Zatokrev

Η Ελβετία είναι γνωστή για μερικά πολύ συγκεκριμένα πράγματα, όπως οι σοκολάτες, τα ρολόγια, τα πολλά λεφτά, σε μας εδώ τους στενάχωρους τύπους για τους Coilguns, κι επίσης, για την ουδετερότητα. Στην περίπτωση των Ελβετών με το τσέχικο όνομα Zatokrev, δεν υπάρχει καμία ουδετερότητα, μόνο πυκνό, ατόφιο μαύρο. Οι Zatokrev προσπαθούν μάταια να κολυμπήσουν στους βάλτους του post και sludge metal εδώ και πάνω από μία εικοσαετία. Εκεί που τα στυφά, στάσιμα νερά δεν επιτρέπουν, η μουσική βρίσκει τη δίοδο και έτσι έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα πραγματικά μοναδικό.

Η δουλειά των Zatokrev είναι ζοφερή, σε καμία περίπτωση εύκολο άκουσμα και σίγουρα επίπονη ακόμη και σωματικά πέραν από ψυχικά. Είχαν να εμφανιστούν καιρό, μιας που το "Silk Spiders Underwater…" κυκλοφόρησε το 2015, στα μισά μόλις της καριέρας τους και πριν δέκα χρόνια. Ολοφάνερα και μόνο από την εμφάνιση, το "Silk Spiders Underwater…" δεν είχε κλείσει τον κύκλο του, μιας που το μεγαλεπίβολο του έργο έρχεται να συνεχίσει το "…Bring Mirrors To The Surface", υπό την προστάτιδα στέγη της Pelagic Records (που ομολογουμένως αν δει sludge μπάντα να ασχολείται με βυθούς, λέει αμέσως «δικό μου!»).

Με την προφανή νοηματική τους σύνδεση από το όνομα τους, τα δύο τελευταία έργα των Zatokrev ολοκληρώνουν μια ιστορία που όμως, για την εξιστόρηση της, μεσολάβησαν δέκα χρόνια, αλλαγές στον κόσμο, στο εσωτερικό των μελών του συγκροτήματος, οπότε είναι σαν να προσπαθείς να τελειώσεις μια ιστορία που συνεχώς γράφεται, ενώ παράλληλα έχεις συνεχώς νέα μέσα για να επαναπροσδιορίσεις το όραμα της. Και η διαφορά είναι χαοτική, σαν να βάζεις τα 4,5,6 Star Wars δίπλα στα 1,2,3 (που βέβαια αυτά σε χρονική σειρά είναι ανάποδα για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε, αλλά καταλάβατε).

Οι Zatokrev κινούν με προσχηματική αφήγηση τη ζωή των πλασμάτων της αβύσσου, αυτών δηλαδή που κυριολεκτικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα γιατί δεν είναι αυτό το περιβάλλον τους, σε αυτά που μεταφορικά δεν έχουν γιατί ο ζόφος βρίσκει τις ζωές με πολλούς τρόπους και μέσα. Στο ταξίδι αυτό, επιστρετεύουν σημαντικούς συνεργάτες. Ο δίσκος ανοίγει με έναν βόμβο, όπου Bolzer και Schammasch ενώνουν τις δυνάμεις τις για κάτι ασήκωτο που ονομάζεται "Red Storm". Οι δεύτεροι επιστρέφουν για το αποκαρδιωτικό "Changes": "I breathe out the waves from deep that brought us here, I breathe out the taste of my own blood, essence of dying". Το ατμοσφαιρικό "Blood" με το τοπικό σχήμα Inezona δίνει μια σύντομη πνοή ελπίδας. Μόνο για να την πάρει μακριά η διαβολική συνεργασία με τον Manuel Gagneux που γνωρίζετε από τους Zeal And Ardor (αλήθεια μη με ρωτήσετε γιατί οι Ελβετοί έχουν μανία να ονοματίζουν τα συγκροτήματα τους με λέξεις από "Z"), "Unwinding Spirits" – λιγόψυχη, ανέλπιδη, καταστροφική, πάντα στα πλαίσια της υπογεγραμμένης συμφωνίας με το διάβολο από το αριστερό χέρι του Gagneux. Το σερί συμπληρώνεται με το καταληκτικό "Deep Dark Turns Green" σε σύμπραξη με τους τιτάνες Minsk, το οποίο πιθανότατα να είναι η πιο μελωδική σύνθεση του δίσκου, σε καμία περίπτωση όμως ευχάριστη.

Το "…Bring Mirrors To The Surface" είναι ένας δίσκος που παίζει με τις αντιθέσεις. Όχι όμως με αυτά τα παιδιάστικα δίπολα τύπου καλό-κακό και σκοτάδι-φως. Οι Zatokrev αναζητούν τις αντιπαραθέσεις σκοταδιού με ακόμη βαθύτερου σκότους. Ειρωνικά, ψάχνουν αντανακλάσεις εκεί που δεν υπάρχει φως να τις καθορίσει, απαντώντας τρόπον τινά στην ερώτηση «αν δεν υπάρχει κανείς στο δάσος να ακούσει το δέντρο που πέφτει, έπεσε όντως το δέντρο;». Σαν άλλη, καταραμένη γάτα του Σρέντιγκερ τοποθετημένη στο πιο λάθος περιβάλλον γι’ αυτή, δηλαδή το βυθό, οι Zatokrev διαθλούν ατμόσφαιρα και sludge χάος μαζί με τους συνεργάτες τους. Ενδιάμεσα όμως, προσθέτουν τα προσωπικά τους κομμάτια. Πολύ πιο σύντομα, πολύ πιο βίαια, πολύ πιο post. Το "The Only Voice" φέρει έναν blackened crust χαρακτήρα που ξαφνιάζει καθώς είναι η πρώτη στιγμή που το συγκεκριμένο στοιχείο παρουσιάζεται. Αργότερα όμως, τα μικρά (συγκριτικά) "Faint" και "Pearl Eyes" επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η πληθώρα μουσικών ερεθισμάτων στο πυκνό και μακροσκελές "…Bring Mirrors To The Surface" επιτυγχάνει το σκοπό να σου μεταθέσει ένα ασήκωτο ψυχικό βάρος. Δίνει συνεχώς, περνά από τον ένα ζόφο στον άλλο χωρίς έλεος, με διαφορετικούς τρόπους. Εκεί που αναζητάς ένα διάλειμμα, μια εναλλαγή που θα χρησιμεύσει ως παγιδευμένος αέρας μέσα στο ατέλειωτο νερό για να πάρεις ανάσα, όλες του οι μορφές, όλες του οι ιδέες είναι βάναυσες. Η τελευταία δουλειά των Zatokrev είναι ένα πληθωρικό έργο που κουράζει τόσο όσο προκαλεί θαυμασμό. Αν πέρα από τη μουσική του αίγλη, η συγκεκριμένη αίσθηση είναι αυτό που αναζητά το ακροατό, θα το ερωτευτείτε.

Bandcamp