Nightstalker

Αν μου έλεγες πως ο προηγούμενος δίσκος τους βγήκε πριν από 2-3 χρόνια, θα το υπέγραφα κιόλας. Μιλάμε για τέτοια σιγουριά. Κοντά έξι είναι τελικά. Δεν παίζει μεγάλε, κάτι γίνεται εδώ και θα το ανακαλύψω. Δύο τινά: Ή δεν είχα μεγάλη προσμονή για νέο άλμπουμ από τους Nightstalker ή παραμένουν στην επικαιρότητα κι ο χρόνος κυλάει νεράκι.

Προφανώς και είναι το δεύτερο, δεν ξέρω πως, μην με ρωτάς. Το καλοδέχτηκα το promo, όσο και τα πρώτα singles. Κάτι μου έλεγε πως θα μου αρέσει περισσότερο από τον προκάτοχό του. Και όντως έτσι είναι. Ναι μεν είχε ατμόσφαιρα κι εξαιρετικές κιθάρες, κάτι με χάλαγε όμως. Εδώ όμως δεν υπάρχει κανένα ψεγάδι.

Healthy Psych Sounds, έγραψε ένας φίλος πριν λίγο καιρό σε μια κουβέντα που είχαμε. Πόσο μέσα έπεσε. Γιατί (και) αυτό βγάζει η μπάντα. Υγεία. Ανανέωση. Δεύτερη νεότητα; Ίσως να μην τους αρέσει ο όρος, υπάρχει όμως για να συνεννοούμαστε μεταξύ μας. Όπως ακριβώς υπάρχει και η εισαγωγή με το μπάσο. Ποτέ δεν χάνεις με κάτι τέτοιο. Ποτέ.

Αν πρέπει να σταθώ κάπου σε σχέση με το "Hallucinations" είναι η μείωση του fuzz, τόσο όσο, η γλυκύτητα που βγάζει ο ήχος στα τύμπανα και η φωνή του Αργύρη. Ναι, οι κιθάρες είναι κι εδώ άψογες, αυτήν τη φορά όμως άλλοι κλέβουν την παράσταση. Μπάσο και φωνητικά. Και για να προλάβω την ερώτηση, όχι, δεν θεωρώ πως είναι πειραγμένα.

Πως λέγεται αυτός που επιστρέφει με στόμφο κι επιτυχία; Επανακάμψας; Αυτός είναι. Πριν από έξι χρόνια θαρρώ πως ζοριζότανε. Τώρα όχι. Και κάνει διαφορά στο συνολικό αποτέλεσμα. Θετική. Θετικότατη. Ίσως αυτό να με χάλαγε τότε. Που η μουσική δεν πήγαινε χεράκι χεράκι με την φωνή. Αν πάει τώρα; Γαμιώντας πάει. Είπαμε, Healthy Psych Sounds.

Έχει και μερικές τσαχπινιές το "Return From The Point Of No Return", αμέ. Κάτι RHCP περάσματα στην κιθάρα ("Falling Inside"), λίγο punk attitude και λίγο κροταλίζον κρουστό. Η άκρως μελωδική γκρούβα χτυπάει κόκκινο και το κερασάκι στην τούρτα είναι κάποιες άναρθρες κραυγές που βγάζουν γούστα την ώρα που δεν γνωρίζαμε πως τις χρειαζόμασταν. Και οι σταθερές αξίες; Που είναι; Εδώ είναι κι αυτές.

Η διάρκεια του δίσκου, οι οχτώ συνθέσεις και η μπαλάντα που δεν είναι μπαλάντα δηλώνουν δυναμικό παρόν. Και το ντέφι; Που πήγε το ντέφι; Στο τέλος. Εκεί που τα κέφια μόνο ψόφια δεν είναι και μας αποχαιρετάνε με την ψυχεδέλεια ενός σαμάνου την ώρα που απευθύνει τις εκκλήσεις του στα στοιχεία της φύσης.

Δεν γνωρίζω αν ο τίτλος του δίσκου αποτελεί και αυτοαναφορική δήλωση της μπάντας. Αυτό που ξέρω είναι πως αν ήμουν στην θέση τους θα αισθανόμουν περήφανος. Και με την πορεία μέχρι τώρα και με το άλμπουμ αυτό. Με 30+ χρόνια καριέρας, κάποιος θα περίμενε μια φθίνουσα κατάσταση που μπορεί να μοιάζει και λογική. Όχι. Το ακριβώς αντίθετο, που φαντάζει ικανό να δώσει το δικαιώμα σε κάποιους να χαρακτηρίσουν τον δίσκο αυτό ως τον καλύτερο / αγαπημένο τους.

Μπορεί στην πορεία να γίνει κι ο δικός μου. Δεν το αποκλείω. Μέχρι τότε, μόνο ευγνωμοσύνη και σεβασμό στο συγκρότημα εκείνο που συνεχίζει να μεγαλώνει γερά παιδιά.