Γνώριμοι πια με τους Tunic μετά την εξαιρετική προηγούμενη δουλειά τους, "Wrong Dream", φτάνουμε στο σημείο να συναντήσουμε επιτέλους φέτος και την τέταρτη κυκλοφορία τους, "A Harmony Of Loss Has Been Sung". Περπατώντας στα γνώριμα μονοπάτια της αστικής ταλαιπώριας ενός πολύ βρώμικου noise rock που συναντά το στακάτο post-punk της Protomartyr σχολής, οι Tunic για άλλη μια φορά συνθέτουν έναν δίσκο μίζερο, μισάνθρωπο, χωρώντας πάλι πλούσιες ιδέες στη διάρκεια μισής ώρας. Συνταγή δηλαδή που ακολουθεί τοσό ο προηγούμενος δίσκος τους, αλλά και κάποιοι άλλοι που το κάνουν λίγο καλύτερα και λέγονται Chat Pile. Νομίζω πως η ανάγκη των Tunic να παράξουν κάτι παρόμοιο του στερεί από τις πραγματικές τους δυνατότητες καθώς φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι ταλεντάρες - βλέπε τους ηχητικούς εφιάλτες των "Ordinary Unique Pain" και "Eyes Crossed Out". Αυτό που κάνουν οι Tunic, το κάνουν υπέροχα, και όταν αποφασίσουν να μην θέλουν να μοιάσουν σε τίποτα, νομίζω πως μιλάμε για ένα συγκρότημα ικανό να θριαμβεύσει στον ήχο.

Bandcamp | Spotify

Την ίδια μέρα κυκλοφόρησαν, σαν ξεχωριστά EP, αλλά η δισκογραφική τα κυκλοφορεί και συνδυαστικά σε διπλό βινύλιο, αλλά και σε μια κασσέτα. H συνδυαστική κυκλοφορία (compilation) μόνο στο βινύλιο, περιέχει και ένα κομμάτι σε flexi-disc, που έχει γράψει ο Kris Wauters ονόματι "Don't Want You To Go". Το πρώτο μέρος έχει δύο μεγάλες συνθέσεις "Heden" και "De Toorn (Τalisman)" οι οποίες ξεκινούν ήρεμα, ήσυχα, με post-rock ύφος θα έλεγα και κορυφώνονται μετά τα μισά, προς το τέλος, με το γνωστό σκισμένο sludge metal συνοδείας ουρλιαχτών. Ουσιαστικά και στα δύο κομμάτια κάτι ξεσπά με οργή και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Κάπως κλείνουν ότι ξεκίνησαν στο "De Doorn" το 2021. Το δεύτερο μέρος έχει τα"Forlorn" και "Salve Mater". Αυτά μοιάζουν σαν να ανακαλούν την ακατέργαστη ένταση των δίσκων "Mass", από το ένα έως το τέταρτο. Ωδή στη βαριά και τόσο ξεχωριστή συναισθηματική ένταση που χαρακτηρίζει αυτή την αγαπημένη μπάντα. Οι Amenra για άλλη μια φορά μετατρέπουν τον πόνο σε τέχνη, προσφέροντας ένα (ή δύο) έργα που ισορροπούν ανάμεσα στην ωμότητα και τη μελαγχολία, αποδεικνύοντας γιατί είναι τόσο μοναδικοί και ξεχωριστοί.

De Toorn
With Fang And Claw

Όλοι οι λάτρεις του RIO και του avant-prog αναγνωρίζουμε την Cuneiform ως ένα από τα πιο θρυλικά label - κι απ’ ότι φαίνεται έχει μέχρι και την δύναμη να επανενώνει μπάντες. Οι underground θρύλοι Happy Family από την Ιαπωνία ήταν πρακτικά διαλυμένοι από το 2014, η πρόσκληση της Cuneiform όμως να ηχογραφήσουν κάτι για την επέτειο 40 ετών της εταιρείας, ουσιαστικά τους επανένωσε για αυτό το EP - 40 τα χρόνια της Cuneiform και 37 τα δικά τους! Τα τέσσερα τραγούδια του "4037" είναι γραμμένα από κάθε ένα από τα μέλη της μπάντας και φανερώνει διαφορετικό πρόσωπο: το "Pygmalion" είναι κατανοητό και σχετικά προσβάσιμο avant-prog. Το "Hypocricy" βρίσκεται σε καθαρά prog metal εδάφη. Το "The Flying Man" γίνεται ακραίο brutal prog και το "Itchu" έχει εντελώς πειραματικό χαρακτήρα, με κάθε όργανο να έχει ηχογραφηθεί αυτοσχεδιαστικά. Συνολικά, οι Happy Family έχουν έναν τρομερά ενεργητικό και θετικό αέρα στην μουσική τους, τρομερή συνθετική αυτοπεποίθηση και γνήσια japanese prog τρέλα, με τα πλήκτρα του Kerichi Morimoto να δεσπόζουν με την φαντασία και την πυκνή τους αρμονία. Ένα τρομερό EP για ενθουσιώδεις prog ερευνητές της ιστορίας του είδους.

Bandcamp

Οι The Overmold είναι ένα νέο project που αποτελείται από τον κιθαρίστα Mick Barr (Krallice) και τον ντράμερ Tim Wyskida (Khanate, Insect Ark) κι ήταν αναμενόμενο πως, με τέτοιες περγαμηνές, το ντεμπούτο τους θα είχε, αν μη τι άλλο, άποψη κι ενδιαφέρον - έχει όμως ακόμα περισσότερα. Το δελτίο τύπου αναφέρει πως οι δύο μουσικοί αφιερώνονται σε μια doom/drone εξερεύνηση, η μουσική όμως είναι πολύ πιο εκφραστική αφού εκλείπουν τα distortion στην κιθάρα. Φαντάσου τα ελεύθερα, αυτοσχεδιαστικά παιξίματα των Khanate χωρίς heavy κιθαριστικό ήχο, με παραπλήσιες όμως δομές, παύσεις, εκρήξεις κι εναλλαγές ανάμεσα σε μέρη που μοιάζουν δομημένα και μέρη 100% improvised. Το όλο άκουσμα διαθέτει μια γοητευτική τελετουργία και ακούγεται ιδιαίτερα ελκυστικό, κυρίως εξαιτίας των χώρων που δημιουργεί η μουσική καθώς ρέει. Το 35λεπτο ομώνυμο είναι σαφώς μια κολοσσιαία ηχητική περιπέτεια, ενώ οι τρεις συντομότερες συνθέσεις που συμπληρώνουν το άλμπουμ προσθέτουν κάτι νέο, με τα φωνητικά της Judith Berkson στο "Song Of The Beyonders" να ξεχωρίζουν. Συνολικά αυτό είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ πειραματικού metal, με έναν ολόδικο του τολμηρό χαρακτήρα και μια ελευθερία στην γλώσσα του που δεν συναντάμε συχνά στον extreme ήχο. Άχαστο για φίλους των Khanate και Sumac.

Bandcamp

Σκόνες, λάσπες και σκατά. Πριν 2 καλοκαίρια, μια χαρά μας τα είπαν! Και γενικά πριν δυο χρόνια, μια χαρά μας τα είπαν και στο "Land Of Sleeper". Τώρα το μια χαρά είναι σχετικό. Για τα γούστα μας; Για το επίπεδο τους; Για τις επιρροές τους; Για το είδος; Έχω ξαναπεί, σε τέτοιες τίμιες μπάντες, που ποτέ (μάλλον) δεν θα κάνουν την διαφορά, κρατάς μόνο τα καλά. Αρκεί να διασκεδάσεις. Αυτό. Τιποτ’άλλο! Έτσι και φέτος. Στονεροψυχεδέλεια με χαρά και διασκέδαση. Κάπου νομίζεις ότι ακούς τα ίδια και τα ίδια. Και είναι πραγματικότητα. Κάπου βγαίνει μια Motorhead-ίλα και γουστάρεις ακραία. Κάπου μυρίζει Melvins και ξαναγουστάρεις όμορφα. Κάπου ακούς τον El-P να ραπάρει και αναρωτιέσαι! Αν ο τελευταίος τους δίσκος ήταν ήρεμος και ψυχεδελικός, εδώ παίζουν δυνατά, πιο σκληρά και με μια δόση μαύρου χιούμορ. Βαρύ rock λοιπόν αλλά και πειραματισμός. Τελικά ο δίσκος προκαλεί αλλά δεν καθηλώνει.

Bandcamp

Ντεμπούτο και πάλι, από Καλιφόρνια μεριά τούτη τη φορά. Μερικά trivia για το ποιόν της μπάντας: ιδρυτής, κιθαρίστας και συνθέτης, ο Brandon Corsair, γνωστός από τη συμμετοχή του στο yourlastrites.com. Παρόντες στο split 12" του 2021 με τους Ezra Books, καλτίλα. Νονός τους οι Manilla Road και ειδικότερα η σύνθεση "The Ram". Στην εναρκτήρια αφήγηση ακούγεται ο Nick Varsamis (Wrathblade, Idmon's Aegis). Λογικά, το πιάσατε το υπονοούμενο. Επίσης γουστάρουν Black Sabbath & Candlemass. Και την ελληνική ακραία σκηνή, χαμούλης δηλαδή. Η μουσική στέκεται όπως ακριβώς τη φαντάζεστε και παραπέμπει κυρίως στην αφτιασίδωτη εκδοχή του epic/heavy metal. Η υπέρβαση επιτυγχάνεται στο "Matri Deorum" που συνδυάζει το λειτουργικό χαρακτήρα της σύνθεσης με σκοτεινό εμβατηριακό ρυθμό. Η μπάντα δίνει μπόλικα δικαιώματα να ασχοληθεί κανείς μαζί της, όσο και αν θεωρώ την ερμηνεία της R. Villar υπολειπόμενης καίριων εξάρσεων. Επ’ ουδενί εύκολο άκουσμα, που έχει σε κάθε περίπτωση τη δυνατότητα και τις συνθέσεις να σε αρπάξουν. Να, σαν το "In Spring" του τέλους: But now that I’m without you the magic has gone, for never did I want this life where you’re not with me in my endless elder days.

Bandcamp

Οι Delivery, το πενταμελές garage punk σχήμα από τη Μελβούρνη, επιστρέφει με το δεύτερο άλμπουμ του, "Force Majeure", το οποίο κυκλοφόρησε στις 17 Ιανουαρίου 2025 μέσω της Heavenly Recordings. Πιστοί στο rock & roll όραμα τους, το οποίο γνωρίσαμε στο ντεμπούτο τους "Forever Giving Handshakes", οι Delivery πετυχαίνουν να μας παραδώσουν ένα “φρέσκο” άλμπουμ που ξεχειλίζει ενέργεια και νεανική ορμή.

Συνδυάζοντας τα κοφτά riffs των Parquet Courts με την αυστραλέζικη rock παράδοση, την βρωμιά του πρώιμου punk, αλλά και διάφορους, άκρως καλοδεχούμενους, πειραματισμούς, οι Delivery παραδίδουν στίχους γεμάτους χιούμορ και παρατηρήσεις για τις παραδοξότητες της σύγχρονης ζωής, προσκαλώντας τον ακροατή να χορέψει και να τραγουδήσει μαζί τους. ​Δεν καινοτομεί, αλλά συναρπάζει, και, σε αυτή τη μουσική, στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι το μόνο που πραγματικά μετράει.

Έφτασε η στιγμή, φίλες και φίλοι, πέντε δίσκους μετά το ντεμπούτο και δεκαφεύγα χρόνια από τότε που το "You're Going Down" τρύπωνε σε charts και ηχεία κόντρα στα προγνωστικά, που γράφονται λέξεις για τους Sick Puppies σε αυτές τις ψηφιακές σελίδες. (Η αναφορά στην Emma Anzai λόγω Evanescence δεν μετράει.) Σε περίπτωση που χρειάζεστε συστάσεις, παραπέμπεστε στην πλατινένια ναυαρχίδα της τριάδας από την Αυστραλία, συν το "Dressed Up As Life" σε περίπτωση που θέλετε κάτι πλήρες, δε θα γίνει αυτή η δουλειά εδώ. Εναλλακτικά, η καλησπέρα των "There Goes The Neighborhood" & "Friends Like You" μπορεί να λειτουργήσει εξίσου καλά. Ανεβασμένοι ρυθμοί και γυαλισμένος ήχος. Απλοϊκά στιχάκια πάνω από κολλητικές μελωδίες. Αέρας από τις χρυσές μέρες του post-grunge. Αναμενόμενα, τα σκαμπανεβάσματα δεν απουσιάζουν. Παραδόξως, η κορύφωση σκάει στη μέση με το σερί "Knock Your Lights Out" / "Find A Way", ενώ πέρα από την πτώση στο δεύτερο μισό υπάρχει και μία πρόωρη στο "Going Places". Χωρίς συνολικά να πέφτει κάτω από τη βάση, η άτυπη σύγκριση με τον προκάτοχό του βγάζει εύκολα νικητή το "Fury". Κι αυτό χωρίς καν να συνυπολογιστούν τα εννιά χρόνια απουσίας.

Στο Denton του Τέξας χτίζεται σκηνούλα όπως θα δούμε και σε άλλη παρουσίαση σύντομα, στο δια ταύτα όμως, είναι πανέμορφες αυτές οι περιπτώσεις συγκροτημάτων που χρησιμοποιούν πλήρως υπέρ τους το στοιχείο της αντίθεσης. Οι Bulletsbetweentongues είναι από εκείνα τα συγκροτήματα που καταπιάνονται με αυτό το πολύπαθο ηχητικό κατασκεύασμα του emoviolence, το κάνουν όμως τόσο σωστά. Με καταβολές παλιακού Converge-ο-metalcore, τα μανιασμένα φωνητικά του Jade και οι καθαρές νότες του Jackson δημιουργούν μια παράξενη ισορροπία φωνητικών σε αντίθετο ρόλο. Λαμπρά παραδείγματα της ηχητικής τους ορμής τα "Luxuria" και "My Dearest Faith".

Με τον ολοταίριαστο τίτλο "Fragility" παρά της μουσικής που αποδίδουν, οι Bulletsbetweentongues καταφέρνουν να μπουν στο μουσικό χάρτη ως κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Σημαντικό επίσης και το γεγονός του πως ενσωματώνουν άλλες μπάντες της γενιάς τους στη δουλειά τους, αφού στα κομμάτια "Bleed The Vein", "Severance" και "Inferno", συνεργάζονται με τους συντοπίτες τους Six Shots In Dallas, Since My Beloved και My Point Of You αντίστοιχα. Κάτι συμβαίνει εδώ και αν η hardcore σκηνή τους πάρει χαμπάρι, θα αλώνουν μεγάλες σκηνές.

Spotify

Από το προ διετίας ντεμπούτο τους, έγινε άμεσα αισθητό πως οι Tribunal από τον Καναδά αποτελούν μια από τις πιο φρέσκες και ορεξάτες μπάντες στον χώρο του early-90s-worship γοτθικού doom/death - αν σου αρέσουν οι αρχαίοι My Dying Bride έκανες εδώ την τύχη σου. Το νέο τους άλμπουμ δεν παρουσιάζει κάποια περαιτέρω εξέλιξη, ούτε υπονοεί κάποιο ξεπέταγμα, διατηρεί όμως την ίδια αίσθηση. Η βαριά doom ατμόσφαιρα εμπλουτίζεται με cello, organ και πιάνο, ενώ οι γενναίες θρηνητικές μελωδίες σου σφίγγουν την καρδιά. Τα καθαρά (και φανταστικά) φωνητικά της Soren Mourne συνδυάζονται αρμονικά με τα growls του Etienne Finn, αν και ομολογώ πως θα προτιμούσα μόνο τα γυναικεία φωνητικά και τις υπέροχες epic doom απολήξεις τους… οι εννέα συνθέσεις του άλμπουμ είναι όλες πολύ καλές, ενώ όμως συχνά διαθέτουν κάποια σπουδαία ιδέα - ένα riff, μια μελωδία - αποτυγχάνουν να τις μετουσιώσουν σε κάτι που θα σπάσει τα σύνορα της ανατριχίλας. Ακόμα και με τις όποιες χαμένες ευκαιρίες όμως, οι Tribunal ακόμα ηχούν ως μία από τις πιο χαρισματικές μπάντες εντός του sub-genre τους, ηχώντας παραδόξως αρκετά φρέσκοι κι όχι απλώς ως ένα νοσταλγικό σχήμα.

Bandcamp

Κατάνυξη, μια λέξη που περιγράφει την εβδομάδα που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο επακριβώς. Αρχαϊκό, παραδοσιακό doom metal με έντονες μοναστηριακές αναφορές και παγκόσμιο χαρακτήρα, υπεράνω θεών ανά τον κόσμο. Το πιο κοντινό άκουσμα με το "Eternal Life" βρέθηκε πολύ ψηλά στα αγαπημένα του 2022 και δε μου βγάζει κανείς από το μυαλό ότι το παρόν ντουέτο των The Redeemer & The Healer προέρχεται από εκείνη τη μεριά. Δέχομαι την ύπαρξη συμπτώσεων, εδώ όμως παραείναι αρκετές για να τις προσπεράσω: η μουσική καθαυτή, η γραμματοσειρά, τα καλυμμένα πρόσωπα και τα ψευδώνυμα, απαγγελίες στα ελληνικά. Από Έλληνες. Και όχι Πολωνούς, χα. Στο τέλος της ημέρας (και της νύχτας) σημασία έχει η ποιότητα της μουσικής. Και τώρα, στα σκοτεινά, ενώ ο γκιώνης καλεί αέναα τον αδερφό του, δεν υπάρχει πιο ταιριαστό άκουσμα από το συγκεκριμένο. Συνδυασμός εκκλησιαστικών ψαλμωδιών και επικού τόνου, ελληνικής - επαναλαμβάνω - προέλευσης, που δύναται να καθηλώσει τους «πιστούς» και να αναγκάσει τους άπιστους να μεταβούν εκ νέου στο ναό. The Temple, στα αγγλικά. Θα τους αναγνώριζα από χιλιόμετρα μακριά. "He Who Believes", ε πάτερ;

Bandcamp

Δυστυχώς γνώριζα ελάχιστα πράγματα για τους Πολωνούς Dormant Ordeal, ευτυχώς όμως η ισορροπία ανακτάται εντυπωσιακά με το τέταρτο τους άλμπουμ ”Tooth And Nail”. Εντυπωσιακό και θεαματικό μοντέρνο death metal που ενώ βρίσκεται στα όρια του tech-death, κρατιέται ένα βήμα μακριά για να προστατεύσει την σοβαρή, φιλοσοφική του φύση. Θα έλεγα πως βρίσκονται αρκετά κοντά στους Ulcerate, με πιο ανεβασμένες ταχύτητες και κάπως λιγότερη μελαγχολία. Τα εννέα τραγούδια του “Tooth And Nail” είναι ως επί το πλείστον σαρωτικά, με πάμπολλα τρομερά κιθαριστικά riffs και εκπληκτικό drumming. Καθώς το άλμπουμ ρέει, κάποιες ατμοσφαιρικές και blackened πινελιές ("Solvent") θα κάνουν την εμφάνιση τους και θα εμπλουτίσουν το ήδη πλούσιο στυλ τους. Μόνο ορατό μειονέκτημα είναι τα κάπως άχρωμα φωνητικά, οι συνθέσεις των Dormant Ordeal όμως έχουν τόσο ενδιαφέρον και τέτοια ροή που μάλλον τα φωνητικά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Tracks όπως τα "Halo Of Bones" και "Orphans" είναι απλώς top, και το "Tooth And Nail" είναι συνολικά ένα πραγματικά έξοχο και βλοσυρό death metal άλμπουμ που φέρνει στην επιφάνεια πολλές αρετές, πέραν την κτηνωδίας.

Bandcamp

Κάτι συζητήσαμε πως στο Denton του Texas στήνεται σκηνή από πολλές ενδιαφέρουσες νέες μπάντες και η περίπτωση των Nexttojackiekennedy επιβεβαιώνει πλήρως τη συγκεκριμένη παρατήρηση. H alternative πτυχή του screamo που κατοχυρώνουν οι Nexttojackiekennedy είναι με έναν δικό της τρόπο πρωτότυπη, καθώς δεν θυμίζει post-hardcore ή κλασσικά παρακλαδάκια του screamo στο βαθμό που πολλοί σύγχρονοι τους επιλέγουν να μπολιάσουν για να επιτύχουν κάτι πιο ενδιαφέρον ηχητικά. Το "We Have Each Other And That's All We Ever Need" είναι ένας δίσκος ευθύς και χωρίς πολλές φανφάρες, με το κομμάτι "Picking A Building To Jump Off" να προσφέρει πολύ σαφείς ορισμούς για τις συνθετικές τους δυνατότητες, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα brutal φωνητικά που συνδυάζονται με τα screams. Για τους λάτρεις του είδους σίγουρα, αλλά με φόντα για τρομερή εξέλιξη.

Bandcamp | Spotify

Aν δεν τους πετύχατε σε ένα από τα δύο live πέρσι, αν δεν έχετε ακούσει κάποιο EP τους, ή τον δίσκο τους, τότε ακούστε μία γρήγορη το καλύτερο τους για μένα κομμάτι "The Invisible Man" και πάμε να συνεχίσουμε. Φέτος η αίσθηση ότι πρόκειται για ένα και μόνο, συνεχόμενο κομμάτι (σπασμένο στα τέσσερα) είναι διάχυτη σε όλο το "Tír na nÓg". Σε 22 λεπτά, οι Maruja χτίζουν έναν ολόκληρο κόσμο από ελεύθερη jazz, post-rock ξεσπάσματα και space rock χάος, με το σαξόφωνο να ηγείται μιας σχεδόν τελετουργικής πορείας. Οι εναλλαγές από αιθέριες μελωδίες σε κατακλυσμικές εκρήξεις συμβαίνουν αβίαστα, με αυτοσχεδιασμούς που μοιάζουν σχεδιασμένοι από μια συλλογική συνείδηση. Δεν πρόκειται για εύκολο άκουσμα, απαιτεί προσοχή, ανοικτό μυαλό και διάθεση να παρασυρθείς. Η μπάντα, πιο απελευθερωμένη από ποτέ, παραδίδει ίσως την πιο δυνατή, πνευματική, συναισθηματικά φορτισμένη δουλειά της ως τώρα. Αν αυτό είναι το μέλλον των Maruja, τότε είναι πιο φωτεινό και επικίνδυνο από όσο φανταζόμασταν.

Spotify

Όνομα συγκροτήματος, space τίτλος δίσκου, εξώφυλλο: με τόσα prog rock κλισέ μαζεμένα, το ντεμπούτο των Νορβηγών Moonsoon φαινόταν σαν βέβαιη καταστροφή, να όμως που οι προβλέψεις απέτυχαν. Το project του ντράμερ Helge Nyheim και του παραγωγού Daniel Hauge είναι σίγουρα prog rock «γεροντίστικο» και μπαγιάτικο - μπόλικοι Pink Floyd, ακόμα περισσότερο Alan Parsons Project, mid-tempo space rock ατμόσφαιρες φουλ στα synths κλπ - όμως η δουλειά που έχει γίνει στο songwriting είναι εξαιρετική. Τραγούδια όπως τα "Crack Our Codes", "The Nasty Man" και "Ones And Zeroes" θα μπορούσαν να είναι classics σε μιαν άλλη διάσταση και η ροή του δίσκου είναι συνολικά αναπάντεχα ενδιαφέρουσα. Κάποιοι υψηλοί προσκεκλημένοι (Ian Ritchie, Kjetil Moster) δίνουν λίγη παραπάνω αίγλη, αν και συνολικά το "East Of Asteroid" δεν την έχει ανάγκη: κινείται αυτόνομα μέσα στις πληθωρικές του ατμόσφαιρες και στις συμπαθητικές neo-prog πινελιές του, συγκροτώντας ένα από τα καλύτερα ρετρό space/prog άλμπουμ που άκουσα πρόσφατα. Όσοι γουστάρατε τον νέο Steven Wilson, οι Moonsoon θα σας αγγίξουν.

Bandcamp