Church Of The Sea

Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που μαγευτήκαμε από το "Odalisque", το ντεμπούτο των Αθηναίων Church Of The Sea, κι από τότε το κοινό τους έμαθε για τα καλά, αφού το τρίο έκανε support σε σημαντικά σχήματα όπως οι Messa, Soen, Dool και άλλα, συχνά μάλιστα κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Το να περιμένει κανείς πως το νέο τους άλμπουμ "Eva" θα ισχυροποιήσει την θέση τους ως ένα από τα καλύτερα, ανερχόμενα σχήματα της ημεδαπής έμοιαζε ασφαλές στοίχημα. Και τώρα, κερδισμένο.

Ήταν ξεκάθαρο από το "Odalisque" πως το γκρουπ ξέρει ακριβώς τι θέλει να παίξει: ένα ατμοσφαιρικό doomgaze που έχει ένα electronic rock κέλυφος, βασίζεται στην εξαιρετική φωνή της Ειρήνης κι είναι επαγγελματικά εστιασμένο στο εύστοχο songwriting. Το "Eva" συνεχίζει ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι κι είναι εντυπωσιακό πως η μπάντα κάνει τα πάντα to the point. Επτά τραγούδια σε 31 λεπτά διάρκεια κι ούτε μία φλύαρη ιδέα, μόνο δυνατές οικοδομές από intro/verses/chorus, ατμοσφαιρικές φωνητικές μελωδίες, σκοτεινές μινιμαλιστικές κιθάρες και καλοφτιαγμένα samples.

Αν και στιλιστικά παρόμοιο, το "Eva" παρουσιάζεται βελτιωμένο σε σχέση με το ντεμπούτο τους στον τομέα της παραγωγής - εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο στρογγυλεμένα - και συνθετικά. Τα επτά τραγούδια είναι όλα όμορφα, με το ομώνυμο να ξεχωρίζει ως μια σχεδόν συγκλονιστική στιγμή. Να πω εδώ πως η χρήση ελληνικών ταιριάζει, ταιριάζει πάρα πολύ. Είχα αναφέρει και στο "Odalisque" πως κάποιες μελωδίες μου θυμίζουν Sleepin Pillow. Επιμένω σε εκείνη την δήλωση, αν και κάποιες ήπιες αναφορές σε Chelsea Wolfe ή σε Messa είναι επίσης αισθητές.

Τυλιγμένα σε έναν παράξενο ερωτισμό και σε ένα σκοτάδι που σαγηνεύει χωρίς να καταπλακώνει, κάθε ένα από τα τραγούδια του "Eva" επιτελεί αισθητικά τον σκοπό του. Είναι εμφανές πως η μουσική τους είναι φτιαγμένη για να κοινωνείται ζωντανά, στο σανίδι, κάτω από σκιές και πορφυρά φώτα. Αν υπάρχει ένα έλλειμμα στον τρόπο που την χτίζουν είναι πως, στην μεγάλη εικόνα, τα κομμάτια μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους κι η εμπειρία της ακρόασης είναι κάπως επίπεδη. Από την άλλη όμως, οι μελωδίες είναι εύστοχες και η διάρκεια είναι τέτοια που δεν δημιουργείται ποτέ κοιλιά.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το peak των Church Of The Sea ή αν το στυλ τους θα επιφυλάξει εκπλήξεις στο μέλλον. Η αλήθεια είναι πως με κομματάρες όπως το "Widow" και το "Garden Of Eden" δεν θα σε νοιάξει πολύ τι θα φέρει το αύριο, παρά μόνο θα βυθιστείς μέσα σε αυτόν το αλλιώτικο κήπο - εκεί που η Εύα δεν είναι η αμαρτωλή φιγούρα αλλά η επαναστάτρια και πρωτοπόρος - και θα αφήσεις την μουσική τους να σε τυλίξει, σαν ένα άλλο ερπετό. Αναζητήστε το δηλητηριώδες τους τσίμπημα με ακουστικά μέσα στη νύχτα ή στον ηλεκτρισμό κάποια σκηνής.

Bandcamp