Deafheaven, Messier 13 @ Κύτταρο, 07/12/25

Μία μπαντάρα στα πάνω της, με ένα φανταστικό άλμπουμ στις αποσκευές της. Ένας χώρος που αποδεδειγμένα κουμπώνει ιδανικά για συντονισμό πάνω και κάτω από τη σκηνή, κι ένα κοινό που έχει καταλάβει το ζητούμενο στο μέγιστο. Κάποιες φορές, η συνταγή για συναυλιακή επιτυχία είναι τόσο απλή. Όχι ότι υπάρχει κάτι το πραγματικά απλό στα παραπάνω, αλλά λέμε. Την πρώτη φορά που οι Deafheaven πέρασαν από τα μέρη μας μία δεκαετία και κάτι πίσω, μπορεί ο κόσμος να βούιζε κι εμείς να παραλάβαμε τα μυαλά στο χέρι, το βαλκανικό κάστρο όμως έμεινε ακλόνητο. Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να πέσουν τα τείχη, συν τρία ακόμα μέχρι το βράδυ της Κυριακής, όταν η σημαία επιτέλους υψώθηκε.

Με τον κόσμο να έχει μαζευτεί από νωρίς στην Ηπείρου και την αίσθηση από τα θαυμαστικά της ανακοίνωσης του sold out ακόμα έντονη στον αέρα, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη πολύ πριν ακουστεί η πρώτη νότα. Στα χαρτιά, το έργο των Messier 13 έμοιαζε κάθε άλλο παρά εύκολο. Στην πράξη, τα πράγματα κύλησαν αρκετά διαφορετικά από το αναμενόμενο. Είτε χρεωθεί στην ικανότητα της τετράδας και τη ζωντανή απόδοση της χαοτικής προσωπικότητάς τους, είτε σε αναπάντεχη ανατροπή της προσμονής του γεμάτου χώρου για τους μεγάλους πρωταγωνιστές της βραδιάς, το νικηφόρο αποτέλεσμα παραμένει.

Τα πηγαδάκια ήταν φύσει αδύνατο να απουσιάσουν. Προς θεού, για συγκρότημα που κινείται σε shoegaze πλαίσια μιλάμε, η κατάσταση θα ήταν περίεργη αν δεν υπήρχαν έστω λίγες συζητήσεις να παρεμβάλλονται στα ήπια σημεία. Το γεγονός ότι αυτές διατηρήθηκαν σε χαμηλά επίπεδα, ωστόσο, έχει κάμποσα να πει. Την ειλικρίνεια στο «είναι τιμή μας» θα την έβλεπε μέχρι και τυφλός από τον πίσω τοίχο του venue. Το όποιο τρακ θάφτηκε κάτω από τις παραμορφώσεις. Έχοντας για σύμμαχο τον καλά ισορροπημένο ήχο, το υλικό του "Stay For A While" αποδόθηκε με τη γκρούβα και την ένταση που του αρμόζει.

Η ατμόσφαιρα βάρυνε απότομα. Οι στοιχειωτικές νότες του “Incidental I” ξεκίνησαν να αντηχούν και να μας προετοιμάζουν για μια εμφάνιση που παρά τις υψηλές μας προσδοκίες, μάλλον δεν ήμασταν προετοιμασμένοι να περιμένουμε.

“Doberman” για καλησπέρα, και οι Deafheaven σαν μια μανιασμένη ορμητική δύναμη, ήρθαν να πάρουν κεφάλια. Με ήχο κρύσταλλο από το πρώτο λεπτό, και αποφασιστικότητα να μας καθηλώσουν, δεν άφησαν περιθώριο αμφισβήτησης. Μπροστάρης ο George Clarke, που απορροφημένος από την ενέργεια της μουσικής αλλά και του κόσμου, αεικίνητος και θεατρικός έδινε σε κάθε κραυγή μια νότα μυσταγωγική.

Το εκπληκτικό "Lonely People With Power" είχε τη μερίδα του λέοντος στο σετ, κι όχι άδικα. Το μεγαλείο του δίσκου δεν έχασε ούτε ίχνος από τη μεγαλοπρέπειά του στη live εκδοχή του. Αντιθέτως, γιγαντώθηκε ανατροφοδοτούμενο από την ένθερμη υποδοχή του κόσμου. Από τα κοφτά riffs του “Mangolia”, πίσω στο παρελθόν με “Brought to the Water” και το εμβληματικό “Sunbather”. Σε κάθε ευκαιρία, ο George καλούσε τον κόσμο να συμμετέχει και να πλησιάσει στη σκηνή (πράγμα αδύνατο δεδομένου του sold-out). Η επιστροφή στο τελευταίο άλμπουμ με το “The Garden Route” έκανε τις μελωδίες να ανθίσουν, και τις shoegaze κιθάρες να φτιάξουν ένα αδιαπέραστο μελαγχολικό πέπλο που μας παρέσυρε στη δίνη του.

Το “Body Behavior” που κατά τα λεγόμενα του frontman αποτελεί το προσωπικό αγαπημένο του, ξεσήκωσε κάθε ψυχή μέσα στο Κυτταρο, και μας παρέσυρε σε συλλογικό headbanging μέχρι τελικής πτώσεως. Μια μικρή ανάσα με το “Amethyst” πριν την τελική κορύφωση.

Η μπάντα αποχωρεί προσωρινά από τη σκηνή, και οι drone-y ήχοι του “Incidental II” στρώνουν το χαλί για το ισοπεδωτικό “Revelator”. Τα drums παίρνουν φωτιά, οι κραυγές σκίζουν τον ηλεκτρισμένο αέρα, και η προσωρινή ανάπαυλα λειτουργεί σαν οξυγόνο μέχρι το επόμενο ξέσπασμα και τα μανιασμένα riffs. Όλεθρος. 

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το πόσο σημαντικό είναι το “Sunbather” για τον ευρύτερο ακραίο ήχο, και το “Dream House” ήρθε για να μας το υπενθυμίσει. Σαν μια σύμπραξη κοινού και μπάντας, με το stage diving και το συλλογικό screaming για οδηγό, αυτή η βιωματική εμπειρία έφτασε στο ζενίθ της. Το εμφατικό κλείσιμο, ολοένα και επιβραδυνόμενο, έπαιρνε από πάνω μας κάθε ρανίδα βάρους και φόρτισης.

I want to dream

Και κάπως έτσι ονειρευτήκαμε όλοι μαζί. Κι ο εφιάλτης μεταμορφώθηκε στο πιο γλυκό, νοσταλγικό όνειρο, που μοιάζει με παιδική ανάμνηση.

Το “Winona” ήρθε να κλείσει το σετ, με αναμφίβολη θριαμβευτική διάθεση. Κάθε δεύτερη σκέψη χάθηκε, κάθε επιθυμία για κομμάτια που δεν παίχτηκαν, πνίγηκε μέσα σε μια αίσθηση κάθαρσης και πληρότητας. Οι Deafheaven ισοπέδωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Μοιάζοντας χαμένοι μεσα στον αλλόκοτο κόσμο που έχουν χτίσει, μας έκαναν κοινωνούς σε μια εμφάνιση που δε χωρούσε ούτε αστερίσκους, ούτε αμφισβήτηση. Το φανταστικό πορτοκαλί δέντρο μεγάλωσε, και οι καρποί του περιέχουν ισόποσα δηλητήριο και νέκταρ. Μέχρι να τους ξαναδοκιμάσουμε, η ανάμνηση τους θα μας συντροφεύει για καιρό. Ως την επόμενη φορά…

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής