Hawkwind

Μπορεί υπό πολλές συνθήκες οι Hawkwind να είναι αυτό που λέμε hit or miss, δηλαδή δεν ξέρεις τι ακριβώς ποιότητα θα πάρεις από αυτούς, όμως περιέργως (;) αυτό ισχύει περισσότερο στις συναυλίες τους (πλέον) καθώς και τις ζωντανά ηχογραφημένες κυκλοφορίες τους. Στα στούντιο άλμπουμ τους τουναντίον, με μία μικρή εξαίρεση κάπου εκεί στα μέσα 90s με μέσα 00s παρουσιάζουν αξιόλογη σταθερότητα και μάλιστα ειδικά τα τελευταία χρόνια σχεδόν ζουν μία δεύτερη νιότη.

Τι νίοτη μας τσαμπουνάς με τους δεινόσαυρους θα μου πείτε, και θα απαντήσω με δύο τρόπους. Ο ένας αφορά την Τέχνη συνολικά. Αν αντιμετωπίζουμε τη μουσική ως προϊόν που πρέπει να καταναλώνεται φρέσκο τότε βεβαίως οι Hawkwind έχουν περάσει την ημερομηνία λήξης τους. Αν όμως η μουσική, όπως και κάθε Τέχνη, είναι πέρα από το χρόνο και την ηλικία, με τον ίδιο τρόπο που κανένας ηθοποιός, ζωγράφος ή ποιητής δεν είναι τελειωμένος επειδή έφτασε κάποια ηλικία, με τον ίδιο τρόπο κανένας μουσικός δεν έχει ξοφλήσει επειδή μεγάλωσε. Ειδικά όταν, και εδώ έρχεται το δεύτερο μέρος της απάντησής μου, κινούνται σε ένα είδος μουσικής που δεν τους ξεπέρασε ποτέ, βασίζεται εν πολλοίς ακόμα στα θεμέλια που αυτοί έθεσαν και εξελίσσεται κυρίως σε βάθος παρά σε έκταση.

Ναι, το space rock που παίζουν σήμερα οι Hawkwind είναι εξίσου σημαντικό για το χώρο με αυτό που παίζουν οποιοιδήποτε άλλοι, εξίσου της εποχής τους και διαχρονικό όσο οι πρώτες δουλειές τους. Ειδικά όταν παίζεται με τόση έμπνευση όσο εδώ, ειδικά όταν δε διστάζει να δοκιμάσει ήχους που ξεφεύγουν από τα στερεότυπα του είδους. Για παράδειγμα ο «διαστημικός Santana» που είναι (τουλάχιστον στην αρχή του) το "Co-Pilot" είναι μια φρέσκια και διαφορετική πνοή σε ένα είδος που θεωρητικά έχει πολύ σφιχτά μουσικά όρια. Αντίστοιχα το ακουστικό, ομότιτλο του δίσκου τραγούδι καταφέρνει να είναι όσο διαστημικό περιμένει κανείς από τους Hawkwind και ταυτόχρονα εντελώς desert rock, το απόλυτο soundtrack για ένα space trip στις ερήμους του Άρη, αν σας βγάλει ποτέ ο δρόμος.

Ο Dave Brock (κυρίως) και ο Richard Chadwick (καιρός είναι να του το αναγνωρίσουμε) κρατάνε ζωντανή τη σύνδεση με το παρελθόν και αποτελούν εγγύηση σταθερότητας, οι πιο νεοφερμένοι Magnus Martin και Doug McKinnon κρατάνε τις θέσεις της δεύτερης κιθάρας και του, σημαντικότατου στη μουσική των Hawkwind, μπάσου αντίστοιχα, αλλά αν πρέπει σε αυτό το σχήμα να δώσουμε κάπου τα εύσημα, δεν μπορεί παρά να είναι στον Thighpaulsandra (κατά κόσμον Timothy Lewis) που στα πλήκτρα και τα εφέ συγκρίνεται με τους καλύτερους που έχουν περάσει από το συγκρότημα. Να πούμε κάπου εδώ ότι η φωνή του Brock έχει αναμενόμενα «σπάσει» αρκετά αλλά έχει παρθεί η επιλογή να επιμείνουν κυρίως στο μουσικό κομμάτι, με λιγότερους στίχους. Οπότε αυτό όχι μόνο δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά αντίθετα στις λίγες περιπτώσεις που ακούγεται, η βραχνάδα της, μαζί με τα απαραίτητα εφέ, προσφέρει στο τραγούδι, του δίνει χαρακτήρα.

Το "There Is No Space For Us" είναι ένας δίσκος που τους βρίσκει σε μεγάλα κέφια και μπορεί στην οροσειρά που είναι η μακρά καριέρα τους να χαρακτηρισθεί ως ακόμα μία κορυφή. Αν δεν πιστεύετε εμένα, πιάστε το νήμα από το "The Outer Region Of The Universe" και ξετυλίξτε το όσο θέλετε.