Angel Of Damnation

Με απαράμιλλους doom ρυθμούς αντιλήφθηκα πως οι Angel Of Damnation επέστρεψαν φέτος με τον τρίτο κατά σειρά δίσκο τους, συνεχίζοντας στο γνωστό, καταραμένο μονοπάτι της καταδίκης και της προαιώνιας βλασφημίας, μέσα από το γοητευτικά ατσούμπαλο epic doom metal τους.

Κάπου μεταξύ των Saint Vitus και των Pentagram, των Candlemass και των Solitude Aeturnus, αλλά σαφώς και των διόλου λησμονημένων Reverend Bizarre, οι Γερμανοί καταστρώνουν ένα σοβαρό, επικότροπο και σαφρακιασμένο doom ξόρκι. Κερασάκι στη δηλητηριασμένη τούρτα, τα φωνητικά του Doomcult Messiah, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Gerrit Mutz (βλ. Sacred Steel, Dawn Of Winter, ex-Battleroar).

Εδώ, η ερμηνευτική του προσέγγιση και η ιδιαίτερη χροιά του, ταιριάζουν γάντι στην συνολική, μυστικιστική ατμόσφαιρα του υλικού, ακροβατώντας μεταξύ του τραγικού και του απειλητικού. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στο νέο μέλος του σχήματος, τον Andreas Neuderth, ενός πεπειραμένου drummer με θητεία και στους Manilla Road, τα χτυπήματα του οποίου κουμπώνουν άψογα σε αυτό το στιβαρό, αλλά κάπως μετέωρο ανάμεσα στην ‘70s αλητεία και την ’80s επιβλητική μεταλλικότητα του ύφους.

Όλο το ζουμί του άλμπουμ, πάντως, βρίσκεται στις κιθάρες του Daniel "Avenger" Cichos, οι οποίες περικλείουν ολόκληρη την πεμπτουσία του ιδιώματος στα riff και τις μελωδίες που σκαρφίζονται. Υπέροχα άτεχνα lead κιθαριστικά μέρη, ήχος - πομπή επιταφίου, ξεραΐλα και απόγνωση (σπουδαίο κομμάτι το "Lost In A World Of Despair"), κυριολεκτικά θυμίζουν τα πάντα και τίποτα ταυτόχρονα, δίνοντας επιπλέον υλικό για επεξεργασία με κάθε ακρόαση.

Όσο για το κλείσιμο - επιστέγασμα του άλμπουμ, αυτό έρχεται με το 10λεπτο "Anal Worship Of The Goatlord", μια σύνθεση που - πέραν του τίτλου της χρονιάς που ήδη έχει καπαρώσει - διεκδικεί με αξιώσεις μια θέση στις κορυφαίες συνθέσεις για φέτος. Υμνητικό, μαυρόψυχο, θρηνητικό, αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση του τίτλου του άλμπουμ, όντας μια αιθέρια βλασφημία σε αργόσυρτο τέμπο.

Μαζί με το τόσο ταιριαστό και χαρακτηριστικό εξώφυλλο του Chris Moyen, το "Ethereal Blasphemy" ζέχνει doom ζόφο και παγανιστικές δοξασίες, όντας συνειδητά δυσπρόσιτο. Προσεγγίζετε με δική σας ευθύνη - και προσοχή στις τραγόμορφες φιγούρες.

Bandcamp