Mizmor & Hell

Θα είμαι ειλικρινής, και ας ματαιώσω ό,τι γράψω παρακάτω. Αυτή τη σύμπραξη, την περίμενα με λαχτάρα, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε, δεδομένου πως θα είναι και ένα από τα τελευταία άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε η Gilead Media, πριν ρίξει αυλαία. Με τον A.L.N. των Mizmor, έχω μεγάλο κόλλημα. Κάθε του άλμπουμ, δίνει ηχητική υπόσταση, σε πτυχές και προβληματισμούς μου. Οι Hell από την άλλη, το βίαιο sludge/doom σχήμα του M.S.W., αποτελούν ένα από τα πιο ουσιώδη θορυβώδη σχήματα του σύγχρονου ακραίου ήχου. Η αναγγελία της σύμπραξής τους, ονόματι "Alluvion", ήταν δεδομένο πως θα απαιτούσε την τολμηρή προσοχή όσων ήθελαν να καταδυθούν εντός της. Κατάφερε όμως, να κοιτάξει στην άβυσσο, αλλά να παραμείνει στην επιφάνεια.

Οι δύο μουσικοί, έχουν συμπράξει στο παρελθόν στο split του 2014, αλλά εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μην ξεχνάμε, πως μόλις το 2022, οι Mizmor μαζί με τους τιτάνες Thou έριξαν πάνω μας το ανυπέρβλητο κτήνος του "Myopia", οπότε in A.L.N. we trust. Οι δύο «εγκέφαλοι» του project, γνωρίζονται καλά, συνυπάρχουν και συνδιαμορφώνουν την ίδια σκηνή για χρόνια. Το "Alluvion", ηχεί ως το απόσταγμα των επιρροών τους. Mizmor και Hell μοιράζονται φωνητικά και κιθάρες, με τον πρώτο να πιάνει επίσης τα τύμπανα, και τον δεύτερο το μπάσο. Ο δίσκος, κινείται σε blackened doom/sludge μονοπάτια, με τα ρυθμικά μέρη συχνά να χαϊδεύουν funeral doom/ambient χωρία, ειδικά στα δύο ιντερλούδια "Vision I & II", αν και το δεύτερο με τα αλυχτά του ανέμου και τις κραυγές, οδηγεί σε ένα επιθανάτιο φινάλε.

Το "Alluvion" είναι ένα τετραμερές άλμπουμ συνολικής διάρκειας 40 λεπτών. Το Σισύφειο φορτίο όμως, το κουβαλούν περήφανα τα δύο μακροσκελή έπη, "Begging To Be Lost" και "Pandemonium's Throat", διάρκειας 16 και 12 λεπτών αντίστοιχα. Σε αυτά τα δύο κομμάτια, αναδύεται όλο το συνθετικό μεγαλείο των μουσικών. Οι gloom κιθαριστικές γραμμές, τα πνιγηρά μελωδικά σημεία αναπνέουν όσο χρειάζεται για να εισέλθουμε σε ρυθμικά μέρη που συνθλίβουν, μπάσο που γδέρνει κόκκαλα, τύμπανα που χτυπούν ως μαχαιριές. Οι Mizmor & Hell όμως, ξέρουν πώς να δίνουν περιεχόμενο σε τέτοιους απόκοσμους εξωσκελετούς. Τα φωνητικά είναι, για ακόμη μια φορά, συγκλονιστικά και αδιαπραγμάτευτα από τα καλύτερα στο ιδίωμα, ενώ είναι τόσο προσεκτική η ανάπτυξη των κιθαριστικών μερών, ώστε ακόμη και σε τρομακτικά low-tempo βηματισμούς, η βασική, συναισθηματική και μουσική ιδέα, να αποσυντίθεται, αλλά να μην διαλύεται. Αντιθέτως, διατηρείται και στοιχειώνει τις γωνίες των ακροάσεων.

Θεματικά, το "Alluvio" εκλαμβάνεται ως μια ηχητική χαρτογράφηση της ψυχικής δυσφορίας. Συνειδητά, ηχεί άλλοτε απόκοσμο, και άλλοτε, όπως στο μεσαίο μέρος του εναρκτηρίου άσματος, ταιριαστά οικείο. Αναμενόμενα, αρκετά σημεία, ειδικά κάτι πελώρια κοψίματα, θα αντηχήσουν παλαιές κορυφές των Mizmor. Τα απρόσμενα κατάμαυρα γκάζια στην έξοδο του "Pandemonium's Throat", είναι μια αναπάντεχη τροπή που ρημάζει τα πάντα στο διάβα της, σηκώνοντας το φορτίο της έντασης του άλμπουμ, πριν παραδοθεί σε ένα κυνηγητό με σιωπές.

Εν πολλοίς, το "Alluvion" θυμίζει τη δόμηση του σπαρακτικού "Wit's End" EP των Mizmor. Η συμβολή των Hell του επιτρέπει να εξερευνήσει οργανικά τις δύο ηχητικές του πτυχές, δίχως ηλεκτρονικά πειράματα, με ένα αρχαϊκό νήμα να συνδέει τις δύο δυάδες των κομματιών. Πράγματι, η τελετουργική ομοιομορφία και οι συνειρμικές επαναφορές μουσικών θεμάτων του δίσκου, που άλλοτε περιπλανιέται σε ομιχλώδεις βουνοπλαγιές και άλλοτε, πάντα σε λειψυδρία, σε ανεμοδαρμένα βάραθρα, του επιτρέπουν να γατζώνεται από το θυμικό του ακροατή και να μην τον αποχωρίζεται. Οι προσδοκίες όμως που βασανίζουν τη σκιά του, γελάνε σαρδόνια καθώς χάνονται στον ορίζοντα.

Bandcamp
Spotify