Kylesa, Sadhus @ Gagarin 205, 12/05/25

Τα χρόνια φεύγουν, οι μόδες αλλάζουν, οι θρύλοι του βάλτου παραμένουν ανέγγιχτοι. Την τελευταία φορά που ο δρόμος έφερε από τα μέρη μας τη Laura Pleasants και τον Philip Cope, το ημερολόγιο έδειχνε 2014. Έντεκα χρόνια αργότερα, με νέα πρόσωπα στο πλευρό τους κι ένα ντράμερ λιγότερο, χωρίς νέο υλικό, αλλά με τον ίδιο σεβασμό στις αρχές που μια φορά κι έναν καιρό έκανε το όνομα των Kylesa να ξεχωρίσει, το συγκρότημα από τη Savannah επέστρεψε για τα ρέστα του. Παραμορφώσεις. Όγκος. Ζεστός αέρας. Ψυχεδελικά αρώματα. Όνειρα για λίγο περισσότερο. Όλα εκεί. Όπως τότε.

Ξεκινώντας από την αρχή, η μισοάδεια εικόνα κάτω από τη σκηνή στις 21:00, την ώρα που ξεκινούσαν το σετ τους οι Sadhus, ήταν δυστυχώς αναμενόμενη. Αφενός, όσο όμορφη κι αν είναι μία Δευτέρα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν - όπως δικαίως σημειώθηκε και δια μικροφώνου, παραμένει μία Δευτέρα. Αφετέρου, οι κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται. Σε κάθε περίπτωση, το κουαρτέτο έχει γράψει τόσα χιλιόμετρα στο σανίδι, μόνο του, σαν support act, σε φεστιβάλ παντός είδους, που η λέξη «αντιξοότητα» αυτόματα χάνει κάμποση από την ουσία της.

Τσιτωμένος αλλά με σωστές ισορροπίες, ο ήχος χτυπούσε αρκετά δυνατά για να πνίξει τα όποια πηγαδάκια πήγαν να δημιουργηθούν. Το ρυθμικό δίδυμο δεν άφηνε τίποτα να πέσει. Η κιθάρα ξεχώριζε όσο χρειαζόταν. Το μικρόφωνο, ακριβώς δίπλα της σε ένταση, έπαιζε σαν ισότιμο-αλλά-σκισμένο-αλλά-ισότιμο μέλος του συνόλου. Τα κομμάτια του "Illegal Sludge" αναμενόμενα κέρδισαν ζωντανούς πόντους. Η σταθερότητα με την οποία όλο και περισσότερα κεφάλια στο κοινό ακολουθούσαν τα χτυπήματα, επιβεβαίωσε την πετυχημένη ολοκλήρωση του opening έργου. [Α.Μ.]

Μετά από σχεδόν έντεκα χρόνια απουσίας και δέκα από το "Exhausting Fire" λοιπόν, οι Kylesa γύρισαν στη σκηνή σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μην διέλυσαν ποτέ, σαν να μην πάτησε ποτέ παύση αυτό το μανιασμένο sludge, psych, stoner metal τέρας από τη Savannah. Έφτασαν στην Αθήνα κουρασμένοι αλλά φορτωμένοι με Roadburn αύρα και από την πρώτη στιγμή φάνηκε πως δεν ήρθαν για να αναπαυτούν και να κάτσουν πάνω σε παλιές δόξες.

Το δέσιμό τους στη σκηνή ήταν εξαιρετικά σφιχτό, με μια ωριμότητα θαυμαστή. Η Laura πιο ψύχραιμη αλλά εξίσου επιθετική και ο Phillip σαν να μην σταμάτησε ποτέ να παίζει. Ένιωσα ότι τους είχε λείψει αυτή η αλληλεπίδραση. Η όρεξή τους ξεχείλιζε από κάθε riff και κάθε βρωμιά που πέταγαν στη μάπα μας. Θύμισαν γιατί τους αγαπήσαμε. Ο ήχος, πνιγμένος όπως πάντα στη λάσπη, με τις κιθάρες να λυσσάνε, το μπάσο του John John Jesse να σκάβει και τα τύμπανα του Roy Mayorga (drummer και των Stone Sour εκτός πολλών άλλων, παρακαλώ!) να σαρώνουν, δεν τους πρόδωσε, αντίθετα, τους ενίσχυσε.

Με το που χτύπησε η πρώτη νότα του "Tired Climb", τα κορμιά τους τινάχτηκαν σαν να τα διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα και τα ουρλιαχτά τους σκίσανε το είναι μας πριν καν προλάβουμε να σκεφτουμε, να κοιτάξουμε, να καταλάβουμε, να αναπνεύσουμε. Στο "Bottom Line" και το "Don't Look Back" η Λώρα έφτυσε τις λέξεις με οργή, ήταν εκπληκτική. Ενώ και ο Φίλιππας ούρλιαζε σαν να ξεφόρτωνε μια δεκαετία σιωπής, με τα κεφάλια τους (και ολόκληρο το κορμί του JJJ) να ανεβοκατεβαίνουν λυσσασμένα, ένα με τον θόρυβο και τον όμορφο πανικό.

Η μετάβαση μετά το "Unknown Awareness" ήταν και το σημείο καμπής της εμφάνισης. Όχι ότι πριν δεν είχαμε ιδρώσει, δεν είχαμε χτυπηθεί ή ουρλιάξει, αλλά εδώ μπήκαμε σε άλλη φάση. Το κομμάτι στήθηκε σχεδόν σαν τελετή. Οι πρώτες νότες βύθισαν το κοινό σε μια πιο εσωτερική ένταση, σε κάτι που κυλούσε πιο βαθιά. Ο κύριος Cope, με το χαρακτηριστικό του λύγισμα στο σώμα, έπαιζε με μια προσήλωση σχεδόν ιερατική. Η φωνή της Laura, με εκείνο το τραχύ αλλά ειλικρινές της χρώμα, χτύπαγε σαν εξομολόγηση πάνω στον θόρυβο. Από εκεί και πέρα, κάθε κομμάτι έδειχνε ένα άλλο πρόσωπο της μπάντας. Το "Unspoken" ήρθε σχεδόν σιγανά, με μια παράξενη μελαγχολία και ταυτόχρονα αποφασιστικότητα. Είναι, ή ήταν ένα κομμάτι που λειτούργησε καλύτερα ζωντανά, με τον βαρύ ήχο να το σηκώνει απ’ τη γη και μαζί να σηκώνει και όλους εμάς από κάτω. Το πως τέντωνε το κορμί της ή πήδαγε ρυθμικά η Pleasants ήταν το κάτι άλλο!

Η απογείωση όμως έγινε στο "Hollow Severer". Εκεί άνοιξαν οι ουρανοί, το pit άνοιξε και η ένταση χτύπησε κόκκινο. Τα τύμπανα, ήταν χτυπήματα σαν καρδιοχτύπι σε πανικό (εδώ ίσως μας έλειψαν τα διπλά τύμπανα) και οι κιθάρες τρύπαγαν τον αέρα σαν λεπίδες. Δεν έπαιζαν ένα κομμάτι, έφτιαχναν μια γαμημένη καταιγίδα, πολύ πιο πριν την κανονική μπόρα που ξέσπασε στην Αθήνα ακριβώς μετά την λήξη της συναυλίας. Ρε λες να έφταιγαν αυτοί!; Το κοινό το ένιωσε δεν υπήρχε σταθερό πάτημα στο πάτωμα, κεφάλι δεν ηρεμούσε, δεν υπήρχε σταματημός. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το "Where The Horizon Unfolds" ήρθε σαν ένα υπνωτικό σφυρί, αργό και επιβλητικό. Ψυχεδέλεια και λάσπη σφιχταγκαλιασμένα, σε ένα κομμάτι που ανασαίνει αργά και βαριά και μετά σε κάνει να ξεσπάσεις με όλα τα συναισθήματα που κουβαλούσες μέσα σου.

Πλησιάζοντας προς το τέλος το "Running Red" λειτούργησε σαν την απόλυτη κορύφωση. Ένα κομμάτι-έκρηξη, όχι απαραίτητα το πιο χαοτικό, αλλά σίγουρα το πιο μαζικό. Το πιο χεντμπανγκικό αν μου επιτρέπετε. Όλοι τραγουδούσαν, όλοι χτυπιόντουσαν και το χαμόγελο στα πρόσωπα, αλλά και η λάμψη στα μάτια των μελών της μπάντας ήταν η πιο αυθεντική ανταμοιβή. Κι εκεί, ακριβώς στο τέλος, χωρίς λόγια, μπήκε το "Scapegoat". Ε, άντε γαμήσου! Ό,τι είχε μείνει μέσα μας, βγήκε με αυτό. Δεν υπήρξε αναπνοή που να μην κόπηκε, ούτε βλέμμα που να μην καρφώθηκε στη σκηνή. Ένα κομμάτι που δεν χρειάζεται εισαγωγές, δεν χρειάζεται εξηγήσεις. Το παίξανε με λύσσα, με οργή και με συγκίνηση και μας άφησαν να αιωρούμαστε για λίγα δευτερόλεπτα πριν το άδοξο τέλος. Άδοξο γιατί θέλαμε άλλο λίγο.

Δεν ειπώθηκαν πολλά, ούτε χρειάστηκε. Μια υπόκλιση, ένα νεύμα, ένα γεια. Μια φωτογραφία από τον Phillip και μια σιωπηλή υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε. Εις το επανειδείν είχα γράψει στο report από το προ δεκαετίας live. Μακάρι. [Θ.Γ.]

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης