Paradise Lost

Αν για κάτι δεν μπορείς να κατηγορήσεις τους Paradise Lost, είναι η στασιμότητα. Εκ των υστέρων θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει τις φάσεις της καριέρας τους σε διακριτά διαστήματα, με συγκεκριμένο ηχητικό προσανατολισμό. Εξ’ αυτών, το πιο πρόσφατο ήταν οριακά σαν ένα reset, γυρίζοντάς τους πίσω στις πρωταρχικές doom-death ρίζες τους ιδιαίτερα με το "Medusa". Έπειτα το "Obsidian" επανέφερε τη μελωδία στο προσκήνιο. Η κυκλοφορία του "Icon 30" έχει κ αυτή τη σημασία της πέραν του τυπικού και διαδικαστικού χαρακτήρα της, αφού δείχνει να τροφοδότησε την έμπνευση για το "Ascension", το οποίο μάλιστα αποτελεί την δουλειά τους που "άργησε" περισσότερο, ερχόμενο πέντε ολόκληρα χρόνια μετά τον προκάτοχό του.

Όπου κι αν έχει καθένας τις αδυναμίες του, ο κοινός παρονομαστής είναι το συναισθηματικό φορτίο που βγάζει κάθε δίσκος. Προσωπικά από το "Tragic Idol" κι έπειτα, αυτό άρχισε να φθίνει, βρίσκοντας ωστόσο σε κάθε βήμα μερικές πολύ δυνατές στιγμές. Σίγουρα η στροφή στα πιο brutal φωνητικά δε βοήθησε. Ερχόμενος στo "Ascension" με την αίσθηση πρώτα του ορμητικού "Silence Like A Grave" κι ύστερα με το "Serpent On The Cross", φάνηκε ότι μάλλον η κατεύθυνση θα ήταν στα χνάρια του "Obsidian". Αυτό που δεν περίμενα ήταν να ακούσω ένα άλμπουμ που θα αναζοπύρωνε την αγάπη γι αυτή τη μπάντα, όπερ και εγένετο.

Από τις εισαγωγικές καμπάνες του "Salvation" και την αρμονία στις κιθάρες, τα γρυλίσματα του Holmes στα κουπλέ και το επικό ρεφραίν, φάνηκε προς τα που πήγαινε το πράγμα. Οι πλούσιες ενορχηστρώσεις που γέμιζαν τον ήχο επί εποχές "Symbol Of Life" και "Paradise Lost" βρήκαν και πάλι τη θέση τους, φιλτραρισμένες όμως μεσα από ένα πιο σύγχρονο πρίσμα. Οι αναπάντεχες υψιφωνίες του Holmes (ή κάποιου κρυφού guest - δεν μπόρεσα να καταλάβω) σηκώνουν φρύδι εντυπωσιασμού κι έκπληξης.

Κάπου εκεί ξεπροβάλλει μια ακουστική κιθάρα, ντυμένη με έγχορδα και μια κλασσικού τύπου μελωδία στα φωνητικά. "Lay A Wreath Upon The World", μια σύνθεση που κλιμακώνεται και καταλήγει σε ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα (με κάποια υπόνοια γυναικείας φωνής στο παρασκήνιο). Αυτή η πτυχή των Lost που έμοιαζε να έχει χαθεί λίγο, επανέρχεται εμφατικά. Αυτό αποτυπώνεται και στο "Savage Days", με τα πλήκτρα να ντύνουν τα σπαρακτικά leads του Greg Mackintosh σε μια από τις πιο μελωδικές συνθέσεις που βρίσκουμε στο "Ascension".

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής φυσικά είναι ο ιθύνων νους της μπάντας, που έχει γράψει εξαιρετικές κιθάρες τόσο σε riffs όσο και στα χαρακτηριστικά του leads. Το πολύπλευρο "Diluvium" αποτυπώνει ακριβώς αυτή την κιθαριστική έμπνευση, με μπόλικες αλλαγές. Στο "The Precipice" βρίσκουμε το απόσταγμα όλων σχεδόν των περιόδων των Lost, από το πιο death-doom μακρόσυρτο κουπλέ, ως το κιθαριστικό σόλο που φέρνει μνήμες από "Draconian Times".

Το άλμπουμ κλείνει με τo πιο up-tempo "This Stark Town" με το κολλητικό riff και το πιο κλασσικό "A Life Unknown" αφήνοντας μια νοσταλγική αίσθηση.

Άξια μνείας τόσο το υποδειγματικό εξώφυλλο, αλλά και η εξαιρετική παραγωγή, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες της δισκογραφίας τους, συμπληρώνοντας και υποστηρίζοντας το μουσικό σύνολο που παρουσιάζεται στο άλμπουμ.

Τι μένει στο τέλος; Μια απορία και μια ικανοποίηση. Τα δυο μαζί, αλληλένδετα. Πως μπορεί μια μπάντα με τόσο μεγάλη δισκογραφία να βρει την έμπνευση να κυκλοφορήσει μια τόσο δεμένη και συμπαγή δουλειά; Πως στο καλό καταφέρνει ο Greg ακόμη να τρυπάει καρδιές με κάθε νότα του; Στο "Ascension", οι Lost μοιάζουν πιο ώριμοι από ποτέ. Μαθαίνοντας και εξελισσόμενοι από κάθε στιγμή τους, κρατάνε την ουσία και γράφουν κομμάτια που σε κάνουν να θες να τα ακούσεις ξανά και ξανά. Φαίνεται πως την ανατομία της μελαγχολίας την μελέτησαν καλά όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ακόμη γοητεύονται από αυτή. Μαζί τους, δηλώνουμε κι εμείς γοητευμένοι.