Deafheaven

Έβδομος δίσκος για τους Deafheaven, μια μπάντα που δε δίστασε ποτέ να πειραματιστεί, να δοκιμάσει νέες κατευθύνσεις και ήχους. Το προ-τετραετίας "Infinite Granite" άνοιξε μια συζήτηση για το αν το μαυρομεταλλικό στοιχείο θα έμενε στο παρελθόν, και οι πιο βατές, μελωδικές νόρμες θα ήταν ο κανόνας από κει και πέρα.

H πρώτη γεύση του σαρωτικού "Magnolia" δεν άφησε περιθώριο αμφισβήτησης. Blastbeats, δαιμονισμένες κραυγές, κοφτερές κιθάρες, όλα στη θέση τους. Με μια φρέσκια όμως ματιά. Είναι όμως αυτή η δισκογραφική επιστροφή ένα πισωγύρισμα σε ασφαλείς κατευθύνσεις; Το ακριβώς αντίθετο!

To "Lonely People With Power" βρίσκει τους Deafheaven στη θέση που πλέον μπορούν να κοιτάξουν για λίγο πίσω τους. Όχι για να αναμασήσουν παλιές ιδέες, αλλά για να δουν με ωριμότητα όλα όσα τους κάνουν ξεχωριστούς στην πορεία τους ως τώρα. Αγγίζοντας θεματικά το concept της ισχύος και της έλλειψης ενσυναίσθησης που μοιάζει προαπαιτούμενο για να μπορέσει κανείς να την αποκτήσει, αλλά και σκοτεινές πτυχές της ψυχής που οδηγούν ακόμη και σε αυτοκτονικές σκέψεις,

Ήδη από το άνοιγμα του "Doberman" οι μελωδίες και τα riffs δομούν μια ατμόσφαρα που σε απορροφά στον κόσμο της. Τα post περάσματα βοηθούν τις εκρήξεις να γίνουν ακόμη πιο έντονες. Τo "The Garden Route" φέρνει θύμισες από το ανυπέρβλητο "Sunbather", ενώ το "Heathen" ξεκινά με κιθάρες πνιγμένες στα εφέ και καθαρά φωνητικά, με μια έντονη μελαγχολία να γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Το ξέσπασμα που ακολουθεί ισοπεδώνει τα πάντα.

H συνθετική ωριμότητα ξεδιπλώνεται στο οκτάλεπτο "Amethyst", το οποίο χτίζει πάνω σε μια μελωδία που μετασχηματίζεται από γλυκιά σε σπαρακτική. Το ιντερλούδιο "Incidental II" με τη συμμετοχή της Jae Matthews (Boy Harsher) είναι μια ευπρόσδεκτη ανάσα, πριν και πάλι το σκοτάδι απλωθεί, και το "Revelator" έρθει σαρωτικά κι ανελέητα να μας παρασύρει.

Στο "Body Behavior", είναι σαν οι Interpol να αποφάσισαν να παίξουν blackgaze. Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη με ένα πολύ δυναμικό κομμάτι, όπου οι εναλλαγές το καθιστούν καθηλωτικό.

Το "Incidental III" με τον Paul Banks (Interpol) έφερε στο μυαλό το "Please Remember" από το "Sunbather", και προετοιμάζει το έδαφος για ένα από τα αναμφίβολα highlights του δίσκου, το "Winona". Ένα πραγματικό αριστούργημα, που σε αφήνει αποσβολωμένο με την εμφατική του ενέργεια.

"With everything I was gaining
Behind the curtain I was sinking"

To κλείσιμο με το "The Marvelous Orange Tree" φαντάζει σχεδόν θριαμβευτικό, και είναι αν όχι η μοναδική, μια από τις ελάχιστες στιγμές που μια αχτίδα φωτός διαπερνά το σκοτάδι του δίσκου. Και στο τέλος, κενό. Ένα κενό όχι με αίσθηση ανολοκλήρωτου, αλλά σαν να έχεις αδειάσει από κάθε λογής σκέψη. Το φορτίο του δίσκου, μοιάζει σαν μια δίνη από την οποία ξέφυγες, αλλά ταυτόχρονα αναπολείς.

Αφιερώνοντας τον χρόνο που απαιτεί το "Lonely People With Power" να γίνει οικείο, αρχίζει ολοένα και περισσότερο να μοιάζει με την πιο ολοκληρωμένη δουλειά της μπάντας. Με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο και με πρωταγωνιστή τη μελωδία, σε οδηγεί συνεχώς να θες να το ξανακούσεις. Σε φέρνει σε αντιπαράθεση με όψεις του εαυτού σου που αρνείσαι να αντικρύσεις. Σε κερδίζει, βήμα βήμα, ακρόαση στην ακρόαση, ολοένα και περισσότερο.