Coven, Saturday Night Satan, Jehovah On Death @ Gazarte Ground Stage, 22/04/25

Δεν είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να έχεις την ευκαιρία να βιώσεις συναυλιακά ένα κομμάτι μουσικής ιστορίας, το οποίο για πολλά χρόνια βρισκόταν είτε στην αφάνεια, είτε πολύ, πολύ μακριά από τον τόπο καταγωγής σου ή τους τόπους που μπορούσες να επισκεφθείς. Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν, ευκαιρίες όπως το να δεις πάνω στο σανίδι μια προσωπικότητα όπως αυτή της Jinx Dawson, που με όχημα της τους Coven ήδη από τα τέλη των 60s χάραξη τη δική της, σατανική πορεία στο παγκόσμιο πεντάγραμμο, στήνοντας τις ράγες για πολυάριθμα μουσικά είδη και αισθητικές. Όπως κάθε σύναξη έχει τη μητέρα μάγισσα, για εμάς, η Jinx ήταν η πρώτη και αυτή που κοιτάμε με θαυμασμό. Η συναυλία των Coven στην Ελλάδα λοιπόν έπειτα από σχεδόν εξήντα χρόνια ύπαρξης του συγκροτήματος, έμοιαζε ως κοσμοϊστορικό γεγονός για τους λάτρεις των σκοτεινότερων μουσικών ήχων στην Αθήνα, που τίμησαν δεόντως την εμφάνιση αυτή με την παρουσία τους, μάλιστα με εμφανή την ποικιλία μουσικών γούστων στους παρευρισκόμενους.

Η ατμόσφαιρα της μουσικής, φεμινιστικής μεταφυσικής δύναμης κράτησε τα σκήπτρα τη συγκεκριμένη βραδιά, αφού και τα δύο εγχώρια σχήματα που προϋπάντησαν τον ερχομό της μητέρας Jinx έχουν επιλέξει τη θηλυκή παρουσία σε ρόλο φωνητικών, στο πρόταγμα που η ίδια δίδαξε. Πρώτοι επί σκηνής λοιπόν οι σχετικά νεοσύστατοι Jehovah On Death, που έχουν τραβήξει τα βλέμματα τα τρία τελευταία χρόνια με τις κυκλοφορίες τους, ειδικότερα πέρυσι με την κυκλοφορία του τρίτου τους Ep, “Goya’s Witches”, που είχε να δείξει ένα σοβαρότατο δείγμα occult rock καταβολών με αναφορές στην βαθύτατα ενδιαφέρουσα Ισπανική λαϊκή παγανιστική παράδοση – προτείνεται ανεπιφύλακτα να το ακούσετε και να μπείτε στην τόσο ιστορική όσο και φιλμογραφική σκουληκότρυπα της συγκεκριμένης θεματικής.

Η σκηνική παρουσία των Jehovah On Death δεν χάνει από τον ήχο σε καμία περίπτωση – η ομάδα φαίνεται δεμένη και αρκετά δουλεμένη τεχνικά, ενώ τα κομμάτια τους λειτουργούν άψογα ως μια μουσική βάση ενός συγκροτήματος που γνωρίζει τι θέλει να παίξει και βάζει τις βάσεις για να αποκτήσει το περιθώριο να πειραματιστεί. Εκεί όμως που οι Jehovah On Death κερδίζουν ολότελα, είναι η αισθητική που έχουν επιλέξει. Σημαδεύουν με αίμα/κρασί από το δισκοπότηρο τους παρευρισκόμενους, διακοσμούν με τα απαραίτητα ιερά κι ανίερα αντικείμενα τη σκηνή, και φυσικά, το επίκεντρο της προσοχής η πεπλοφορούσα φιγούρα της Senora Dolorosa να δίνει τον παλμό με την φωνή της – η οποία μάλιστα έλαμψε στη διασκευή, πραγματική διασκευή, που εκτέλεσαν οι Jehovah σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή του “The Four Horsemen” των Aphrodite’s Child για το κλείσιμο. Πολύ ελπιδοφόρο σχήμα της σκηνής μας και με χαρά μου πέτυχα πολύ κόσμο μετά τη συναυλία να έχει εκπλαγεί ευχάριστα μαζί τους.

Με λίγη περισσότερη εμπειρία στο σανίδι και τον δίσκο που αγαπήσαμε, “All Things Black”, οι Saturday Night Satan ήταν σχεδόν αναμενόμενο πως θα πλαισίωναν επίσης αυτή τη βραδιά δεδομένο του πόσο κοντά βρίσκονται και εκείνοι στον ήχο που όρισαν οι Coven. Ένα συγκρότημα που έχει δέσει πλέον και έχει δώσει πάρα πολλές συναυλίες, οι Saturday Night Satan έχουν και την εμπειρία και τα κομμάτια να πορευτούν άνετα και να ζεστάνουν ένα κλίμα που ήδη έκαιγε, ώστε να φτάσουμε θερμοκρασίες κόλασης που θα ετοιμάσουν σαν μικροκύματα την τιτάνια εμφάνιση που έπεται. Είχε όμως κάτι όμορφα διαφορετικό η συγκεκριμένη εμφάνιση των Saturday Night Satan.

Φυσικά δεν μας έλειψαν τα αγαπημένα κομμάτια όπως το “Witches’ Dance” ούτε το τυπικό κλείσιμο με το “Am I Evil?” των Diamond Head, δεν μιλάω για κάτι τέτοιο. Υπήρχε μια βαθιά συγκίνηση εκ μέρους του συγκροτήματος τη συγκεκριμένη βραδιά. Θες επειδή αντιμετωπίστηκαν κάποιες δυσκολίες που ξεπεράστηκαν με φιλικές συνδρομές. Θες για το γεγονός ότι έπαιζαν μαζί με ένα από τα είδωλα τους που θα συνέχιζαν μαζί της και σε άλλες ημερομηνίες στα Βαλκάνια, ή ότι μας ανακοίνωσαν πως οδεύουν προς τη διαδικασία ηχογράφησης του δεύτερου ολοκληρωμένου δίσκου τους, όλα αυτά τα στοιχεία κάπως συνέβαλαν με τον δικό τους τρόπο στο να έχει η συγκεκριμένη βραδιά κάτι το πολύ ιδιαίτερο για τους Saturday Night Satan και μας το μετέφεραν και εμάς. Έτσι, με μουσική, αίμα και δάκρυα, τα απαραίτητα υλικά συγκεντρώθηκαν και το ξόρκι έπιασε, εμφανίζοντας στη σκηνή μια παρέα που θύμισε το χορό του θανάτου του “Seventh Seal”, κι έτσι... (Ε.Τ.)

Η ώρα είχε φτάσει για την τελετή. Σκοτάδι, κεριά, ψαλμωδία, οι μουσικοί των Coven μεταφέρουν στη σκηνή ένα στολισμένο φέρετρο. Το “Black Mass”, το ζωντανό αποτύπωμα μιας σατανικής τελετής, ακούγεται από τα ηχεία με τις επικλήσεις του, και καθ’ όλη τη διάρκειά της εισαγωγής, η απόκοσμη occult ατμόσφαιρα κυριεύει το Gazarte. Όταν το φέρετρο ανοίξει, η Jinx ξεπροβάλλει με την αστραυτερή της μάσκα του θανάτου. Οι Coven είναι εδώ, σε μια συναυλία που προβλέπεται ιστορική, έτοιμοι να σαγηνεύσουν το γεμάτο venue με την αύρα τους.

Αναμενόμενα, το σετ της εμφάνισης επρόκειτο να επικεντρωθεί στο θρυλικό ντεμπούτο των Αμερικανών, “Witchcraft Destroys Minds And Reaps Souls” του 1969. Έναν δίσκο που αισθητικά, οριοθέτησε πολλά περισσότερα από όσα τολμάμε να διανοηθούμε, και αποτέλεσε προπομπό χιλιάδων συγκροτημάτων και δεκάδων ηχητικών ρευμάτων. Και στο επίκεντρο, η μάγισσα Jinx Dawson. Με τους προβολείς να πέφτουν πάνω της, η αειθαλής ηγέτιδα της μπάντας, είχε ανάγκη απλά την χροιά και την αινιγματική σπιρτάδα της για να μας καθηλώσει. Μουσικά, η σύνθεση των Coven που περιοδεύει σε παρόντα χρόνο, είναι δεμένη, ενώ σε αρκετά ρυθμικά μέρη στρέφεται προς περισσότερο proto-metal καταστάσεις, έναντι της acid/ψυχεδελικής χροιά που αναβλύζει από τις πρωτόλειες συνθέσεις.

Φυσικά, η ψυχεδέλεια παρέμεινε στο επίκεντρο, με τον χαρακτήρα της μπάντας να μην αλλοιώνεται από τις επιταγές του παρόντος. Κομματάρες όπως το τεράστιο “Black Sabbath” ή το “White Witch Of Rose Hall” ξύπνησαν, σε συνδυασμό με τις προβολές από εμβληματικές ταινίες το “Haxan” και λοιπές προ-‘70s occult horror classic ταινίες, υπερφυσικές ατμόσφαιρες και σαγηνευτικές καταστάσεις. Οι Coven είναι ένα σχήμα που βασίζεται στην τεράστια υστεροφημία του και τον συνδυασμό οπτικοακουστικού με φαντασιακό, παίζοντας άψογα το gimmick τους, χάρη στην τρομακτική ικανότητα της Dawson να ισορροπεί μεταξύ σοβαρού και αστείου στην επικοινωνία της με το κοινό.

Όσον αφορά την ίδια την Jinx, είναι λογικό η φωνή της να μην είναι όσο διαπεραστική έχει αποτυπωθεί στις ηχογραφήσεις των Coven. Ακόμη και η πιο «επιθετική» προσέγγιση στα μουσικά μέρη των κομματιών, συχνά έμοιαζε λίγο παράταιρη από τον πιο υπνωτικό ρυθμό που επιθυμούσε η μπάντα να επιβάλλει με την ατμόσφαιρά της. Λίγη σημασία έχει όμως αυτό. Όταν το “Wicked Woman” πέρασε από πάνω μας, χορεύαμε τον καταραμένο χορό μαγεμένοι από τα απόκρυφα ξόρκια μιας τιτάνιας προσωπικότητας, που αγέροχη μας κουμάνταρε με εκνευριστική άνεση. Η εμφάνιση των Coven, ήταν ιστορικής σημασίας κύρια και πρώτιστα, αλλά και δευτερευόντως μια ιδανική συναυλιακή βραδιά.

Ειλικρινά μιλώντας, θαρρώ πως η ευρωπαϊκή περιοδεία των Coven και συγκεκριμένα το πέρασμά τους από Αθήνα και Θεσσαλονίκη ήταν ένα συναυλιακό «δώρο». Ένα τεράστιο απωθημένο έγινε πραγματικότητα και περνάει στο συλλογικό φαντασιακό του εγχώριου rock & metal κοινού. Οι Coven υπό τον ήχο και την δυναμική τους μάγεψαν ένα ευρύ, μουσικά κοινό, μας έκαναν να ανατριχιάσουμε στο “For Unlawful Carnal Knowledge”, και επειδή κάνουν τελετουργίες και όχι συναυλίες, δεν έδωσαν ανκόρ αλλά αποχαιρέτισαν μέσα σε σατανική αποθέωση με το καταπληκτικό “Blood On The Snow”.

Η ιστορία μπορεί να είναι αμείλικτη, αλλά οι Coven την υπέταξαν, και κοντά 60 χρόνια από την εκκίνησή τους, η Jinx Dawson τους νεκρανέστησε και τους επαναφέρει για μια ακόμη φορά, να περπατούν πάνω στην μάταιη τούτη γη, για να φυτεύουν μαύρους σπόρους ανορίωτης απελευθέρωσης. Διότι, όπως έγινε αντιληπτό συνολικά από τα όσα βιώσαμε την Τρίτη του Πάσχα, ο καλλιτεχνικός πλούτος των Coven, είναι αστείρευτος και η σκιά τους πελώρια. Όσο για την πρωτοπόρα, την αγέρωχη Jinx Dawson, η τελευταία υπόκλιση, το δυνατότερο χειροκρότημα, οι πιο παθιασμένες επευφημίες, της ανήκουν. Σεβασμός, χαμόγελα, συγκίνηση, αναμνήσεις, εοσφορική μαγεία. (Α.Ζ.)

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης