Paysage D'Hiver

Ο δημιουργός με το καλλιτεχνικό όνομα Wintherr και το one man project του Paysage D’Hiver αξίζουν, αν μη τί άλλο, τον σεβασμό μας. Μετά από δέκα θρυλικά demo, τέσσερα splits και τρία κανονικά άλμπουμ - με το παρόν να είναι το τρίτο - πρέπει να τους καταλογίσει κανείς ότι κέρδισαν την εκτίμηση μιας σκηνής και την αφοσίωση των ακροατών τους παίζοντας πάντα με τους δικούς τους νόμους: με αντι-εμπορικές τακτικές, με δύσκολες μουσικές και με μια, μάλλον ελιτίστικη νοοτροπία. Μπορούν να κυκλοφορούν το "Die Berge", ένα άλμπουμ 100 ολόκληρων λεπτών, κι οπαδοί τους να αναφωνούν ήδη "Αριστούργημα!".

Αφού χρησιμοποίησα το αντίστοιχο επίθετο, ας εξηγήσω που έγκειται η δυσκολία της μουσικής του Paysage D’Hiver: στην ατελείωτη επαναληπτικότητα. Η μέση διάρκεια της κάθε σύνθεσης είναι κάπου ανάμεσα στα 15 με 20 λεπτά με ελάχιστα πράγματα να συμβαίνουν. Μονότονα riffs σε lo-fi περιτύλιγμα εντείνονται επ’άπειρον, χτίζοντας μια υποβλητική κι επιβλητική ατμοσφαιρική black metal διάθεση που είναι ταυτόχρονα ονειρική και ωμή. Περίπου όπως τα Βουνά, μόνιμο και κύριο θέμα για τον Wintherr.

Όπως στις εικαστικές τέχνες μια τελεία σε άδειο καμβά μπορεί να είναι - αναλόγως ποιος, πως και γιατί την κάνει - ανέκδοτο ή αριστούργημα, το ίδιο μπορεί να ισχύει για τις τεχνοτροπίες των ατελείωτων επαναλήψεων. Εδώ θα πω ότι ο Wintherr είναι μάστορας σε αυτό και είναι προφανές πως ξέρει πολύ καλά τι εστί ambient μουσική, γνωρίζοντας πως να δημιουργήσει κίνηση μέσω της μονοτονίας. Μήπως άκουσα το "Die Berge" τόσες φορές που έχτισα την δική μου αυθυποβολή; Ίσως. Η αλήθεια όμως βρίσκεται στο μάτι του παρατηρητή.

Με παραπλήσια προσέγγιση όπως και στο άλλο project του, τους εξαιρετικούς Darkspace, οι Paysage D’Hiver επιτυγχάνουν αντίστοιχης εμβέλειας ταξίδια. Και παρά το γεγονός πως οι συνθέσεις είναι, είπαμε, μονότονες, η μετάβαση από track σε track φανερώνει μια νέα κίνηση που σταδιακά σχηματίζει την εικόνα ενός ομιχλιασμένου έπους. Έτσι η πορεία από το μανιακό "Verinnerlichen" στην αργή, μεγαλοπρεπή τριλογία "Transzendenz" αποκτάει τρισδιάστατο χαρακτήρα. Αν φτάσεις σε αυτό το σημείο, σημαίνει πως οι υπνωτιστικοί ρυθμοί σε κατέκτησαν και πως βρίσκεσαι πια στην καρδιά του Βουνού…

…εκεί όπου ο αινιγματικός πρωταγωνιστής όλης της Paysage D’Hiver μυθολογίας, ο Der Wanderer, ολοκληρώνει το 14ο του ταξίδι, εκείνο που ίσως αποδειχτεί και το τελευταίο. Εδώ θα αναμετρηθεί πλέον με τον εαυτό του και τον ίδιο Θάνατο. Θα φτάσει στη τελική κορυφή, στο εξαίσιο "Gipfel", με μια σχεδόν θρηνητική black doom καταιγίδα να μαίνεται και να μαστιγώνει. Από το εναρκτήριο "Urgund" έως το τελευταίο δευτερόλεπτο, το "Die Berge" συχνά επιτυγχάνει στιγμές θριάμβου. Κι ενώ η τέχνη του είναι «φτωχή», ας μην υποτιμηθεί η επιρροή που μπορεί να έχει στην φαντασία του ακροατή.

Είναι οι Paysage D’Hiver ένα μεγάλο, αριστουργηματικό project του black metal underground ή ένα πέλαγος ατελείωτης δηθενιάς; Όλες οι απαντήσεις μπορούν να είναι σωστές. Προσωπικά όμως προτείνω το ερώτημα: "επιτυγχάνουν οι Paysage D’Hiver τον πρωταρχικό, concept-ικό τους σκοπό;". Νομίζω πως ναι, για ακόμη μια φορά επιτυγχάνουν απόλυτα. Ραντεβού λοιπόν ξανά - ίσως για τελευταία φορά - στην πατρίδα τους τις Άλπεις. Όχι εκείνες των τουριστικών περιοχών αλλά εκείνες τις απόκρημνες, αβυσσαλέες, αφιλόξενες Άλπεις που οι ψυχές πρέπει να αντέξουν τον μεγάλο χειμώνα. Εκείνον που σε μαστιγώνει από μέσα.

Bandcamp