Melvins, Redd Kross, Grandmas House @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 23/07/25
Καύσωνας, sludge, διπλά τύμπανα και οι Melvins ισοπέδωσαν την Τεχνόπολη
Ημέρα καύσωνα, και παρ’ όλα αυτά με χαρά αφήσαμε πίσω τη δροσερή αγκαλιά του κλιματισμού για τη Τεχνόπολη για μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της ροκ μουσικής, τους τεράστιους Melvins. Το σκηνικό που βρήκαμε ήταν μετα-αποκαλυπτικό· λιγοστοί οπαδοί στο βιομηχανικό τοπίο της Τεχνόπολης μαζεύτηκαν από νωρίς, όπου και τους υποδέχτηκε η πρώτη μπάντα της βραδιάς.
Οι Grandmas House, το all-fem queer σχήμα από το Bristol, ξεκίνησε εξαιρετικά έχοντας απέναντί του ένα δύσκολο και βαρύ κοινό, αλλά το κατέκτησε με (πολύ) ιδρώτα, πιασάρικες grunge κιθάρες και δυνατά τύμπανα μέσα από έναν DIY αυθορμητισμό. Παρότι η δισκογραφία τους περιορίζεται σε EPs και singles, οι Grandmas House απέδειξαν πως δεν χρειάζονται πλήρη άλμπουμ για να σταθούν δυναμικά στη σκηνή και να κερδίσουν ένα κοινό που, ως επί το πλείστον, είχε έρθει για τους headliners.
Πίσω από τις κιθάρες τους ξεπρόβαλαν αναπάντεχα στοιχεία surf rock, ενώ ένα από τα κομμάτια τους έφερε ξεκάθαρες επιρροές από spaghetti western, δημιουργώντας κινηματογραφικές στιγμές μέσα στο χάος. Περισσότερο απ’ όλα, όμως, αυτό που ξεχώρισε ήταν η συνεχής τους προσπάθεια να επικοινωνήσουν με το κοινό με σχόλια και αστεία καθώς έψαχναν διαρκώς τρόπους να σπάσουν τον πάγο και να χτίσουν μια αληθινή σύνδεση – και τα ψιλοκατάφεραν.
Συνέχεια επί σκηνής είχαν οι θρυλικοί Redd Kross. Το συγκρότημα των αδελφών McDonald, ντυμένο στα λευκά με πολύχρωμες πιτσιλιές, έμοιαζε να βγήκε από κάποιο ’70s τηλεοπτικό πρόγραμμα και μας κέρασε σοβαρό rock ‘n’ roll και ενέργεια. Παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν έγιναν πραγματικά "μεγάλοι", η παρουσία τους στη σκηνή μας υπενθύμισε ότι δεν χρειάζεται να είσαι εμπορικός για να είσαι επιδραστικός.
Ο μπασίστας Steven Shane McDonald, ιδρυτικό μέλος των Redd Kross και των OFF!, αποτελεί εδώ και χρόνια βασικό γρανάζι και στους Melvins, γεγονός που έχει δώσει στο κοινό την ευκαιρία να απολαύσει αρκετές φορές αυτόν τον συνδυασμό και σε άλλες περιοδείες. Με ένα γεμάτο σετ οι Red Kross κατάφεραν να περάσουν από το punk στο glam και από το power pop στο proto-metal και να μας χαρίσουν μια πολύ τίμια εμφάνιση, ξορκίζοντας τη σοβαροφάνεια του σήμερα και αντικαθιστώντας τη με rock ‘n’ roll διασκέδαση.
Η μεγάλη στιγμή της βραδιάς έφτασε για τους Melvins που όλοι περιμέναμε. Ο κόσμος κατέκλυσε τη Τεχνόπολη – κάποιοι μάλιστα αφού πριν είχαν δει ζωντανά τους Mastodon λίγο παρακάτω στην Πλατεία Νερού. Μιλώντας για τους Mastodon, οι φήμες ότι μπορεί να έρθουν να δουν τη συναυλία μετά τη δική τους ψιθυρίζονταν ανάμεσα στον κόσμο και διάφορα σενάρια είχαν αρχίσει να οργιάζουν στα μυαλά των οπαδών. Από το να ανέβουν στη σκηνή με τους Melvins, μέχρι το να διασκευάσουν όλοι μαζί κάτι από Black Sabbath. Τελικά δεν έγινε κάτι από τα τελευταία, αλλά οι Mastodon εθεάθησαν ανάμεσα στο κοινό να απολαμβάνουν τους ροκ ογκόλιθους.
Οι Melvins βασικά δεν ανεβαίνουν στη σκηνή. Την κυριεύουν. Από τη στιγμή που ο Buzz Osborne εμφανίστηκε, η συναυλία εξελίχθηκε σε μια τελετουργία στα άδυτα του sludge rock. Ο King Buzzo στάθηκε στο ένα άκρο με την εμβληματική του ρόμπα και τη μαλλιαρή του άλω. Ο Steven Shane McDonald στάθηκε στο άλλο άκρο έχοντας πάρει λίγες μόνο ανάσες από το προηγούμενο σετ, αλλά έτοιμος για τον δεύτερο γύρο. Ανάμεσά τους, σαν κατοπτρική σύνθεση, δέσποσαν οι δύο ντράμερ, Dale Crover και Coady Willis, στοιχισμένοι σε πλήρη παράταξη.
Οι διπλοί ντράμερ ήταν εκείνη η εξαιρετική προσθήκη που απογείωσε την εμφάνιση των Melvins, δίνοντας τόσο οπτική όσο και ακουστική συμμετρία. Το σετ ήταν ένα τελετουργικό κάλεσμα με λασπωμένα riffs. Αποδείχτηκε το πιο ταιριαστό soundtrack στον καύσωνα της βραδιάς που μας είχε θερίσει και έδινε μια περαιτέρω, βιωματική έννοια στο sludge rock. Είτε οι Melvnins έπαιζαν το “Honey Bucket” είτε κάποια από τις νέες τους συνθέσεις από το “Thunderball”, η απόδοσή τους είχε μια παράλογη συνέπεια, μια σχεδόν ρομποτική ακρίβεια αλλά και ξεκάθαρα ζωώδες πάθος.
Στα ελάχιστα αρνητικά, κάτι που έλειψε ήταν η ένταση στον ήχο. Το βιώσαμε και σε άλλες συναυλίες αυτό το καλοκαίρι στην Τεχνόπολη και πραγματικά χρειαζόταν σε μια παράσταση τέτοιου βεληνεκούς. Η διάρκεια ήταν επίσης κάτι που μας άφησε λίγο ανικανοποίητους, καθώς με μόλις 65 λεπτά οι περισσότεροι έμειναν διψασμένοι για περισσότερο. Ήμασταν βέβαια προετοιμασμένοι γι’ αυτό, έχοντας κοιτάξει τα setlist από τις παραστάσεις της Αγγλίας (ήμασταν η δεύτερη χώρα αυτή του κομματιού της περιοδείας), αλλά παρ’ όλα αυτά υπήρχαν ελπίδες ότι λόγω της πρόσφατης απώλειας του Ozzy ίσως να υπήρχε κάποιο δώρο.
Τα φωνητικά του Buzz ακροβατούσαν μεταξύ ψαλμωδίας και κραυγής. Ολιγόμιλος και με τρομερά χαρισματική αύρα, έθετε τον ρυθμό με τις λασποριφάρες του. Ο McDonald, αιώνια showman, έφερε glam ενέργεια σε μια κατά τα άλλα πυκνή και sludgy ατμόσφαιρα, κάνοντας πράγματα με το μπάσο του που ούτε αυτό ήξερε ότι μπορεί να τα κάνει, εν μέσω φιγούρων high kicks και power stance. Και πάνω απ’ όλα, εκείνος ο διπλός παλμός: δύο ντράμερ να χτυπούν συγχρονισμένα, δημιουργώντας ένα ηχητικό κύμα που δεν σε άγγιζε απλώς, αλλά σε κατέκλυζε.
Οι Melvins, τέσσερεις δεκαετίες μετά την ίδρυσή τους, παραμένουν ανεξήγητα σύγχρονοι, θορυβώδεις, ανελέητοι και απολύτως απαραίτητοι. Οι Melvins δεν είναι μια μπάντα που “επιστρέφει”, γιατί οι Melvins δεν έφυγαν ποτέ. Είναι ένα φαινόμενο που συνεχίζει να μεταμορφώνεται, πάντα βαρύτερο, πάντα εξυπνότερο, πάντα πιο διαστροφικά διασκεδαστικό απ’ όσο θυμάσαι.
Κείμενο: Κώστας Αραβανής (αναγνώστης)
Φωτογραφίες:Χρήστος Λεμονής
Working The Ditch
The Bloated Pope
Never Say You're Sorry
Evil New War God
It's Shoved
Billy Fish
A History Of Bad Men
Blood Witch
Hag Me
Hog Leg
Honey Bucket
Revolve
Your Blessened
Night Goat