Messa

Είναι φορές που έχουμε όλοι μας φαντάζομαι αναλογιστεί, μετά την κυκλοφορία ενός δίσκου με τέτοια καθολική αποδοχή και μουσική βιοποικιλότητα σαν το "Close" των Messa, αν ένα συγκρότημα δύναται να ξεπεράσει τον εαυτό του, έχοντας φτάσει σε τέτοια σημεία. Ο φόβος πως ίσως δεν θα βρούμε ποτέ κάτι ανώτερο, κάτι που να το ξεπερνά, συχνά μας κρατά προσκολλημένους με ασφάλεια σε όσα αγαπήσαμε - κι ας ανήκουν πια στο παρελθόν. Το νέο μάς φοβίζει· μας βυθίζει σε μια ψυχρή ανησυχία. Ευτυχώς, για καλλιτέχνες όπως οι Messa, τέτοιες αγωνίες μοιάζουν ξένες.

Ήδη από την πρώτη σύσταση του "At Races", οι Messa απροκάλυπτα μας εισάγουν σε μια πιο δυναμική πτυχή τους. Το gothic rock και το post punk ενσωματώνονται αρμονικά στον doom/heavy metal καμβά τους. Τα ρυθμικά στοιχεία αγκαλιάζουν τα solo και τη φωνή της Sara σχεδόν φαντασμαγορικά. Η μελωδία σε αρπάζει από το πρώτο λεπτό και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης ενός συγκροτήματος που γνωρίζει που βρέθηκε, που θέλει να πάει και πως θα φτάσει εκεί. Οι Messa αγκαλιάζοντας όλες τις μουσικές τους αναφορές, βαδίζουν πλέον στο τρομακτικό, καλύτερο καινούριο με άγνοια κινδύνου. Καταφέρνουν ενώ θυμίζουν πολλά να ακούγονται σαν τίποτε άλλο.

Και οι πτυχές ξεδιπλώνονται και επιστρέφουν στη θέση τους σαν πλισέ φούστα. Οι Messa αυτοπαρουσιάζονται εκ νέου με το "The Dress". Η Sara μας παίρνει από το χέρι στην προσωπική της συναισθηματική κόλαση με απόλυτη ειλικρίνεια και ανυποχώρητη ευθύτητα. Απογυμνώνεται συναισθηματικά - πετώντας το φόρεμα, το προσωπείο, την ασφάλεια - και τραγουδά για την απόρριψη, δίνοντας φωνή σε κάθε ψυχή που λύγισε μπροστά στη συναισθηματική ανωριμότητα: είτε δική της, είτε του συντρόφου, είτε αμφότερων.

"Veil lifting
With my rejection
Golden beast
Of anger repressing
And I'm captive like
A ghost in my own flesh
Don't even cope
With myself anymore"

Η απρόσμενη είσοδος των jazz στοιχείων και του σαξόφωνου ανατρέπει τις προσδοκίες. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που χτίζει τέτοια ένταση όταν οι κιθάρες των Alberto και Mark παίρνουν τα ηνία, σε σημείο να σε φτάσουν να περιμένεις πως ο Mistyr θα ξεσπάσει σε blastbeats, κι όμως ένα εκκωφαντικό solo κυριαρχεί για να αποτελειώσει το κομμάτι λίγο πριν η Sara επιστρέψει με ένα σπαρακτικό ρεφρέν - ίσως την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της μέχρι σήμερα.

Αυτά, είναι μόνο δύο κομμάτια εντός του "The Spin", τούτα που ήδη γνωρίσαμε. Ο δίσκος στην ολότητά του αποτελεί ένα συμπαγές οικοδόμημα μουσικής ωριμότητας. Με προσοχή οι Messa επιλέγουν την ουσία τους ως καλλιτεχνικές υπάρξεις. Πέφτουν στα σαράντα λεπτά διάρκειας μιας δημιουργίας που δεν έχει εντός της περιττό δευτερόλεπτο. Πολλά πράγματα είναι παντελώς νέα, όπως τα synthesizers στην αρχή των "Void Meridian", "Fire Through The Roof" και του "Thicker Than Blood", θα επιστρέψουμε όμως σε αυτά. Όσο για το πρώτο, εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, το post punk στοιχείο εισάγεται έντονο και εναρμονίζεται πλήρως με τη heavy metal αισθητική της κιθάρας από την οποία οι Messa δεν ξεφεύγουν και δεν το επιθυμούν κιόλας. Με το πέρασμα από το "At Races" να διατηρεί αυτή την αισθητική σαν πεισμωμένο άλογο, καταπονημένο όμως τόσο όσο ο σύγχρονος τραγικός χαρακτήρας του Bojack Horseman, το "Fire Through The Roof" επί ενός επίμονου, ρυθμικού πλήκτρου κρατά τον 70s occult rock κιθαριστικό και κρουστό ρυθμό του μας ωθεί σε μια άλλη, πιο γνώριμη πλευρά των Messa. Για άλλη μια φορά η ερμηνεία της Sara έρχεται αυτή τη φορά να παλέψει με τα δικά της λάθη γιατί δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένη εικόνα να σταυρώνουμε μόνο τους άλλους για τα δικά τους. Σαν μάγισσα έτοιμη να καεί, ανοίγεται και ξεδιπλώνεται ως το ουσιαστικό πνεύμα που στοιχειώνει το "The Spin" καθιστώντας το αξέχαστο.

Μέσα από το μονοπάτι της κάθαρσης, οι ταχύτητες πέφτουν και το αργόσυρτο "Immolation" στη θέση της μπαλάντας αγγίζει συναισθηματικές κορυφές που θα συνέκρινα ακόμη και με τα πιο δακρύβρεχτα Savatage. Η ενσυναίσθητη συγκλονιστική απαγγελία των στίχων "The fever of recovery is a demon that sleeps inside of me, it is like a beautiful weight on my heart, please run away, please", αφήνει το solo να ξεσπάσει για άλλη μια φορά. Ο βαθύς και ασήκωτος συναισθηματικός πόνος δεν έχει χώρο να θαφτεί και η ακολουθία του "The Dress" προκαλεί όσα προαναφέρθηκαν, ως μεγάλο highlight του δίσκου, και η οκτάλεπτη διάρκειά του μοιάζει σαν κλάσμα δευτερολέπτου που σου είπε τα πάντα. Σαν comic relief, μιας που το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της ζωής είναι η ειρωνεία της, οι country ακουστικές κιθάρες που εκκινούν το "Reveal", επανέρχονται στον κόσμο του ξεσηκωτικού doom rock, εκεί που πραγματικά η ψυχή δεν αντέχει άλλο και βρίσκει αναγέννηση εντός της κακοτοπιάς. Η μάγισσα ξαναγεννιέται μέσα από τις φωτιές που η ίδια έκαψε τον εαυτό της και δεν θα μπορούσε να έχει άλλη φωνή από αυτή της Sara.

Για να δέσει η μουσική πορεία των Messa, οι ίδιοι επιλέγουν άλλο ένα μακροσκελές κομμάτι στο πρόσωπο του επιβλητικού "Thicker Than Blood". Με επικά πλήκτρα και τη Sara να αναζητά μητρική θαλπωρή κάτω από λόγια και σκεπάσματα, η μπάντα πλέκει ένα ηχοτοπίο εναλλασσόμενης έντασης, δείχνοντας την απόλυτη μαεστρία τους στο να συνδυάζουν αντιθέσεις. Το έντονο ρεφρέν, οι μανιασμένες κιθάρες, η απότομη πτώση και η κλιμάκωση που ακολουθεί συγκροτούν μία από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές του δίσκου πόσο μάλλον με τη μετέπειτα αδιαφιλονίκητη μουσική σύνθεση με εναλλαγές που περνούν από όλο το φάσμα της σκληρής μουσικής χωρίς καμία υπερβολή. Και τότε, ξαφνικά, η Sara εξαπολύει ένα ξέσπασμα brutal φωνητικών που σοκάρει - κανείς δεν ήξερε πως το είχε μέσα της. Και η ψυχή της είναι πάλι εδώ.

Αυτό που ίσως υπερβαίνει την κατάκτηση των Messa σε επίπεδο μουσικής δημιουργίας, είναι το γεγονός πως καταφέρνουν θεματικά να κάνουν ένα βήμα πίσω μα παρ’ όλα αυτά να φτάνουν στην ίσως πιο μαγική στιγμή της καριέρας τους. Σίγουρα, ο μυστικισμός, οι πολιτισμικές αναφορές στη μέση ανατολή, στο μεσαίωνα, στη μαγεία και στον αποκρυφισμό, είναι ένας εύκολος τρόπος να φουσκώσεις με ατμόσφαιρα και μια πρωτόγονη δύναμη τη μουσική σου που ούτως ή άλλως ντύνει ταιριαστά τέτοιες θεματολογίες. Οι Messa όμως αυτή τη φορά επιλέγουν το δύσκολο δρόμο. Το "The Spin" είναι ένας δίσκος απόλυτα και έντιμα συναισθηματικός. Τρανή απόδειξη πως το συναίσθημα που πηγάζει από βαθύ και επεξεργασμένο βίωμα είναι ικανό να παρουσιαστεί ως πολλαπλάσιο μεταφυσικά από οτιδήποτε έχει να κάνει με δοξασίες και φαντάσματα.

Με προφανή αφηγητή την καθόλα θηλυκή παρουσία και φωνή της Sara, οι Messa πιάνουν το ασήκωτο φορτίο της απόρριψης και όλα της τα στάδια. Όπως στην απόρριψη νιώθεις όλα τα συναισθήματα ταυτόχρονα μέχρι να φτάσεις στο σημείο να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου κυριολεκτικά και μεταφορικά - καθώς δεν υπάρχει άλλος στόχος ή άλλος τρόπος, έτσι και το "The Spin" αξιολογεί και εντάσσει όλα τα ηχοχρώματα των Messa σε έναν δίσκο που πρέπει να μην έχεις ψυχή για να σε αφήσει ασυγκίνητο. Ήταν λοιπόν μάλλον μονόδρομος για τους Messa να δαμάσουν όλα όσα τους έχουν πονέσει, να συλλέξουν όλες τις μουσικές που τους εξέφρασαν και να μας δώσουν στα χέρια αυτό το θηρίο για να κρατήσει και το δικό μας χέρι, είτε όσο προσπαθούμε εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του φοίνικα, είτε θυμίζοντας μας τις στιγμές και τις περιόδους που το καταφέραμε.

Οι Messa με το "The Spin", συγκινούν, δημιουργούν, (αλληλο)στηρίζουν, μα κυρίως μένουν αληθινοί απέναντι στον καθρέπτη τους ακόμη και όταν είχαν φτάσει σε σημείο να θέλουν να τον σπάσουν. Περιπτώσεις σαν αυτό το δίσκο, μας ξαναγεμίζουν την όρεξη και το πάθος του να αναζητάμε νέα μουσική. Ακόμη κι όταν αυτή η αναζήτηση φτάνει σε σημεία του να ρουτινιάσει, οι στιγμές που ένας δίσκος θα μας συγκλονίσει είναι σημαντικές και πολύτιμες. Και το "The Spin" είναι μία από αυτές.

Bandcamp | Spotify