Graveyard @ Floyd, 12/04/25

Μεγάλη συναυλιακή επιστροφή αυτή των Σουηδών Graveyard, το βράδυ του Σαββάτου που μας πέρασε. Μια από τις κορυφαίες σύγχρονες vintage hard rock μπάντες, σε μια από τις καλύτερες φάσεις τις καριέρας τους έπειτα από τη μικρή παύση εργασιών που είχαν αποφασίσει μερικά χρόνια πριν, θα έδινε το μεγαλύτερο εν Ελλάδι show της - μέχρι το επόμενο. Με την προσέλευση του κόσμου να επιβεβαιώνει τις προβλέψεις και τον όμορφο χώρο στο 117 της οδού Πειραιώς να γεμίζει από πολύ (και αρκετά νεαρό) κόσμο, το όλο χρονοδιάγραμμα έδινε ένα άνετο και απολαυστικό δρώμενο - όπως και συνέβη.

Για να φύγουν, ωστόσο, από το κάδρο, στα γρήγορα δύο μικρές παρατηρήσεις που αφορούν την προσωπική μου εντύπωση. Καταρχάς, θαρρώ πως ένα support θα χωρούσε στην όλη βραδιά και θα έδινε μια πιο πλούσια εικόνα, αφού το δίωρο από το άνοιγμα της εισόδου μέχρι και την έναρξη του live, έμοιαζε λίγο εκτεταμένο και σίγουρα η εγχώρια σκηνή διαθέτει ικανές μπάντες που θα μπορούσαν να καλύψουν επάξια αυτό το ρόλο.

Σε δεύτερο χρόνο, το θέμα του καπνίσματος σε κλειστούς συναυλιακούς χώρους θέτει ένα ζήτημα της όποιας εφαρμογής της απαγόρευσης του, αφού η ελαστικότητα και ανοχή φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα στις εντυπώσεις του κοινού. Αντιλαμβάνομαι τη λεπτή θέση των διοργανωτών, αλλά σε δύο διαφορετικούς χώρους το διήμερο Παρασκευής - Σαββάτου, παρά τις όποιες - υπαρκτές - συστάσεις, δεν υπήρχε ουσιαστικό αντίκρισμα. Προφανώς η εφαρμογή του μέτρου έγκειται και στη δική μας απόκριση - του κοινού - σε αυτό, αλλά σίγουρα, στην προκειμένη, αυτό που συμβαίνει ως «μέτρο» στέκει μονάχα για το φαίνεσθαι της εφαρμογής του.

Στα σημαντικά, ωστόσο, οι Graveyard υπήρξαν ακριβώς αυτό που προσδοκούσαμε, στη μεγαλύτερη συναυλιακή τους στιγμή στη χώρα μας. Πληθωρικοί, παικταράδες αλλά και άκρως επαγγελματίες, το κουαρτέτο κατάφερε να μας καθηλώσει με την εκτελεστική του δεινότητα, τις παθιασμένες του ερμηνείες και, τελικά, την απόδοση των σπουδαίων τους συνθέσεων. Με τον Joakim Nilsson κεντρική μορφή και τους άλλους τρεις μουσικούς ισότιμους και άξιους συμπαραστάτες - ίσως με εξέχοντα λίγο παραπάνω τον Jonatan Ramm και τις αισθαντικές του blues πενιές, οι Σουηδοί έδωσαν ένα κλασικό rock show βασισμένο στις θεμελιώδεις αξίες αυτής της μουσικής, τα τραγούδια τους καθεαυτά.

Σε μιάμιση περίπου ώρα, τα περισσότερα από τα έξι άλμπουμ της μπάντας εκπροσωπήθηκαν, με την πλάστιγγα να γέρνει αναμενόμενα υπέρ του αριστουργηματικού "Hisingen Blues" και οι συνθέσεις του πρωτόλειου, μα αγαπημένου, ντεμπούτου να λάμπουν δια της απουσίας τους. Ο ήχος υπήρξε κρυστάλλινος, τα παιξίματα αλαβάστρινα και τα πολλά ενδιάμεσα λόγια περιττά, με την μπάντα να αρκείται στα βασικά ανάμεσα στα κομμάτια. Μας χάλασε; Τουναντίον, αφού τα πάντα κύλισαν αβίαστα, χωρίς κόπο και σε συνθήκες (βλ. εξαερισμό, περιθώρια χώρου κλπ) απόλυτα αποδεκτές.

Πάντως, συνεχίζοντας την όποια «γκρίνια», δεν είναι όλες οι συναυλίες και όλες οι μουσικές ταιριαστές για το «ευγενές άθλημα» του mosh pit. "Ain't Fit to Live Here" και "The Siren" κρύβουν τόνους ενέργειας και συναισθήματος και στάθηκαν ως ένα κλείσιμο κορυφώσεων, αλλά το μικρό pit που άνοιξε έμοιαζε μάλλον αταίριαστο στο όλο κλίμα της βραδιάς. Έτσι, χωρίς πολλά - πολλά, η μπάντα μας χαιρέτησε κι ανανέωσε το ραντεβού σε μικρότερο χρονικό διάστημα απ’ όσο μεσολάβησε αυτή τη φορά, κι εμείς φύγαμε γεμάτοι από τα όσα διαδραματίστηκαν, μα και αρκούντως ξεκούραστοι για μια ακόμη «τσαφωμένη» για το σβήσιμο της βραδιάς.

Φωτογραφίες: Ρομανός Λιούτας