Ὁπλίτης

Έπειτα από τον ντόρο που προκάλεσε στο extreme underground, το one-man band του Liu Zhenyang το 2023 με τρείς δίσκους, επανέρχεται στις αρχές του νέου έτους. Θα μου πείτε, μιλώντας για πειραματικά μονομελή black metal σχήματα, «τι πιο σύνηθες να συμβεί». Ο(ι) Οπλίτης όμως είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Όπως ανέφερα και στην παρουσίαση του "Τρωθησομένη", το εμπνευσμένο από την αρχαία ελληνική γραμματεία (για λόγους διαφυγής, ελεύθερης έκφρασης, αλληγορικής κοινωνικής κριτικής και μουσικοφιλοσοφικής αναζήτησης και όχι αναβίωσης κάποιων «ιδανικών» ξεπερασμένων από την ιστορία και τον πολιτισμό) πειραματικό σχήμα, δεν κεντρίζει το ενδιαφέρον χάρη στην εξωτικότητα της προσέγγισής του ή στις τυπικές και χαοτικές δυσαρμονίες του που οριακά έχουν καταστεί ελιτίστικο φετίχ στη σκηνή.

Το "Παραμαινομένη" συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το "Τρωθησομένη", που ήταν και η πιο συμπαγής δουλειά του Κινέζου μουσικού. Σε έξι συνθέσεις και 53 λεπτά το νέο άλμπουμ του ‘Οπλίτη εξακολουθεί να εξερευνά dissonant και υπερτεχνικές (ειδικά στα τύμπανα) καταστάσεις, με πληθώρα αιχμηρών riffs και σαρωτικών εναλλαγών ρυθμών. Βέβαια, υφίστανται και κάποιες ξεκάθαρες διαφοροποιήσεις. Οι «σπαστικές» mathcore απολήξεις του ήχου και οι πιο βίαιες συνθετικές δομές έχουν παραμεριστεί έναντι της ενίσχυσης δύο άλλων συστατικών του ήχου της μπάντας. Ο μουσικός χαρακτήρισε το άλμπουμ ως την ηχητική πραγμάτωση της «Θείας Μανίας», όπως την ερμήνευσε μέσα από τον «Φαίδρο» του Πλάτωνα.

Φυσικά, το θυληκό στοιχείο είναι εκ νέου παρόν, αλλά την ειδοποιό διαφορά κάνει η ηχητική στροφή προς το extreme prog. Ο 23χρονος (!) L.Z. (εδώ υπό το παρατσούκλι «Πτολίπορθος») χαρακτήρισε τον ήχο ως "Blackened Zeuhl" και ακούγοντας τα επαναλαμβανόμενα σημεία και τις ηχητικές «εμμονές» μερικών σημείων που οδηγούν σε trance εξάρσεις, δεν μπορώ να τον θεωρήσω ατυχή. Με έμφαση επίσης στην σκανδιναβική και γαλλική (πλέον το σχήμα έχει έδρα το Παρίσι) avant-garde σχολή τελών ‘90s και αρχών ‘00s στις κιθάρες, καθώς και με έντονες τις παραφυάδες της κληρονομιάς των Sigh και Master’s Hammer (αν είχαν ενδώσει στη διαστροφή), παραδόξως, δημιουργείται η αίσθηση πως το δαιδαλώδες και οριακά παρανοϊκό αυτό έργο, αποτελεί την πιο δομημένη και «στρωτή» κυκλοφορία της μπάντας.

Ειδοποιό διαφορά στην ηχητική πρόταση του "Παραμαινομένη" παίζει και η αυξημένη παρουσία σαξοφώνου. Έτσι, από τους Solefald μέχρι τους Imperial Triumphant και από τους Serpent Column μέχρι τους Kostnatění, η ηχητική διασπορά του τέταρτου full length του σχήματος, που προσθέτει και απαγγελίες σε αρχαιοελληνικούς στίχους σε εξάμετρο (με το εναρκτήριο στιχουργικό «δάνειο» από την Ιλιάδα στο δίσκο να πιστοποιεί την στροφή σε ομηρική και δωρική διάλεκτο ως επιρροή), καθίσταται εν τέλει καλαίσθητη και προσιτή. Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, το "Παραμαινομένη" καταφέρνει σε στιγμές όπως το εντυπωσιακό οκτάλεπτο "Παραδειγματιζομένη Μουσική", την ίσως κορυφαία σύνθεση του συγκροτήματος, να θριαμβεύσει με μια καλλιτεχνική πρόταση που βρίθει φαντασίας.

Προς το τέλος του δίσκου, ξεδιπλώνεται σε όλη του την έκταση το καλλιτεχνικό και αισθητικό όραμα του συγκροτήματος. Το διμερές, γεμάτο αντιθέσεων και παραλληλισμών, "Συμμαινόμεναι Διονύσῳ Ἐλευθέριῳ" ισορροπεί ανάμεσα σε όλα τα προαναφερθέντα επιμέρους ηχοχρώματα ένα ευρύ φάσμα ως καμβά, με την τιθασευμένη και κλινική του συγκρότηση και πειθαρχία να ενδίδει σε μουσικές διονυσιακές εξάρσεις προς το τέλος του δεύτερου μέρους. Οι διαδοχικές ακροάσεις, αποκαλύπτουν την (δυσ-)αρμονική σύμπραξη μεταξύ του γοητευτικού αυτοσχεδιαστικού σαξοφώνου, εναλλαγών φωνητικών, σποραδικών synths, απουσίας εμφανών μελωδιών στις κιθάρες αλλά πληθώρας κιθαριστικών και μη σόλο. Το δύσβατο, για παράδειγμα, στα όρια του tech extreme metal, με αποχρώσεις djent, "'Ἡ τῶν λυσσημάτων ἄγγελος", που με τη σειρά του «δανείζεται» από την Οδύσσεια, ηχεί οργιώδες, μέχρι να παραδοθεί σε ένα ακουστικό χωρίο, δίχως να διαταράξει τη συνοχή του.

Δεν ξέρω αν ο κόσμος που γοητεύτηκε από άλμπουμ όπως το "Ψευδομένη" θα επιμείνει να εξερευνά τη μουσική των Ὁπλίτης. Η ηχητική στροφή προς νέες κατευθύνσεις και ο πλούτος πληροφορίας θα παίξουν το ρόλο τους, όπως και η επίμονη προσπάθεια μερίδας του κοινού να δηλώσει πως αντιλαμβάνεται πλήρως όλες τις καλλιτεχνικές και αισθητικές προεκτάσεις του έργου, μένοντας σε αφηγήματα και όχι στις σκοτεινές μουσικές του απολήξεις. Δίχως διάθεση να προδικάσω, προσωπικά θεωρώ πως το "Παραμαινομένη" είναι ένα avant-garde extreme metal άλμπουμ που οφείλεις να ακούσεις καθώς μετατρέπει σε ουσιώδεις και πυκνές συνθέσεις μια ανατρεπτική και πολυσχιδή προσέγγιση, προσφέροντας ερεθίσματα και φυτεύοντας τον εθισμό της επανάληψης. Τεχνικά και συναισθηματικά, το κλείσιμο πιθανώς ενός κύκλου με τον παρόντα δίσκο, ακόμη και αν παραγκωνιστεί από την μαζική αντίληψη του εφήμερου που καθορίζει (και) το extreme metal underground, ηχεί συντριπτικό και αποτελεί ένα αδιαφιλονίκητο "Metal In Opposition" έργο υπέρβασης και οράματος, παραδωμένο μέσα στη μεγαλομανία και την έκσταση.

Bandcamp
Spotify