Conjurer

Οι Conjurer είναι σταθερά ένα από τα πιο ποιοτικά σχήματα των τελευταίων χρόνων. Δίνοντας μόνο εξαιρετικές δουλειές, ακόμα και πέρα από τους τρεις τυπικούς δίσκους τους. Από το πρώτο EP, τα "Mire" και "Pathos", το φανταστικό "Curse These Metal Hands" με τους Pijn, προσωπικά ανάμεσα στις πέντε - το πολύ δέκα καλύτερες κυκλοφορίες του 2019, ακόμα και το split με τις διασκευές σε Mastodon και Slipknot ήτανε γαμάτο. Ειδικά αυτή που πιάσαν το "Vermilion" και το έφεραν στα μέτρα τους, ήταν απόλυτα άρρωστη.

Το καινούργιο άλμπουμ, "Unself", ξεκινάει και πιάνεις αμέσως ότι κάτι διαφορετικό υπάρχει εδώ. Ακουστική κιθάρα και καθαρά φωνητικά μέχρι που μια ντρονιάρικη φασαρία δίνει τη θέση της σε ένα βαρύ κι ασήκωτο βαλτώδεις πέρασμα. Και μετά πάλι ησυχία, πιάνο και χαμηλών τόνων ξεκίνημα που δίνει τη θέση του σε ξέσπασμα. Αργό, ισοπεδωτικό με περίεργη δομή στο πώς αλλάζει τόνο και μια προσέγγιση που θυμίζει λίγο παραπάνω Dvne και Mastodon. Πολύ γρήγορα ξεχωρίζει η τεράστια παραγωγή. Φανταστική. Θέλει καλά ακουστικά ή ηχεία για να ακούσεις πόσο διαυγή ακούγονται τα πιατίνια, πόσο φυσικά είναι τα τύμπανα και πόσο μεγάλη η κιθάρα. Είναι τόσο ζωντανός ο ήχος που σχεδόν μπορείς να τους δεις να παίζουν live στο μυαλό σου. Κι εκεί που σκέφτεσαι όλα αυτά τα ωραία πετάγεται ένα μπλαστίδι από το πουθενά και σε αφήνει κάγκελο. Και μετά πάλι ησυχία.

Κάτσε φιλαράκι αν έχουμε πει όλα αυτά από το πρώτο κομμάτι τί έχουμε να ακούσουμε παρακάτω;

Το groovy riff με το οποίο μπαίνει το "There Is No Warmth" είναι τρομερό. Highlight που σκάει και παρατάς αυτό που κάνεις για να αφοσιωθείς σε σοβαρό headbanging. Απαιτείται. Παρόλα αυτά όσο προχωράει ο δίσκος εκτιμάς και τα επιπλέον στοιχεία. Υπάρχει μια έντονη ροπή σε πιο core κατευθύνσεις. Κι αν γενικά υπάρχουν λογικές αμφιβολίες για αυτό, στο "The Searing Glow" κάμπτονται πλήρως. Της πρώτης δεκαετίας της χιλιετίας μας. Όχι το γυαλισμένο core, όχι. Αυτό που κάνει φασαρία και ενοχλεί το γείτονα. Ότι ηλικία και να έχει.

Τα αργά περάσματα που δίνουν ατμόσφαιρα προφανώς επιστρέφουν συνεχώς. Όπως και το groove. Τα ισοπεδωτικά riff τύπου οδοστρωτήρας φτιαγμένος για γιγάντους είναι παντού. Αλλά έλα που επιστρέφουν κι οι ακουστικές κιθάρες. Το σύντομο πέρασμα του "A Plea" το λατρεύω. Μια μικρή επιρροή από την σύμπραξη τους με τους Pijn ήταν εμφανής από το "Pathos", εδώ όμως αυτή η πινελιά κερδίζει κι άλλο χώρο. Η είσοδος του "Let Us Live" καταφέρνει να είναι απείρως ατμοσφαιρική αλλά και αισιόδοξη στο πρόσημο ταυτόχρονα. Μάλλον παίζει ρόλο σε αυτό και το, πανέμορφο, εξώφυλλο που έχει χρώμα! Να τα πάλι και τα καθαρά φωνητικά! Καλά ρε συ έχουν ξανακάνει καθαρά. Ναι αλλά εδώ δεν είναι πέρασμα, ακούγονται και είναι πιο σημαντικά. Κοίτα που είναι πολύ καλά όμως, εκεί που είναι. Το δίπολο ανάμεσα στο χρώμα και το μαύρο του εξωφύλλου είναι εμφανές και στη μουσική.

Πέρα από την όποια πλάκα, η δουλειά που έχει γίνει στα φωνητικά είναι τρομερή. Τα περάσματα πάνω στα διαφορετικά στυλ, καταφέρνουν και διατηρούν συνεχώς στο απόλυτο την εκφραστική τους ικανότητα δίνοντας κάθε στίχο μέσα από την ψυχή τους. Προσωπικά απόλαυσα πάρα πολύ τη μικρή στροφή που κάνανε οι Βρετανοί στον ήχο τους. Λέω μικρή, γιατί στην πραγματικότητα μικρή είναι. Η ουσία του χαρακτήρα των Conjurer είναι ακόμα εδώ αναλλοίωτη. Βάρος, τρομερά riff, πολύ πάθος, ατμοσφαιρικά περάσματα, post σημεία. Όλα είναι εδώ και τοποθετημένα άψογα.

Τα δύο τελευταία, αργόσυρτα, κομμάτια του δίσκου κάνουν την ατμόσφαιρα λίγο πιο ζόρικη, βαριά και ίσως σκοτεινή. Αν και το "Foreclosure" έχει κάτι φοβερές κιθάρες στο τέλος που σηκώνουν και πατώματα όρθια. Αλλά στο "This World Is Not My Own" τα ζόρια είναι σοβαρά. Εδώ έχουμε doom, καθαρό. Βρώμικο, βουτηγμένο στη λάσπη και το βούρκο. Αλλά καθαρό, doom.

Το "Unself" είναι ο τρίτος, ή τέταρτος, καταπληκτικός δίσκος των Conjurer και πλέον δείχνουν εντελώς ανίκανοι να κάνουν λάθος. Εξηγείται, δεν είναι κάτι μεταφυσικό. Έχει να κάνει με τον τρόπο που προσεγγίζουν τη μουσική από τη μία και φυσικά το ταλέντο τους από την άλλη. Εν κατακλείδι, το "Unself" προτείνεται ανεπιφύλακτα σε κάθε ένα που ακούει σκληρή κι ακραία μουσική με την ψυχή του.