Even If We Lose

Μπάντα από Ελληνες, με βάση τον Ολλανδία. Κάτι μου θυμίζει αυτό. Αϊντχόφεν, όχι Ρότερνταμ. Ένα ντεμπούτο EP που φανερώνει καθαρά τις προθέσεις για μάχη μεταξύ έντασης, συναισθήματος και σάπιας ενέργειας.

Δεν ακολουθεί εύκολες φόρμες, αλλά χτίζει τον δικό της ήχο. Συνδυάζει εναλλακτικό ατμοσφαιρικό post-rock, σκληρό post-metal και μελωδικά έως και προοδευτικά περάσματα που προσθέτουν βάθος. Κοντά στους The Ocean θα έλεγαν. Οι κιθάρες κινούνται ανάμεσα σε ποστοθόρυβο με δυναμικά riffs και ατμοσφαιρικά στρώματα.

Το "Tuari" είναι φανταστική επιλογή για πρώτο κομμάτι. Είναι η δήλωση της μπάντας. Με αυτή τη σύνθεση μας λένε ότι είναι εδώ και θα κρατήσουν μια φωτιά αναμμένη, ακόμα κι αν χάσουν. Μπορεί να ήθελε ένα ακόμα πιο εκρηκτικό ή σπαρακτικό κρεσέντο, ή ανέβασμα στο τέλος, αλλά και πάλι, χτίζεται ωραία· δυστυχώς δύο φορές με τον ίδιο τρόπο, αλλά πείθει με τις σκέψεις και την επίθεση στο τέλος.

Τα φωνητικά γενικά ισορροπούν σε μια σκληρή, βρώμικη σαπίλα. Κοντά στους Amenra θα έλεγαν. Τα λόγια είναι σκέψεις. Σκόρπιες φράσεις, σχετικά ασύνδετες ποιητικά, αλλά με συνεχή πορεία σκέψης στην απόδοση του όποιου νοήματος περνάνε. Προσπαθούν με έναν αφηρημένο βηματισμό να κρύψουν κάτι ή να δέσουν το νόημα πίσω από υπονοούμενα. Όλα τα κομμάτια αφήνουν μια αίσθηση συνεχούς κορύφωσης. Κανένα κομμάτι δεν προσπαθεί να αποδείξει κάτι με επιτήδευση· μοιάζει αυθόρμητο, απαραίτητο και γεμάτο ενέργεια. Κοντά στους Cult of Luna θα έλεγαν.

Το "Marching Blue Giants", όντας πιο ατμοσφαιρικό από όλα, μου κάνει περισσότερο. Γουστάρω που έχει σχεδόν τα πάντα από μπάντες και είδη που αγαπάω τριγύρω από το μοντέρνο metal (και το δυνατό post-rock). Είναι σταράτο. Σαν γροθιά στα δόντια. Ανεβοκατεβαίνει όμορφα και χτίζεται με έναν αργό καλπασμό που δεν χάνει ρυθμό, αλλά απευθύνεται στους λάτρεις της (αν ήταν ταινία) αγγελοπουλικής σχολής. Μας λέει ότι ο αποχωρισμός είναι πάντα σαν ένας μικρός θάνατος.

Έχουν όραμα να εξελιχθούν. Είναι μια δουλειά που αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον, ενώ ταυτόχρονα στέκεται από μόνη της ως ένα δυνατό, ολοκληρωμένο άκουσμα. Μπορεί σίγουρα να διασκεδάσει φίλους του είδους. Το κομμάτι "Xenos" πάσχει στην ενορχήστρωση. Κάπου δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Ίσως δεν ξεκινάει ποτέ. Μοιάζει με μια τεράστια εισαγωγή για κάτι που δεν έρχεται ποτέ. Ή κι όταν έρχεται είναι επαναληπτικό και μονότονο.

Στο τελευταίο "In Depths We've Laid Our Trust Upon" ακούω κάτι από Ολλανδία. Με λίγο σκοτάδι από Βέλγιο. Διακρίνω αυτή την παλιά βορειοευρωπαϊκή σχολή του doom/death (ατμοσφαιρικό το λέγαμε εμείς) metal που λατρεύτηκε στη γειτονιά μας, αλλά με κατάληξη και τελικό αποτέλεσμα το sludge της μαυρίλας και του πόνου. Εσωτερική πάλη, τραύματα, άγχος, κάθοδος αλλά και υπέρβαση. Κάπου στο τέλος όμως σκάει ελπίδα για λύτρωση. Όχι ότι θα έρθει∙ μπορεί να μας πνίξει και να μας καταπιέσει...

Στα όρια του πόνου και της λύτρωσης, το EP στέκει αληθινό. Κι αυτό το κάνει πολύτιμο

Bandcamp 
YouTube