Mares Of Thrace

Αντιγράφω, για να ξέρετε με τι έχουμε να κάνουμε από αγαπη και στιλ, από την κριτική του "The Pilgrimage": Όταν το 2010 είχα ακούσει το "The Moulting", ντεμπούτο δίσκο της μπάντας, είχα εκστασιαστεί. Πολλοί παρεξήγησαν την προσπάθεια δυο κοριτσιών (τότε) να αποδώσουν μοντέρνο μεν, αλλά ακραίο metal με μια κιθάρα και ένα drum kit. Στο φετινό "The Loss" των φοράδων, το λέει και το όνομά του άλλωστε, είναι μια μουσική και συναισθηματική εξερεύνηση της θλίψης και του πένθους, βασισμένη στα στάδια της απώλειας όπως περιγράφονται από ψυχιάτρους. Ερχετε μόλις τρία χρόνια μετά το "The Exile". Παραμένει στα τύμπανα και το μπάσο ο Casey Rogers. Κεντρική η Thérèse Lanz φυσικα, σε κιθάρες, εφέ και φωνές.

Ο Θεοδόσης νιώθει ψυχίατρος στην τοποθεσία rocking.gr. Πάμε στα βήματα σαν στάδια, αναλυτικά και επεξηγηματικά και σαν κομμάτια, μουσικά.

"Anticipatory Grief". Μιλάμε για το πένθος πριν την απώλεια, όταν η σκιά του τέλους απλώνεται νωρίτερα από το γεγονός. Οταν γνωρίζεις ότι έρχεται. Ο ήχος μοιάζει να βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί, με μια αγωνία που δεν εκρήγνυται αλλά βράζει υπόγεια. Είναι βαρυ, γρήγορο, punk, heavy και σκληρό. Κάπου στην μέση πεφτει. Λυπάται. Μεχρι να σβήσει ατμοσφαιρικά.

"The First Stage: Shock". Η παγωμάρα που νιώθεις όταν όλα καταρρέουν και το μυαλό δεν μπορεί να επεξεργαστεί. Μουσικά είναι ένα ξαφνικό ρήγμα, σαν κραυγή χωρίς λέξεις. Ειναι το κομμάτι που χρειάζεται το σώμα για να αντιδρά πριν καταλάβει. Ειναι σάπιο. Τα ουρλιαχτά ειναι συναισθηματικά. Αλλάζει πολλούς ρυθμούς και ταχύτητες. Φτάνει μέχρι και σε black metal ιδέες. Ειναι απολαυστικό.

"The Second Stage: Denial". Η άρνηση πως κάτι έχει αλλάξει, το ψέμα που λες στον εαυτό σου για να συνεχίσεις. Μια ψυχρή, σχεδόν μηχανική επανάληψη με παύσεις μετα απο κάθε μπασιμο των εγχορδων και καθε χτυπημα στα τύμπανα, σαν να προσπαθείς να ξαναχτίσεις κάτι που ήδη χάθηκε. Εχει οργή και ειναι αρκετά απλό. Εχει παλιό στιλ στα riffs αλλά δεν βγαζει τρομερή εμπνευση.

"The Third Stage: Anger". Ο θυμός που ξεσπά χωρίς στόχο, γεμάτος πίκρα, ενοχές και απελπισία.

Η κιθάρα γίνεται μαχαίρι, η φωνή ξερνάει φλόγες, χωρίς να είναι τοσο τραχιά όσο πριν. Τίποτα δεν μένει άθικτο από το όμορφο κιθαριστικό παιχνίδι.

"Disenfranchised Grief". Είμαστε στο πένθος που κανείς δεν αναγνωρίζει, αλλά πονάει όσο και τα μεγάλα. Επίσης όχι μεγάλο κομμάτι. Σαν μυστικό κλάμα πίσω από τσιμέντο. Θόρυβος χαμηλός που δεν δίνει τίποτα. Απλά γεμίζει το κενό μεταξύ τρία και τέσσερα.

"The Fourth Stage: Bargaining". Οι υποθετικές διαπραγματεύσεις με το σύμπαν. Η σκέψη αν είχες κάνει κάτι διαφορετικά. Ενοχικό. Σχηματίζει μια κυκλική μελωδία, σαν προσευχή που επαναλαμβάνεται χωρίς απάντηση. Είναι πιο μαύρο από όλα. Εχει ταχύτητα. Ολεθρο. Ισως το καλύτερο τους κομμάτι.

"Complicated Grief". Όταν το πένθος δεν υποχωρεί, γίνεται σπίτι, γίνεται δεύτερο δέρμα. Ειναι πολύπλοκο. Ο ήχος όχι τόσο. Αρκετα ηρεμο στην αρχή. Πνίγει, πιο κοντα στο doom. Βαρύς και πεισματικά σταθερός ρυθμός. Τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν τελειώνει.

"The Fifth Stage: Depression". Κομματάρα. Η απόλυτη βύθιση στο κενό, χωρίς χρώμα ή ελπίδα.

Ένα αργόσυρτο τέμπο, σαν να σέρνεται σε έρημο συναίσθημα, με λέξεις σαν σκιές. Ειναι γεμάτο, μακρόσυρτο, ατμοσφαιρικό, μεγάλο. Ειναι ολοκληρωμένο. Το καλυτερο.

"The Final Stage: Acceptance". Όχι συγχώρεση, αλλά κατανόηση. Η απώλεια είναι εδώ, και θα μείνει. Μια ήρεμη αλλά σκοτεινή κορύφωση. Προσοχή όμως η αποδοχή δεν φέρνει λύτρωση, μόνο γαλήνη στις πληγές.

Το "The Loss" δεν είναι απλώς ένα sludge/post-hardcore άλμπουμ, είναι μια καθαρτική εμπειρία για τον ακροατή που έχει βιώσει ή προσπαθεί να κατανοήσει τη θλίψη. Με ωμότητα και ειλικρίνεια, οι Mares of Thrace εκφράζουν το πένθος σαν ένα εσωτερικό ταξίδι, γεμάτο φωνές, θόρυβο και σιωπές. Είναι μια εξιστόρηση του ανθρώπινου πένθους, ντυμένη με τον ήχο της οργής, της σιωπής και της απογύμνωσης. Δεν είναι η καλυτερη τους δουλειά, αλλά στο συγκεκριμένο είδος μπορεί να ικανοποιήσει τους πάντες. Ταιριάζει με το σκοτάδι.

Bandcamp