Χαμένος ανάμεσα σε όρια και συναρτήσεις αναζητά το σταθερό του σημείο στη μουσική που ακούει. Θαυμαστής μοναχά της μελωδίας, αδιαφορεί μεν για το είδος του πλαισίου που την παρέχει, όχι όμως και για...

Avatarium
Between You, God, The Devil And The Dead
Μεταξύ μας, ακόμα κι αν ακούει ο θεός ή τα διαόλια κι οι νεκροί, οι Σουηδοί δε χρειάζονται πια τους πατέρες τους
Πάνε πια σχεδόν δώδεκα χρόνια από τότε που ο Leif Edling (πάλι αυτό το όνομα, για πόσα χρόνια ακόμα θα αναφέρεται δίπλα στους Avatarium; Ξέρω γω, για πάντα;) βρήκε συνοδοιπόρους στο doom τον Marcus Jidell και την Jennie-Ann Smith και κυκλοφόρησε το καταπληκτικό ντεμπούτο, δίσκο σημείο αναφοράς για το αργόσυρτο βαρύγδουπο metal της δεκαετίας που μας πέρασε. Από τότε η μπάντα έχει τα πάνω της και τα κάτω της, με σταθερή δισκογραφική παρουσία αλλά όχι σταθερή ποιότητα. Πλέον με μοναδικά μέλη, από την τότε ομάδα, τον Jidell και τη Jennie-Ann πορεύονται σε δρόμους δικούς τους ψάχνοντας να βρουν τις σταθερές τους, τις προσωπικές, doom στην ψυχή, μουσικές κατοικίες που θα τους χαρίσουν την ηρεμία και την ώθηση για να εξαπολύσουν όλο το ταλέντο τους στο σύμπαν μας. Υπερβολές μεν, αλλά δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι και τα δύο αυτά άτομα είναι εξαιρετικά ταλαντούχα, ο καθένας από την πλευρά του αλλά και οι δυο σα δίδυμο.
Το πρώτο που θέλω να πιάσω μιλώντας για τον καινούργιο δίσκο τους είναι η, χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης, εκπληκτική παραγωγή. Έχει τόση δύναμη, όγκο και μαυρίλα, έχει ταυτόχρονα πεντακάθαρη δομή χωρίς να χάνεται καμία λεπτομέρεια της μουσικής, άριστη ισορροπία αλλά και μια αυθεντικότητα στον ήχο που κάνει το αποτέλεσμα πολύ ζωντανό και ειλικρινές. Αψεγάδιαστη δηλαδή; Όχι, υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια στο δίσκο που ενοχλεί λίγο τα υπερβολικά αυτιά μου, στο τελευταίο κομμάτι πίσω από το πιάνο υπάρχει ένας μικρός θόρυβος, ένα τρίξιμο που ακούγεται (κυρίως με ακουστικά) και μου σπάει τα νεύρα. Συνολικά όμως έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, πραγματικά, άλλωστε η λεπτομέρεια αυτή δεν ξέρω αν θα ενοχλήσει φυσιολογικούς ανθρώπους. Το δεύτερο που επίσης δεν αμφισβητείται είναι η φωνή της Jennie-Ann. Μεστή, περήφανη φωνή, με χρώμα και έκταση, σε καμία περίπτωση μία ακόμα οπερατική από το σωρό, ούτε όμως η τυπική, ίδια πάντα, vintage φωνή της σύγχρονης παλιακής σχολής. Τραγουδάει την αλήθεια της κι αυτό βγαίνει στις ερμηνείες. Πάμε τώρα και στο σημαντικότερο, στη μουσική του έκτου δίσκου των Avatarium.
Εξ αρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι εγκαταλείπουμε την απαίτηση να ξεπεραστεί το ντεμπούτο, δεν περιμένουμε καν να κινούνται ακριβώς στο ίδιο ύφος με εκείνο. Το ντεμπούτο ήταν το ομώνυμο άλμπουμ, ήταν δισκάρα, βγήκε πριν περισσότερα από δέκα χρόνια και είναι και θα είναι ακόμα εκεί για όποιον θέλει να το ξανά ακούσει, κι εγώ μαζί. Ο καινούργιος δίσκος ακουμπάει από λίγο, ή περισσότερο, στις διάφορες φάσεις που έχουμε δει την μπάντα. Είναι metal, doom metal, έχει τα ριφ και τις κιθάρες που θα του δώσουν το βάρος που μας αρέσει, πάρε για παράδειγμα το Sabbathικό εναρκτήριο “Long Black Waves” ή το ασήκωτο “Being With The Dead”. Έχει γραφτεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον Jidell στο πιάνο με αποτέλεσμα να έχει μουσικότητα και βάθος στις συνθέσεις και το συναίσθημα περνάει από διάφορες διακυμάνσεις περιλαμβάνοντας αρκετές κορυφώσεις, βλέπε ας πούμε το “My Hair Is On Fire (But I’ll Take Your Hand)”, ή το ανατριχιαστικό ομώνυμο που κλείνει το δίσκο. Οι πιο ροκ στιγμές έχουν κρατήσει τη θέση τους κι αυτές με πιο ξεκάθαρη το “I See You Better In The Dark”, που παρεμπιπτόντως έχει και ριφάρα, ενώ υπάρχει σε όλο της το μεγαλείο και η πιο σκοτεινή, μυστηριακή, ρομαντική πλευρά στο “Lovers Give A Kingdom To Each Other”.
Έχει ο δίσκος μέτριο τραγούδι; Όχι. Είναι τόσο γαμάτος δηλαδή; Ναι. Και σε μια αναπάντεχη τροπή των γεγονότων, πηγαίνοντας κόντρα στην ίδια μου την πρόθεση και τις καταγεγραμμένες μου δηλώσεις, θα πω ότι στον έκτο τους δίσκο οι Avatarium πλησιάζουν περισσότερο από ποτέ την ποιότητα του ντεμπούτου και το κάνουν ακριβώς όταν, ίσως κι επειδή, σταματάμε να περιμένουμε το δεύτερο ντεμπούτο τους.