Messa

Close

Svart (2022)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 09/03/2022
Το τρίτο άλμπουμ των Messa είναι το πιο μαγικό πετράδι της Μεσογείου και το απόλυτο άλμα τους προς την καλλιτεχνική καταξίωση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το "Belfry" του 2016 το ψιθύρισε. Το φανταστικό "Feast For Water" του 2018 το πρόφερε με σταθερή φωνή. Και τώρα, το ολοκαίνουριο "Close" έρχεται να το ουρλιάξει με όλη του τη δύναμη: το δυναμικό και το ταλέντο των Ιταλών Messa είναι τεράστιο, πολύ πιο ευρύ απ' ότι ο όμορφος όρος scarlet doom που σκαρφίστηκαν υπόσχεται ή υπονοεί. Το πορφυρό τους doom δεν είναι μια απλή ιστορία, ίσως μάλιστα να είναι κι ελαφρώς παραπλανητική σαν περιγραφή. Σίγουρα περιορισμένη.

Καταρχάς, το όλο occult doom rock revival της τελευταίας δεκαετίας - όπως και το stoner/doom - έχει μαζέψει κάτω από την ομπρέλα του ένα σωρό άτεχνα και ατσούμπαλα σχήματα που πουλάνε την έλλειψη μουσικών ικανοτήτων ως άποψη. Την πραγματική άποψη την έχουν όμως οι Messa. Όταν σου αποδεικνύουν συνεχώς ότι θα μπορούσαν να παίζουν ότι τους καπνίσει, από jazz και prog, μέχρι extreme metal και rock, όμως επιλέγουν να εντάσσουν τα πάντα κάτω από τη ρακένδυτη, λιτή 70s doom rock περιβολή τους, τότε ναι, αυτή είναι μια μπάντα που δικαιούται να ομιλεί για άποψη και για αισθητική. Διότι αυτά τα πράγματα θέλουν γνώση. Όλα τα παραπάνω έχουν γίνει ήδη κατανοητά από το εκπληκτικό opening track "Suspended", εκεί που το bluesy Fender Rhodes της εισαγωγής μετατρέπεται σε μια ανατριχιαστική doom λιτανεία, πριν τελικά καταλήξει στο ωραιότερο μέρος καθαρής jazz που άκουσες από heavy σχήμα πρόσφατα. Ή και γενικώς.

Όλα αυτά τα είδαμε και τα ακούσαμε καλά ήδη από το "Feast Of Water". Αν το "Close" κάνει ένα στιλιστικό βήμα παραπέρα, είναι στον τρόπο που βουτάει βαθύτερα μέσα σε world/ethnic νερά, με το άλμπουμ να είναι σε μεγάλο μέρος του εστιασμένο σε ηχοχρώματα από τη λεκάνη της Μεσογείου - από τη Μέση Ανατολή ως τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής. Το "Dark Horse" ξεκινάει με ένα riff που μοιάζει με τον χαμένο vintage rock πρόγονο του "Beyond Within", εισάγοντας σταδιακά τα πρώτα τριημιτόνια. Αυτό είναι: από εκεί κι έπειτα το άλμπουμ αποκτάει ένα μυστικιστικό eastern feel που δεν το εγκαταλείπει ποτέ στα σχεδόν 70 λεπτά της πλούσιας του διάρκειας. Το πνευστό όργανο duduk που σε εισάγει στον μαγικό κόσμο του "Orphalese" - έναν κόσμο που ενώνει τα ταξίμια με παλαιάς κοπής ατμοσφαιρικές rock μελωδίες - δεν αφήνει πια περιθώριο για παρερμηνείες. Η πύλη του "Close" είναι πια διάπλατα ανοιχτή.

Θα μπορούσα εδώ να συνεχίσω στον δρόμο της track by track αποθέωσης. Η αλήθεια είναι ότι κάθε ένα από τα δέκα τραγούδια του "Close" είναι άψογο, θα επιμείνω όμως στο ότι η γενική εικόνα είναι ακόμα σημαντικότερη. Διότι ενώ κάθε track είναι γεμάτο εκπλήξεις και ευφάνταστες εναλλαγές, όλα απλώς εξυπηρετούν τη συνολική αισθητική του άλμπουμ, χωρίς να παρεκκλίνουν ούτε στιγμή από το ηχητικό όραμα των Messa. Σε αυτόν μπορούν να χωρέσουν δύο ιντερλούδια - ένας αυτοσχεδιασμός στο ούτι ("Hollow") κι ένα black metal σφηνάκι ("Leffotrak") - και αυτά τα δύο άκρα να ακούγονται απολύτως φυσιολογικά μέσα στη ροή του άλμπουμ, σαν δύο από τα δέκα κεφάλαια ενός μεγάλου, σκονισμένου βιβλίου.

Οι Messa είναι ένα γκρουπ με τέσσερις πρωταγωνιστές, δεν γίνεται όμως να μην σταθεί κανείς στα φωνητικά της Sara. Το κορίτσι ωρίμασε κι έγινε πια γυναίκα. Ντύνει το άλμπουμ κατά πλάτος με συγκλονιστικές ερμηνείες και δημιουργικές φωνητικές γραμμές. Είναι εκείνη που περνάει αραβικά «τσακίσματα» στο δυτικότροπο κατά τ' άλλα verse του "Rubedo" πριν ουρλιάξει μέσα σε δευτερόλεπτα σαν την Janis Joplin. Είναι εκείνη που απογειώνει το, έτσι κι αλλιώς κορυφαίο "0=2" ή που ρίχνει τους τόνους στο "If You Want Her To Be Taken". Οι Alberto, Marco και Rocco είναι κάτι παραπάνω από άξιοι συμπαραστάτες, με τον πρώτο να είναι πραγματικός άνθρωπος-ορχήστρα αλλά και πιθανόν κι ένας από τους ευφυέστερους κιθαρίστες στο heavy στερέωμα, αυτήν τη στιγμή. Προσέξτε πόσα πράγματα κάνει με την κιθάρα του παραμένοντας πάντα στη Sabbath πλευρά των πραγμάτων κι έχοντας συχνά έναν κιθαριστικό τόνο που θυμίζει έντονα… Jack White. Παραπέμπω ξανά στη δεύτερη παράγραφο και στη σημασία της πραγματικής άποψης.

Η μουσική εμπειρία που σκάρωσαν οι Messa είναι σαν το πασπαρτού που ανοίγει κόσμους παράξενους, κόσμους που δεν εφάπτονται μεταξύ τους. Περπατάει με την ίδια άνεση στους αμμόλοφους και σε βρετανικές rock υπόγες. Κατακτά το τελικό στάδιο της Αλχημείας με τη «ερυθρότητα» (Rubedo), βρίσκει το δρόμο για την πνευματική πόλη Orphalese, υψώνει τα χέρια ψηλά σαν προσκυνητής ("Pilgrim"). Για το τέλος, αφήνει ανοιχτό - στερεοτυπικά; - έναν εωσφορικό δίαυλο επικοινωνίας με το "Serving Him", ίσως γιατί αυτό είναι γραμμένο στο βαθύτερο DNA της μπάντας. Ίσως διότι το occult doom είναι και η πραγματική τους πατρίδα, το μέρος στο οποίο πάντα θα επιστρέφουν, ανεξάρτητα από τις ενδιάμεσες περιπέτειες.

Ο χορός nakh που απεικονίζεται στο φανταστικό εξώφυλλο είναι τελετουργικός χορός της Αλγερίας και της Τυνησίας και σε αυτόν, οι γυναίκες περιστρέφουν τον λαιμό και τα μαλλιά τους με τρόπο που θυμίζει το γνωστό μας headbanging. Έτσι απλά, οι Messa φέρνουν την έρημο στο metal κι έτσι απλά, σιωπηλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες, τινάζουν τη μουσική τους περήφανα, άγρια και ελεύθερα στον αέρα. Η ποιότητα της είναι τέτοια που δικαίως κάποιοι μπορούμε να μιλάμε για καλλιτεχνική καταξίωση, νομίζω όμως πως αυτή η πορφυροπαρέα λίγο σκοτίζεται για όλα αυτά και πως απλώς θα συνεχίσει ακάθεκτη να περπατά στο μαγικό της μονοπάτι - ακόμα και αν μόλις έβγαλαν ένα από τα πιο συναρπαστικά metal/rock άλμπουμ της χρονιάς.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET