Rockwave Festival: King Diamond, Paradise Lost, Typhus, Corrupted Symmetry @ Terra Vibe, 10/07/25

Μετά την ιδανική ολοκλήρωση του τριημέρου στο Terra Republic με την ιστορική εμφάνιση των Savatage, το Rockwave Festival επέστρεψε στον χώρο όπου μας έχει προσφέρει μεγάλες συναυλιακές στιγμές, για την πρώτο σκέλος του εορταστικού τετραημέρου, το οποίο θα ολοκληρωθεί την Δευτέρα. Μεγάλη ατραξιόν θα ήταν ο Βασιλιάς King Diamond, πλαισιωμένος από τους διαχρονικά αγαπημένους Paradise Lost και δύο ακόμη αξιόλογα εγχώρια σχήματα. Εκ του απολύτως επιθυμητού αποτελέσματος φάνηκε ότι τίποτε δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην πολυπόθητη επιστροφή του King Diamond στην χώρα μας μετά από πολλά χρόνια. Ούτε πυργκαγιές, ούτε φαρυγγίτιδες, ούτε τίποτα. Τα πάντα έγιναν όπως έπρεπε, το show που απολαύσαμε ήταν αντίστοιχο του τεράστιου μύθου και ρεπερτορίου που κουβαλά ο Δανός με μουστάκι, και στο τέλος απόχωρήσαμε από το Terra Vibe όσο πιο γεμάτοι γινόταν.

Οι Corrupted Symmetry είχαν τον… άχαρο ρόλο να ανοίξουν την πρώτη μέρα του Rockwave στη Μαλακάσα (είχε προηγηθεί το τριήμερο στην Κατερίνη) λίγα λεπτά αφού άνοιξαν οι πόρτες του Terra Vibe. Περίπου 300 ήταν οι θαρραλέοι που αγνόησαν τον ήλιο και μαζεύτηκαν κάτω από τη σκηνή την ώρα που οι περισσότεροι επέλεξαν τα πιο σκιερά μέρη για να ακούσουν το αθηναϊκό prog/power σχήμα να αποδίδει έξι κομμάτια που, όπως μας είπαν, θα περιλαμβάνονται στο πρώτο επίσημο άλμπουμ τους που αναμένεται μέσα στη χρονιά. Μεταξύ αυτών το single "As Dark As The Sun" που κυκλοφόρησε τον χειμώνα δίνοντας το στίγμα της κατεύθυνσης που ακολουθούν, αλλά και το "Sands Of time", το μοναδικό κομμάτι από το προ διετίας Demo που θα βρίσκεται στον επερχόμενο δίσκο και το οποίο έτυχε και της πιο θερμής υποδοχής από το κοινό που όσο περνούσε η ώρα αυξανόταν.

Μετά τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής και την ακύρωση της εμφάνισης των Null 'O' Zero οι Corrupted Symmetry έμειναν στη σκηνή για περίπου 45 λεπτά. Με σύμμαχο τον ήχο που ειδικά κάτω από τη σκηνή ήταν δυνατός και καθαρός και αφού ξεπέρασαν κάποια μικροπροβλήματα με το μπάσο οι πέντε πιτσιρικάδες δικαιολόγησαν στο έπακρο την παρουσία τους ως μία από τις μπάντες που ξεχώρισαν στον διαγωνισμό του Rockwave, μέσα από τον οποίο προέκυψαν οι 6 opening acts των metal ημερών του φεστιβάλ. Όσοι μάλιστα τους είχαμε δει να ανοίγουν τη συναυλιακή επιστροφή των Need τον Νοέμβριο του 2024 σιγουρευτήκαμε ακόμα περισσότερο ότι με τον τρόπο που συνδυάζουν την εντυπωσιακά υψηλή -με δεδομένο και το νεαρό της ηλικίας τους- τεχνική με λυρισμό και μελωδία είναι παραπάνω από σίγουρο ότι θα μας απασχολήσουν έντονα στο μέλλον.

Σειρά είχαν οι Typhus, με σκοπό να ανεβάσουν τις εντάσεις. Το κοινό είχε αυξηθεί σημαντικά, με τη σκιά στο χώρο να του επιτρέπει να συσσωρευτεί κοντά στη σκηνή για να ενισχύσει την προσπάθεια της thrash τετράδας. Για ακόμη μια φορά, ο ήχος ήταν εξαιρετικός, και το δουλεμένο υλικό της μπάντας απέπνεε όγκο που οδηγούσε στα απαραίτητα ξεσπάσματα του κόσμου με moshpits. Όσες φορές έχω δει Typhus ζωντανά, πάντα μένω με τις καλύτερες εντυπώσεις, κυρίως ως προς το πόσο προσεγμένα εντάσσουν τις tech/speed/death επιρροές τους μέσα στις συνθέσεις τους. Το νέο τους άλμπουμ αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, αφού τα singles μέσα από αυτό που έπαιξαν ζωντανά, προϊδεάζουν για το καλύτερο. Οι Typhus σάρωσαν, κέρδισαν κοινό, και μας ζέσταναν για τα καλά.  {Α.Ζ}

Η πολλοστή παρουσία των Βρετανών Paradise Lost στη χώρα μας, τους βρήκε στα πρόθυρα κυκλοφορίας νέου single - Serpent on the Cross - και ευτυχώς με λίγο ήλιο κατά την εμφάνισή τους, ο οποίος σταδιακά έδωσε τη θέση του σε πιο αρμόζοντα βραδινά χρώματα. Και ναι, ήθελα πολύ να τους ξαναδώ μετά από το μακρινό 1997 στο Ρόδον (τί setlist ήταν εκείνο), οπότε καρφώθηκα εξαρχής αρκετά μπροστά, περιμένοντας έναν σχετικό χαμούλη από τον κόσμο. Ο χαμούλης δεν έλαβε χώρα ποτέ όμως.

Δεδομένης της θέσης μου, άκουσα τις πλέον στιβαρές και ογκώδεις μπασογραμμές του Steve Edmondson, η δύναμη των οποίων δεν έφτασε όμως και στα πιο πίσω στρώματα απ’ όσο έμαθα. Κυριολεκτικά χάζευα τη σχεδόν βιβλική μορφή του Greg, ο οποίος κακά τα ψέματα κουβάλησε ολάκερη την μπάντα με το παίξιμό του και απόρησα με τη χλιαρή ανταπόκριση στο εναρκτήριο άκουσμα του “Enchantment”. Ίσως να φταίει η συχνή συναυλιακή τριβή μας με την μπάντα, καθώς η εμφάνισή τους καθαυτή υπήρξε εξαιρετική.

Ακόμα και στο “Eternal” τα κέφια παρέμειναν σε χαμηλές εντάσεις, που πάντως θα ανέβαιναν λίγο αργότερα. Στα δεξιά της σκηνής, ο Aaron χτυπιόταν και χαιρόταν με το δικό του μοναδικό τρόπο, θυμίζοντάς μου σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που χτυπιέται και ο δικός μας riff master, Σάκης. Παίζει να έχουν και την ίδια κιθάρα, αμέ. Η χαλαρή παρουσία του Nick στο σανίδι ενδέχεται να περερμηνευθεί ως αγγαρεία/βαρεμάρα, μόνο ως τέτοια δεν την εξέλαβα πάντως, ειδικά με τον τρόπο αλληλεπίδρασης του με το κοινό, το οποίο ανταποκρινόταν άμεσα στα χαλαρά μεν, καίρια δε καλέσματά του.

Δε χρειάζεται ο συγκεκριμένος φωνές, εντάσεις για να ξεσηκώσει τον κόσμο. Για έναν Εγγλέζο gentleman αρκεί ένα ύψωμα του μικροφώνου και μια ανεπαίσθητη κίνηση του χεριού του. Γιατί έτσι το έκανε, οργανώνοντας τα παλαμάκια στα “As I Die”, “Pity the Sadness”, “One Second” & “The Last Time” για παράδειγμα. Ειδικότερα στα δύο πρώτα, όπου το παράδοξο της χαράς και του κεφιού υπήρξε μοναδικό σε σχέση με τους τίτλους των συνθέσεων. Να τραγουδάμε ενθουσιασμένοι για στενοχώριες και θανατικά με το χαμόγελο στα χείλη, χα.

Λίγο παραπάνω από μια ώρα στάθηκε η μπάντα στη σκηνή με το κλασικό της στήσιμο που δεν οργώνει τη σκηνή, την κατακτά πανεύκολα όμως. Πέντε μαυροφορεμένοι μουσάτοι, αποδίδοντας μουσικά τον πόνο, την απώλεια και όλα τα κακά της μοίρας μας, απότοκα έντονων συναισθηματικών στιγμών. Φρόντισαν να μας λικνίσουν στο τελείωμα με τη διασκευή του “ Small Town Boy”, έκλεισαν με το “Ghosts” και αποχώρησαν διακριτικά, όπως ακριβώς εμφανίστηκαν. Ήταν ώρα να παραχωρήσουν τη σκηνή στον Έναν και μοναδικό. Αποστόλη, δικό σου. [Π.Ζ.]

Η σκηνή ήταν έτοιμη. Το θεατρικό Institute περίοπτο πάνω της, θέτοντας τον τόνο για τη συνέχεια. Το απόκοσμο “Funeral” ηχεί, το φέρετρο της Abigail στο κέντρο της σκηνής. Η πόρτα ανοίγει, ο Βασιλιάς ξεπροβάλλει, με ένα μαχαίρι στα χέρια. Η πρώτη, τιτάνια νότα του “Funeral” ηχεί, ένας μαύρος καβαλάρης παίρνει το νεκρό μικρό δαιμόνιο και το αποσύρει. “That must be it…”. Είναι πλέον γεγονός. Μετά από τόσα χρόνια, αναποδιές μέχρι και την τελευταία στιγμή, πείσμα, ο King Diamond στεκόταν μπροστά μας, μαζί με την φανταστική του μπάντα. Ο κόσμος φωνάζει. Αλλά έχουμε παγώσει ελαφρά. Οφείλουμε να επεξεργαστούμε το σοκ του ότι η απόδοση, από το πρώτο δευτερόλεπτο, σφιχταγκαλιάζει την τελειότητα. Βουρκώνω, γιατί “we are in for a surprise”.

Η εναρκτήρια δυάδα από το κορυφαίο “Abigail” συμπληρώνεται με το ανελέητο “A Mansion In Darkness”. Με την φούρια, την ταχύτητα, τις μυθικές του δισολίες, τον King να οργώνει τη σκηνή, μια σατανική φιγούρα που αντηχούσε με την Φωνάρα του από το προαιώνιο υπερπέραν, και το μπροστινό μέρος του κοινού, να βρίσκεται σε έξαρση. Το μυαλό πάει και έρχεται στις εικόνες και το συναίσθημα, στον διάλογο μεταξύ του εφήβου και του ενηλίκου εαυτού που μαζί χθες βίωναν το υπέρτατο, και έτσι απολογούμαι για την συνειρμική και αποσπασματική αφήγηση. Ο ήχος, δυνατός, διαυγής, με το μπασοτύμπανο βέβαια, να επικαλύπτει ελαφρώς τις υψηλές συχνότητες του Μέγιστου.

Το setlist; Ιδανικό. Αναμενόμενα, η επί σκηνής αφήγηση θα χωριζόταν σε κεφάλαια, με τα απαραίτητα προηχογραφημένα intro & outro, μαζί με τα όποια θεατρικά, να λειτουργούν, πέρα από αφηγηματικά, γιατί έχουμε συνδέσει αυτούς τους ύμνους με το πλαίσιό τους, επιτρέπουν στον King Diamond, που απολάμβανε ιαχές προς το όνομά του σε κάθε παύση, να αλλάζει makeup/μάσκα, και φυσικά να παίρνει ανάσες. Έτσι, με την χρυσή εποχή 1986-1990 να εκπροσωπείται στο έπακρο, η εμφάνιση δεν ήταν απλά συμπαγής και μαγευτική, αλλά κυρίως, πολύ υψηλού επιπέδου.

Ο Andy LaRocque είναι κιθαριστικός θρύλος, και ο Mike Wead είναι ένας από τους σημαντικότερους metal κιθαρίστες των ‘90s. Η αρτιότητα, και κυρίως η πόρωση με την οποία κάρφωναν κάθε σόλο, παροιμιώδης, άκρως επιδραστική, αν μπορείς να μελετήσεις εις βάθος τις αόρατες αισθητικές διασυνδέσεις στη γενεαλογία του ακραίου ήχου. Οι Pontus Egberg (επίσης στους Wolf) στο μπάσο και Matt Thompson στα τύμπανα, έδιναν τον απαραίτητο τόνο ποδοβολητού στα κομμάτια. Η δισκογραφία των King Diamond, είναι τόσο πυκνή μουσικά και τόσο εκλεπτυσμένη αισθητικά, που προσελκύει διαφορετικές metal φυλές, αλλά κυρίως, οριοθετεί το τι εστί τέλειο metal (όπως είπε και φίλος όχι τόσο φανατικός), και κυρίως, σκοτάδι.

Έτσι, όταν ήχησε το “Halloween”, άπαντες ξέσπασαν, και μια γιορτή στήθηκε. Ένας παντοτινός metal ύμνος, ένα κοινό που τραγούδησε κάθε λέξη, και τον King να παίζει με το κοινό στο μεσαίο μέρος. Ναι, ανά στιγμές δινόταν η αίσθηση πως μπροστά στο χαμό και την, ιστορικής σημασίας και επιπέδου, εμφάνισης που συντελούταν στη σκηνή, μοιάζαμε στην πλειοψηφία μας ολίγον τι υποτονικοί. Το καθένα όμως, εσωτερικεύει με διαφορετικό τρόπο το τι σημαίνει για αυτό, αυτός ο καλλιτέχνης, αυτά τα τραγούδια. Στο “Voodoo”, από το εξαιρετικό ομώνυμο άλμπουμ, είδαμε το σκήπτρο του Baron Samedi να μαγεύει την ηθοποιό που συντρόφευε τα επί σκηνής κόλπα ανά ενότητα του σόου, και χορέψαμε. Στις νέες συνθέσεις, “Spider Lilly” και “Masquerade Of Madness”, παρατήρησα το νεότερο κοινό να τις τιμά δεόντως, και αγαλλίασε η μαύρη μου ψυχούλα.

Έπειτα και αφού King και Spider Lilly είχαν περιπλανηθεί και στις σκάλες της σκηνής, ακούγεται το “Two Little Girls” νανούρισμα από το “The Eye”, και προετοιμαζόμαστε. Η ηλεκτρακουστική είχε στηθεί, και το εμβληματικό πρώτο riff του “Sleepless Nights” μέσα από το κλασικό “Conspiracy” δονεί την Μαλακάσα. Μια μεγαλειώδης, καθηλωτική εκτέλεση, μια αλλαγή στα κόκκινα φώτα για τους “Them” και μια συγκλονιστική απόδοση της εναλλαγής στα μέσα από τη Φωνή του Βασιλιά. Το πέρασμα είχε γίνει, ώρα για την κορύφωση της βραδιάς. Από το άσυλο επιστρέφει η γιαγιά του King, και το “Welcome Home” ισοπεδώνει οτιδήποτε στο διάβα του, ο King Diamond δεν χάνει νότα παρά το θεατρικό που λαμβάνει χώρα, σε μια ερμηνεία που δεν είχε προηγούμενο, που ορίζει συναυλιακές κορυφές, και εμάς να δακρύζουμε από τη συνειδητοποίηση, τις αναμνήσεις, ένα φορτισμένο υπαρξιακό κοκτέηλ.

Και στα καπάκια; “The Invisible Guests”, έπειτα από ένα έξυπνο διάλογο που άνοιξε ο Δανός άρχοντας με το κοινό. Αλήθεια, σας είπαμε για το πόσο απολαυστικά κεφάτος και διαδραστικός ήταν; Σας το λέμε τώρα, ας ξαναχτυπηθούμε νοητά στο άσμα ασμάτων. Σε αυτό το σημείο, ειδική μνεία οφείλει να γίνει στην Hel Pyre, αφού με τα καίρια δεύτερα φωνητικά της έδινε όγκο και βάθος στις κραυγές, ενώ τα πλήκτρα δούλευαν διακριτικά μεν, άκρως συναυλιακά δε. Φυσικά, ως ντόπια, είχε την τιμητική της, με τον King Diamond να αστειεύεται αρκετές φορές μαζί της, και φυσικά να της δίνει την πάσα για να αναγγείλει το “Eye Of The Witch”. Και συγκινησιακό χάος, για ακόμη μια φορά, υπό τον εμβατηριακό του ρυθμό.

Με το οργιαστικό “Burn” να προαναγγέλει το διαφαινόμενο τέλος, οι σκέψεις επανέρχονται. Ο διαμεσολαβητής καρδιάς και νου ηχεί ως ψίθυρος και καθησυχάζει, πως όσα ζήσαμε, ήταν πραγματικά, δεν ήταν κάποιο όνειρο θερινής νυκτός, ούτε κάποιος εφιάλτης του υπαρκτού. Αυτή η ηρεμία πριν το “Abigail”, μέσα σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια ρίξει αυλαία, ήταν κρίσιμη. Οι εμπειρίες απορροφήθηκαν, τα προτελευταία δάκρυα σκουπίστηκαν, το μεγάλο απωθημένο εκπληρώθηκε. Πλέον στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων χιλιάδων ήμασταν χθες στη Μαλακάσα, ο King Diamond, συν τις άλλοις, θα υφίσταται και με την συγκλονιστική χθεσινή του παρουσία.

Και αυτό, δεν είναι απλά σημαντικό, σε μια εποχή κατανάλωσης θεαμάτων και χαράς δια της παρουσίας και όχι δια του βιώματος. Στην εποχή της ελάχιστης προσοχής, ο χρόνος χθες κάμφθηκε, ο Ένας μας έστειλε στην κόλαση μαζί Του, και εμείς, τον αποθεώνουμε ακόμα, με ευγνωμοσύνη, με δέος. Διάλειμμα για ανάσες, γιατί οι παλμοί ανέβηκαν πάλι. Ας βάλουμε κάπου τελεία όμως σε αυτή την ανταπόκριση. Ο King Diamond, λοιπόν, είναι μια από τις επιδραστικότερες προσωπικότητες σε αυτό τον ήχο, ένα ανεπανάληπτο μουσικό φαινόμενο και ένας μυθικός δημιουργός, ένα χρυσό, θεμελιώδες κεφάλαιο στον σκληρό ήχο. Και η Πέμπτη βράδυ, ήταν ένας θρίαμβος, ένα ακόμη κόσμημα στο απόκρυφο στέμα του. Συγκλονιστικέ King Diamond, οι παντοτινοί πιστοί σου, μαγεμένοι και κυριευμένοι, υποκλίνονται, και σε χαιρετούν. Σε ευχαριστούμε για όλα, ξέρουμε εμείς. {Α.Ζ}

Από τους Αποστόλη Ζαμπάρα, Πάνο Ζαρκαδούλα

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής