Nightstalker, Naxatras @ Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, 14/09/25

Δεν υπάρχουν και για εσάς κάποιες ταινίες που τις έχετε δει πολλές φορές, αλλά πάντοτε τις ξαναβλέπετε με ευχαρίστηση είτε τις πετύχετε κατά λάθος, είτε τις βάλετε εσείς να παίξουν στην τηλεόρασή σας; Για μένα προσωπικά, σίγουρα υπάρχουν. Το ίδιο συνέβη και στην Τεχνόπολη το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Το έργο το είχαμε ξαναδεί έναν χρόνο πριν, αλλά φέτος το ξαναείδαμε με μεγάλη ευχαρίστηση και η αλήθεια είναι ότι μας προέκυψε, φυσιολογικά, κα ιλίγο αλλαγμένο.

Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι τόσο οι Naxatras, όσο και οι Nightstalker έχουν βγάλει νέους ' και πολύ καλούς' δίσκους τους τελευταίους μήνες, οπότε τα setlists τους ήταν εκ των πραγμάτων διαφορετικά σε σχέση με την προηγούμενη αντίστοιχη φορά. Τα "Return From The Point Of No Return"και "V" τα έχουμε ακούσει και χωνέψει πλέον αρκετά καλά. Αυτά τα πράγματα που δεν αλλάξανε ήταν πρώτον, η κοσμοσυρροή που πάντοτε με εντυπωσιάζει στις συναυλίες των συγκεκριμένων ονομάτων και δεύτερον, η όρεξη των ίδιων επί σκηνής.

Λίγο πριν ξεκινήσουν οι Naxatras, όλη η Τεχνόπολη φαινόταν άδεια και αν έμπαινες εκείνη την ώρα, μπορούσες άνετα να φτάσεις δίπλα στο κάγκελο. Οι Θεσσαλονικείς βγήκαν ακριβώς στην ώρα τους και η τετράδα τους ήταν εμπλουτισμένη με τον Σπύρο Κουρουμπέτση στα έξτρα κρουστά και τον Γιώργο Δούσο στα πνευστά. Η έκπληξη για μένα ήταν ότι στο πρώτο κιόλας τραγούδι, το φρέσκο "Spacekeeper", τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή τον είχαν τρεις χορεύτριες. Οι οποίες σε κάποια φάση κράτησαν και φωτιές στα χέρια τους, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο οπτικό θέαμα που έδενε πολύ όμορφα με το ακουστικό κομμάτι.

Όπως υπονόησα ήδη, το setlist των Naxatras βασίστησε στη συντριπτική του πλειοψηφία στον νέο τους δίσκο. Το πανέμορφο "Journey To Narachmon" ήταν ένα από τα λίγα παλιά που ακούσαμε, ενώ στο "Numenia" οι ρυθμοί έγιναν πολύ ανατολίτικοι και τα πνευστά έκλεψαν την παράσταση. Μέχρι να εμφανιστούν πάλι οι τρεις χορεύτριες, οι οποίες έκλεισαν το τραγούδι με μια πολύ ωραία χορογραφία κατά την οποία είχαν πιαστεί μαζί και ήταν σαν ένα σώμα. Τα "Breathing Free" και "Sand Halo" είναι από τα πιο καλά κομμάτια του "V" κι αυτό φάνηκε και επί σκηνής. Το "Waves" κέρδισε αρκετό χειροκρότητα, ως κλασσικό πια κομμάτι.

Σημαντικό στοιχείο της εμφάνισης των Naxatras, εκτός από τον πολύ καλό ήχο, ήταν και τα εξαιρετικά φώτα. Ο χειρισμός τους ήταν μαεστρικός και κατάφερνε να μας κατευθύνει πάντα σε μια εικόνα που είχε ενδιαφέρον και ρουφούσε την προσοχή μας. Μετά το αρκετά kraut "Utopian Structures" είχε έρθει πάλι η ώρα για ένα παλιό. Το "I Am The Beyonder", στο οποίο οι Naxatras έχωσαν και ένα μικρό κομμάτι από το (trivia: είναι το κομμάτι που ακούγεται πάντα από τα ηχεία αφού τελειώσει μια συναυλία των Nightstalker) "Hassan I Sahba" ή αλλιώς "Hashish" των Hawkwind ' πιθανόν και επειδή το μυρίσανε τόσο έντονα στην ατμόσφαιρα. Κλείσιμο με το φρέσκο "The Citadel", αποθέωση και πάμε για τα επόμενα!

Η Τεχνόπολη είχε πια γεμίσει εντυπωσιακά. Όχι ασφυκτικά, αλλά εντυπωσιακά. Οι αγαπημένοι μας Nightstalker είναι κλασσική αξία και δείχνουν ικανοί να παρακινήσουν αρκετά μεγάλο πλήθος κόσμου σχεδόν όποτε και όπου παίζουν. Με νέο δίσκο κι αυτοί να έχει κυκλοφορήσει πριν λίγους μήνες, προσωπικά είχα την περιέργεια να ακούσω ορισμένα από τα νέα τους κομμάτια ζωντανά που δεν είχα ακούσει στο μαραθώνιο εκείνο φεστιβάλ της Heavy Psych που είχε γίνει στο Universe, όπου είχαν παίξει μόνο το "Uncut".

Η χάρη που ζήτησα μου έγινε από την αρχή κιόλας, αφού τα πρώτα κομμάτια ήταν το ταχύτατο "Dust" και το ομότιτλο του νέου δίσκου. Τα κακά νέα της ημέρας (ή μάλλον, της νύχτας) όμως ήταν ότι δυστυχώς η συναυλία ξεκίνησε με αρκετά προβλήματα στον ήχο. Το καλό είναι ότι μετά από περίπου τρία ή τέσσερα κομμάτια, είχαν αμβλυνθεί. Η φωνή του Αργύρη ακουγόταν κι αυτή λίγο περίεργη στην αρχή, αλλά όπως πάντοτε, μετά από λίγη ώρα είχε κι αυτή στρώσει στ’ αυτιά μας.

Η φάση ήταν μπασάρα από τον Αντρέα, σολάρες από τον Τόλη, μπαφάρα από τον κόσμο (σε ενοχλητικό βαθμό ' κόφτε το λίγο επιτέλους), πράγμα που το "Forever Stoned" ανέδειξε στο έπακρο. Από νέα κομμάτια, το "Heavy Trippin" ήταν πολύ ατμοσφαιρικό, ενώ οι κιθάρες του "Uncut" μου ακούστηκαν αρκετά σαμπαθικές. Τα γκάζια ανεβήκανε στο "Never Know (Supersonic)" και απογειώθηκαν στο "Trigger Happy".

Ενδιάμεσα, μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "The Dog That No-One Wanted" το κοινό επιχείρησε να χειροκροτήσει πάνω στον ρυθμό, αλλά μάλλον όλοι είχαν «πιει» πιο πολύ απ’ ό,τι χρειαζόταν για να καταφέρουν να χτυπήσουν λίγα σωστά παλαμάκια. Στο "Got Get Some" η πώρωσή μου χτύπησε κόκκινο, μιας και το "Dead Rock Commandos" είναι πολυαγαπημένος δίσκος. Αμέσως μετά λάβαμε το "Baby, God Is Dead", το οποίο πάντοτε με ενθουσιάζει και κυρίως στο μέρος που δυναμώνουν το μπάσο του Αντρέα και αυτό επισκιάζει τα πάντα!

Η προσωρινή αποχώρηση έγινε με το "Dead Rock Commandos", αλλά τα παιδιά επέστρεψαν γρήγορα. Το ...διακύβευμα ήταν κρίσιμο γιατί μας είπαν ότι απειλήθηκαν πως αν δεν έπαιζαν δυο κομμάτια ακόμα δε θα τους έδιναν λεφτά για να πάρουν ναρκωτικά. Μετά από μεγάλη αμφιταλάντευση, ο κύβος ερρίφθη και ακούσαμε το εξαιρετικό "Zombie Hour" (δεν ξέρω αν η επιλογή του ήταν τυχαία) και, φυσικά, τον Εθνικό Ύμνο με φακούς και αναπτήρες να φωτίζουν στο φουλ.

Ο κόσμος στην Τεχνόπολη ήταν πάρα πολύς, πράγμα που με εντυπωσιάζει, αλλά ταυτόχρονα με χαροποιεί κιόλας. Με έναν μαγικό τρόπο όμως ο χώρος άδειασε αρκετά γρήγορα ενώ ακόμα από τα ηχεία έπαιζε το "Hassan I Sahba". Αυτό ήταν το σκηνικό μιας από τις τελευταίες συναυλίες του φετινού καλοκαιριού, από την οποία έφυγα γεμάτος και ευχαριστημένος. Οι Naxatras έχουν ανεβάσει τις ζωντανές τους εμφανίσεις, οι οποίες πλέον είναι οπτικοακουστικό θέαμα, ενώ οι αγαπημένοι μας Στόκοι δε νομίζω ότι θα μας απογοητεύσουν ποτέ.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής