραιώνεται πάνω σε στροβιλιστικά mid-tempo μέρη, υπενθυμίζει την αξία της απλότητας σε μια μουσική που είχε σαφείς και κατανοητές αρχές ανέκαθεν.

Βέβαια, οι Vircolac, όσο και αν ενσωματώνουν διαρκώς ιδανικά τις επιρροές τους, παραμένουν «αιχμάλωτοι» των ορίων που οι ίδιοι έθεσαν στους εαυτούς τους. Μπορεί στιγμές όπως το εναρκτήριο "The Lament", που δεν προϊδεάζει με το μοιρολόι του για τη συνέχεια, αλλά ως εισαγωγή να δένει άψογα με το πνεύμα του δίσκου, να επιβεβαιώνουν την εξέλιξη της μπάντας, ανά στιγμές όμως ο δίσκος αφήνει την αίσθηση ανισορροπίας, παρά τα φαινομενικά 37 σφιχτά λεπτά του (ιδανική διάρκεια, προφανώς).

To "Veneration" είναι ένα άλμπουμ που, παρά τα ενδιαφέροντα μουσικά του μέρη, κερδίζει τις εντυπώσεις εξαιτίας της άποψης και της γενικότερης αισθητικής του. Είμαι ακόμη πεπεισμένος πως οι Ιρλανδοί μπορούν, σε καθαρά μουσικό επίπεδο, να μεγαλουργήσουν, αποφεύγοντας την πεπατημένη ακόμη περισσότερο, αλλά με τα δύο πρώτα τους LP, αφήνουν συχνά υποσχέσεις για κάτι ακόμη πιο επιβλητικό, που όμως προς το παρόν δεν είναι απτό. Φυσικά, αυτό σε καμία περίπτωση δεν μειώνει την αξία του "Veneration" ως ένα δίσκο που έχει αντιληφθεί στο έπακρο το πνεύμα ενός ιδιώματος που παρά την παλαιομοδίτικη αναβίωσή του σήμερα, σπάνια ηχεί πειστικό. Και ακόμη και μέσα από τις αντιφάσεις τους, οι Vircolac καταφέρνουν να παραμένουν παράδοξα θελκτικοί και ενδιαφέροντες, ένα μαύρο άλογο του θανάτου σε κάθε «άτυπη» κουβέντα για τα άξια old school death metal σχήματα που δεν τα παρασέρνει το κύμα του εφήμερου.

Bandcamp
Youtube