Amenra @ Floyd, 23/11/25

Το ότι τα έχουμε πει ουκ ολίγες φορές για τους Amenra δεν σημαίνει πως έχουμε κουραστεί να τα λέμε. Και το ότι το συγκρότημα έχει επισκεφτεί πολλές φορές την Αθήνα, δεν είναι λόγος για να σταματήσει ο κόσμος που τους αγαπά να γεμίζει συναυλιακούς χώρους προκειμένου να τους δει και να τους ξαναδεί ζωντανά. Έτσι λοιπόν, κι αυτή τη φορά, το FLOYD άγγιξε τα όρια του sold-out με τον κοινό που έσπευσε να παρακολουθήσει τη συναυλία να ξεπερνά κάθε προηγούμενο ρεκόρ του συγκροτήματος.

Αναμενόμενο θα πω εγώ αλλά ίσως και όχι. Πάντως η εκτίμηση μου πατάει στο ότι, έχοντας ξεκινήσει στα μέσα των ‘00s, κι έχοντας εδραιώσει πλήρως το καλλιτεχνικό τους όραμα την προηγούμενη δεκαετία, οι Amenra, από τη μία, αυτή τη στιγμή δεν έχουν κάτι να αποδείξουν και, από την άλλη, απολαμβάνουν εκτίμηση από ένα τεράστιο εύρος ακροατών που πιάνει μεταλλάδες, πάνκηδες, και κάθε λογής κοράδες αλλά, συγχρόνως, και ένα πεδίο μουσικόφιλων που αντιλαμβάνονται πως αυτό που κάνει το συγκρότημα αποτελεί μια ακραία έκφραση των πειραματισμών σχημάτων όπως οι Swans ή οι Godspeed You! Black Emperor. Και με δεδομένο πως τους συνοδεύει κι ένας τεράστιος συναυλιακός μύθος αφού όσοι τους έχουν δει ζωντανά το θυμούνται για πάντα, δεν μου κάνει εντύπωση πως το σχήμα, κάθε φορά που επιστρέφει εδώ, πετυχαίνει να απευθυνθεί σε ολοένα περισσότερο κόσμο.

Όπως και να έχει, λίγο μετά τις 21:20, τα φώτα του κατάμεστου Floyd χαμήλωσαν, το συγκρότημα ανέβηκε στη σκηνή και, στη συνέχεια, γράφτηκε το επόμενο κεφάλαιο του έπους της συναυλιακής ιστορίας των Amenra. Η νεκρική σιγή στην εισαγωγή του “Boden” βρίσκει τον Colin καθισμένο με πλάτη στο κοινό να δίνει τον ρυθμό και στη συνέχεια ακολουθεί μία βίαιη έκρηξη ήχου και συναισθημάτων που καθιστούν γρήγορα, απολύτως σαφές, πως οι Amenra έχουν κερδίσει σε όλα τα επίπεδα από τα αποδυτήρια. Με ήχο στουντιακής εκτέλεσης, visuals που καθηλώνουν, και απόδοση συγκροτήματος μεγάλης κλάσης, μέσα σε λίγα λεπτά, το σχήμα μας είχε παρασύρει πλήρως καθώς αποσβολωμένοι παρακολουθούσαμε τον Colin, και τους υπόλοιπους φυσικά, να αφήνουν ένα κομμάτι της ψυχής τους πάνω στη σκηνή.

Η συναυλιακή εμφάνιση των Amenra μοιάζει με ποίημα που γράφεται μπροστά στα μάτια σου καθώς το συγκρότημα δένει ήχους, λέξεις, νότες, συναισθήματα, εικόνες και τα μετουσιώνει σε τέχνη υψηλού επιπέδου. Το ακόμη πιο εντυπωσιακό όμως είναι πως, πέρα από την αδιαμφισβήτητη ύπαρξη σπουδαίου καλλιτεχνικού οράματος, το συγκρότημα έχει και τον απόλυτο έλεγχο κάθε πιθανής έκφρασης του. Και αυτό γιατί οι Amenra αποτελούν ένα καλοκουρδισμένο κτήνος που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και όμως, παράλληλα, όσα συμβαίνουν πάνω στη σκηνή μοιάζουν να βγαίνουν αυθόρμητα μέσα από την ψυχή τους.

Έτσι, εναλλάσσοντας την λυρική ηρεμία με ηχητικές καταιγίδες πετυχαίνουν τις τέλειες συνθήκες για να ανθίσουν τα κατάμαυρα λουλούδια τους που με τις οσμές τους κατάφεραν και αυτή τη φορά να μας υπνωτίσουν και να μας αναγκάσουν να αφεθούμε σε αυτό τον ωκεανό συναισθημάτων που όμως δεν μας καταπίνει γιατί η μουσική των Amenra, αν και γεμάτη πόνο και απόγνωση, επιφυλάσσει ένα συναίσθημα λύτρωσης στους ακροατές. Παράλληλη, το συγκρότημα μοιάζει να απορροφά τους κραδασμούς λειτουργώντας ως φίλτρο ανάμεσα στο κοινό και την Τέχνη του, με αποτέλεσμα να σηκώνει γενναία ένα τεράστιο καλλιτεχνικό βάρος που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως δεν τους λυγίζει.

Και μπορεί το συγκρότημα, με συμβατικούς όρους μέτρησης του χρόνου, να έμεινε λίγο λιγότερο από μιάμιση ώρα στη σκηνή όμως ο χρόνος μετριέται με άλλους όρους όταν βλέπεις ένα τέτοιο γκρουπ να παίζει ζωντανά μπροστά σου, καθώς αυτός συστέλλεται και διαστέλλεται με έναν τρόπο που κάνει την εμφάνιση των Amenra να διαρκεί ταυτόχρονα μια ζωή και μια ριπή του οφθαλμού. Έτσι, δεν έχει νόημα να ξεχωρίσουμε κομμάτια καθώς όσο το γκρουπ βρίσκεται στη σκηνή μας παρουσιάζει ένα ενιαίο έργο. Ναι, ok, το “A Solitary Reign” παραμένει το πιο δημοφιλές τους κομμάτι και αυτό που θα ενθουσιάζει πάντα περισσότερο το κοινό, όμως κι αυτό αποτελεί κομμάτι ενός συναυλιακού τελετουργικού, ενός καλοδουλεμένου και πολύτιμου συνόλου.

Τι μένει λοιπόν όταν τα όργανα ησυχάζουν και τα ουρλιαχτά σιωπούν; Η ανάμνηση μιας βραδιάς που δικαιώνει όλα όσα έχουμε πει, και ξαναπεί, και ξαναπεί, και ξαναπεί, για το τι σημαίνει να γίνεσαι μάρτυρας μιας εμφάνισης των Amenra. Τελετή, performance, και ακραία τέχνη, συναντιούνται πάνω στη σκηνή με το κοινό σιωπηλό να υποτάσσεται πλήρως σε ένα συγκρότημα που δεν αφήνει χώρο για αμφισβήτηση. Όσοι τους έχουν δει, νομίζω καταλαβαίνουν πλήρως αυτό που περιγράφω. Οι υπόλοιποι ας τολμήσουν την επόμενη φορά να είναι εκεί ώστε να κοινωνήσουν κι αυτοί στην εκκλησία του Ρα και να γίνουν μάρτυρες ενός επίγειου καλλιτεχνικού θαύματος και μιας υπερβατικής εμπειρίας που ξεπερνά τα όρια της συναυλίας και καταλήγει σε θρίαμβο.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης