Arcturus, Theatre Of Tragedy στη Θεσσαλονίκη

17/12/05, Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη

Δεν υπάρχει καλύτερη εποχή από τον χειμώνα για μια ατμοσφαιρική συναυλία. Με το κρύο να δυναμώνει λοιπόν, φτάσαμε στο club Υδρόγειος όπου με καθυστέρηση 45 λεπτών άρχισε το live. Έναρξη με τους Αθηναίους Opened Paradise οι οποίοι προσκυνούν την εικόνα του McCoy. Από την κάθε νότα τους μέχρι και το καπέλο του τραγουδιστή όλα θύμιζαν Fields Of The Nephilim. Παρ' όλα αυτά όμως, το στήσιμο τους πάνω στη σκηνή ήταν απόλυτα επαγγελματικό, ενώ πόντους κερδίζουν από τα άψογα, για το είδος, φωνητικά. Το μόνο που τους λείπει είναι η προσωπικότητα, την οποία αν αποκτήσουν θα ασχοληθούμε ξανά μαζί τους στο μέλλον.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ηλεκτρονική μουσική. Electro, ebm κτλ. Οι Siva Six, ντουέτο με μέλη των Rotting Christ και Septic Flesh, όμως με κούρασαν. Ίσως να φταίει η χαμηλή ένταση, ίσως η ανυπομονησία για τη συνέχεια. Μεγάλη μερίδα του κοινού φάνηκε να συμφωνεί μαζί μου. Υπήρχαν πάντως και κάποιοι που έδειχναν ικανοποιημένοι.

Συνέχεια με τους, κάποτε ήγετες του ατμοσφαιρικού, Theatre Of Tragedy. Χωρίς την Liv Kristine πια, με τη νέα τραγουδίστρια Nell, ξεκίνησαν με καλές προϋποθέσεις την εμφάνιση τους. Προσεγμένο playlist με κομμάτια όπως τα "Lorelei", "Cassandra", "Venus" και "A Rose For The Dead", καθώς και κάποια από τον επερχόμενο δίσκο τους τα οποία ακούγονται ενδιαφέροντα και πιο βαριά από το πρόσφατο παρελθόν τους. Δυστυχώς και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της, η αντικαταστάτρια της Liv δεν πιστεύω ότι είναι ικάνη να φέρει στη μπάντα τα περασμένα μεγαλεία της. Δίπλα της, ο ηγέτης της group Raymond Rohonyi έδειχνε και αυτός να έχει προβλήματα στα brutal φωνητικά, κάτι που φάνηκε ιδιαίτερα στο "A Hamlet Of A Slothful Vassal" που έκλεισε το set τους.

Με λίγα λόγια μέχρι στιγμής δεν ήμουν καθόλου ικανοποιημένος από την εξέλιξη της βραδιάς. Η ώρα ήταν ήδη 12:25 όταν βγήκαν στη σκηνή οι Νορβηγοί Arcturus για να με συνεφέρουν. Το παρανοϊκό πλήρωμα προσγείωσε το σκάφος του για δεύτερη φορά στην πόλη μας και οι οπαδοί τους δε μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους. Τώρα τι να λέμε; Για τα σεμινάρια του Von Blomberg; Για την τελειότητα των "Sverd" και "Knut"; Ή μήπως για τα φωνητικά του Simen Hestnaes που σα μεθυσμένος βίκινγκ αλώνιζε τη σκηνή; Τελικά κάποιες μπάντες δεν παίζονται με τίποτα. Ελαφρώς πιο «ποζεράδες» με solos στα πλήκτρα και στην κιθάρα, γεγονός που φυσικά δεν ξενέρωσε κανέναν, συνδύασαν τα κομμάτια από το πρόσφατο "Sideshow Symphonies", όπως τα "Shipwrecked Frontier Pioneer" και "Nocturnal Vision Revisited", με παλαιότερους ύμνους όπως το "Chaos Path" και το "Alone".


Μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά κράτησε η στάση των εξωγήινων στον πλανήτη μας, δείχνοντας μας πως παίζεται το ατμοσφαιρικό, το black, το progressive. Όσοι τυχεροί δε φοβήθηκαν, έζησαν την εμπειρία ζωής, για πρώτη ή δεύτερη φορά. Οι υπόλοιποι ας ελπίζουν ότι θα έχουν την ευκαιρία αυτή στο προσεχές μέλλον. Έτσι και αλλιώς, και εμείς ανυπομονούμε ήδη.