Gaerea

Δέκα ιστορίες, δέκα σκοτεινές παραστάσεις γεμάτες πόνο, οργή, πάθη, μοναξιά κι εν τέλει ηρεμία. Ο τέταρτος δίσκος των Gaerea είναι ένα ταξίδι μέσα από διαφορετικές αφηγήσεις, δύσβατες στην αρχή μα στην πορεία καθαρτικές, που σα σύνολο δημιουργούν ένα μεγαλειώδες παράγωγο της ανθρώπινης αποσύνθεσης, ενώ ως ξεχωριστές οντότητες ανοίγουν κάθε πτυχή του δράματος της πορείας στην ύπαρξη. Ο ποιητής της παραφροσύνης, η αστική άβυσσος που καταπίνει την ελπίδα, η απομόνωση ενός ζωντανού μυαλού που κατοικεί σε ένα νεκρό σώμα και οι χαμένες μνήμες μιας ξένης ζωής, ιδέες όλες που ακροβατούν ανάμεσα στο τέλος και την αρχή, ζητάνε το κατάλληλο μουσικό πλέγμα που θα τις ντύσει. Οι Gaerea το προσφέρουν απλόχερα. Με τη ματιά του μαριονετίστα και τη κίνηση του χορευτή έτσι που η ιστορία και η μουσική γίνονται ένα, και παραμένουν ένα, μέχρι να σβήσουν μαζί στον τελευταίο στίχο.

Μουσικά ο τέταρτος δίσκος των Gaerea κάνει το επόμενο βήμα. Ξεκινώντας από το εξαιρετικό "Mirage" ανοίγεται σε πιο μελωδικά ερεθίσματα οριοθετώντας ένα νέο, πιο ατμοσφαιρικό και λιγότερο ακραίο πλαίσιο. Οι πέντε απρόσωπες σκιές επιλέγουν πιο γκρίζο περιβάλλον, διατηρούν φυσικά την αρμονία στη ρευστότητα της κίνησής τους, αλλά αφήνουν το μαύρο χρώμα μόνο στα θεμέλια της σύνθεσης. Ο ήχος είναι πολύ μεγάλος, όπου χρειάζεται μέχρι και πομπώδης, με μια κρυστάλλινη διαύγεια που επιτρέπει σε κάθε μελωδία, κάθε ιδέα, να εδραιώσει τη θέση της και να χαράξει την ύπαρξη της στον ακροατή. Τα φωνητικά χαρακτηριστικά αψεγάδιαστα, με τη θεατρικότητα να μη κόβει τίποτα από το συναίσθημα που παράγουν. Τα τύμπανα ισοπεδωτικά, καταιγιστικά, η πιο ακραία από τις πτυχές του άλμπουμ, η σύνδεση με το παρελθόν. Το σύνολο εξαιρετικό, ένα σαγηνευτικό καλλιτεχνικό μελόδραμα, αριστοτεχνικά φτιαγμένο.

Αν χρειάζεσαι σημείο αναφοράς για να προσδιορίσεις τη θέση του δίσκου, τότε θα έλεγα να ψάξεις κυρίως στο μελωδικό/ατμοσφαιρικό death των Insomnium και μετά στα μεγαλουργήματα των Behemoth. Θα ακούσεις και στοιχεία μεσογειακού black metal, αλλά πάντα κάτω από τη σφραγίδα της σταθερής πορείας μιας μπάντας που περπατάει το δρόμο προς την κορυφή του σημερινού ακραίου ήχου, εμπορικά και ποιοτικά.

Ριφ σαν αυτά των "The Poet's Ballet" και "Suspended", μελωδίες όπως του, ήδη γνωστού, "World Ablaze"και "Wilted Flower" είναι σα να γράφτηκαν στα βάθη της ομίχλης κάποιου φινλανδικού δάσους λίγο πριν το φως αποσυρθεί για τα καλά. Το "Kingdom Of Thorns" προκαλεί ρηγη με τις, σουηδικής απόχρωσης, κιθάρες του, ενώ το ομώνυμο σε καθηλώνει με τη θηριώδη εισαγωγή και τη βαρυγδουπη συνέχεια.

Το αισθητικό αποτέλεσμα συμπληρώνεται ιδανικά από το αριστουργηματικό, ζωγραφισμένο στο χέρι από τον Nathan Lorenzana, εξώφυλλο. Έχοντας την τύχη να τους δούμε ζωντανά στη χώρα μας, στην περιοδεία για τον προηγούμενο δίσκο τους, ξέρουμε πως οι Gaerea έχουν ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό όραμα που περιλαμβάνει όλες τις προεκτάσεις γύρω από τη μουσική τους, από τη θεατρική σχεδόν χορευτική απόδοση στη σκηνή, το artwork, τους στίχους, όλα υπηρετούν το μεγαλύτερο σύνολο σε μια ισορροπία μαεστρικά χτισμένη πάνω στην ιδέα της σκοτεινής, ακραίας, μυστικιστικής δημιουργίας.

Οι Gaerea με το "Coma" προσφέρουν έναν υπέροχο δίσκο, μελωδικό, ακραίο, ατμοσφαιρικό. Είναι σίγουρο ότι κάποιοι θα μείνουν πίσω λόγω της λιγότερο black υφής του αλλά είναι ακόμα πιο σίγουρο ότι τελικά οι Gaerea θα προχωρήσουν μπροστά, αφήνοντας τους άλλους πίσω. Αφήνοντάς τους όλους πίσω.