Naxatras

Υπάρχουν πολλοί λόγοι να σεβαστεί κανείς την μέχρι τώρα πορεία των Naxatras, ο σημαντικότερος όλων όμως είναι ότι από δίσκο σε δίσκο εξελίσσονται, δοκιμάζουν καινούρια πράγματα, εξερευνούν τα όρια του ήχου τους και των επιρροών τους και δημιουργούν νέα για να τα σπάσουν κι αυτά στην επόμενη κυκλοφορία τους. Ήδη από το "IV" εισήγαγαν πλήκτρα στον ήχο τους κι αυτό τους πήγε λίγο παραπέρα, από το υπνωτιστικό και ψυχεδελικό stoner rock σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια. Αυτό διατηρείται και στο φετινό "V" με αρκετές διαφορές στην προσέγγιση και (spoiler alert) με ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.

Εκεί που το 2022 τους είχε βρει τόσο σε πλήκτρα όσο και σε κιθάρα να κινούνται σε μονοπάτια που έχουν χαράξει οι Pink Floyd, εδώ η μουσική γίνεται πολύ περισσότερο διαστημική και ίσως kraut. Αρχικά, οι Naxatras έχουν αντιληφθεί κάτι που ακόμα και μεγάλοι δημιουργοί ορισμένες φορές ξεχνάνε (κύριε Wilson, και σε εσάς αναφέρομαι): Το καλό space rock πρέπει πρώτα και πάνω από όλα να έχει καλό groove. Οι Naxatras αυτό το οριοθετούν από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Το "Celestial Gaze" είναι ένα τραγούδι χτισμένο πάνω στη ρυθμική βάση, όπως και θα έπρεπε δηλαδή, και αυτός ο στιβαρός ρυθμός είναι που δίνει την ευκαιρία τόσο στα πλήκτρα να απλώσουν τις αδρές μελωδικές γραμμές τους, όσο και στην κιθάρα να οδηγήσει το τραγούδι στο κρεσέντο του.

Η προσέγγιση αυτή επαναλαμβάνεται με επιτυχία (μικρότερη ή μεγαλύτερη δεν έχει σημασία, επιτυχία παρόλα αυτά) και σε ακόλουθα τραγούδια, με αυτά που περισσότερο συγγενεύουν να είναι τα "Spacekeeper", "Sand Halo" και "The Citadel". Το ότι οι ρίζες τους είναι στην ψυχεδέλεια και όχι στο progressive rock προκύπτει από το γεγονός ότι σε όλα αυτά τα τραγούδια επιφανειακά φαίνεται να μη συμβαίνουν πολλά γιατί η ποικιλία βρίσκεται στις λεπτομέρειες και την αργή ανάπτυξη μέσα από την επανάληψη (σε αντίθεση για παράδειγμα με τις πολλές μεγαλεπήβολες ιδέες που συνήθως συνδυάζονται με το prog). Παρόλα αυτά, τόσο μουσικά όσο και λόγω της φωνής, με ό,τι αυτή περιλαμβάνει ή δεν περιλαμβάνει (προφορά, δυνατότητες, φωνητικές γραμμές), οι Eloy θα ήταν ένα καλό σημείο αναφοράς για το space rock των Naxatras. Και αφού αγαπήσαμε τους Eloy με όλους τους περιορισμούς τους, γιατί να μην αγαπήσουμε και τους Naxatras; Αλλού πάλι, όταν οι ηλεκτρονικοί ήχοι έρχονται πιο μπροστά, (βλ. "Utopian Structures") οι Ozric Tentacles ξεπηδούν ως κύρια επιρροή αν και δε θα μου έκανε εντύπωση αν ο Παντελής Κάργας έχει ακούσει και πολύ Vangelis στη ζωή του! Μαντέψτε βεβαίως το κοινό σε όλες τις περιπτώσεις: Το groove!

Υπάρχουν και κάποια άλλα τραγούδια που χωρίς να φεύγουν εντελώς σε άλλη κατεύθυνση προσπαθούν να βάλουν ένα νέο στοιχείο στον ήχο τους. Αυτή τη φορά αυτό παίρνει τη μορφή μίας ελληνικής, ανατολίτικης, αφρικανικής ή τέλος πάντων ασαφώς ethnic μουσικής. Πιο χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του "Numania" που έχει κάτι από Khruangbin και το "Breathing Fire" που μάλλον χρωστάει πολλά στους King Gizzard & The Lizard Wizard. Αυτά είναι μάλλον και τα λιγότερο επιτυχημένα τραγούδια του δίσκου. Πιθανόν, όπως έχουν αποδείξει και στο παρελθόν, στην επόμενη προσπάθειά τους να έχουν φέρει και αυτόν τον ήχο στα μέτρα τους, για την ώρα όμως κάτι λείπει τόσο σε επίπεδο εκτέλεσης όσο (κυρίως) σε επίπεδο προσωπικότητας.

Αυτό το τελευταίο είναι ίσως το μόνο για το οποίο μπορεί κάποιος να αρθρώσει ένσταση στη μουσική των Naxatras. Αν κανείς προσπεράσει το πόσο απολαυστικός είναι ο δίσκος (τι βίτσιο είναι αυτό, θα πείτε) οι επιρροές τους ή έστω οι πηγές στις οποίες εσκεμμένα ή ακούσια έσκυψαν για να αντλήσουν έμπνευση, είναι ιδιαίτερα εμφανείς σε κάθε τραγούδι. Το ότι αλλάζουν και εξελίσσονται διαρκώς είναι μόνο θετικό και αξιέπαινο όμως πρέπει να επισημανθεί και ότι μέσα από τη μέχρι τώρα πορεία τους τα περισσότερα μπράβο πάνε στο πώς με συνέπεια και ποιότητα έχουν καταφέρει να περπατήσουν μονοπάτια που έχουν χαράξει πολύ έντονα άλλοι, παρά στο ότι μέσα από το σύνολο έφτιαξαν κάτι προσωπικά δικό τους. Α, και σε κάτι άλλο! Έχουν φτιάξει πολύ πολύ ωραία τραγούδια! Καθόλου μικρή «λεπτομέρεια».