Οι νέοι καλλιτέχνες που (θα) θεωρούμε κλασικούς

Οι συντάκτες του Rocking.gr επιλέγουν τους καλλιτέχνες που ξεκίνησαν μετά το 2000 και έχουν τα φόντα να τους μνημονεύουμε κάποτε ως κλασικούς

10/11/2016 @ 13:30

Κλασικός. Βαρύγδουπη λέξη, μεγάλη υπόθεση. Όπως και σε κάθε άρθρο της στήλης The Answer Machine?, στόχος είναι να αναδειχθούν οι διαφορετικές οπτικές που μπορεί να έχει ο κάθε μουσικόφιλος και οι διαφορετικοί τρόποι που μπορεί να αντιλαμβάνεται κάποιος ένα συγκεκριμένο ερώτημα. Εν προκειμένω, ο όρος «κλασικός» εκλήφθηκε υπό πολλές διαφορετικές -και ως εκ τούτου ενδιαφέρουσες- έννοιες. Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι πως η κοινή συνισταμένη μας είναι σαφής: Η μουσική δεν σταμάτησε σε ένα νοητό milestone κάπου στο ρομαντικά φιλτραρισμένο παρελθόν. Συνεχίζει και βγαίνει, συνεχίζει και εξελίσσεται, συνεχίζει και συναρπάζει υπό έννοιες που θα αντιληφθούμε μόνο μετά από πολλά χρόνια, όταν κοιτάμε πίσω σε όλα αυτά. Ενώ συνεχίζουμε να σας έχουμε παρουσιάσει πάνω από 520 δίσκους (!) μόνο μέσα στο 2016 στην ενότητα των κριτικών μας, ρίχνουμε μια ματιά στο κοντινό παρελθόν προσπαθώντας να τοποθετήσουμε τα πράγματα σε ένα κάδρο...

Μάνος Πατεράκης

Riverside

Χρήστος Καραδημήτρης
Riverside

Είμαι παιδί των '90s, αλλά οι πιο συνειδητές, οι πιο «πραγματικά δικές μου» επιλογές στη μουσική έγιναν την προηγούμενη δεκαετία. Σε πρώτη σκέψη μπορώ να εντοπίσω τρεις από τις αγαπημένες μου μπάντες ανεξαρτήτου εποχής, οι οποίες ξεκίνησαν να δισκογραφούν κατά τη διάρκειά της και θεωρώ ότι οι δουλειές τους αγγίζουν τον όρο του κλασσικού: τους Alter Bridge, τους Transatlantic και τους Riverside. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να προκρίνω μια εκ των τριών, αλλά για χάρη της ερώτησης θα επιλέξω τους Πολωνούς, όχι μόνο γιατί είχαν το δυσκολότερο έργο όλων, αλλά διότι η μουσική τους, αν σε αγγίξει, φτάνει βαθιά και μπορεί να γίνει από βιωματική ως ιαματική. Και γιατί η μοίρα τα έφερε έτσι που ποτέ δεν θα είναι πια η ίδια μπάντα από εδώ και στο εξής...

Listen

Κώστας Πολύζος
Rival Sons

Καθώς θεωρώ κάπως θολό για την ώρα το metal τοπίο, νομίζω πως πιο εύκολα μπορείς να μιλήσεις για το αν μια μπάντα θα μείνει στην ιστορία από τον ευρύτερο hard rock χώρο. Οι θεμελιώδεις αξίες εκεί έχουν μείνει σχετικά αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, οι Αμερικάνοι Rival Sons είναι το πρώτο συγκρότημα που μου έρχεται στο μυαλό, γιατί εκτός από τις πολύ καλές τους δουλειές και τις πολύ δυνατές ζωντανές εμφανίσεις, αποπνέουν και αυτόν τον αέρα της μεγάλης μπάντας. Έχουν πάθος, μεράκι, ταλέντο. Όλα τα φόντα για να γίνουν κλασικοί δηλαδή.

Listen

Κώστας Σακκαλής
The Black Keys

Ίσως είμαι εκτός θέματος αφού δεν τίθεται σε αμφισβήτηση, οι Black Keys είναι ήδη κλασικοί. Συγκεντρώνουν όλα αυτά τα στοιχεία που μπορούν να δώσουν τον τίτλο αυτόν σε κάποιο συγκρότημα. Τους πρώτους δίσκους με το περιορισμένο φανατικό κοινό, τη γιγάντωση, τα σουξέ, τις πρώτες θέσεις στα φεστιβάλ, τους πολλούς μιμητές, τις συνεργασίες και τις παραγωγές σε άλλους καλλιτέχνες ακόμα και την αλλαγή κατεύθυνσης σε εμπορικά μονοπάτια και τη συνακόλουθη αποκύρηξή τους από τους παλιούς τους φίλους. Η καριέρα τους δεν έχει απλώς τα φόντα, διαβάζεται ως το εγχειρίδιο του τι σημαίνει κλασικός. Και φυσικά, ανάμεσα σε όλα αυτά, πολλά τραγούδια που το ραδιόφωνο και τα μπαράκια θα κάνουν πολλά χρόνια να ξεχάσουν.

Listen

Wolves In The Throne Room

Θεοδόσης Γενιτσαρίδης
Wolves In The Throne Room

Αυτό που άφησαν σαν κληρονομιά οι Summoning, οι Ulver και οι In the Woods... καταφέραν να το εξελίξουν και να του δώσουν μέσα στα '00s ορισμό και σαφήνεια οι Wolves In The Throne Room. Έφτιαξαν αυτό το μοντέρνο, ατμοσφαιρικό και προοδευτικό black metal του μέλλοντος. Αντιγράφηκαν από άπειρες μπάντες που ακόμα προσπαθούν να τους μοιάσουν. Είναι πολλές φορές που έχουμε πει ακούγοντας κάτι νέο, «αυτό μοιάζει με WITTR» και αυτή η διαπίστωση αποτυπώνει απόλυτα γιατί είναι μοναδικοί, πρωτοπόροι και καινοτόμοι. Τα "Diadem of 12 Stars" και "Two Hunters" είναι αριστουργήματα. Είναι ήδη κλασικοί.

Listen

Ίριδα Κουκουβίνη
Mastodon

Όταν βγήκε το "Remission" το 2002, ο κόσμος έστρεψε το βλέμμα προς τους Αμερικάνους, περιμένοντας δύο χρόνια αργότερα με το "Leviathan" για να τους δει να ανέρχονται σε κάτι ξεχωριστό για την εποχή τους. Οι Mastodon είναι από τις λίγες μπάντες οι οποίες έχουν αυτό που ο κόσμος βλέπει να χάνεται μαζί με τους γερόλυκους της metal σκηνής: τη στόφα της μεγάλης μπάντας. Συνδυάζουν τη διαχρονικά εξαιρετική μουσική, την εμπορική επιτυχία και τη συσπείρωση πλήθους οπαδών που θα τους ακολουθούν πιστά (όσο ξεφούσκωτοι και αν είναι στα live τους).

Listen

Αντώνης Μουστάκας
Rival Sons

Έχω γράψει στο παρελθόν πως οι Καλιφορνέζοι παίζουν rock n' roll όπως οι κλασικοί καλλιτέχνες, χωρίς την αρθρίτιδα. Στο «όπως» αυτό περιλαμβάνεται η έμπνευση, η μαστοριά, η ηθική, η διασκέδαση, ο χαρακτήρας, ο τσαμπουκάς, η φωνή και φυσικά τα «δάνεια», τα οποία έτσι κι αλλιώς βοήθησαν ΟΛΟΥΣ τους μεγάλους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν κάτι σπουδαίο. Θα μείνω, λοιπόν, στη συγκεκριμένη τοποθέτηση. Οι υπεραναλύσεις δεν ταιριάζουν στο ιδίωμα έτσι κι αλλιώς.

Listen

Audioslave

Άλκης Κοροβέσης
Audioslave

Αν πάρεις δυο κλασικές μπάντες και τις ενώσεις, οι πιθανότητες να βγει κάτι επίσης κλασικό είναι απειροελάχιστες. Λαμπρή εξαίρεση αποτελούν οι Audioslave - η κατά κάποιον τρόπο συνέχεια των Rage Against The Machine με τον frontman των Soundgarden, Chris Cornell πίσω από το μικρόφωνο. Ο πρώτος δίσκος θεωρείται ήδη κλασικός, και ακούγεται ακόμα φρέσκος, δεκατέσσερα χρόνια μετά. Ο συνδυασμός της χαρακτηριστικής κιθάρας του Morello και της φωνής του Cornell πετυχαίνει στο έπακρο και το hard rock-ίζον alternative rock τους «φτύνει» χιτάκια που πολλές μπάντες θα ζήλευαν. Οι εκατέρωθεν δηλώσεις φουντώνουν τις ελπίδες μας για επανασύνδεση.

Listen

Πάνος Παπάζογλου
The Mars Volta

Οι Mars Volta υπήρξαν αποτέλεσμα της συνύπαρξης δύο μουσικών με κοινό όραμα, αλλά και κοινό παρελθόν στους At The Drive-In. Η ιδιοφυής στροφή προς μια μουσική κατεύθυνση απρόβλεπτη, περιπετειώδη και φαντασμαγορική, οδήγησε στην πλήρη απενοχοποίηση του πειραματικού prog rock και την αναγνώριση σε παγκόσμιο επίπεδο της βιρτουόζικης μαεστρίας τους. Η επανεισαγωγή 70άλεπτων δίσκων, οι suites στις συνθέσεις και η τεχνική κατάρτιση με αδιαμφισβήτητες jazz και latin καταβολές μετέτρεψαν τους Mars Volta σε μια επιλεκτική δύναμη που εισέβαλλε στα '00s επαναφέροντας το ενδιαφέρον ενός ευρέως κοινού σε άλμπουμ και όχι singles. Περίεργοι και μοναδικοί, νεωτεριστικοί και βιρτουόζοι, ήδη κλασικοί.

Listen

Αντώνης Κονδύλης
Altar Of Plagues

Οι Ιρλανδοί Altar Of Plagues ανήκουν σε αυτούς τους πρωτοπόρους που επέλεξαν να ανοίξουν νέους δρόμους χωρίς να λογαριάζουν το τίμημα. Η αστική προσέγγιση του ντεμπούτου τους "White Tomb" του 2008, δεν προμήνυε τη συνέχεια, η οποία ήρθε με το "Mammal" και οδήγησε σε κάτι μουσικά υπερβατικό, που ολοκληρώθηκε με το "Teethed Glory And Injury", όταν και έπαιξαν κάτι που δεν είχε ακουστεί ποτέ πριν. Το σοκ, το δέος, η δημιουργία και η πρωτοπορία που οδηγούν ή απορρέουν από την μουσική τους, αρκούν για να κατατάξουν τους Ιρλανδούς στην κατηγορία των συγκροτημάτων που θα μνημονεύονται για πάντα από τους φίλους του ακραίου ήχου. Χωρίς κατηγοριοποίηση, χωρίς όρια, χωρίς στεγανά, με μόνο οδηγό την έμπνευση. Αυτό που λέμε one of a kind.

Listen

Rival Sons

Βασίλης Σκιαδάς
Rival Sons

Ένα εκπληκτικό κράμα Led Zeppelin, The Doors, Free και λοιπών ιστορικών τεράτων του rock, αλλά με ολόδικό τους ήχο και αστείρευτη έμπνευση είναι λίγο πολύ αυτά εδώ τα παλικάρια. Σαφώς έχουν και οι ίδιοι τη στόφα του κλασικού και δεν έχω γνωρίσει ακόμα άνθρωπο που να τους άκουσε και να μη γούσταρε τη ζωή του. Οι Rival διαθέτουν ΤΕΡΑΣΤΙΟ frontman, καθώς και τον «είμαι-μούρη-και-το-ξέρω» Scott Holiday στην κιθάρα, δύο παράγοντες που μεταξύ άλλων εκτοξεύουν στα ύψη την αδρεναλίνη στις συναυλίες τους.

Listen

Γιάννης Δούκας
High Spirits

Οι High Spirits κυρίως με το "Another Night" αλλά και με τη συνολική δισκογραφία τους δείχνουν ότι τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ group υπάρχουν ακόμη αρκεί να ανοίξεις τ' αυτιά σου. Τραγούδια υψηλών προδιαγραφών, μελωδίες εθιστικές στο έπακρο και μια ατμόσφαιρα που σε πάει σε mood εφηβικής έξαψης. Τόσο αυθεντικά ρομαντικοί που μπροστά τους όλοι μοιάζουν με φλώρους. Πιο μαζικής προσέλευσης σχήμα δύσκολα παίζει τη σήμερον εποχή. Αν δεν σου αρέσουν δοκίμασε Μποφίλιου. Ίσως σου ταιριάζει καλύτερα.

Listen

Μάνος Πατεράκης
Arcade Fire

Χρειάζεται να έχεις κερδίσει γενική αποδοχή στα ευρύτερα πλαίσια όπου κινείσαι. Χρειάζεται να έχεις δείξει τον δρόμο με τολμηρές κινήσεις αλλά να μην είσαι πειραματικός στα όρια της εσωστρέφιας. Χρειάζεται να έχεις δίσκους που έχουν ανέβει τη σκάλα του larger than life και όποτε σκαρφαλώνουμε για να τους πιάσουμε να ζαλιζόμαστε από το δέος. Χρειάζεται να είσαι είτε λίγο, είτε πολύ εμπορικός, δίχως εκπτώσεις. Χρειάζεται να ρίχνεις αβίαστα δύο-τρεις γύρους στους συνομίληκούς σου. Η απάντηση βρίσκεται στους Mastodon, τους Mars Volta και τους Arcade Fire. Οι τελευταίοι προκρίνονται ως η τελική επιλογή, γιατί με single 20 εκατομμυρίων views στο YouTube, καταλαβαίνουμε πως αποτελούν -και λόγω ήχου- άλλο μέγεθος.

Listen

Alcest

Νίκος Καταπίδης
Alcest

Η μπάντα που λειτουργεί ως μουσική διέξοδος του Neige, με το EP "Le Secret" κατά πολλούς δημιούργησε τον λεγόμενο blackgaze ήχο, τον οποίο πολλοί έσπευσαν να μιμηθούν. Ο ίδιος συνέχισε με ποιοτικές κυκλοφορίες και δείγματα πειραματισμού, πάντα με πανέμορφες μελωδίες και μαγευτικές ατμόσφαιρες. Το "Shelter" ήταν ένα βήμα παραπέρα αφήνοντας εκτός το black στοιχείο, ωστόσο με το φετινό "Kodama" υπήρξε η επιστροφή στον πιο παραδοσιακό ήχο της μπάντας. Μπορεί οι Deafheaven αργότερα με το "Sunbather" να πήγαν τον ήχο παραπέρα και να έκαναν το άνοιγμα σε ένα πιο mainstream κοινό, όμως οι Alcest ήταν αυτοί που τόλμησαν να πειραματιστούν, ενάντια σε όλες τις προκαταλήψεις του black metal και να μας προσφέρουν μια σειρά από φοβερές δουλειές, καθιερώνοντας στη συνείδηση του κοινού το λεγόμενο blackgaze και ασκώντας επιρροή σε πάμπολλες μπάντες που εμπνεύστηκαν από αυτούς.

Listen

Αντώνης Μαρίνης
Alter Bridge

Τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις, μπορώ να σκεφτώ πέντε-έξι ονόματα που θα μπορούσα με ευκολία να είχα επιλέξει. Περιορίζοντάς το κάπως ανάμεσα στην ετερόκλητη τριάδα των Black Keys, Avenged Sevenfold και Cult Of Luna, κατέληξα στους Alter Bridge. Η παρέα των Kennedy, Tremonty, Marshall και Phillips δεν έχει τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, υπέρμετρη λατρεία από τον τύπο, ούτε underground cult status. Κινούμενοι σε ευρύτερα mainstream πλαίσια, με σταθερότητα και ειλικρίνεια έχουν καταφέρει να φτάσουν σε ένα επίπεδο που, αν ο κόσμος στο μέλλον γίνει ελάχιστα πιο δίκαιος, θα θεωρούνται κλασικοί. Πέντε δίσκοι διαμάντια, με τον πρώτο να είναι εκτός συναγωνισμού για τα γούστα μου, τους υπόλοιπους να κυμαίνονται από εξαιρετικοί έως άψογοι και ζωντανές εμφανίσεις από εκείνες που ξεχωρίζουν τους τεράστιους από τους μεγάλους.

Listen

Γιάννης Λυμπέρης
LCD Soundsystem

Τρεις δισκάρες σε έξι χρόνια. Να τους πεις electronic disco punk, ίσως πέσεις μέσα. O νους τους, James Murphy, ήταν ήδη 35 στον πρώτο δίσκο και φαινόταν στα μάτια μας σαν ο τύπος που είχε μάθει απ' έξω και ανακατωτά κάθε στιγμή της πραγματικά καλής μουσικής όλων των εποχών, χωρίς να σνομπάρει τίποτα. Λατρεία για Talking Heads και Can από κοντά οι Fall, B52's, Daft Punk, Joy Division, David Bowie (ο τελευταίος ήταν και οπαδός τους, κάτι ήξερε...). Στίχοι που περιέγραφαν αληθινά πράγματα, αλλά είχαν beat, ρυθμό, αυτοσαρκασμό, χιούμορ και μελαγχολία. Mια μπάντα γεμάτη εκπλήξεις στα φοβερά live της. To φετινό reunion δεν μας έκατσε καλά, αλλά οκ, σε ελεύθερο κόσμο ζούμε. Και τι να πεις στον τύπο που έγραψε το "All My Friends", που αν δεν σ' αρέσει δεν έχεις καρδιά, δεν έχεις ψυχή...

Listen

Goat

Γιώργος Ζαρκαδούλας
GOAT

Δύσκολα τα πράγματα. Θα έλεγα τους Led Zeppelin για ευκολονόητους λόγους αλλά... Το σοκ και το δέος που μου 'σκασαν στην πρώτη ακρόαση του "World Music" των Goat παραμένουν αξεπέραστα. Η μπάντα υποστηρίζει με τον καλύτερο τρόπο το δόγμα της περί παγκόσμιας και μοναδικής μουσικής και με το φετινό "Requiem" αποδεικνύουν με εμφατικό τρόπο του λόγου τους το αληθές. Η μελωδία δε του "Diarabi" που σκάει στα τελειώματα του "Ubuntu" είναι ανατριχιαστικά όμορφη.

Listen

Ιάσονας Τσιμπλάκος
Brand New

Επειδη για ένα ντέμο μου τα χάλασαν οι Biffy Clyro, η μάλλον επόμενη προφανής επιλογή είναι οι Brand New. Mε cult following που έχουν ελάχιστοι στον σύγχρονο εναλλακτικό ήχο, οι Brand New κατάφεραν να ακροβατήσουν μαεστρικά ανάμεσα στη μαζική αποδοχή και στον ψαγμένο ήχο. Με δισκογραφία, μικρή μεν, αψεγάδιαστη δε, υπήρξαν poster boys του πχιοτικού emo στις αρχές των '00s και όχι της ρετσινιασμένης μορφής της σκηνής. Ενώ περιμένουμε εναγωνίως τον διάδοχο του "Daisy" του 2009 μέσα στο επόμενο έτος, οι ίδιοι δεν φαίνονται να βιάζονται καθώς δεν είναι τίποτα παρά καλλιτεχνικά ακέραιοι. Eπισης, το 10/10 άλμπουμ "Deja Entendu" έχει την καλύτερη συλλογή μπασογραμμών της δεκαετίας εκείνης.

Listen

Γιάννης Βόλκας
Editors

Ο εναλλακτικός ήχος έδειξε να κερδίζει τις καρδιές της νεολαίας (και όχι μόνο) κατά τη διάρκεια των '00s. Κακά τα ψέματα, ένας τρόπος για να χαρακτηριστείς «κλασικός» στο μέλλον είναι να γεμίσεις αρένες, να διεκδικήσεις μέρος του mainstream ακροατηρίου, να αγγίξεις τη νέα γενιά χωρίς να χαλάσεις την ελιτίστικη ζαχαρένια των παλιότερων. Οι Editors με σταθερά βήματα δείχνουν ότι έχουν βρει τη χρυσή τομή μεταξύ ποιοτικής σύνθεσης και εμπορικής επιτυχίας.

Listen

Arcade Fire

Βάσω Καραντζάβελου
Arcade Fire

Δεν ξέρω αν θα τους ακούμε μετά από 10-15 χρόνια. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να αρνηθεί πως οι Arcade Fire αποτέλεσαν το σημείο καμπής για την παγκόσμια εναλλακτική μουσική. Το 2004 ήρθαν από το πουθενά (aka Μόντρεαλ), με τη μορφή μουσικής κολεκτίβας, ανακάτεψαν κλασικά όργανα, ethnic, folk πινελιές με indie rock, έβαλαν θεματικές και έξυπνους στίχους και ενίσχυσαν τον μύθο τους με εκρηκτικές ζωντανές εμφανίσεις. Et voila! Οι millennials βρήκαν τους εκλεκτικούς -σχεδόν avant garde- ύμνους της γενιάς τους και η ανεξάρτητη σκηνή νέους ήρωες, που παίζουν εντέχνως ανάμεσα στο επιτηδευμένο και το ραδιοφωνικό χιτ. Από τότε έχουμε δει άπειρα κακέκτυπα και δεδομένου ότι ο μεγάλος David Bowie τους στήριξε από τα γεννοφάσκια του "Funeral", ε, who are we to defy Him?

Listen

Γαβριήλ Φιλιππόπουλος
Deathspell Omega

Ξεκινώντας το 2000 ("Infernal Battles") και συνεχίζοντας το 2002 ("Inquisitors Of Satan") με Darkthrone-ισιο, τραγο-black metal μέτριας κοπής, τίποτα δεν προμήνυε τι θα συνέβαινε δύο χρόνια μετά, μέχρι και τη στιγμή που μιλάμε. "Si monvmentvm reqvires, circvmspice", "Fas - Ite, Maledicti, in Ignem Aeternum", "Paracletus" αρκετά EP και συλλογές, που άνοιξαν νέους δρόμους αντίληψης για το υποείδος που ονομάστηκε orthodox black metal. Δεν ήταν οι πρώτοι που έπαιξαν έτσι αλλά ήταν αυτοί που το έμπασαν στη δισκοθήκη κάθε ακραιόφιλου.

Listen

Σπύρος Κούκας
Grand Magus

Για τον χώρο του παραδοσιακού heavy metal, οι Σουηδοί Μάγιστροι μοιάζουν ίσως η επικρατέστερη επιλογή, ως ένα συγκρότημα που ήδη μπορεί να θεωρηθεί κλασική δύναμη. Σταθερά ποιοτικοί, το σερί αριστουργηματικών δίσκων που ξεκίνησαν με το "Wolf’s Return" το 2005 κι έφτασε μέχρι και το προπέρσινο "Triumph And Power" τους παρουσίαζε σχεδόν άτρωτους και το φετινό, κατώτερο των προσδοκιών (αλλά και πάλι αξιόλογο) "Sword Songs" δεν μοιάζει ως παράγοντας αμφισβήτησης, ικανός να ανακόψει την πορεία που χαράζουν εδώ και χρόνια τα επικά riff και η στεντόρεια φωνάρα του JB, προς τη Valhalla του σκληρού ήχου.

Listen

...αναμένουμε και τις δικές σας επιλογές στα σχόλια!

  • SHARE
  • TWEET