Lord Vigo

Άγνωστο για πόσο, η τριλογία επιστημονικής φαντασίας των Γερμανών δε θα ολοκληρωθεί με τη νέα τους δουλειά. Προς το παρόν μένει μετέωρη αφήνοντας ως ισχυρή παρακαταθήκη τα "Danse De Noir" & "We Shall Overcome", δύο δίσκους που εδραίωσαν για τα καλά την μπάντα στον epic/doom χώρο. Αποφασίζουν να κάνουν ένα διάλειμμα από τη συγκεκριμένη ιστορία και σαν άλλος/οι Ezio Auditore da Firenze τολμούν ένα μουσικό άλμα πίστης. Ο μεν ήρωας προσγειωνόταν ομαλά πάντως. Ετούτοι;

Έχοντας ως επιδίωξη τη διαφορετικότητα, την αποφυγή επανάληψης και την απομάκρυνση από τη ζώνη ασφαλείας τους, στρέφονται σε όχι και τόσο άγνωστες για το metal μουσικές οδούς: dark rock, gothic & punk, με τα ηλεκτρονικά στοιχεία του παρελθόντος τους, πλουσιότερα από ποτέ. Τα λικνίσματα εμφανίζονται από νωρίς στο δίσκο, "Through A Glass Darkly" και ενημερωτικά, είναι αρκετά. Ο δε βαθμός αντίστασης αγγίζει το μηδέν. Μα πού πήγε το metal;

Ουσιαστικά δεν έφυγε, απλά έδωσε χώρο σε όλα τα υπόλοιπα. Η ομώνυμη σύνθεση θα μπορούσε να βρίσκεται και στις προηγούμενες δουλειές τους και να φλερτάρει εξίσου με τα πρόσφατα έπη τους. Κυρίως εξαιτίας της μοναδικής χροιάς που φέρει ο Vinz Clortho και της αδιαπραγμάτευτης ικανότητάς του να σκαρφίζεται κολλητικές μελωδικές γραμμές επικών διαστάσεων. Ψάχνοντας αντίστοιχες μεταλλικές στιγμές στο δίσκο, λυπούμαι αλλά και όχι, δε θα βρούμε πολλές ακόμα. Ναι, το ρεφρέν τουυ "Servants of the Dark" αποδίδεται με υψωμένες γροθιές, δεν του λείπουν όμως τα λικνίσματα εκ νέου.

Εάν υπάρχει κάπου κάποτε μια νοητή ευθεία γραμμή που θα μπορούσε να συνδέει Sisters of Mercy, Fields of the Nephilim, Cure, Depeche Mode - Paradise Lost & Duran² (ναι, το Wild Boys σκίζει), οι Lord Vigo όχι μόνο τη διανύουν απ’άκρη εις άκρη, το κάνουν και εξόχως πειστικά, δίχως ούτε μια στιγμή να αμφιβάλλει κανείς πως όλο αυτό τούς είναι ξένο, αλλότριο ή παράταιρο. Μπορεί να μας «ζητάνε» να χορέψουμε στους ρυθμούς τους, το σκοτάδι δε λείπει πάντως μήτε η horror αισθητική (βλ. εξώφυλλο). Μάλλον προτιμούν τον όρο dark rock, δηλαδή το "We Shall Not", γιατί τέτοιου είδους χιτ είναι.

Γεγονός είναι πως η μπάντα ισορροπεί σε λεπτό σκοινί. Ακροβατεί παραδόξως ή όχι με επιτυχία, καθώς φανερώνει μια άλλη πτυχή της, όχι και τόσο κρυφή τα προηγούμενα χρόνια. Απλά εκδηλώθηκε τη συγκεκριμένη στιγμή. Τελευταία ενημέρωση: για το δωδεκάλεπτο "El Hakim" που κλείνει το δίσκο, δεν πρόκειται για κάποιο έπος που ίσως κάποιοι νομίσουν. Πιο πολύ σε κινηματογραφική μαστούρα παραπέμπει, χα. Μένει να δούμε ποιον δρόμο θα τραβήξουν από δω και πέρα. Ακόμα στέκομαι γερά δίπλα τους.

Bandcamp