Ανασκόπηση 2025: Doom/ Stoner/ Sludge/ Post/ Heavy Rock

Paradise Lost - Ascension 

Οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού καθυστέρησαν πέντε ολάκερα χρόνια τη νέα τους δημιουργία, η οποία εκ του αποτελέσματος, άξιζε την αναμονή. Νούμερο 7 στη φετινή λίστα μας, κυριολεκτική ανύψωση, χα. Σαφώς και τα εύσημα πηγαίνουν σε όλους τους, τα πιο ιδιαίτερα πάντως ανήκουν στον ιθύνοντα νου τους όλα αυτά τα χρόνια, το αριστερό χέρι του οποίου συνεχίζει να μοιράζει αφειδώς πόνο. Και συγκίνηση. Ενώ οι πρόσφατοι δίσκοι τους υπέφεραν από συνοχή και βασίζονταν σε μεμονωμένες στιγμές, εδώ το σύνολο των συνθέσεων στέκεται ψηλά. Τόσο, ώστε το "Tragic Idol" να βρει παρέα, έστω και με δώδεκα χρόνια απόσταση. Η μπάντα - συνώνυμο της μελαγχολίας, την κάνει ελκυστική εκ νέου, ο Nick ακολουθεί την ίδια γραμμή στα φωνητικά, όπως εδώ και χρόνια, οι γκρινιάρηδες συνεχίζουν τις ενστάσεις τους και προσωπικά ευχαριστήθηκα τόσο πολύ το "Ascension" που δε βρήκε χώρο στη 15άδα μου, χα.

Messa - The Spin

Θα προσπαθήσω να αποφύγω λογοπαίγνια με το όνομά τους, ελπίζω να είστε μέσα κι εσείς. Θεωρώ μεγάλες μπάντες εκείνες που έχουν πιάσει κορυφή ("Close"), και η άγνοιά τους ή η αδιαφορία τους για το ποιόν εκείνου του δίσκου, δεν τις εμποδίζει να κατακτήσουν ακόμα μία. Κορυφή λοιπόν και για φέτος, έντονα συναισθηματική όπως αναμενόταν, τα είδη μπλέκονται μεταξύ τους υπέροχα και αρμονικά. Και doom/heavy & post/punk & occult rock & gothic rock. Χαμούλης δηλαδή. Ηχοχρώματα εναλλάσσονται με ταχύτητα, σαξόφωνο & synths εμπλουτίζουν την ερμηνεία της Sara, ακόμα ένα highlight στο δίσκο. Ψηλά έφτασε και ετούτος, στο 2 αν θυμάμαι καλά. Προτέρημα σημαντικό, η διάρκειά του, πέριξ των σαράντα λεπτών, προσωπικά η ιδανική. Επίσης, εκτίμησα το "The Spine" όπως και το "Ascension", δηλαδή εκτός 15άδας μου, χα και χα. Από του χρόνου ζητάω 20άδα, τέλος.

Wino - Create or Die

Τί τίτλος, τί εξώφυλλο (not). Και ναι, αυτός μπήκε στη λίστα μου. Σκέφτομαι άρα υπάρχω λέει το ρητό και ο μάγκας το πάει παραπέρα: δημιούργησε ή ψόφα και έχει τα δίκια του. Εν μέσω απωλειών τα τελευταία χρόνια, καλό είναι κάποιες σταθερές να παραμένουν αναλλοίωτες και ζωντανές, χα. Βλέπω τίτλο σύνθεσης ανηδονία, ψαρώνω αυτόματα και η επαγγελματική διαστροφή παίρνει τα ηνία. Εν αρχή ακουστικός ο δίσκος, δεν έμεινε πάντως εκεί και ενσωμάτωσε heavy στιγμές, τέτοιες που παραπέμπουν σε Obsessed ας πούμε. Τοτέμ πλέον του heavy rock ήχου, ο Wino δημιουργεί κατά βούληση και φαντάζει απαραίτητος για κάποιους από εμάς. Χαίρομαι που η μουσική του κάνει καλό στον αδελφό μου και σε κάμποσους ακόμα, βρίσκω παρηγοριά σε αυτήν και παραφράζω τον τίτλο για εμάς, τους ακροατές: Listen or Die.

Witchcraft - Idag

Μήτε επιλογή, μήτε 30άδα, μήτε στη 15άδα μου. Και τί δουλειά έχει εδώ, ρωτάτε ορισμένοι. Όσο totem είναι για το heavy rock ο από πάνω, άλλο τόσο είναι οι Σουηδοί, ο Magnus, για το site τούτο. Μαζί του στα καλά, καυστικοί στα "περίεργα" και από δίπλα σε κάθε του προσπάθεια. Καλώς ή κακώς του έχουμε αδυναμία, πάντα όμως με λόγο και αιτία, καλή ώρα ο συγκεκριμένος δίσκος. Μπορεί σποραδικά να ακούγεται σκόρπιος, άνευ συνοχής δηλαδή και να παρεισφρέουν ιδέες από τα προσωπικά του άλμπουμ, αποζημιώνει όμως πολλάκις τις στιγμές που ανατρέχει στους πρώιμους Witchcraft. Μαγεία ρε Pelander. Κάργα σαμπαθικός, blues & occult ταυτόχρονα, ο δίσκος ακούγεται σα μια σύνοψη καριέρας, η οποία εν τέλει φέρει θετικό πρόσημο. Για λίγο δεν κούμπωσε με το "Legend" (όνομα και πράγμα), που θα πάει όμως, εδώ θα είμαστε, πάντα δίπλα του.

Hawkwind - There Is No Space For Us

Δεύτερη νιότη λέει περνάει η μπάντα. Όσο οξύμωρο, άλλο τόσο πραγματικό και να σηκώσετε χέρια πόσοι περιμένατε νέος τους δίσκος να κουβαλάει τόση ποιότητα. Κώστα, κατέβασέ το εσύ. Τους λες και αλλοπρόσαλλους βάσει της ποιοτικής αστάθειας των κυκλοφοριών τους, που όμως πρόσφατα έχουν παγιωθεί σε αξιόλογες τουλάχιστον. Και space rock & desert rock, οι τύποι κινούνται ανάμεσα στα μουσικά όρια που οι ίδιοι έθεσαν πριν χρόνια πολλά και ενίοτε τα διαταράσσουν προς έκπληξη και ευχαρίστησή μας. Τα κέφια τους μεγάλα, οι νέοι κινούνται αρμονικά με τους παλιούς και ο ήχος των πλήκτρων στέκεται θεόρατος πάνω από μια δημιουργία, που θα βρει εύκολα τη θέση της ανάμεσα στις πάμπολλες δισκογραφικές κορυφές τους. Βλέπετε, η Τέχνη δε γνωρίζει ηλικίες και άλλα τέτοια στεγανά, παρά είναι υπεράνω αριθμών, τόπων και οτιδήποτε φέρει ημερομηνία λήξης.

Deeper Into The Swamp

Οι Melvins από μόνοι τους μαγείρεψαν εναλλακτικά πράγματα φέτος, σε συνδυασμό όμως με τους Napalm Death κυκλοφόρησαν την εξαιρετική συνάντηση τιτάνων με τίτλο "Imperial Death March" και έκλεισαν το μάτι στους Acid Bath. Τιτάνες του παρελθόντος, οι Pentagram επίσης επέστρεψαν με το "Lightning In A Bottle", έγιναν meme, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο Bobby δεν έχει υπάρξει το καλύτερο παιδί, της μητέρας του αλλά και γενικά.

Avatarium - Between You, God, The Devil And The Dead

Έχοντας αφήσει πια πίσω το βαρύ σημάδι των Candlemass, οι Avatarium κάνουν ένα ακόμα βήμα με τη δική τους προσωπικότητα ως φάρο και όπλα την συνθετική ικανότητα του Marcus Jidell και τις πλούσιες ερμηνείες της Jennie-Ann Smith. Με μια ζωντανή ζεστή παραγωγή για σύμμαχο, παράγουν το doom metal με τις Sabbath-ικές κιθάρες και τις heavy rock αναφορές, που ξέρουν να φτιάχνουν καλύτερα από τους περισσότερους. Οι πιο δυνατές στιγμές του "Between You, God, The Devil And The Dead" όμως βρίσκονται εκεί που χαμηλώνει τα φώτα, ρίχνει την ένταση και βάζει στο κέντρο τη μελωδία. Τα "My Hair Is On Fire (But I'll Take Your Hand)", "Lovers Give A Kingdom To Each Other" και το υπέροχο ομώνυμο είναι οι κορυφαίες στιγμές ενός δίσκου που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει, σε ποιότητα, από το τρομερό ντεμπούτο της μπάντας.

Pagan Altar - Never Quite Dead

Ο θρύλος των Pagan Altar θα στέκει για πάντα σε βάθρο απλησίαστο. Από τα πρώτα βήματα στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, στο τεράστιο "Mythical & Magical", είκοσι και κάτι χρόνια μετά, στο σκοτεινό κλείσιμο με μια μεταθανάτια πράξη τέλους και τώρα με την εμφατική επιστροφή - δήλωση αθανασίας: "Never Quite Dead". Οι Pagan Altar είναι εδώ, με έναν άνθρωπο, τον Brendan, που ξέρει καλά πως να στέκει στο ύψος της metal κληρονομιάς. Η δημιουργική ροή του Alan Jones μένει πιστή στις βασικές αρχές της, τοποθετώντας τες ταυτόχρονα σε ένα πλαίσιο αδιαπραγμάτευτης δημιουργίας και όχι στείρας επανάληψης. Τα στοιχεία που σχημάτισαν το μύθο είναι και πάλι όλα εδώ. Οι κολλητικές μελωδικές γραμμές που ισορροπούν με τις επικές κιθάρες και τις γεμάτες συναίσθημα ερμηνείες. Το hard rock, το heavy metal, το nwobhm, το epic doom, το folk σε ένα σφιχτό σύνολο 38 λεπτών μουσικής που έρχεται να κρατήσει το θρύλο επίκαιρο. Αν υπάρχει αύριο, δε φοβίζει. Αλλά κι αν δεν υπάρχει, το "Kismet" είναι άξιο κλείσιμο.

Ereb Altor - Halsingemorker

Οι μάστορες του Bathory-ικού legacy, στο δέκατο δισκογραφικό τους ταξίδι είναι και πάλι επικοί. Μέσα από τα δάση του Σουηδικού βορά, μας ταξιδεύουν για άλλη μια φορά σε ιστορίες και εικόνες σκοτεινές, παγωμένες, ηρωικές, μεγάλες και βαρύγδουπες. Αφήνοντας παραπίσω το ακραίο μαύρο μέταλλο, προτάσσουν τον epic/folk/viking χαρακτήρα τους και τον αφήνουν να επιβληθεί στη μουσική τους και ταυτόχρονα στον χώρο μας. Η δύναμη που βγάζει, μέσα από τη ροή του, το "The Waves, The Sky And The Pyre", με σημεία που επικαλούνται τους τεράστιους Primordial, είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει σφιγμένες γροθιές σηκωμένες στον αέρα και πολεμική ατμόσφαιρα σε κάθε τους εμφάνιση. Η μεσογειακή αύρα στο πρώτο μέρος του "Traldom" θα φέρει στο νου και τοπικούς ήρωες μαζί με τροβαδούρους του γεμάτου φεγγαριού. Τα ξεσπάσματα στο δίσκο κρατούν τη heavy κατεύθυνση και την άγρια αισθητική ανέπαφη αλλά σε κάθε περίπτωση η ιστορία είναι το πρωτεύον.

Apocalypse Orchestra - A Plague Upon Thee

Τί εννοείς medieval epic doom metal; Το "A Plague Upon Thee". Οι Σουηδοί απόγονοι του Quorthon (κι αυτοί; κι αυτοί!), έχουν βάλει κάτω το επικότροπο doom metal και το έχουν γεμίσει με μεσαιωνικής προέλευσης μουσικές αναφορές και μυθική ατμόσφαιρα που τραβάει έμπνευση από τις ιστορίες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης. Παρουσιάζουν ένα πολύ καλό δεύτερο άλμπουμ που βελτιώνοντας σημαντικά τις λίγες ανορθογραφίες (κυρίως στον ήχο και τα φωνητικά) του ντεμπούτου, φτάνει να αποτελεί σημείο αναφοράς για την ποικιλία και την ποιότητα που παρουσίασε ο χώρος φέτος. Η ροή του δίσκου είναι σταθερή (αν περιμένεις εκπλήξεις στην πορεία μάλλον κοιτάς σε λάθος κατεύθυνση), με το μόνο δύσκολο σημείο να είναι η μεγάλη διάρκειά του. Το ότι όλα τα ιδιαίτερα όργανα που ακούγονται είναι φυσικά και παραδοσιακά μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την αλήθεια του αποτελέσματος. Οι Apocalypse Orchestra δεν είναι για όλα τα αυτιά, αλλά αξίζουν να τους δώσεις ευκαιρία γιατί αν χτυπήσουν σωστά πάνω σου, θα ενθουσιάσουν.

Professor Emeritus - A Land Long Gone

Ανάμεσα στις κορυφές του doom για φέτος, σχετικά άγνωστοι - ο ορισμός του κρυμμένου διαμαντιού, οι Professor Emeritus κυκλοφόρησαν το δεύτερο δίσκο τους μια ολόκληρη οκταετία μετά το ντεμπούτο. Με περισσότερα κιλά στον ήχο τους, τις επιρροές τους οριοθετημένες, songwriting του υψηλότερου επιπέδου και τρομερή απόδοση το "A Land Long Gone" χτυπάει αλύπητα κάθε ακροατό που θα βρεθεί μπροστά του. Τα σημεία επαφής με τους Candlemass, τους Iron Maiden (ο Esteban Julian Pena ξεκάθαρα αγαπάει Dickinson) και τους Manilla Road είναι σαφή, αλλά το σύνολο έχει πάρει στοιχεία από πολλές ακόμα πηγές τα οποία πέρασε από το φίλτρο των Αμερικανών και τα έδεσε σε έναν πολύ ωραίο δίσκο. Οι μουσικοί είναι όλοι τους πολύ καλοί τεχνικά, αλλά δε γίνεται να μη σταθείς στα όργια που κάνει στα τύμπανα ο Chris Avgerin. Το "Defeater" είναι κομματάρα, αλλά το καλύτερο είναι ότι βρίσκεται ανάμεσα σε πολλές ακόμα κομματάρες!

Deeper Into The Swamp

Οι Beholder κυκλοφόρησαν ένα δυναμικό πρώτο άλμπουμ γεμάτο Dungeon And Dragons αναφορές, μεγάλες επικές κιθάρες και μια καλή φωνή γεμάτη πάθος που ερμηνεύει ωραίες μελωδικές γραμμές. Οι Σουηδό-Δανό-Μαλτέζοι Anchorite στο δεύτερο δίσκο τους "Realm Of Ruin" δίνουν βαρύ, συμπαγές και μπαρουτοκαπνισμένο doom metal σοβαρού επιπέδου, ενώ οι Carcolh κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους άλμπουμ φτιάχνοντας ένα ασήκωτο, αλλά ταυτόχρονα επικό και λυρικό μείγμα που κρατάει ψηλά το γαλλικό μέταλλο. Τέλος από τη Νορβηγία έρχεται το ντεμπούτο των Zebulon, "Come Day Of Reckoning" για να ταράξει τα βαλτώδη υγρά του doom και να αφήσει υποσχέσεις για ριφ και μελωδίες που θα μείνουν.

Year Of The Goat - Trivia Goddess

Αδυναμία η συγκεκριμένη μπάντα, που θεριεύει με κυκλοφορίες σαν τη φετινή τους. Εωσφορούχα εκ νέου, ξεπερνάει με χιτάρες τα επικίνδυνα κατατόπια του occult heavy rock, ενδίδει στην ψυχεδέλεια των ‘70s, στο heavy metal των ‘80s και εξυμνούν τη γυναικεία παρουσία, είτε μέσω της Εκάτης, είτε μέσω της Μάγισσας των Δασών. Προσεγμένες ενορχηστρώσεις, λεπτοδουλεμένες μελωδίες, η θεατρικότητα παρούσα εκ νέου και άπαντα να καταλήγουν σε κοινό σημείο: τη μουσική έκσταση υπεράνω τιμήματος. Οι Σουηδοί βρίσκονται σε διαβολεμένη φόρμα (χα) και μας προσκαλούν στο χορό τους, εκείνον βρε κάτω από την πανσέληνο. 

Castle Rat - The Bestiary 

Παίζει και να μιλάμε για τη MIB μπάντα της χρονιάς, καθώς οι Αμερικάνοι εξέλιξαν τα καλούδια ενός άνισου ντεμπούτου σε υπερθετικό βαθμό, κρατώντας τη θεατρικότητα σε υψηλά επίπεδα. Υπέρμαχοι της μυθοπλασίας, ποντάρουν και αυτοί σε μυθικά όντα και δικαιώνονται. Sword & Sorcery, doom metal, heavy metal, άπαντα υπό τη φωνητική σκέπη της Rat Queen, η οποία στέκεται ως ιέρεια, οδηγώντας άλλοτε μέσω επίκλησης και άλλοτε μέσω ψαλμωδίας, την ακρόαση σε λύτρωση. Ξεθάβουν μνήμες μεταλλικά πρωτόγονες, καλώς ή κακώς σε αυτές στοχεύουν και εδώ το καταφέρνουν με μια απρόσδόκητη καθαρότητα σκοπού.

Lord Vigo - Walk the Shadows

Άλλοι λατρείες και τούτοι δω, ξεκίνησαν μια sci fi τριλογία, την παράτησαν ένα βήμα προ του τέλους της και αποφάσισαν να μας τραβήξουν στην πίστα για λικνίσματα. Τα είχαν χτίσει από τον προηγούμενο δίσκο και εδώ τελειοποιούν την ενσωμάτωση synth pop/gothic rock στοιχείων  στις αγκάλες του heavy/doom metal τους. Η διαχρονική σταθερά τους, η φωνάρα του Vinz Clortho, σαγηνευτική όσο ποτέ πριν, άλλοτε σε οδηγεί σε υψωμένες γροθιές και άλλοτε σε χορευτικές πόζες. Μεγάλη μαγκιά που τίποτα από τα ανωτέρω δεν ακούγεται αλλότριο ή παράταιρο με το χαρακτήρα των Γερμανών, παρά μόνο τον εμπλουτίζει με τσαχπινιές.

Angel Of Damnation - Ethereal Blasphemy

Πώς μπορεί η βλασφήμια να ηχεί ως αιθέρια, έχουσα ως παρεάκι διαβόλους, τριβόλους και κάθε λογής σατανάδες να τραγουδάνε γύρω από τη φωτιά "Tonight we found our sister dead, tonight her virgin soul went mad -  Now it´s the time I must confess, I saw the goat and kissed his ass"; Πφφφ, θα σας γελάσω, το εξώφυλλο πάντως αποτυπώνει άψογα τούτη την παραδοξότητα στον τρίτο δίσκο των Γερμανών, στον οποίο ξεχωρίζει η κιθαριστική απόδοση του "Avenger" και επιτέλους ο Doomcult Messiah βρίσκει ιδανική μπάντα για τα ιδιαίτερα φωνητικά του. Doom ξόρκια, ζοφερά και παγανιστικά, συνθέτουν ένα απειλητικό και κακομούτσουνο άκουσμα, ενίοτε και δυσπρόσιτο. Απολαύστε υπεύθυνα.

King Witch - III

Θεωρώ τυχερούς τους Σκώτους και μένα απαράδεκτο που δεν έστρωσα κώλο να γράψω δέκα αράδες για το νέο τους δίσκο. Πιο συγκεκριμένα, θεωρώ τυχερά τα αγόρια της μπάντας επειδή με τέτοια φωνή που τους συντροφεύει, σίγουρα θα στρώσουν το δικό τους για να φτιάξουν μουσική αντάξιά της. Τώρα, αν προσθέσουμε στις doom/Iommi καταβολές τους μία blues αύρα και μία πιο διακριτική Soundgarden, μάλλον το ενδιαφέρον αυξάνεται, μαζί του και η ποικιλία. Να, βάζω τώρα να ακούσω το υπέρβαρο "Sea of Lies" και νιώθω πως η Laura Donnelly με προστάζει με τη δύναμη της φωνής της και κάνω ενοχικά για την παράλειψή μου. Συγχώρα με, δε θα επαναληφθεί. 

Deeper Into The Swamp

Τσεκάρουμε δίχως φόβο και πάθος το δεύτερο μέρος - 150 - από Dun Ringill, την κορύφωση δηλαδή μιας καταραμένης ιστορίας που ξεκίνησε προ διετίας με τη Lucia, κατευθυνόμαστε προς Ιαπωνία μεριά, αν κουβαλάτε παρόμοια μούρλια με τους Hebi Katana, διακτινιζόμαστε στη Βαρσοβία για να γνωρίσουμε τα Μυστικά του Βουνού από το θεόβαρο τρίο των Witch Hound και κλείνουμε με Uppsala και Ordos. Μια υποτιμημένη μπάντα, προς το παρόν για λίγους και εκλεκτούς, ικανή πάντως να απασχολήσει περισσότερους. Για Tribunal να πάτε αλλού, παραείναι ακραίοι για εδώ, αμέ.

Evoken - Mendacium

Επτά χρόνια μετά το προηγούμενο full length τους, οι Evoken επέστρεψαν για να μας θυμίσουν γιατί θεωρούνται απόλυτοι θρύλοι του funeral doom ιδιώματος. Το έβδομο άλμπουμ τους δεν διαφοροποιείται, αλλά δεν υπολείπεται και σε τίποτα από όλα τα προηγούμενα και η ποιότητα παραμένει σε πολύ ψηλά επίπεδα, χρησιμοποιώντας πάντα τα ίδια εργαλεία. Με ρυθμούς  επιτάφιου, κιθάρες που ζωγραφίζουν θάνατο και θλίψη, γοτθικά και γρηγοριανού τύπου περάσματα στα πλήκτρα, τρομακτική ατμόσφαιρα και μια μοναδική σκηνοθεσία σε κάθε μία μακροσκελή σύνθεση, το "Mendacium" είναι ένα άλμπουμ - εμπειρία, ένα άλμπουμ που θα σε παρασύρει εκεί κάτω, στις αβύσσους της ανθρώπινης νόησης.  Το ταιριαστό concept της σταδιακής απώλειας της πίστης ενός Βενεδικτίνου μοναχού, στήνει το σκηνικό για μια πραγματική doom/death μεσαιωνική τραγωδία - και οι Evoken θα σε ποτίσουν κάθε σταγόνα της.  

Bell Witch & Aerial Ruin - Stygian Bough: Volume II

Οι Bell Witch θεωρούνται από πολλούς οι νεότεροι ηγέτες του funeral doom κι είναι γεγονός πως σε κάθε τους δουλειά δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αμφισβήτηση. Το 2025 επέστρεψαν με το δεύτερο μέρος της συνεργασίας τους με τον Aerial Ruin (aka Erik Moggridge), η dark-folk του οποίου, αν και μένει σε δεύτερο πλάνο, δίνει ένα διαφορετικό βάθος στο ξερό heaviness των Bell Witch. Η βασική διαφορά από κάθε άλλο Bell Witch άλμπουμ βέβαια είναι ότι τα φωνητικά εδώ είναι όλα καθαρά, ονειρικά και γεμάτα λυρισμό, δίνοντας έτσι μια εντελώς διαφορετική αίσθηση πάνω στα αργά, θλιμμένα θέματα της μουσικής. Κατά τ' άλλα, όλα είναι γνωστά: οι τέσσερις τεράστιες συνθέσεις αποτελούν λιτανείες θλίψης, παρατεταμένες κι επαναληπτικές, βαριές σαν τάφος, απρόβλεπτα ανατατικές και ύπουλα κολλητικές. Δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει κι άλλο μέρος, η σύμπραξη αυτή πάντως έκανε το καλλιτεχνικό της καθήκον, και με το παραπάνω.

Novembers Doom - Major Arcana

Άλλη μια σημαντικότατη μπάντα για το θανατερό doom, οι σπουδαιοι Novembers Doom από το Chicago, επέστρεψαν μέσα στο 2025 με ένα ακόμα υπέροχο άλμπουμ - το δωδέκατο τους παρακαλώ. Η μπάντα έχει πια φτιάξει ένα πολύ όμορφο στυλ που διατηρεί το doom στοιχείο αλλά το συνδυάζει με όμορφες rock και prog πινελιές, διατηρώντας όμως τον σκοτεινό συναισθηματικό της πυρήνα. Τα πολύ όμορφα φωνητικά του Paul Kuhr, οι εναλλαγές σε tempo και διαθέσεις και οι γοτθικές ενέσεις, βοηθούν το "Major Arcana" να ρέει όμορφα και να ανασαίνει ανάμεσα στα τραγούδια, ενώ ταυτόχρονα αφοσιώνεται στους συμβολισμούς και τα μυστικά της Μεγάλης Αρκάνα, σε ένα concept-ικό θέμα που ναι μεν μοιάζει τυπικό αλλά δεν παύει να γοητεύει. Πολύ καλό άλμπουμ από μια σοβαρή μπάντα που αρνείται να γεράσει.

Spiine - Tetraptych

Κάποιοι από εμάς - προφανώς κυρίως οι οπαδοί των τεράστιων Virgin Black - περιμέναμε χρόνια το ντεμπούτο των Spiine, του νέου project της Sesca Scaarba (Virgin Black) και του Xen (Ne Obliviscaris). Η υπομονή μας ανταμείφθηκε με το "Tetraptych", ένα επίπονο ωριαίο δημιούργημα που αναζητά τα απόλυτα άκρα του θρήνου, της ποιητικότητας και της ψυχικής δύναμης. Τα neoclassical στοιχεία που φέρνει πάντα μαζί της η Sesca στοιχειώνουν την μουσική και ο Xen ακούγεται γιγάντιος και τερατώδης μέσα στις εντυπωσιακές του ερμηνείες. Πρόκειται ίσως για το πιο δύσκολο άλμπουμ αυτής εδώ της λίστας, το πιο βαρύ και ψυχοπλακωτικό, πιθανόν όμως να είναι κι αυτό με τους πιο καλά κρυμμένους θησαυρούς. Αφιερώσου στις τέσσερις ελεγειακές συνθέσεις αυτού του άλμπουμ και αναζήτησε την ελευθερία που κρύβεται πίσω από το μαρτύριο.

Structure - Heritage

Εκτός από τους Spiine, ένα ακόμα σχήμα που μας εντυπωσίασε με το ντεμπούτο άλμπουμ του είναι οι Ολλανδοί Structure του Bram Bijlhout, κιθαρίστα που μας είχε ήδη τραβήξει την προσοχή με τους πολύ καλούς Officium Triste. Στο "Heritage", οι Structure επενδύουν σε έναν απόλυτα κλασικό doom/death ήχο που αναπόφευκτα θα θυμίσουν τα ένδοξα ‘90s και μπάντες όπως τους τρεις της Peaceville αλλά και με κάτι από Crematory και Amorphis. Η μουσική βασίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά στις κιθάρες, οι οποίες άλλοτε μελαγχολικά κι άλλοτε με ευθύτητα, ζωγραφίζουν συνθέσεις κατανοητές, απλές και απόλυτα εύστοχες. Το άλμπουμ είναι θαυμάσιο, όχι γιατί φέρνει κάτι καινούργιο στο δεδομένο ήχο, αλλά γιατί πατάει στα κεκτημένα του και δημιουργεί όμορφες, λειτουργικές συνθέσεις. Και κάπως έτσι, χωρίς καν να καταλαβαίνεις το πως, οι Structure καταλήγουν να ηχούν έως και μεγαλόπρεποι.

Check also:

Σε πολύ κοντινή απόσταση από την κορυφή, το "The Sinking Isle" των Oromet από το Sacramento είναι funeral doom διαμάντι, πιο βαρύ από πλανήτη. Παλιές καραβάνες οι Ρουμάνοι Clouds, εμμένουν στην ταξιδιάρικη, παλιάς κοπής ατμοσφαιρικοτητα στο επιβλητικό "Desprins". Σε αντίστοιχο στυλ, το one-man project The Howling Void παραδίδει μια ακόμη δουλειά υψηλού λυρισμού και βραδείας καύσεως, με τίτλο "The Glow Of A Distant Fire". Αν όμως το heaviness είναι η μονάδα μέτρησης που σου ταιριάζει, πιθανολογούμε ότι δεν θα βρεις πιο βαρύ, πιο αλήτικο και πιο βάναυσο άλμπουμ από το "No Dissent" των Old Year. 

Rwake - The Return Of Magik

Συγκλονιστικά όμορφο και απόκοσμο, το sludge των Rwake υπήρξε πρωτοπόρο. Λέμε υπήρξε, μιας που είχαν εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης, κατά πάσα πιθανότητα σε κάποια αποστολή στον άλλο κόσμο. Έπειτα από διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας, οι βλάσφημες δοξασίες των Rwake συνάντησαν πάλι ανάγκη έκφρασης, κι έτσι το συγκρότημα επανασυστήνεται και ορθώνει το εντυπωσιακό "The Return Of Magik", κατά τη γνώμη μας ένας δίσκος που δεν πήρε την αναγνώριση που του άξιζε. Κιθάρες που σκοτώνουν και απευθύνονται σε κάθε metal ακροατή, μελωδίες που εκτοξεύουν τη φαντασία στα πιο τρελά παραμύθια γκροτέσκου και μη παγανισμού. Ένα μικρό διαμάντι που περιμένει να το ανακαλύψεις και να σου προσφέρει στοργή μητρικής, γιατρευτικής μαγγανείας.

Conjurer - Unself

Σε αντίθεση με την παραπάνω κυκλοφορία, το "Unself" υπήρξε για τους Βρετανούς ο δίσκος που τους χάρισε την ορατότητα και την αναγνώριση που άξιζαν. Στα όρια sludge και post metal, οι Conjurer δεν είχαν ντραπεί στο παρελθόν να μας ποτίσουν απάνθρωπη μουσική, το "Unself" όμως αποτελεί με άνεση το απαύγασμα όλου του ταλέντου και της εσωτερικευμένης τους κακίας. Το "Unself" είναι ένας δίσκος που απογυμνώνει το εγώ, ενστερνίζεται όλο το όμορφο πλαίσιο τον βαλτωμένων doom ιδιωμάτων αλλά δεν διστάζει να γητεύσει το death, το black και οτιδήποτε σκληρό. Η συναισθηματική ευθύτητα του νέου πονήματος των Conjurer, προκαλεί δέος. Φήμες λένε πως αν το απολαύσεις ζωντανά, καταλήγεις υπνωτισμένος στο merch stand τους να αποχωρίζεσαι εκατό λίρες ευτυχισμένος.

Author & Punisher - Nocturnal Birding

O Tristan Shone δεν είναι ένας συνηθισμένος μουσικός. Πράγμα σύνηθες βέβαια στη συγκεκριμένη υποκατηγορία μουσικής, η περίπτωση του όμως αψηφά κάθε καλούπι. Παρανοϊκή εργαστηριακή διάνοια ως παθιασμένος μηχανολόγος ο Author & Punisher έφτιαξε τα δικά του όργανα από μηχανές, κι έκτοτε εξερευνά πεδία ανεξερεύνητα με ηλεκτρονικό ήχο αλλά sludge βάση. Αφού απομακρύνθηκε για ένα διάστημα προς το drone, με το συγκεκριμένο και το προηγούμενο έργο του επιστρέφει στον κιθαριστικό ήχο σε συνεργασία με τον μόνιμο κιθαρίστα του, Doug Sabolick και οι δυο τους μεγαλουργούν σε θεματολογία και μουσική με το "Nocturnal Birding". Λαμπρές συνεργασίες με τους Γάλλους Fange, την Megan Osztrosits των Couch Slut και τους Ινδονήσιους Kuntari ξεχωρίζουν. Έτσι, το νέο πόνημα του Author & Punisher εντυπωσιάζει με ευθύτητα στο στίχο, και πληθώρα ηχητικών στρωμάτων.

Primitive Man - Oservance

Η πολυετής πορεία των Primitive Man στο αργόσυρτο, μισάνθρωπο, ΚΑΚΟ (σε έκφραση κακίας και όχι σε ποιότητα) sludge δεν χωρά αμφισβήτηση. Είναι οι απόλυτοι άρχοντες σε αυτό που κάνουν. Με τη χαοτική μουσική τους δημιουργούν εικόνες που στέλνουν το μυαλό σε μέρη δύσβατα, σε ιστορικές στιγμές όπου η φυσική επιλογή και ότι η κοινωνία κυριαρχούσε. Το δίκαιο του ισχυρού, ο νόμος της φύσης, η βία - δυνάμεις μεγαλύτερες από εμάς κι εκείνους. Με το "Observance", παρατηρητές ενός κόσμου άλλοτε δίκαιου, άλλοτε άδικου μα πάντα αυστηρού, οι Primitive Man τιμούν το όνομά τους και ζωγραφίζουν με μαύρα χρώματα έναν ήχο πρωτόγονο, ωμό μα καθ' όλα πανίσχυρο.

Adrift - Dry Soil

Δεν είναι και τόσο κρυφό πως εδώ μέσα τρέφουμε μια αγάπη προς το συγκείμενο μεσογειακό, Ισπανικό underground από όπου εμφανίζονται πανταχόθεν ειδών μπαντάρες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι Adrift είναι ένα συγκρότημα κολασμένο και ήρεμα επιθετικό. Στο "Dry Soil" εξερευνούν τα σύνορα sludge και post, με μια πρωτοφανή αγάπη στην ψυχεδέλεια και το krautrock. Παρότι αρκετά έντονο και γεμάτο κραυγές, το sludge των Adrift δεν θα σου φωνάξει στη μούρη για να σε κάνει ράκος. Θα σε ωθήσει στη διαδικασία να υπεραναλύσεις, μέχρι που θα καταλήξεις σαν εκείνο το meme με το ανθρωπάκι που όταν ξανασκέφτηκε πολύ αυτό που είπε, το έριξε στο αλκοόλ. Δύσκολο άκουσμα μα γεμάτο επιβράβευση σε κάθε του γωνιά, το "Dry Soil" είναι ο δίσκος της κατηγορίας που ίσως δεν πέτυχες μπροστά σου, αλλά θες να πετύχεις.

Deeper Into The Swamp

Ο κακός ο χαμός φέτος κρύβεται κάτω από τον Βάλτο με το όνομα, οπότε φοράμε μπρατσάκια και βουρ στο πλατσούρισμα: Οι Zatokrev ολοκλήρωσαν ένα τιτανοτεράστιο έργο σε συνδυασμό με τον προηγούμενο δίσκο τους στο "…Bring Mirrors To The Surface", δίσκο γεμάτο ανακαλύψεις και υπαρξισμό. Στα λημέρια ομορφιάς και παγανισμού των Rwake αλωνίζουν και οι Mares Of Thrace με το πανέμορφο "The Loss" που φυσικά πραγματεύεται τα στάδια της απώλειας. Ο Fange δεν εμφανίστηκαν μόνο στην κυκλοφορία του Author & Punisher, αλλά και με το δικό τους "Purulences", τιμώντας την παράδοση των μονολεκτικών δίσκων από "P". Αν προτιμάς το sludge σου σπιντάτο και στονεριασμένο, σε έχουν οι Mantar με το "Post Apocalyptic Depression", οι Raging Speedhorn με το "Night Wolf" αλλά και οι Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs με το "Death Hilarious". Αν πάλι το προτιμάς πιο μαύρο, θα βρεις την υγειά σου με τους This Gift Is A Curse και το "Heir", ή τη συνεργασία των Ragana και Drowse, δηλαδή το "Ash Souvenir". Παραδοσιακά υπέροχοί, αργοί και με βάρος κάτι χιλιάδες τόνους, οι Conan διαπρέπουν με το "Violent Dimension". Για να ρουφήξεις νέο, μα σάπιο αίμα, θα στραφείς στο "Void Quest" των Trudger, το ομώνυμο των KLPS, ή το "Cosmic Wound" των Farseer. Τέλος, για sludge αναλλοίωτη σταθερότητα, απευθύνσου στο φετινό πόνημα των Grin, "Acid Gods", to εκκωφαντικό "Feral Darkness" των Tombs ή σε αυτό των Abraham, με τίτλο "IDSUNGWÜSSÄ".

Deafheaven - Lonely People With Power

Οι Deafheaven τα κατάφεραν. Το "Lonely People With Power" είναι ένα άρτιο μουσικό αριστούργημα που απλώνεται γύρω από τις διαφορετικές υφές που συνθέτουν τη μουσική πρόταση της μπάντας. Ατμόσφαιρα, ιδέες που πάνε τον ήχο του ακραίου post metal στα καλλιτεχνικά του όρια. Στίχοι με βάθος που χτυπάνε σε σκέψεις και συναισθήματα βαθιά ριζωμένα στο μέσα μας. Η παλέτα τους χρησιμοποιεί στοιχεία από το black metal μέχρι το post-punk όλα σε μια αρμονία με τη ροή του δίσκου και τις μελωδίες που τον σπρώχνουν μπροστά. Το εισαγωγικό θέμα του "Doberman" είναι από τα ωραιότερα που γράφτηκαν φέτος, οι κραυγές του Clarke πιάνουν επίπεδα "Sunbather", οι κιθάρες του McCoy παίζουν τρομερά riff, αλλού κοφτά κι αλλού με άνοιγμα θεόρατο, η ατμόσφαιρα του "Amethyst" είναι συγκλονιστική και η ομορφιά της "Winona" σπάνια, μοναδική. Ακόμα και τα "Incidental" ιντερλούδια είναι άριστα τοποθετημένα στη ροή του άλμπουμ. Μια από τις κορυφές της χρονιάς αλλά και τις δισκογραφίας των Deafheaven.

Cave Sermon - Fragile Wings

Οι Cave Sermon αλλάζουν σημαντικά την κατεύθυνση τους πατώντας σε άλλες δομές με το "Fragile Wings". Πιο μαυρισμένος ήχος, με κυρίαρχη την post metal ατμόσφαιρα και τις μελωδίες που διαμορφώνουν την μουσική τους πρόταση. Και τί μουσική πρόταση! Η σύνδεση που μπορεί να πετύχει με το ακροατό ο Charlie Park εδώ είναι σημείο σταθμός στην μελαγχολική μουσική της χρονιάς. Μια ζωντανή παραγωγή που αφήνει τις ιδέες να αναπνέουν χωρίς να τις αποστασιοποιεί όμως από το χαρακτήρα τους. Κορυφώσεις που γίνονται και βιώνονται εντονότερα λόγω της ροής του άλμπουμ. Το συγκινητικό "Moloch" οδηγεί στο πιο σύνθετο, αλλά εξίσου μελωδικό, "Three Headed Moth", ενώ το "Sunless Morning" ισορροπεί στις αντιθέσεις ανάμεσα στα σκοτάδια και την αισιοδοξία. Το "Fragile Wings" είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ που θα δώσει βαθιά συναισθήματα σε όποιο αφεθεί στη μουσικότητά του.

Pelican - Flickering Resonance

Η καλή μουσική των Pelican έλειπε σοβαρά από τον ατμοσφαιρικό ήχο, εδώ και πολλά χρόνια. Η φετινή επιστροφή στο βασικό σχήμα της τετράδας γέννησε ελπίδες οι οποίες μάλιστα σε μεγάλο βαθμό επιβεβαιώθηκαν. Αφήνοντας κατά μέρος την ανάγκη επιβεβαίωσης και αυτοεπαλήθευσης της θέσης της μπάντας στο στερέωμα του σκληρού ατμοσφαιρικού ήχου - δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, δεν ξέρω γιατί μπαίνει τέτοιο θέμα - γράφουν μουσική, όπως η μουσική τους μιλάει σήμερα. Βάζουν σε πρώτο πλάνο τις post rock μελωδίες που έχουν να μας τραγουδήσουν οι κιθάρες, πότε μαζί, πότε παράλληλα και πότε κατά μόνας. Επενδύουν όμως σε έναν βαρύ μεταλλικό ήχο που κρατάει την ατμόσφαιρα πιο πηχτή και λιγότερο φωτεινή απ' ότι οι ίδιες οι συνθέσεις τείνουν να σχηματίσουν, βρίσκοντας έτσι τον δρόμο που τους ταιριάζει σε ένα παρόν ειλικρινές να δημιουργικό. Χωρίς πλέον τον ίδιο θόρυβο γύρω τους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, χωρίς την ανάγκη η επιθυμία, να φτιάξουν κάτι για όλους, γράφουν απλή, όμορφη, μουσική που ξυπνάει, ή αν πρέπει ηρεμεί, τα συναισθήματα.

Idle Heirs - Life Is Violence

Γέννημα της συνεργασίας του Sean Ingram (Coalesce) και του παραγωγού Josh Barber (Tech N9ne, Norma Jean), οι Idle Heirs παρουσιάζουν στον πρώτο τους δίσκο ένα από τα καλύτερα post μείγματα της χρονιάς. Με τρομερή παραγωγή, φρέσκια μοντέρνα αλλά όχι αποστειρωμένη, τοποθετούν στο τοπίο που σχεδιάζουν ροές από το hardcore, το post-hardcore ακόμα και το sludge. Κρατούν ως πρωταγωνιστή το δίπολο κιθάρες που συνδυάζουν ταξιδιάρικες μελωδίες και σκληρά σπασίματα με φωνητικά που φτύνουν ψυχή, πόνο και οργή. Τα τύμπανα και το μπάσο δίνουν μια δραματικότητα στην ανάπτυξη που το μεγαλώνει απότομα, πιάνοντας ακριβώς τη θέση και το ρόλο που τους ταιριάζει. Δύστροπο όπου επιλέγει, τραχύ και ανυποχώρητο εκεί που δεν πρέπει να κάνει πίσω, καταφέρνει να ακουστεί επίκαιρο κάτω από κάθε διαφορετικό πρίσμα που θα το πλησιάσει. Οι Idle Heirs ίσως είναι η ωραιότερη έκπληξη που δε γνωρίζαμε αλλά μας επιφύλασσε η φετινή post metal σοδειά, ένα πρώτο εξαιρετικό βήμα σε μια συνεργασία που ελπίζουμε να συνεχίσει και να μεγαλώσει.

Myriad Drone - A World Without Us

Ένα από τα άλμπουμ που έπιασε στον ύπνο όλη τη σκηνή φέτος είναι το "A World Without Us". Κρυμμένο στα όρια μιας γωνιάς, κάπου εκεί στην Αυστραλία, ενός κόσμου χωρίς εμάς που όμως γραφεί μουσικάρες και για εμάς. Post metal, αλλά με άνετη μετάβαση πέρα δώθε στο progressive και πίσω, Αυστραλία άλλωστε, χτίζει αλλού ατμόσφαιρα και μελαγχολία που αιωρείται πάνω από το χώρο και αλλού μπαίνει σε εντάσεις που λειτουργούν με μη προφανείς τρόπους. Τα φωνητικά, υπαρκτά αλλά μετρημένα, συμβάλουν στη μορφοποίηση των ιδεών χωρίς να παίρνουν τα φώτα πάνω τους, ο αφηγητής εδώ είναι η κιθάρα. Με πολλές ιδέες που εναλλάσσονται χωρίς να κουράζουν ή να χτίζουν ολημερίς κι οληνυχτίς μια μέτρια σκέψη, στο όνομα της και καλά ατμόσφαιρας, οι άνθρωποι έχουν έμπνευση, γράφουν μουσική. Τα ακραία ξεσπάσματα και τα Mastodon σημεία γεμίζουν ακόμα περισσότερο την εκφραστικότητα των Myriad Drone, που το μόνο που χρειάζονται είναι ένα βήμα που θα τους δώσει άνοιγμα στον κόσμο.

Deeper Into The Swamp

Οι Γερμανοί Heretoir κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ τους και σχηματίζουν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα γεμάτη εντάσεις και δυναμικές που προσφέρουν απλόχερα τα τρομερά του τύμπανα. Οι Hemelbestormer προσθέτουν άλλον ένα πολύ καλό δίσκο στο Βελγικό post κατάλογο, φτιαγμένο στα άκρα του ηλιακού μας συστήματος, με μουσικές κατάλληλες και ιδέες δυνατές. Οι Telepathy στο "Transmissions" παρουσιάζουν τη πιο scientific, φουτουριστική πλευρά του post metal ήχου σε μια οπτιμιστική εκδοχή που στηρίζεται σε κύκλους και κορυφώσεις μέσα στη ροή τους. Οι Ghost Bath ακολουθούν την post metal meets black αισθητική, με πλουραλισμό αναφορών στην πορεία, δημιουργώντας ένα συγκινητικό μα και ταυτόχρονα θριλερικό έργο, που σε 35 μόλις λεπτά καταφέρνει να γεμίσει την καρδιά με μουσική απόγνωση. Οι Torzs χτίζουν στο "Menedek" ένα ενδιαφέρον σύνολο που χωρίς να ξεφεύγει καθόλου από τις τυπικές φόρμες του χώρου καταφέρνει να ακούγεται καλό. Τέλος οι Pothamus στο "Abur" σέρνονται ανάμεσα στο sludge, το post, το drone και τη βόρεια μουσική αισθητική φτιάχνοντας ένα πολύ βαρύ, επικό μα και δύσμορφο άλμπουμ.

Stoned Jesus - "Songs To Sun"

Μπορεί όταν είχε πρωτοεμφανιστεί να κολλήσαμε όλοι μας την ταμπέλα "stoner" στο τρίο από την Ουκρανία, όπως αυτό που παίζουν πλέον οι Stoned Jesus σίγουρα έχει εξελιχθεί και ξεφύγει από τον συγκεκριμένο όρο. Έχοντας βάλει στον ήχο τους σε ποικίλες δόσεις στοιχεία από progressive, από rock and roll, από alternative, μέχρι και από black metal, οι Stoned Jesus κατάφεραν με το "Songs To Sun" να φτιάξουν έναν δίσκο με τον οποίο φαίνεται ότι επιστρέφουν τόσο στη φόρμα, όσο και στην επικαιρότητα. Πλέον ακούγονται πιο μοντέρνοι σε σχέση με το παρελθόν τους και μάλιστα αυτό μπόρεσαν να το κάνουν και ποικιλόμορφα, όπως δείχνουν κομμάτια σαν το "Low".

Margarita Witch Cult - "Strung Out In Hell"

Η σκούφια αυτού του τρίο κρατάει από το Birmingham, οπότε το γεγονός ότι είναι ποτισμένοι από την κληρονομιά των Sabbath δε μας προξενεί κάποια φοβερή εντύπωση. Από εκεί και πέρα, οι Margarita Witch Cult ελίσσονται έξυπνα ανάμεσα σε διάφορες άλλες επιρροές τους και μας χαρίζουν έναν δίσκο που έχει αρκετό groove, δόσεις ψυχεδέλειας, διάσπαρτα αλλά εμφανή occult στοιχεία, ολίγη από Σουηδία και για κερασάκι στην τούρτα, μια ενδιαφέρουσα εκδοχή του "White Wedding". Το "Strung Out In Hell" είναι πρόοδος σε σχέση με το ντεμπούτο και τους ανοίγει τον δρόμο για μια μεγαλύτερη και πιο μόνιμη επιτυχία αν συνεχίσουν τόσο ποιοτικά.

Lo-Pan - "Get Well Soon"

Δεκαπέντε χρόνια είχαν να βγάλουν τόσο καλό δίσκο οι Αμερικανοί, οι οποίοι φέτος θυμήθηκαν την έμπνευση των πρώτων τους δίσκων και μας χάρισαν ένα άκουσμα για αρκετή συντροφιά. Τα riffs τους στο "Get Well Soon" ξυρίζουν, η ενέργειά τους καταφέρνει να μεταδίδεται από τα ηχεία κατ' ευθείαν στο μυαλό, τα φωνητικά κερδίζουν από την αρχή τις εντυπώσεις, ο ήχος είναι δυναμικός και καθαρός. Ηχητικά δε διαφοροποιείται πολύ από αυτό που ξέρουμε τόσα χρόνια από τους Lo-Pan, αλλά το σημαντικό είναι πως εδώ πέρα τα τραγούδια είναι σφιχτοδεμένα και ορμητικά σε σημείο που ο ακροατής δεν μπορεί να τους αντισταθεί. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, το "Rogue Wave" ή το "Wormwood".

Red Fang - "Deep Cuts"

Οι Αμερικανοί εδώ μαζέψανε κομμάτια που δεν είχανε συμπεριληφθεί σε δίσκους, σπάνιες ηχογραφήσεις, b-sides και άλλα καλούδια και τα στριμώξανε σε μια κυκλοφορία. Το αποτέλεσμα είναι στο "Deep Cuts" να μπορεί ο ακροατής κατά κάποιον τρόπο να παρακολουθήσει την πορεία και την εξέλιξη των Red Fang από το ξεκίνημά τους μέχρι σχεδόν σήμερα. Παράλληλα, να διαπιστώσει για μια ακόμη φορά ότι το πάντρεμα που κάνουν σε ήχους από μπάντες όπως οι Queens Of The Stone Age, οι Mastodon και οι Melvins δεν είναι καθόλου άσχημο. Ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που πασπαλίζεται με μια καλή δόση από χιούμορ. Ωραίος δίσκος-αναδρομή στην πορεία μιας μπάντας όχι μεν φοβερά πρωτότυπης, αλλά σίγουρα τίμιας και με ενδιαφέρον υλικό.

Dead Meadow - "Voyager To Voyager"

Ο τελευταίος δίσκος που πρόλαβε να ηχογραφήσει ο αδικοχαμένος μπασίστας Steve Kille με τη μπάντα που ίδρυσε βρίσκει τους Dead Meadow σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους. Το "Voyager To Voyager" ξεχειλίζει από συναισθήματα - όχι απαραιτήτως αρνητικά - και από μελωδική δεξιοτεχνία από αυτή που μας έχουν ξαναδείξει στο παρελθόν οι Αμερικανοί. Η κιθαριστική δουλειά ξεχωρίζει και οι φωνητικές γραμμές είναι ένας καταπραϋντικός παράγοντας μέσα στο όλο ηχητικό fuzz. Το ομότιτλο κλείσιμο είναι ένα χαρακτηριστικό κομμάτι που περικλείει σχεδόν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, με λίγη space σάλτσα. Ανεξαρτήτως του συναισθηματικού βάρους που κουβαλά αυτός ο δίσκος, ως δημιούργημα, είναι ένα άξιο κύκνειο άσμα μιας εποχής για την μπάντα.

Deeper Into The Swamp

Το "Year Of The Cobra" είναι ο ομότιτλος δίσκος του ντουέτου που συνεχίζει σε βαρείς stoner/doom ήχους - χωρίς κιθάρες, παρακαλώ. Οι Warlung στο "The Poison Touch" ανέβασαν ελαφρώς τους ρυθμούς στους οποίους μας είχαν συνηθίσει. Τέλος, οι Ιταλοί Giöbia μας έδωσαν το ψυχεδελικό και με πολλές space νότες "X-ÆON", που είναι η καλύτερη δουλειά τους μέχρι σήμερα.

The Vintage Caravan - "Portals"

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια σπάνια περίπτωση που η μπάντα έβγαλε τον καλύτερο ίσως δίσκο της μετά από αρκετά χρόνια που είναι ήδη ενεργή. Οι Ισλανδοί κατάφεραν στο "Portals" να φτιάξουν τραγούδια που να μπορείς να τα θυμάσαι και να σφυράς τον ρυθμό τους σε ανύποπτο χρόνο μέσα στη μέρα σου κι αυτό είναι κάτι που είναι και δύσκολο και παρεξηγημένο. Η φωνή του Óskar Agustsson εδώ ξεφεύγει από από τα στενά, όπως και να το κάνουμε, όρια των προηγούμενων δίσκων και δείχνει μια δυναμική που δεν είχε ξαναφανεί στο παρελθόν και ταιριάζει πολύ σε αυτόν τον νέο, πιο εμπορικό ήχο. Σίγουρα θα κερδίσουν περισσότερους οπαδούς με αυτή την αλλαγή από όσους θα χάσουν.

Kadavar - "I Just Want To Be A Sound"

Με τον φετινό τους δίσκο οι Γερμανοί Kadavar διαφοροποιούνται ριζικά από τον ήχο στον οποίο μας είχαν συθηθίσει, παίρνοντας έναν πιο pop δρόμο - όσο κάτι τέτοιο μπορεί να ειπωθεί για αυτό το είδος μουσικής. Τα περιπετειώδη παιξίματα παραμένουν, ειδικά από τη στιγμή που στις τάξεις τους βρίσκεται ακόμα ο φανταστικός drummer Tiger, αλλά εδώ έχουμε λιγότερες κιθαριστικές παραμορφώσεις και (πολύ) περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία. Ανεξάρτητα πάντως αν αυτό που έχει απομείνει σήμερα να θυμίζει κάτι από τους παλιούς Kadavar είναι το ίδιο τους το όνομα, η μουσική στο "I Just Want To Be A Sound" εκπλήσσει ύστερα από καιρό θετικά, μετά από μια περίοδο που μάλλον είχαν φτάσει σε ένα ηχητικό τέλμα. Ωστόσο, με την κυκλοφορία δεύτερου δίσκου μέσα στη χρονιά και το "Kids Abandoning Destiny Among Vanity And Ruin" φαίνεται πως είχαν ανάγκη και από τις συνηθισμένες τους κιθαριστικές αναζητήσεις.

Smote - "Songs From The Free House"

Πέμπτος δίσκος για το μονομελές σχήμα του κατ' επάγγελμα κηπουρού Daniel Foggin, ο οποίος τροφοδοτεί την τέχνη του με τις εμπειρίες του από την καθημερινή τριβή του με τη φύση. Μπορεί η βάση των Smote να είναι οι ασήκωτες κιθάρες, αλλά στην όλη ατμόσφαιρα ο μάστορας έχει καταφέρει να χωρέσει και τις λαϊκές και τοπικές παραδόσεις του τόπου του, φτιάχνοντας ένα πολύ ενδιαφέρον ηχητικό αμάλγαμα. Χαρακτηριστικότερο κομμάτι αυτού στο "Songs From The Free House" είναι το "The Lynton Wyrm", στο οποίο οι στρώσεις φωνητικών της Sally Mason και τα bagpipes του Ian Lynch (των Lankum, παρακαλώ) συνδυάζονται καταπληκτικά με τις ατμόσφαιρες που έχει φτιάξει ο Foggin για να περιγράψει το πώς ο ιππότης John De Somerville σκότωσε έναν δράκο. Απολαυστικό.

Wyatt E. - "Zamāru Ultu Gereb Ziqquratu Part 1"

Ο τίτλος της φετινής δουλειάς των Βέλγων Wyatt E. μεταφράζεται περίπου ως «μουσική μέσα από το ζιγκουράτ» και φέρνει πράγματι μια αίσθηση μεσανατολικού folk σε συνδυασμό με μεταλλικό, μελωδικό ντρονάρισμα, με επιρροές από Melechesh και Om. Αυτή είναι η κυρίαρχη αίσθηση στα δύο μεγάλης διάρκειας (πάνω από δέκα λεπτά το καθένα) κομμάτια που ανοίγουν και κλείνουν τον δίσκο. Ενδιάμεσα όμως υπάρχουν τρία μικρότερα κομμάτια στα οποία δίνεται η δυνατότητα στους Wyatt E. να εξερευνήσουν και να πειραματιστούν λίγο εκτός του drone. Οι συνεργασίες με τον Tomer Damsky στο "Im Leyla" και με τη Nina Saeidi των Lowen στο "The Diviner's Prayer To The Gods Of The Night" βοηθάνε επίσης σε αυτή την κατεύθυνση.

Electric Citizen - "EC4"

Η επιστροφή επτά χρόνια μετά τον προηγούμενο δίσκο τους για τους Αμερικανούς Electric Citizen τους βρίσκει να έχουν απομακρυνθεί αρκετά από το doom και heavy παρελθόν τους, με την ψυχεδέλεια να αποτελεί πλέον το κέντρο του ήχου τους. Η αισθητική τους θυμίζει περισσότερο ψυχεδελική πανήγυρη παρά σκοτεινή λειτουργία. Θα έλεγε κανείς ότι είναι περισσότερο χίπηδες, παρά αποκρυφιστές. Η βάση τους παραμένει σε μια άλλη εποχή και αυτό φαίνεται από τα riffs, από τον ήχο στα πλήκτρα, από τα φωνητικά της Laura Dolan.Τα κομμάτια διατηρούν την ετοιμότητα να ηλεκτριστούν όποτε χρειαστεί, αλλά ο στόχος πλέον δεν είναι η βαρύτητα, αλλά η ατμόσφαιρα. Το "EC4" είναι ένας δίσκος ταυτόχρονα vintage και επίκαιρος.

Deeper Into The Swamp

Οι Γερμανοί Paralyzed με το "Rumble & Roar" μας προσκάλεσαν σε μια ενδιαφέρουσα βουτιά στα ‘70s με blues νότες. Στο "Fortune's Always Hiding" των The Lunar Effect πιο πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν οι μελωδίες. Αντίθετα, οι γείτονες Caronte με το "Spiritvs" κινήθηκαν σε πιο παραδοσιακά μονοπάτια σκληρότητας.

Hangman's Chair - Saddiction

Ως άξιοι συνεχιστές του πνεύματος κατήφιας των Katatonia, οι Hangman's Chair ξεκινούν με καταθλιπτικό όνομα να κουβαλούν τις ατμόσφαιρες των πιονέρων του στενάχωρου, ατμοσφαιρικού doom. Μαθαίνουν να τις ντύνουν με synthesizers και μια σπαραξικάρδια φωνή, μέχρις ότου να φτάσουμε στο φετινό τους αριστούργημα με το εξίσου καταστροφικό και κατεστραμμένο όνομα "Saddiction". Η αστική καταθλιπτική παράνοια βρίσκεται σε γκρο πλαν εντός αυτού του δίσκου, που αποτυπώνει μεγαλειωδώς την αίσθηση πνιγμού ενός ανθρώπου που περπατά και επιβιώνει σε σύγχρονες, ασφυκτικές μητροπόλεις όπου τα διαμερίσματα μετά βίας φτάνουν τα δύο επί δύο μέτρα, και τα κτήρια κρύβουν μόνιμα τον ουρανό. Ξαφνικά, όπως μεγαλούργησαν, χτυπά και η πρόσφατη απόφασή τους να βάλουν το συγκρότημα στον πάγο. Άφησαν όμως πίσω έναν δίσκο στον οποίο οι άνθρωποι θα γυρνούν για να μελαγχολούν.

Faetooth - Labyrinthine

Μάγισσες, ξωτικά, παραδοσιακό doom, ύμνοι και θρύλοι ξεχασμένοι από άλλες εποχές. Αυτά τα υλικά επιλέχθηκαν για να φτιαχτούν τα μαγικά κορίτσια. Μπορεί οι Faetooth να μην είχαν έναν καθηγητή Πλουτόνιουμ να τις δημιουργήσει καταλάθος, η καθ' όλα σκόπιμη και φεμινστική ύπαρξή τους όμως διέπεται από εκείνο το χημικό χι που μάλλον είναι η γλυκάδα αυτού του ήχου. Όσο γλυκές είναι στην όψη οι Faetooth, τόσο μαύρη είναι η μουσική τους. Αν ερευνήσεις λίγο καλύτερα τη λαογραφία, τα ευρωπαϊκά παραμύθια σπάνια είχαν καλό τέλος στην πρώτη τους μορφή, συνήθως υπήρξαν γκροτέσκες απεικονίσεις άγριων σκηνικών βασκανείας. Τέτοιες εικόνες ζωγραφίζουν με χάρη οι Faetooth. Αργά, βαλτωμένα, απαλά. Προκαλώντας το fairy doom να γίνει νέο υποϊδίωμα. Και είναι πολύ, πολύ πιο άγριο από αυτό που το όνομά του σε κάνει να πιστεύεις. Ποιοι είμαστε να πάμε κόντρα στα μάγια τους;

Kauan - Wayhome

Θυμάμαι πως κάποτε, αυτή η αγγλική λέξη, το "wanderlust", που μεταφράζεται ως την αστείρευτη επιθυμία για ταξίδι και περιπλάνηση, μάστιζε τον μουσικό τύπο και όπως όλες οι τάσεις, έτσι χάθηκε κι αυτή. Ανασταίνεται ωστόσο μαζί με τον υπέροχο νέο δίσκο των Ρώσων Kauan - για φαντάσου, από τη χώρα που στο εσωτερικό της σου δίνει άπλετες ευκαιρίες για περιπλάνηση. Το "Wayhome" είναι ένας δίσκος ορχηστρικής μουσικής, με ελάχιστες απαγγελίες στην έκτασή του, που αγγίζει απαλά το post-rock αλλά η αργή του ταχύτητα και η μαυρίλα του προκρίνουν τη doom ψυχή του. Ακουστικές κιθάρες, πνευστά, αργά χτυπήματα και αγγίγματα σε κύμβαλα στα πλαίσια μιας άρτιας παραγωγής, συνιστούν ένα δίσκο συγκινητικό. Έναν δίσκο που αν απολάμβανες μια χιονισμένη μέρα στο δάσος, το μυαλό σου θα κατάφερνε να γυρίσει σε όλες τις γωνιές του κόσμου, μέσα σε πενήντα λεπτά.

Shedfromthebody - Whisper And Wayne

Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως η μουσική μας έχει χαρίσει μερικές υπερταλαντούχες σκοτεινές υπάρξεις στο χώρο του singer-songwriter της doom οικογένειας - από την Chelsea Wolfe και την Emma Ruth Rundle στις A.A. Williams και τη νυν Kristin Reverend Hayter, πάλαι πότε Lingua Ignota. Η νέα, ηχηρή προσθήκη σε αυτό το ιερό βάθρο θηλυκοτήτων φαίνεται να είναι η Φινλανδή Suvi Savviko, που ως Shedfromthebody έχει κυκλοφορήσει πέντε δίσκους, δύο (!) από τους οποίους μόνο φέτος, παρακαλούμε. Αφού το "Everything Out There Has Teeth" μας συγκίνησε πριν λίγους μήνες άξαφνα, δεν μπορούμε παρά να γυρίσουμε και να σταθούμε στο μεθυστικό "Whisper And Wayne". Μια υπέροχη φωνή, στοιχειωμένοι ρυθμοί και όμορφα τραγούδια είναι αρκετά για να προσθέσουν έναν ακόμη καθηλωτικό δίσκο σε έναν εντυπωσιακό κατάλογο θηλυπρεπούς δύναμης και δημιουργίας. Περιμένουμε πολλά.

Frayle - Heretics And Lullabies

Οι Frayle έχουν αρχίσει να κερδίζουν οπαδούς γοργά. Η λίγο περισσότερο mainstream προσέγγισή τους, πλασάροντας τον ήχο τους ως doom pop και η απόκοσμη εμφάνισή τους φαίνεται να πιάνει τόπο. Σίγουρα έχει βοηθήσει πολύ και η διασκευή στο "Summertime Saddness" της Lana Del Ray (αρχίστε να μετράτε αναφορές στη Lana σε αυτή την ανασκόπηση). Οι Frayle καταφέρνουν να ορίσουν το σταυροδρόμι σκοτεινού και πιασάρικου, πράγμα συχνά αρκετά δύσκολο αφού δεν είναι και πολύς ο κόσμος εκεί έξω που είναι πρόθυμος να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του ευθέως. Κομμάτια όπως το "Demons" και το "Heretic" ωστόσο, θα μπορούσαν με άνεση να ακούγονται στο ραδιόφωνο.

Deeper Into The Swamp

Ο μόνος λόγος που λογικά δεν τη βλέπουμε στην πεντάδα, είναι πως η φετινή κυκλοφορία της Emma Ruth Rundle, "Music From The Bella Vista", είναι αυτοσχέδιο πιανιστικό drone που γράφτηκε σε συνδυασμό με την πρόσφατη ποιητική συλλογή της - ετοιμάζει δίσκο όμως, ε! Η θρυλική Liv Kristine επιστρέφει solo με το "Amor Vincit Omnia", ενώ άλλος ένας θρύλος, o Dave Lombardo, δίνει παρουσία μαζί με τη σύζυγό του, Paula, στο σχήμα Venamoris που τρέφουν με πολλή αγάπη και δημιουργούν το "To Cross Or To Burn". Σε ένα black, doom, ατμοσφαιρικό, drone κατασκεύασμα, ο Planning For Burial προσφέρει σε DIY κλίμα το "It's Closeness, It's Easy", ενώ οι Sapata με το "Veins" υπόσχονται από το underground μεγαλεία για το μέλλον.

Sumac & Moor Mother - The Film 

Καταγραφή ενός κόσμου που ήδη καίγεται. Δεν είναι προφητεία, αλλά αποτύπωση της στιγμής. Οι Sumac και η Moor Mother χτίζουν ένα έργο που ξεφεύγει από τον όρο μουσικού δίσκου και πλησιάζει περισσότερο σε μια πράξη τέχνης. Μια σύγκρουση αυτοσχεδιασμού, οργής και ποιητικής εγρήγορσης. Οι Sumac τραβούν τον ήχο στα άκρα, σαν να δοκιμάζουν πόσο μπορεί να αντέξει το μέταλλο πριν λιώσει, ενώ η Moor Mother διαπερνά το χάος με λόγο που θυμίζει ξόρκι και κατηγορώ ταυτόχρονα. Οι συνθέσεις μοιάζουν με σκηνές από φανταστική ταινία όπου ο χρόνος καταρρέει και ο άνθρωπος παλεύει να θυμηθεί γιατί αξίζει να επιζήσει. Αν αξίζει. Δεν είναι εύκολο άκουσμα έτσι! Είναι όμως ένας καθρέφτης της γαμημένης εποχής μας. Ασυμβίβαστος, ανήσυχος, φλεγόμενος. Ένα έργο που περισσότερο σε διώχνει με προβληματισμό) παρά σε προσκαλεί και αφήνει πίσω του μια παράξενη, επίμονη σπίθα.

Mizmor & Hell - Alluvion 

Το "Alluvion" βρίσκει τους Mizmor και Hell να υψώνουν έναν τελετουργικό, κατάμαυρο μονόλιθο, χτισμένο με την ακρίβεια δύο δημιουργών που γνωρίζουν απέξω το βάρος και την ευθραυστότητα του ακραίου ήχου. Το άλμπουμ ακροβατεί ανάμεσα σε blackened doom και sludge, μα αφήνει τον χώρο να γεμίσει με στιγμές πνιγηρής ambient, σαν ανάσες σε δωμάτιο χωρίς φως. Τα δύο μεγάλα έπη, "Begging To Be Lost" και "Pandemonium's Throat", κουβαλούν το συναισθηματικό φορτίο. Οι κιθάρες λιώνουν αργά, οι ρυθμοί συνθλίβουν, οι φωνές θαμμένες στην ομίχλη, όλα δεμένα με μια σχεδόν αρχαϊκή στατικότητα. Παρά τη σκληρότητά του, ο δίσκος δεν καταρρέει ποτέ. Αντίθετα, διατηρεί μια εσωτερική συνοχή που στοιχειώνει τις επόμενες ακροάσεις. Είναι μια ηχητική χαρτογράφηση δυσφορίας και κάθαρσης, ένα βίαιο αλλά προσεκτικά δομημένο κάλεσμα σε ένα τοπίο όπου η αγωνία και η γαλήνη συμπορεύονται.

Neptunian Maximalism - Le Sacre Du Soleil Invaincu  

Δουλεύουν με απίστευτη πειθαρχία πάνω σε ένα απαιτητικό concept. Ο δίσκος αφορά την μεταφορά των δομών της ινδικής κλασικής μουσικής στο πλαίσιο του (heavy) drone. Η μπάντα αφήνει στην άκρη τον υπερκορεσμό του "Éons" και επιλέγει μια πιο καθαρή, «ανοικτή» παραγωγή, όπου κάθε στοιχείο έχει χώρο να αναπνεύσει. Οι Ragas λειτουργούν σαν σταθερό σημείο αναφοράς, όχι ως εξωτισμός, αλλά ως σύστημα οργάνωσης της αρμονίας και του ρυθμού. Η Marwa χτίζεται με υπομονή πάνω σε μεγάλες φράσεις κιθάρας, η Todi εκτρέπεται σε πιο επιθετικές, σχεδόν blackened στιγμές, ενώ η Bairagi βασίζεται σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα που θυμίζουν ευρωπαϊκό minimalism. Μιλάμε για τις ενότητες του δίσκου, ‘νταξει; Η δύναμη του αλμπουμ βρίσκεται στην απλότητα της ιδέας και στη συνέπεια της εκτέλεσης. Η μπάντα δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αλλά να παραμείνει πιστή σε μια συγκεκριμένη μουσική, βρωμικη, βαριά, απαιτητική, λογική. Το αποτέλεσμα είναι συμπαγές, εστιασμένο και εντελώς δικό τους.    

Hell - Submersus 

Επιστροφή σε μια χρονιά όπου το ακραίο metal γέμισε υπερβολές, concept και παραγωγές-μαμούθ, θυμίζοντας ότι η πραγματική δύναμη κρύβεται συχνά στην απογύμνωση. Ο M.S.W. αφήνει στο περιθώριο τον πυκνό, θαμμένο ήχο των προηγούμενων κυκλοφοριών και παρουσιάζει έναν δίσκο πιο άμεσο, πιο ωμό και τελικά πιο ανθρώπινο. Που λέει ο λόγος έτσι! Το sludge παραμένει ο βασικός φορέας της έντασης, αλλά η παρουσία doom και black metal υποστρωμάτων δίνει στο άλμπουμ ένα σιωπηλό βάθος που δεν χρειάζεται εντυπωσιασμό για να λειτουργήσει. Τα "Factum", "Mortem" και "Gravis" χτίζουν μια ενιαία διαδρομή πτώσης, με το τελευταίο να αποτελεί μια από τις πιο συναισθηματικά εξαντλητικές στιγμές της χρονιάς. Σε μια εποχή όπου το drone συχνά προσπαθεί να υπερνικήσει τον εαυτό του, ο μάν εδώ κάνει το αντίθετο, αφού μαζεύεται, σφίγγεται και επιστρέφει στον πυρήνα. Έτσι, το "Submersus" αναδεικνύεται σε μία από τις πιο ειλικρινείς, συνεπείς και ουσιαστικές κυκλοφορίες.

Big Brave - OST  

Στην άκρη οτιδήποτε τους χαρακτήριζε μέχρι τώρα. Νέος δρόμος πιο αφαιρετικός, πιο ωμός και πιο συνειδητά απογυμνωμένος από δομή. Το άλμπουμ λειτουργεί ως ηχητικό πεδίο αντί για κλασική κυκλοφορία. Ακούμε μια σειρά από drone, ambient και noise χειρονομίες που χτίζονται γύρω από αυτοσχέδιο εξοπλισμό, παράξενες υφές και το "instrument" του Mathieu Ball, το οποίο δίνει στο σύνολο έναν χειροποίητο, σκληρό χαρακτήρα. Η Robin Wattie δεν τραγουδά με τον συνηθισμένο της ρόλο. Κάπως εδώ μοιάζει να αναπνέει μέσα στον ήχο, σχεδόν σαν επιπλέον στρώση θορύβου. Το αποτέλεσμα είναι απαιτητικό, συχνά δύστροπο και μακριά από οτιδήποτε αναμενόμενο με βάση τη μέχρι τώρα πορεία τους. Είναι τελικά ένα έργο που δεν επιδιώκει να αρέσει αλλά να εξερευνήσει. Δεν είναι από τις μεγάλες στιγμές της μπάντας, όμως αποτελεί μια αξιοσημείωτη και θαρραλέα παρέκκλιση που δείχνει πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν όταν σπάνε οι ίδιοι τους οι κανόνες.   

Deeper Into The Swamp

Το "Seraphim III" των How To Disappear Completely χτίζει διάσπαρτους, φευγαλέους ήχους, ανάμεσα σε drone, ambient και space στοιχεία, μια ατμόσφαιρα αποστασιοποίησης και ανασφάλειας. Το "Spectral" από Sum Of R βυθίζεται σε πυκνό post-metal, χωρίς ρυθμική ασφάλεια, με δονήσεις και απόκοσμα ηχοχρώματα. Το "The Overmold" των Mick Barr (Krallice) και  Tim Wyskida (Khanate, Insect Ark) είναι ενα πειραματικό, τελετουργικό, προοδευτικό και τολμηρό αργόσυρτο βαρύδι. Το "Please Come Back Τo Τhe Farm", των Guts Club φέρνει ένα αβαντγκαρντίστικο ήχο που δεν ειναι συνηθισμένος στον ήχο αυτό. Το "Insatiable" των Divide And Dissolve επιβάλλει drone/doom, αργούς ρυθμούς και πολιτικά φορτισμένα ηχοτοπία, αργόσυρτα και μεταμορφωτικά χωρίς καμία έκρηξη.

Uboa & Whitehorse - The Dissolution Of Eternity 

Συνεργασία που φέρνει τον κόσμο της Uboa σε επαφή με το sludge metal των Whitehorse, δημιουργώντας ένα split άλμπουμ που εξερευνά σκληρά, ατμοσφαιρικά και συναισθηματικά φορτισμένα ηχητικά τοπία. Οι πρώτες δύο συνθέσεις, ευθύνη των Whitehorse, παρουσιάζουν βαρύ, αργόσυρτο sludge με διεστραμμένο, σχεδόν horror αίσθημα, αλλά δεν καταφέρνουν να τραβήξουν εντελώς την προσοχή. Η είσοδος της Uboa στα υπόλοιπα πέντε κομμάτια αλλάζει το τοπίο. Η Xandra φέρνει τις χαρακτηριστικές της κραυγές, το industrial/noise στοιχείο και την ακραία συναισθηματική ένταση. Πόνος, αργή, καθοδική κορύφωση που μοιάζει να διαλύει τον κόσμο γύρω σου. Τα κομμάτια συνδυάζουν drone, industrial και noise στοιχεία, ενώ η αίσθηση αποξένωσης και οργής είναι διάχυτη. Παρά κάποιες αδυναμίες στη συνοχή λόγω της διχοτομίας των συνεισφορών, το άλμπουμ παραμένει μια δυνατή, απαιτητική εμπειρία για τους φαν του ακραίου ήχου και του noise.

The Body & Intensive Care - Was I Good Enough? 

Σκοτεινό, βαριά ατμοσφαιρικό ταξίδι που σφηνώνει industrial, sludge και experimental στοιχεία σε μια σχεδόν ανησυχητική εμπειρία. Από την πρώτη κραυγή στο "Mistakes Have Been Made", το άλμπουμ σε παρασύρει σε έναν κόσμο σκληρών riff, βαρύ, αργόσυρτο ρυθμό και έντονα, συχνά ανατριχιαστικά φωνητικά που κυμαίνονται μεταξύ growl και κραυγής. Τσίτα ρε. Κάθε κομμάτι χτίζει αργά, αλλά αδιαλείπτως, ένα βάρος που γίνεται σχεδόν σωματικό, ενώ τα ηχητικά στρώματα δημιουργούν ένταση και ανατριχίλα. Η τελική σύνθεση, "Mandelbrot Anamnesis", αφήνει τον ακροατή να ξεκουραστεί μόνο μέσα σε fading, υποτονικές ατμόσφαιρες, ολοκληρώνοντας μια εμπειρία που είναι τόσο απαιτητική όσο και καθηλωτική, δείχνοντας τη δύναμη της συνεργασίας στον συνδυασμό θορύβου και συναισθήματος.

Prurient - Black Table With The Two Griffins Attacking 

Υπερβατικό, πάνω από δύο ώρες noise ταξίδι που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ιδέα, ποίηση και πρόκληση για τον ακροατή. Ο Dominick Fernow χρησιμοποιεί χαμηλούς βόμβους, έντονα drones και πνιγηρά synth, σε συνδυασμό με κουβέντες (στο μιλητό) και samples (από εγκλήματα), για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα πλήρους καταπίεσης που αναγκάζει τον ακροατή να αφεθεί στη μουσική. Ας πουμε μουσική. Η συμμετοχή του Malocchio προσθέτει επιθετικά power electronics, ενισχύοντας τη σκοτεινή και σχεδόν θρησκευτική αίσθηση του άλμπουμ. Παρά τη δυσκολία και την ένταση, το έργο διατηρεί κάθε λεπτομέρεια και είναι απαιτητικό, ακραίο και βαθιά καθηλωτικό. Δεν ειναι η καλυτερη του δουλειά, αλλά εχει μια μοναδικότητα. 

Desolation Colony - The Impossibility Of Haunting A Barren World 

Αποπνικτικό, αργόσυρτο σκατό στο σκοτάδι και την αποξένωση. Ο δίσκος συνδυάζει βιομηχανικίλα, drone και ambient, δημιουργώντας ένα κενό χώρο όπου η μοναξιά και η ερημιά γίνονται σχεδόν απτές. Τα μεγάλα, μονολιθικά riffs σέρνονται πάνω από βαριά, σχεδόν τρομακτικά τύμπανα, ενώ οι ηλεκτρονικές υφές και τα χαμηλόφωνα drones ενισχύουν μια αίσθηση κενότητας και αναπόφευκτης καταστροφής. Η μουσική του συγκροτήματος δεν προσφέρει παρηγοριά. Υπογραμμίζει την απουσία ζωής και την ανυπαρξία οποιουδήποτε καταφυγίου. Κάθε κομμάτι μοιάζει με μια προσεκτικά κατασκευασμένη εικόνα ερήμου και εγκατάλειψης, όπου κάθε ήχος, θόρυβος ή σιγανή μελωδία, γίνεται εργαλείο για να αισθανθείς το απόλυτο κενό. Ακραία σαπίλα. Πρόκειται για ένα έργο απαιτητικό, σκοτεινό και βαθιά ατμοσφαιρικό, που επιβάλλει τον δικό του ρυθμό και χώρο στον ακροατή. Για όσους αντέχουν. 

Gnaw Their Tongues - The Genesis of Light 

Οριακά φέτος τον έβαζες και στα drone metal. Μία πιο metal σκοτεινή, ανατριχιαστική εξερεύνηση του θορύβου και της ατμόσφαιρας, όπου ο Maurice de Jong χτίζει έναν κόσμο γεμάτο τρόμο και αποκάλυψη. Αρχέγονο και μεταφυσικό. Οι συνθέσεις κινούνται μεταξύ αργών, απειλητικών drone και εκρήξεων με βίαια riffs, που κάπως σκατένια θυμίζουν οριακά black metal και με φωνητικά που κυμαίνονται από ψιθύρους σε κραυγές, ενισχύοντας το αίσθημα πανικού και αποξένωσης. Ο ήχος είναι πυκνός και πολυεπίπεδος, γεμάτος υφές που θολώνουν τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και την εφιαλτική φαντασία. Πραγματικά μιλάμε για απόλυτο σκοτάδι, όπου κάθε θόρυβος και κάθε σιωπή συμβάλλουν στη δημιουργία ενός κατ' εξακολούθηση οράματος καταστροφής και θρησκευτικής έντασης. Πιεστικό πολύ. 

Deeper Into The Swamp

Ο Merzbow έχει κοντά στις 500 επίσημες κυκλοφορίες, οπότε τα 10 φετινά είναι λίγα, ακραίος θόρυβος στα περισσότερα, με τα συνεργατικά να είναι τα πιο ενδιαφέροντα. Ο Aidan Baker πάντα έπαιζε μεταξύ metal, industrial και drone, οπότε στο "Cut" σαν Nadja κάνει το ίδιο συνδυαστικά. Αν σας ενδιαφέρει η ακραία, αποπνικτική και ανατριχιαστική πλευρά του noise/industrial, ρίξτε μια ματιά στο "Omnipotent Fuck" της Lana Del Rabies, όπου η φωνή και ο θόρυβος συνδυάζονται σε ένα σχεδόν τελετουργικό, ψυχολογικά καταπιεστικό ταξίδι μέσα σε ηλεκτρικά και σωματικά σπασμένα ηχητικά τοπία. 

Lightless - A Foreseen Loss

Αδυσώπητο και ανυπόφορα τραυματικό. Το ντεμπούτο των Γερμανών Lightless έρχεται σαν εφιαλτικό κύττος που καταβροχθίζει ότι βρεθεί στο διάβα του. Είναι εκείνος ο τρόμος που προκαλεί το αργό, ντουμώδες και θανατερό βήμα, αυτό που σταθερά πλησιάζει, βρυχώμενο, χύνοντας οργή και σπέρνοντας απόγνωση στα πάντα. Τέσσερα κομμάτια συνολικής διάρκειας 80 λεπτών, για την απελπισία και τη ματαιότητα της ελπίδας, ενός ανθρώπινου είδους που έχει αντέξει περισσότερο απ' ότι δικαιούται. Κιθάρες που σέρνονται και βγάζουν μελωδίες μόνο περιστασιακά, ροή που ανεβάζει ταχύτητες μοναχά για να σχηματιστούν πρόσκαιρες εντάσεις που πνίγονται αργότερα στους βάλτους μιας παραμορφωμένης κανονικότητας. Το "A Foreseen Loss" είναι το πιο σοκαριστικό ντεμπούτο της χρονιάς στον doom - death - funeral - post - sludge - drone ήχο. Ένα δυσοίωνο σημάδι για το μέλλον που έρχεται, στα χέρια του φρικαλέου πλάσματος που τέλειωσε το φως.

Ter Ziele - Embodiment Of Death

Τα όρια του doom είναι το ίδιο μαύρα όπως και απλωμένα στις post ατμόσφαιρες που μυρίζουν θάνατο και σήψη. Το σημαντικό όμως είναι να δένουν το ακροατό με ισχυρά συναισθήματα, να παράγουν εσωτερικές εντάσεις, αντιθέσεις και δυσνόητες εικόνες που, είτε οδηγούν είτε όχι στην κάθαρση, να δίνουν ένα ταξίδι που αξίζει. Οι Ter Ziele καταλαβαίνουν πολύ καλά τα λασπώδη τοπία του ήχου. Έχοντας σημαντική εμπειρία στις σκηνές αυτού του κόσμου, από μικρά club μέχρι το roadburn, στήνουν την ταυτότητα τους με προσοχή στη λεπτομέρεια και ασυγκράτητη μανία που μπορεί να καταστρέψει κάθε μορφή ησυχίας. Η μελωδία βρίσκεται στο κέντρο της μουσικής. Κάθε μία που έρχεται αργεί να φύγει, κρατώντας το έδαφος μέχρι να το μολύνει σε βάθος και να μη ξεκολλάει με τίποτα απ' τα γύρω. Τα φωνητικά είναι ακραία, περισσότερο κραυγές αγωνίας και πόνου, παρά τραγούδι. Το νιώθεις όμως. "As Long As I Breathe, I Am To Suffer".

Dimscua - Dust Eater

Ο χαμός ενός παιδιού είναι πόνος που δε σταθμίζεται, δεν μπορεί να περιοριστεί ή να μπει σε διαχειρίσιμα καλούπια. Αν δε βρεθεί δίοδος, άνοιγμα να τον εξωτερικεύσεις, θα ισοπεδώσει όποια τοιχώματα τον συγκρατούν με απρόβλεπτους τρόπους και συνέπειες. Η απώλεια της κόρης του Adam ακούγεται στη μουσική των Dimscua, στο στίχο, στις σπαρακτικές ερμηνείες, τις κιθάρες και τον ήχο τους. Ειδικά στο τελευταίο κομμάτι, "On Being And Nothingness", νιώθεις το θρήνο, τον αποχωρισμό και το πόνο του χαμού. Δεν υπάρχει ανακούφιση σε αυτό το άλμπουμ, δε θα βρεις λύτρωση σε τούτο το post/sludge.

I can't be - Though silence calls - I was meant to stay

Though my heart is with you there - These thoughts remain - Until my last

Γιατί τί σκατά λυτρώνει από τέτοιο πόνο; Το μόνο που μπορείς είναι να τον πεις. Οι Dimscua έχουν γράψει τόσο δυνατές και άμεσες μελωδίες που σε κάνουν να καταλάβεις, να νιώσεις. Ο χώρος που επιλέγουν να κινηθούν, κάπου ανάμεσα στους Cult Of Luna και τους Amenra, προσφέρει βήμα για να βάλουν το δικό τους λόγο. Αυθεντικό, ισοπεδωτικό κι ανθρώπινο.

Guiltless - Teeth To Sky

Ο Josh Graham ήταν ο άνθρωπος πίσω από την εικόνα που συνόδευε για καιρό τη μουσική των Neurosis, ταυτόχρονα όμως έχει δουλέψει και παρουσιάσει πολλά σχήματα στο βαρύ κι αργόσυρτο σκληρό ήχο κάνοντας κιθάρες και φωνητικά. Φέτος μας έδωσε τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο των Guiltless. Κινούμενοι στο sludge/doom με δύσκολο ήχο και δύστροπες συνθέσεις, με πολλές επαναλήψεις στα απλά αλλά δυνατά riff που έχουν γράψει, στοχεύουν στην σκληρή, πηχτή ατμόσφαιρα. Αυτή που και το θρυλικό συγκρότημα, του οποίου υπήρξε μέλος για πάνω από δέκα χρόνια, σχημάτιζε. Δεν μπορείς όμως να μιλήσεις για το "Teeth To Sky" χωρίς να αναφερθείς στην εξαιρετική αισθητική που το συνοδεύει. Μια αισθητική που περνάει από τη μουσική στο φοβερό εξώφυλλο και πάλι πίσω. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ουσία των Guiltless, στον τρόπο που επιλέγουν να σταθούν στο συνολικό πλαίσιο της τέχνης. Με ολιστική ματιά, έμπνευση και ειλικρινή προσέγγιση.

Ritual Ascension - Profanation Of The Adamic Covenant

Παχύ, βαρύ κι απόκοσμο funeral doom death metal. Κλειστοφοβικό όσο πάει, σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι παγιδευμένος σε μια βάση φτιαγμένη κάτω απ' το βυθό της θάλασσας, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι την έχουν καταλάβει εξωγήινα όντα. Μια αγχωτική κατάσταση διέπει όλη τη πορεία του άλμπουμ. Νιώθεις μονίμως το βασανιστήριο της σταγόνας που γίνεται ολοένα και πιο βαριά, αλλά ταυτόχρονα τη θες εκεί σταθερή, γιατί μαζί της νιώθεις ασφαλής, την ξέρεις. Το άγνωστο που φωλιάζει στους βυθούς τρομάζει. Πολύ περισσότερο. Το να περάσεις μέσα από τα σαράντα εφτά λεπτά που διαρκούν τα πέντε μέρη του "Profanation Of The Adamic Covenant", είναι μια βασανιστικά επίπονη διαδικασία που όμως είναι αναγκαία στις πτυχές εκείνες της ψυχής που δεν πρέπει ποτέ να δουν το φως. Η παραγωγή είναι σαρωτική, τα τύμπανα ανελέητα σταθερά και η φωνή εφιαλτική. Η παρανοϊκά ακραία αίσθηση της πίεσης που ασκεί ο δίσκος, μπορεί εύκολα να παρερμηνευθεί ως πειραματισμός ή και avant-garde, στην πραγματικότητα δεν είναι αυτό. Είναι απλά και μόνο, μια ολοκληρωτική επίθεση σε κάθε μορφή λογικής σκέψης που έχει απομείνει στο κουφάρι σου.

Deeper Into The Swamp

Οι Brevine κυκλοφόρησαν το "Lhotse" και μπήκαν εμφατικά στο χάρτη του σύγχρονου ωκεανικού progressive post metal, ταυτόχρονα το "Kiritsis", από την ομώνυμη μπάντα, συνδυάζει πολύ καλά το doom/sludge groove με hardcore ξεσπάσματα και μερικές stoner κιθάρες. Οι Baku με το "Soma" είναι ένα όνομα που θα κρατήσουμε στο ατμοσφαιρικό post metal γιατί φαίνεται ότι θα μας απασχολεί, ενώ οι ARV στο "Curse And Courage" παρουσιάζουν ένα πολύ καλό σύνολο, που κινείται ανάμεσα στο post το sludge και το post-hardcore, με ένταση και μεγάλες κιθάρες. Οι Adur γράφουν πάνω στο post αλλά με core και blackened sludge σημεία αναφοράς για να εκφράσουν τον πεσιμισμό τους και οι Opia κινούνται σε ένα παλιακό doom/goth μονοπάτι που θα βρει σημαντική απήχηση κι αποδοχή. Τέλος οι Λευκορώσοι Matraque κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο ακραίο doom metal με το "Nature Morte".

Obscure Sphinx - Emovere EP

Οι Obscure Sphinx, είναι το νέο αγαπημένο σου συγκρότημα, απλά δεν το ξέρεις ακόμη. Η εντυπωσιακή σύνθεση των Πολωνών κερδίζει χρόνο με το χρόνο έδαφος και το εντυπωσιακό τους sludge ανασταίνει ήχους που έμοιαζαν τετριμμένοι με έναν μοναδικό τρόπο. Η τιτάνια φωνητική δυναμική της αναντίρρητης μπροστάρισσας Zofia Fras είναι κεντρικό στοιχείο των κομματιών τους. Μην τους δεις ζωντανά χωρίς προειδοποίηση, θα κομπλάρεις. Όπως θα κομπλάρεις σίγουρα και στο άκουσμα του φετινού τους EP, "Emovere". Τρία ολέθρια κομμάτια, ζοφερά κι ασήκωτα, προετοιμάζουν μόνο, για την πραγματικά τεράστια πιθανότητα ο επόμενος ολοκληρωμένος δίσκος των Obscure Sphinx να απασχολήσει το παγκόσμιο metal στερέωμα. Παρακολουθούμε με την πιο πρόσφατη μουσική τους γεύση στα χείλη, αγωνιωδώς.

Candlemass - Black Star EP

Τα λόγια είναι φτωχά όταν φτάνουμε στο σημείο να συνδέσουμε γραπτά ή και νοητά τη σχέση του doom με τους Candlemass. Κάθε ευκαιρία να απολαύσουμε κάτι νέο από τους ντουμοφόρους τιτάνες είναι βάλσαμο στην ψυχή κάθε ανθρώπου που απολαμβάνει την ουσία αυτής της μουσικής. Η επανασύνδεση των Candlemass με τον Johan Längqvist έχει φέρει μόνο καλά, κι άλλο ένα μικρότερο σε διάρκεια, αλλά τεράστιο σε ποιότητα καλό ήρθε και φέτος με το "Black Star" EP, που θυμίζει εποχές βγαλμένες από επικό ντουμ μέταλ παρελθόν. Με δύο ολοκαίνουρια κομμάτια και τις διασκευές στα "Sabbath Bloody Sabbath" και "Forever My Queen", οι Candlemass ξαναορίζουν την έννοια του διαχρονικού. Κι εμείς στέκουμε αιώνια ευγνώμονες.

Amenra - De Toorn/With Fang And Claw EPs

Οι Amenra πέρασαν μια παράξενη περίοδο ενδοσκόπησης και αναζήτησης νέας ταυτότητας, καθώς το γιγαντιαίο εγχείρημα των "Mass" έλαβε τέλος. Με μια κυκλοφορία που δίχασε και την αποχώρηση του Tim De Gieter, τα πράγματα έμοιαζαν κάπως τρομακτικά, όχι όμως για πολύ. Οι Amenra επέστρεψαν με πιο ξεκάθαρο στόχο. Η διπλή κυκλοφορία EP "De Toorn" και "With Fang And Claw", θυμίζει κάθε τι που αγαπήσαμε στο γεμάτο πόνο παράλληλο χωροχρόνο τους, και το "Forlorn" μας θύμισε ακριβώς για όλα όσα είναι ικανοί. Για ερμηνείες που διαλύουν, για προσωπική συζήτηση με το χάος, το εσωτερικό και εξωτερικό άδικο, την αυτοτιμωρία και την αέναη μα ανέλπιδη αναζήτηση της ψυχικής λύτρωσης.

Elder - Liminality/Dream State Return EP

Οι μάστορες του ψυχεδελικού, εντελώς heavy κι εντελώς stoner rock μας κερνούν ένα σφηνάκι από τη δουλειά τους και φέτος, με την κυκλοφορία ενός EP που περιέχει τα ομώνυμα του τίτλου κομμάτια. Το ελαφρώς πιο μακρόσυρτο "Liminality" επιλέγει μια πολύχρωμη παλέτα για το ηχητικό του υπόβαθρο, ονειρική, σχεδόν λες και ονειρεύτηκε κάτι από τα post metal κιτάπια, διατηρώντας όμως φυσικά την ονειρική του ταυτότητα. Το ελαφρώς συντομότερο "Dream State Return" από την άλλη, γυρνά το βλέμμα σε γλυκά, post rock τερτίπια, κλέβει και λίγα synthesizers πιάνοντας την kraut ψυχεδέλεια, και παραμένει ορχηστρικό. Πρέπει να μην έχει κάποιος καρδιά για να μην τον συγκινούν οι Elder, κι επειδή είμαστε σίγουροι ότι έχεις, ο μοναδικός δρόμος είναι η επίδειξη αγάπης σε αυτά τα δύο κομμάτια.

Crypt Sermon - Saturnian Appendices EP

Αν είσαι μεταλλάς και δεν έχεις πάρει χαμπάρι τι συνέβη πέρυσι με το "The Stygian Rose", κατά πάσα πιθανότητα ζεις κάτω από μία πέτρα. Η πιο ραγδαία ανερχόμενη δύναμη του παραδοσιακού heavy doom, οι Crypt Sermon, φαντάζουν ασταμάτητοι παρά τα όσα εμπόδια και προβλήματα υγείας βρήκαν στο δρόμο τους. Για φέτος μας πλασάρουν άλλη μια απολαυστική δημιουργία με το (τι τιτλάρα, εν τω μεταξύ) "Saturnian Appendices" EP, και δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τι είναι περισσότερο Candlemass το 2025 - αυτό ή η κυκλοφορία των ίδιων των Candlemass; Σε κάθε περίπτωση, η αχαλίνωτη πορεία των Crypt Sermon στα απόρθητα βάθρα των μεγάλων του heavy metal, δεν μοιάζει για άλλη μια φορά δυνατή να ανασταλεί.

Deeper Into The Swamp

Τεράστιας σημασίας φυσικά και η κυκλοφορία των Sunn O))), " Eternity's Pillars b/w Raise the Chalice & Reverential", γι' αυτούς όμως θα παραληρήσουμε αλλού. Η πιο μυστήρια post metal μπάντα του πλανήτη, Suffocate For Fuck Sake, κυκλοφορεί το κομμάτι "To Rest In The Trust, That Creates The World" και συνταράσσουν με αλήθειες για άλλη μια φορά τον σάπιο τούτο κόσμο, ενώ σε παραδοσιακότερες μεταλλικές προεκτάσεις θα εντοπίσουμε το "From The Shadows" των Aeonian Sorrow και το "Eternal Life" των Precentor.

Nightstalker - "Return From The Point Of No Return"

Οι παλιές καραβάνες της ελληνικής σκηνής εξακολουθούν να βγάζουν ποιοτικότατες δουλειές οι οποίες ξεπερνούν με άνεση τον μέσο ποιοτικό πήχυ. Οκτώ κομμάτια και λιγότερο από σαράντα λεπτά στο σύνολο είναι ό,τι πρέπει. Έχοντας λίγο λιγότερο fuzz αυτή τη φορά στις αποσκευές τους, αλλά με τον Αργύρη να συντονίζεται περίπου τέλεια με τη μουσική, οι Στόκοι μας έδωσαν φέτος έναν δίσκο μέσα στον οποίο κάθε ακροατής θα βρει τα δικά του αγαπημένα κομμάτια. Το "Return From The Point Of No Return" όσο περισσότερο το ακούς, τόσο περισσότερο σου αρέσει. Αν συνεχίσουν να βγάζουν τέτοιες δουλειές οι Nightstalker, η πρωτοκαθεδρία τους στην ελληνική σκηνή δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί από κανέναν.

Naxatras - "V"

Στον πέμπτο τους δίσκο οι Θεσσαλονικείς έχουν μπολιάσει πλέον τον ήχο τους με αρκετά space και kraut στοιχεία, διαφοροποιώντας τον από αυτό που είχαμε ακούσει στους πρώτους τους δίσκους. Τα πλήκτρα και τα ηχοτοπία τους έχουν στο "V" ακόμα μεγαλύτερο ρόλο σε σχέση με το παρελθόν, οι ρυθμοί τους παραμένουν στιβαροί, οι ανατολίτικες επιρροές είναι ακόμα πιο εμφανείς και τα φωνητικά, όπου υπάρχουν, είναι πλέον καθοριστικά. Οι Naxatras εξακολουθούν να χαράζουν μια μουσική πορεία διαρκούς εξέλιξης και αλλαγής, διατηρώντας ποιοτική συνέπεια και ακολουθώντας κάθε φορά νέους ηχητικούς δρόμους στην πορεία τους. Μόνο και μόνο γι' αυτό είναι αξιέπαινοι - αλλά και επειδή έχουν φτιάξει πολύ ωραία τραγούδια.

Stoned Spirit - "Inside Me"

Δεύτερος δίσκος για τους Αρτινούς, εννιά ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο. Σε μια ελληνική εκδοχή του desert rock, το "Inside Me" αφήνει λίγο πίσω του τον αμιγώς stoner ήχο για χάρη της μελαγχολίας. Προφανώς υπάρχει και το stoner, κυρίως στο πρώτο μισό του δίσκου, αλλά οι κορυφές μάλλον πατιούνται στο δεύτερο μισό, όπου οι ταχύτητες πέφτουν και το συναίσθημα κυριαρχεί. Η εγγενής μελαγχολία παραμένει, αλλά συνδυαζόμενη με μια ζεστή ομορφιά γίνεται μέχρι και δημιουργική. Με το "Inside Me" ουσιαστικά οι Stoned Spirit μας επανασυστήνονται μετά από αρκετό καιρό αποχής, παρουσιάζοντας μια δουλειά ώριμη και εξελιγμένη, με όμορφα μελωδικά στοιχεία και προσεγμένες ενορχηστρώσεις.

Honeybadger - "Let There Be Light"

Οι Αθηναίοι μας έδωσαν μια από τις πιο καλές εγχώριες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς. Χωρίς το "Let There Be Light" να διαφοροποιείται και φοβερά από τον προκάτοχό του, καταφέρνει να ισορροπήσει επιδέξια ανάμεσα στη δύναμη του riff και τη λεπτομέρεια της μελωδίας. Εδώ οι Honeybadger ακούγονται λίγο σύγχρονοι και εναλλακτικοί, διατηρώντας όμως τον heavy rock χαρακτήρα τους. Η δουλειά στην παραγωγή φαίνεται ότι τους έχει δώσει μια επιπλέον καθαρότητα αλλά δεν τους έχει στερήσει σε ένταση, ενώ τα πνευστά έχουν προσφέρει στιγμές ατμόσφαιρας και ηχητικής ευαισθησίας. Χωρίς να αρνούνται τον stoner πυρήνα τους, οι Honeybadger μεταλάχθηκαν ελαφρώς και έγραψαν λίγο πιο ραδιοφωνικά κομμάτια τραβώντας τον ήχο τους προς τα εμπρός.

Hypnotic Nausea - "The Age Of Nothing"

Ώριμο βήμα ξεπετάγματος για τους Αθηναίους Hypnotic Nausea, οι οποίοι με το "The Age Of Nothing" ολοκλήρωσαν την άτυπη τριλογία που είχαν ξεκινήσει προ δεκαετίας. Εκτός του ότι τα κομμάτια είναι ωραία και αξιομνημόνευτα, ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον ήχο του συγκεκριμένου δίσκου, ο οποίος είναι καθαρότατος και διαυγέστατος και προσφέρει ουσιαστικά στο αποτέλεσμα που ακούμε. Το φουτουριστικό artwork «δένει» με τη λυρική θεματολογία του δίσκου, που έχει να κάνει με τη δυστοπία των σύγχρονων κοινωνιών. Η ambient ατμόσφαιρα που συναντάμε σε αρκετά από τα κομμάτια είναι χαρακτηριστική του δίσκου, ενώ μπορεί να διακρίνει κανείς ακόμα και shoegaze περάσματα. Το "The Age Of Nothing" είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα και ελπιδοφόρα δουλειά.

Deeper Into The Swamp

Το "Libertalia" των Θεσσαλονικιών Chipper αξίζει να ακουστεί για την ευθύτητα και την ωμότητα του ήχου του. Οι Πυργιώτες Baladesert κυκλοφόρησαν μετά από χρόνια φέτος το ντεμπούτο τους "Insecta", στο οποίο έχουν συμπυκνώσει το βαρύ και groovy heavy τους.

Αφάνεια - Έξι Ύμνοι Για Το Θάνατο

Τα έχουμε χιλιοπεί για την ιδιαιτερότητα αυτού του δίσκου. Έχεις sludge κιθάρες στο ύφος των Baroness. Έχεις punk διάθεση. Έχεις crust και black ιδέες. Έχεις ελληνικά φωνητικά με στίχο ξυράφι. Έχεις φωνητικές γραμμές ραδιοφωνικής επιτυχίας. Ο δεύτερος δίσκος των Θεσσαλονικιών Αφάνεια είναι ένας σπάνιος συνδυασμός ετερόκλιτων πραγμάτων που δουλεύουν. Ποίηση για το θάνατο, ορχηστρικά σημεία που ενώνουν τις ιστορίες, και μια οργισμένη απόδοση όσων σε ταλαιπωρούν και σε φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στον τρομακτικό πρωταγωνιστή του τίτλου. Δεν μπορείς να φανταστείς τι είναι, μέχρι που θα το ακούσεις και θα κολλήσεις για πάντα.

Urstaat - Autophagia

Ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος των Urstaat δεν χρειάζεται λόγια. Οι Urstaat είναι μεγάλοι λάτρεις και ακόμη μεγαλύτεροι παίχτες ατόφιου, ριζοσπαστικού post metal. Παραμένουν όπως και στο πρώτο τους EP ορχηστρικοί. Οι φωνές γι' αυτούς χρησιμοποιούνται μόνο όταν είναι να βαρέσουν συναισθηματικά στο ψαχνό - με ανατριχιαστικά spoken parts και τραγουδισμένες μελωδίες όπου η φωνή είναι άλλο ένα όργανο και όχι απομονωμένη και απομακρυσμένη ερμηνεία. Κυρίως όμως, μέσα στην απουσία λέξεων, δίνουν πολιτικό στίγμα αδιαμφισβήτητο. Το κλείσιμο με την τεράστια σύνθεση "Between The Sea And The Security Fence" τα γκρεμίζει όλα αγκαλιάζοντας λίγο την παράδοση την καλή, τη μουσική, και φτύνοντας αυτή που μας έκανε δόλια να ξεχάσουμε ως λαός τι είναι η προσφυγιά.

Church Of The Sea - Eva

Θα κλέψουμε λίγο, καθώς οι Church Of The Sea σίγουρα δεν παίζουν sludge, μάλλον όχι post metal, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ελληνική ατμοσφαιρική doomgaze κατηγορία δεν θα καταφέρει να υπάρξει ποτέ σε αυτή την ανασκόπηση και σε καμία άλλη. Ταιριάζοντας τη ντουμιά και την ατμόσφαιρα με το post, το "Eva" τοποθετείται εδώ γιατί του αξίζει να αναδειχθεί. Δεν υπάρχει άλλωστε καμία άλλη doom μπάντα χωρίς ρυθμικό κομμάτι μπάσου και κρουστών που να μην της λείπουν. Τα synths παίρνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο να ντύσουν αιθέριες κιθάρες και φωνή, ενώ για πρώτη φορά το σχήμα γράφει στίχους και στα ελληνικά, το ομώνυμο κομμάτι ας πούμε παραπέμπει σε χαοτικό μοιρολόι. Ένα συγκρότημα που δεν του αξίζουν τα καλύτερα, γιατί δεν του έρχονται απ' έξω, τα φτιάχνει μόνο του.

Even If We Lose - Even If We Lose EP

Με βάση την Ολλανδία αλλά καθαρά ελληνική ψυχή, οι Even If We Lose κάπως μαζεύτηκαν εκεί στο βορρά της Ευρώπης και κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους που αποτελεί υπόδειγμα καλαίσθητου post metal. Η κατάρα της ξενιτιάς μοιάζει να λειτούργησε ευεργετικά στη δημιουργία κι έτσι, οι Even If We Lose γέννησαν ένα τέρας. Αλλά εδώ τα τέρατα τα αγαπάμε. Τα ξεσκισμένα φωνητικά, οι αχανής κιθαριστικές μελωδίες και κρουστά που σε σημεία μπορούν να γίνουν πολύ περίπλοκα, συνθέτουν ένα πόνημα άξιο προσοχής. Μαζί του, φέρει την μεγάλη μας ευχή να είναι ένα ξεκίνημα για πολύ μεγάλες συγκινήσεις στο μέλλον.

Saint Nicotine - A Thousand Moons Colliding EP

Στα απόλυτα όρια sludge και post metal μικροσκηνών, οι Saint Nicotine καταφέρνουν να ισορροπήσουν αυτά τα άλλοτε τόσο κοντινά κι άλλοτε τόσο μακρινά είδη με τη δική τους, ορχηστρική εκδοχή. Το φετινό τους EP κλείνει το μάτι στην πανσέληνο και πίσω από πολλή παραμόρφωση και θόρυβο γεννά νέες κιθαριστικές ιδέες που είναι εκεί να βρωμίσουν τη νύχτα σου. Τις στιγμές που η νικοτίνη αγιοποιείται, ξέρεις πως πρόκειται να περάσεις δύσκολες ώρες και ακούσματα βαριά και ασήκωτα σαν το συγκεκριμένο τείνουν να αποτελούν την καλύτερη συνοδεία.

Widow Pit - Widow Pit

Μπορεί να υπάρχουν πάνω από δέκα χρόνια, οι Widow Pit όμως κατάφεραν με τα χίλια ζόρια (αχ, αυτή η πολύπαθη ιστορία του να προσπαθείς να διατηρήσεις συγκρότημα στην Ελλάδα) να σηκώσουν το ανάστημά τους και να μας πουν μια ιστορία ψυχεδελικού, γκρουβάτου doom με τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο. Το "Widow Pit" δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κάτι που θα θύμιζε άχαρο ντεμπούτο, τουναντίον έχει πυκνές αναφορές σε ψυχεδελικό ροκ και μια αναπόφευκτη σαμπαθίλα από την πρότερη των 70s, το διέπει ολούθε. Με βάση την Αθήνα αλλά έντονες αναφορές στο Γαλαξίδι, ο κόσμος των Widow Pit ανοίγει ένα portal σε εποχές πιο ξέγνοιαστες και σε προκαλεί να ακολουθήσεις.

Actus Septem - The Bleeding

Αν έχεις περάσει πάνω από λίγες μέρες στη Λαμία χωρίς μάλιστα επίσκεψη σε ταβέρνα, κατανοείς ευθύς αμέσως το πρωτόλειο υλικό για το black doom των Actus Septem. Μουσική που θυμίζει Paradise Lost μιας άλλης εποχής, στο "Gothic" και το "Shades Of God", χωρίς όμως να αντιγράφει ιδιαίτερα αφού αντικαθιστά το death με το black στοιχείο ενώ άξαφνα στα brutal φωνητικά αντιδιαστέλλονται και καθαρά. Τα αδέρφια Μόσχου που απαρτίζουν το σχήμα των Actus Septem μοιάζουν να έχουν κάνει καλή δουλειά - λες και είναι ευλογία των ελληνικών σχημάτων που αποτελούν και οικογένεια να κάνουν κάτι πολύ καλά. Η εμπειρία των Actus Septem φαίνεται, καθώς στην δεύτερη πλέον κυκλοφορία τους, όλα είναι καλύτερα. Το "The Bleeding" είναι ένας δίσκος που πρέπει να ακουστεί λιγάκι περισσότερο.

Humanity Zero - Cursed Be The Gift Of Life

Οι Humanity Zero έχουν μια διόλου ευκαταφρόνητη παρουσία στα εγχώρια ακραία metal δρώμενα, ωστόσο αυτή είχε ξεκινήσει και εδραιωθεί σε περισσότερο ακραία σημεία του ευρύτερου ήχου, πατροπαράδοτο death metal δηλαδή. Φέτος, με το "Cursed Be The Gift Of Life", οι Humanity Zero στρέφονται σε death doom μονοπάτια εξερευνώντας νέους, μα ανέλπιδους, ορίζοντες. Γιατί πως μπορείς να κάνεις το death metal σου ακόμη πιο σκατόψυχο; Μα φυσικά να το συνδυάσεις με το πιο πένθιμο συγγενές υποϊδίωμα. Ατμόσφαιρες, διαβόλοι και τριβόλοι σχηματίζουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και μάλλον, αυτή η ταυτότητα πάει στους Humanity Zero πολύ περισσότερο.

Azarak - Azarak EP

Βαρύ, μωβ, σκοτεινό και σατανιάρικο είναι το πρώτο - και νέο - EP των Αθηναίων Azarak. Το πρωτοεμφανιζόμενο τρίο έδωσε φέτος τη δική του εκδοχή σε μια περισσότερο ακραία έκφανση του doom, που δανείζεται χαρακτηριστικά τόσο από το heavy metal στις κιθάρες, όσο και από το death metal στα φωνητικά. Οι τρεις συνθέσεις του ομώνυμου EP, μακροσκελείς ως οφείλουν, έχουν από μακρόσυρτες στιγμές μέχρι πολύ ενδιαφέροντα solo που παρουσιάζουν μια σειρά από ιδέες που δύνανται να οδηγήσουν σε ιδιαίτερα ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

Dope Druid - Cruise The Stars EP

Ενδεχομένως να περίμενες ένα συγκρότημα με τέτοιο όνομα να είναι περισσότερο σλατζοειδές, και όχι άδικα, μπορείς να φτιάξεις ολόκληρη μικροσκηνή από συγκροτήματα που έχουν ως πρώτο συνθετικό τη ντόπα. Οι Dope Druid ωστόσο σαν σωστοί και χαλαροί πατρινοί, επιδίδονται με την πρώτη τους κυκλοφορία σε πιο χαλαρές ψυχεδελικές εποχές. Το proto-doom αποτελεί βασικό επίκεντρο του "Cruise The Stars". Θα μπορούσε να πει κανείς πως stoner-ίζει ελαφρώς αν έχει στο μυαλό τους Kyuss και το τελευταίο κομμάτι, "Smoke'a'Weed", αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Το ζουμί είναι πως έχουμε να κάνουμε με ένα γουστόζικο EP που μακάρι να φέρει πολλή περισσότερη μουσική.

Sunn O))) @ Gagarin205, 19/10/25

Είπαμε πως θα εξυμνήσουμε τους Sunn κάπου αλλού, και που καλύτερα από τα εγκαίνια της συναυλιακής κατηγορίας της doom ανασκόπησης. Σχεδόν μια ζωή αργότερα, το Shoshin Duo των Stephen O'Malley και Greg Anderson επισκέφθηκε τη χώρα μας για κάτι που λίγο έμοιαζε με συναυλία και περισσότερο με προσκύνημα σε χώρο συγκέντρωσης πιστών. Δεν είχε σημασία ποιας πίστης, μα ο κοινός στόχος του να ακολουθήσεις ένα χτίσιμο ήχων που δεν παραπέμπει τόσο σε μουσική αλλά σε μια διαδραστική εμπειρία με τον ήχο, των δυνατοτήτων και των ορίων του. Συναυλία που όσοι κατάλαβαν όπως της άρμοζε, θα θυμούνται για μια ζωή ολόκληρη.

Messa, Tortuga, Empty Frame @ Gazarte Ground Stage, 05/12/25

Ορκιζόμαστε, δεν κλέβουμε ούτε και φταίει ο πρόσκαιρος ενθουσιασμός λόγω της πρόσφατης ημερομηνίας αυτής και της επόμενης προσθήκης στη λίστα των αγαπημένων μας συναυλιών. Αντιθέτως, η Sara και η παρέα της μας πήραν τα μυαλά σε μια συναυλία που δεν είχε το παραμικρό ψεγάδι και έβαλε άλλωστε και στο επίκεντρο, έναν από τους αγαπημένους μας δίσκους της χρονιάς. Οι Messa, έχουν το απόλυτο. Προσγειωμένο ύφος, ανυψωμένη μουσική, ταλέντα που μοιάζουν να ξεπήδησαν από άλλες δεκαετίες και μια ταπεινότητα προσωπική αλλά ένα θράσος καλλιτεχνικό που δύναται μέσα στην επόμενη δεκαετία να τους κάνει μεγάλους της γενιάς μας. Πριν λίγες μέρες μας πήραν τα μυαλά, με ένα από τα μεγαλύτερα σετ που έχουν δώσει μάλιστα για φέτος.

Deafheaven, Messier 13 @ Κύτταρο, 07/12/25

Και σαν να μην έφτανε το παραπάνω, δύο μέρες αργότερα και άλλος ένας από τους αγαπημένους μας δίσκους για τη χρονιά που πέρασε, ζούμε σώμα με σώμα στο Κύτταρο την απόλυτη εμπειρία σύγχρονου metal. Οι Deafheaven είναι ένα συγκρότημα που έχει εκτοξευθεί σε άλλη στρατόσφαιρα όσον αφορά τόσο τις συνθέσεις τους, όσο και τη ζωντανή τους παρουσία. Στο χάος της τσιρίδας και της μπαλαρινίσιας παρουσίας του George Clarke επί σκηνής χαθήκαμε κι ονειρευτήκαμε κι εμείς καλύτερους κόσμους, εκεί που οι μοναχικοί, θα βρούμε εξουσία. Κερασάκι στην τούρτα, η τρομερή εμφάνιση των Messier 13 στο πλάι τους. Ανάμνηση ζωής.

Release Athens: Dream Theater, Mastodon, Haken @ Πλατεία Νερού, 23/07/25

Σίγουρα αυτή η συναυλία δεν αφορά στο πλήρες της τα δικά μας τα κιτάπια αλλά κοιτάει στο prog. Όμως, η εμφάνιση μετά από τόσα χρόνια των Mastodon στη χώρα μας ήταν ένα γεγονός που δεν μπορούσε να παραλειφθεί. Μπορεί ο Brent Hinds να τους είχε χωρίσει τότε, αλλά βάλαμε τα δυνατά μας να τον ξεχάσουμε, αγνοώντας τότε πλήρως το άδικο πλήρωμα της μοίρας που θα έφερνε αργότερα τον άδικο και άξαφνο θάνατό του σε τροχαίο ατύχημα. Και είδαμε μια σοκαριστικά καλή εμφάνιση από ένα κακόφημο συγκρότημα για τα ζωντανά του show, μια που μάλλον δεν είχαμε ελπίσει ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Από τον ήχο στην τρέλα και στο αφιέρωμα στον πρόσφατα εκλιπόν Ozzy Osbourne, το τιτάνιο θηλαστικό μας πάτησε σαν οδοστρωτήρας - και καλά μας έκανε.

Amenra @ Floyd, 23/11/25

Δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας. Όσο και να θες να πεις τους έχω δει αρκετά, όσο και να προσπαθείς να πιστέψεις ότι τους έχεις χορτάσει και πόσο καλοί μπορεί πια να είναι ξανά, οι Amenra γελάνε για μοναδική φορά στη ζωή τους και σε βγάζουν ηλίθιο. Κάθε παράσταση είναι άλλη μια εμπειρία της πονεμένης δισκογραφίας των Φλαμανδών. Με μπροστάρη και κουβαλητή της σκατένιας τους ατμόσφαιρας, ο Colin Van Eeckhoot μοιάζει κάθε φορά όλο και περισσότερο απογοητευμένος από το ανθρώπινο είδος, μα όλο και πιο αποφασισμένος να το αντιμετωπίσει. Μάλλον, δεν θα υπάρξει πιο δυνατό συναυλιακό doom κομμάτι από το "A Solitary Reign", ποτέ.

Sumac, Omega Monolith @ Κύτταρο, 28/04/25

Το να έχεις τον Aaron Turner στη χώρα σου αυτοπροσώπως μετά από δεκαπέντε χρόνια, το λες και όνειρο ζωής για πολλούς που δεν τον πρόλαβαν στις μέρες των Isis. Το σχήμα των Sumac ωστόσο έβαλε πλώρη για ένα από τα πιο πολυεπίπεδα lives που έχουμε ζήσει. Αφού χόρτασε τόσο τον πρόσφατο προσωπικό του δίσκο αλλά και την συνεργασία του με τη Moor Mother στη σκηνή του Roadburn Festival, το συγκρότημα ήρθε στην Ελλάδα για να πραγματοποιήσει ένα μεγαλοπρεπές πέρασμα από όλη τη δισκογραφία του και να χτίσει ήχους τρομακτικούς. Όσο τραντάχτηκαν οι τοίχοι του Κυττάρου, άλλο τόσο τραντάχτηκαν οι καρδιές μας.

Deeper Into The Pit

Για άλλη μια χρονιά, η Smoke The Fuzz φρόντισε να μας χαρίσει μερικές από τις μεγαλύτερες συναυλιακές στιγμές του ήχου, αφού υπό την προστασία της ζήσαμε την επανένωση των Kylesa, όπως και την επιστροφή των παντοδύναμων High On Fire. Στο Gazarte έλαβε χώρα η συγκινητική πρώτη εμφάνιση των θρύλων Burst στην Αθήνα μετά τον περσινό θρίαμβο στο Mammothfest της Θεσσαλονίκης, αλλά και λίγους μήνες νωρίτερα ειπώθηκαν τα Ιρανικά μαγικά ξόρκια των Lowen. Με σατανιάρικες διαθέσεις είδαμε την αρχιέρεια της ουσίας της ύπαρξης μας, Jinx Dawson με την τωρινή σύσταση των Coven, αλλά και τη σύγχρονη εκδοχή της 70s μάγισσας με τους Lucifer να πρωτοστατούν στο Athens Spooks Festival. Τα γκάζια και η χορευτική διάθεση οργίασε, αφού όσοι είδαν τους Mastodon έτρεχαν την ίδια μέρα να δουν και τους Melvins στην άλλη άκρη της Αθήνας, ενώ οι King Buffalo και Graveyard το φρόντισαν με τη μουσική τους. Για όσους προτιμούν να τσαλαβουτάνε στα λασπόνερα, οι Eyehategod με την Αθηναϊκή αφρόκρεμα των Acid Mammoth και Scumbath, το φρόντισαν. Σε περισσότερο φεστιβαλικές διαθέσεις μας βρήκε το Heavy Psych Sounds Fest με αποκορύφωμα την τελευταία εμφάνιση των Orange Goblin, αλλά και η εμφάνιση των Paradise Lost μαζί με το Βασιλιά - δυστυχώς πριν την κυκλοφορία του υπέροχου "Ascension". Για το τέλος, στο ελληνικό μας χωριό, οι εμφανίσεις που σημάδεψαν είναι αναμφίβολα οι συμπράξεις των Nightstalker και Naxatras, αλλά και αυτή των Planet Of Zeus με τους Khirki μαζί φυσικά με τις πολυάριθμες εμφανίσεις των συγκροτημάτων της σκηνής σε μικρά club shows.