Torzs

Το instrumental post rock έχει ταλαιπωρηθεί και στρετσαριστεί πολύ πέρα από τα όρια του. Είναι ώρες ώρες σα το βούτυρο που έχει απλωθεί πάνω σε υπερβολικά πολύ ψωμί. Χρειάζεται διακοπές, και μάλιστα μεγάλης διάρκειας. Αν και υποθέτω ότι θα γυρίσει, πάντα θα γυρίζει. Σε αυτή την εικόνα όμως, η Pelagic Records καταφέρνει και προτείνει επιλογές που έχουν αρκετή ποιότητα ώστε να μη βυθιστούν στον ωκεανό της ομοιότητας. Ακόμα κι όταν δεν έχουν κάτι καινοτόμο ή ξεχωριστό να παρουσιάσουν στον ήχο.

Οι Torzs είναι μια τριάδα από τη Βουδαπέστη που φέτος κυκλοφορεί το τρίτο της άλμπουμ "Menedek". Πέντε συνθέσεις, συνολικής διάρκειας σαράντα λεπτών χωρίς ίχνος φωνητικής γραμμής. Αν γενικά αυτό το μουσικό πλαίσιο δε σε κρατάει και σου προκαλεί βαρεμάρα, το ίδιο θα συμβεί κι εδώ. Το άλμπουμ δεν επιχειρεί κάποια πρόσμιξη με άλλα είδη, δεν πειραματίζεται και δε γεννάει μουσικές αντιθέσεις που ίσως να κέντριζαν το ενδιαφέρον σε ευρύτερα ακροατήρια. Στηρίζεται αποκλειστικά στις ατμόσφαιρες που πλέκει με τις καλές ιδέες που παρουσιάζει. Τις όμορφες μελωδίες που βγάζουν μια αίσθηση γαλήνης και την πολύ ποιοτική παραγωγή που αφήνει ελεύθερους τους ήχους να κινηθούν με φυσικό τρόπο στο περιθώριο που εσύ θα τους δώσεις.

Η εντύπωση που έχω είναι ότι ενώ τώρα, με την ησυχία της καλοκαιρινής νύχτας, στη φάση των διακοπών, βγάζει μια ευχάριστη αίσθηση ολοκλήρωσης - μια γλυκιά απλότητα, το φθινόπωρο που έρχεται, και καθώς περνάνε οι εποχές, αυτή θα μετατρέπεται σταδιακά σε άλλες υφές. Πιστεύω ότι θα περάσει από τη χαρμολύπη στην γκρί ατμόσφαιρα του μεταίχμιου κι από κει στη μελαγχολική μαυρίλα του χειμώνα. Για να ξαναγεννηθεί μετά την άνοιξη. Δεν είναι αυτό το θέμα του δίσκου, αλλά αυτό λαμβάνω.

Το δεκατριάλεπτο άνοιγμα του δίσκου περνάει από όλες τις αναμενόμενες δομές του ήχου και με τη λογική ροή, αλλά κερδίζει σε όλα τα πεδία που επιλέγει να σταθεί. Είναι οι ιδέες, απλά και καθαρά οι ιδέες. Από την άλλη το κλείσιμο του δίσκου, με το "Otthon", είναι αυτό που κολλάει περισσότερες στιγμές στο μυαλό φτιάχνοντας σταθερές μνήμες.

Γενικά είναι ένα πολύ όμορφο άκουσμα, που αν όντως κερδίζει καινούργιους χαρακτήρες με το πέρασμα και την αλλοίωση των εποχών θα καταφέρει να μείνει περισσότερο μαζί μας στην πορεία του χρόνου, και ίσως στο τέλος δικαιωθεί για αυτό που είναι.