Margarita Witch Cult

Ενδιαφέρουσα περίπτωση οι Margarita Witch Cult. Από το Birmingham - άρα με σωστές μουσικές αναφορές. Με παραγωγικότητα που δεν κάνει αιώνες να δώσει καρπούς - το προηγούμενο, πρώτο άλμπουμ τους, βγήκε πριν δυο χρόνια. Με άποψη που δεν μακρυγορούν μέχρι να την ολοκληρώσουν - κάθε δίσκος τους χτυπάει λήξη πριν τα σαράντα λεπτά. Τρεις φωνές να γυρνάνε το ύφος αλλά και riff που σέβονται την καταγωγή τους στο απόλυτο. Ναι, έχει νόημα να δώσει κάποιο ακρόαση. Παρά το ότι παίζουν, ας πούμε, stoner.

Και λέω ας πούμε, γιατί μπούρδες. Heavy metal παίζουν κι αυτοί, που αν δεν το πεις έτσι θα το πεις doom. Δηλαδή αν θες σημείο σύγκρισης από το σημερινό τοπίο θα πω τους Green Lung, τους Warlung, τους Blessed Black και τους Sons Of Arrakis. Αν θες του χθες βάλε Electric Wizard, Orange Goblin, Red Fang και Witch. Και προφανώς όλα ξεκίνησαν από τους Sabbath. Το πιο uptempo punk-ικο στοιχείο έχει εξαφανιστεί ενώ οι psych αναφορές είναι ακόμα εκεί να μπερδεύουν τις δεκαετίες. Ωραίο groove, που κερδίζει από το πρώτο μπάσιμο του δίσκου, σκληρές αλλά old school φωνητικές γραμμές και βαριά occult ατμόσφαιρα. Nice.

Η ροή του δίσκου σπάει ανάμεσα σε δύο μισά. Το πρώτο μέρος παίζει σε καθαρές πρώτο-doom, βρετανικές, 70s αναφορές. Με ατόφια αγάπη για τους πατέρες μας, που στο "Scream Bloody Murder" παρά είναι εμφανής, στο "Crawl Home To Your Coffin" παρά είναι Σουηδική και στο "Witches Candle" περισσότερο πράσινη από οτιδήποτε άλλο. Στο δεύτερο από την άλλη περνάνε πολλά διαφορετικά στοιχεία μπροστά. Το psych, το dungeon screaming occult doom με διάφορες, ακραίας αισθητικής, σκοταδιστικές heavy rock επιλογές. Μέχρι και Marilyn Manson πιάνουν με salemένα jazz σαξόφωνα, βλέπε το φοβερό "The Fool". Χωρίς φυσικά να χάνουν ποτέ τις σταθερές καταβολές τους. Τα δύο αυτά μέρη χωρίζονται έξυπνα από μια ενδιαφέρουσα διασκευή στο "White Wedding" του Billy Idol.

Ωραίο δεύτερο άλμπουμ, μάλλον καλύτερο κιόλας από το πρώτο. Ή τουλάχιστον πιο καλά δομημένο και πιο κοντά στα γούστα και τις σημερινές ορέξεις μου - οι Sabbath του Ozzy δε σταματούν να παίζουν στα ηχεία μου αυτό το καιρό. Το τρίτο άλμπουμ όμως θα είναι το κομβικό. Εκεί δε φτάνει πια να είναι διασκεδαστικό και πολύ ελπιδοφόρο. Εκεί, they must deliver!