Pagan Altar

Ο θάνατος του Terry Jones, αείμνηστου frontman των τιτάνων Pagan Altar πίσω στο 2015, φάνταζε ως η ταφόπλακα στην ιστορία των underground ηρώων. Το μεταθανάτιο όμως "The Room Of Shadows" του 2017 απέδειξε, μες την εντυπωσιακή του λιτότητα, πως αυτό το σχήμα δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Η ξεχωριστή περίπτωση των Pagan Altar λοιπόν, από εκείνο το θρυλικό demo του 1982 μέχρι τον φόρο τιμής στο doomy NWOBHM που ήταν το "Mythical & Magical" του 2006, έμοιαζε να έχει βρει ένα αρμοστό φινάλε σε εκείνη την προ οκταετίας κυκλοφορία. Οι Pagan Altar όμως, έχουν ακόμη σφυγμό, με τον Brendan Radigan (Sumerlands, Magic Circle, Savage Oath) στο μικρόφωνο, και επιστρέφουν με ένα νέο άλμπουμ.

Το "Never Quite Dead", ντέχνως ονομάζεται όπως επρόκειτο να τιτλοφορείται αρχικά ο προκάτοχός του, και βασίζεται εν πολλοίς στον συνθετικό οίστρο του γιου του Terry Jones, και κιθαρίστα της μπάντας, Alan. Ο μουσικός, τελειοποίησε κομμάτια που χρονολογούνται από την εποχή των sessions με τον Terry Jones, Στα σχεδόν 40 λεπτά του, το καινούριο άλμπουμ του εμβληματικού σχήματος, δεν επιχειρεί να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό στους οπαδούς του από όσα το πρεσβεύουν, αλλά αντιθέτως να τους δώσει μια πιο εκσυγχρονισμένη χροιά, χάρη και στην προσθήκη δεύτερου κιθαρίστα, αλλά και την ογκώδη παραγωγή. Ναι, στις οκτώ συνθέσεις του δίσκου θα συναντήσεις proto-metal, late-‘70s hard rock, folk rock, doom rock, heavy metal, εκλεπτυσμένο σκοτάδι.

Είναι βέβαιο, πως τα γαλόνια του Radigan σε σχήματα που ηχούν retro μεν, αλλά με επιρροές που ισορροπούν ανάμεσα στο hard & heavy των πρώιμων ‘80s, είναι ικανά να τον στηρίξουν στον θεόρατο ρόλο του. Το έχουμε βιώσει και ζωντανά εξάλλου. Το εναρκτήριο, Rainbow με τσίτες, "Saints And Sinners" δίνει το στίγμα με τον καλπασμό και το organ, με τις κιθάρες του Alan Jones να λάμπουν, και ο νοσταλγικός συγκινησιακός αέρας φυσάει προς το μέρος μας. Η χροιά του Radigan πιθανώς θα αποπροσανατολίσει, αλλά ο τύπος ηχεί όσο πιο σεβάσμιος γίνεται. Το μεγάλο ζήτημα συνεπώς, πέραν του πλαισίου στο οποίο δρα το "Never Quite Dead", είναι το πώς διατηρεί τις μουσικές ισορροπίες.

Το "The Room Of Shadows", αν και περισσότερο συλλογή κομματιών παρά δίσκος με συγκεκριμένη στόχευση, διατηρούσε αυτό το αρχέγονο, σκονισμένο παλαιομοδίτικο συναίσθημα που ξυπνά το πρώιμο, παραμυθένιο folk/doom/metal των Pagan Altar. Εδώ, η στροφή είναι εμφανής προς το NWOBHM, παρά τις σαφείς αποχρώσεις των προαναφερθέντων ηχοχρωμάτων. Όταν οι Pagan Altar ρίχνουν ταχύτητες, όπως στην καταδίκη του "Well Of Despair", είναι ακαταμάχητοι. Η δυάδα των "Madame M’Rachel" & "Madame M’ Rachel’s Grave", κινηματογραφική, με σπουδαία κορύφωση και αρκούντως occult, θα αποτελέσει την κορύφωση του άλμπουμ, θυμίζοντας έντονα σχήματα τύπου Manilla Road.

Νωρίτερα, το "Liston Church", πιθανώς να θυμίσει έντονα συνοδοιπόρους των Pagan Altar στα ‘80s εντονότερα από τους ίδιους, αλλά τα leads και τα σόλο του Jones το διατηρούν στην επιφάνεια. Ο δίσκος, ολοκληρώνεται με το εννιάλεπτο "Kismet", που με τις Led Zeppelin-ικές του αποχρώσεις, προερχόμενο από τις εποχές των Malac’s Cross του Alan Jones στα ‘90ς, το οποίο, αποτελεί και την πιο επιβλητική στιγμή του άλμπουμ. Ειλικρινά μιλώντας, όσο στην πορεία κάθε ακρόασης αμφιταλλαντεύομαι ανάμεσα στην λεπτή γραμμή μεταξύ σκληρών riffs που ηχούν σαν στον αυτόματο, διανθισμένων με εμπνευσμένες μελωδίες, πάντα υπό τις ανάλογες ταχύτητες, τόσο στο φινάλε του δίσκου νιώθω την μυστικιστική σκόνη που αναδύεται από το κουφάρι των Pagan Altar να με τυλίγει και να με υπνωτίζει.

Το "Never Quite Dead" διαθέτει στιγμές που σου σκάνε ένα ύπουλο χαμόγελο στο συννεφιασμένο πρόσωπο, εντελώς αβίαστα. Προφανώς, εξαιτίας της ειδικής του φύσης δεν δύναται να συγκριθεί με τον κύριο όγκο της δισκογραφίας της μπάντας, αλλά μπορώ να δηλώσω πως δεν μου επανέφερε την αύρα που είχε το μεταθανάτιο "The Room Of Shadows". Δεν γνωρίζω τι μέλλει γενέσθαι για την εν λόγω μετενσάρκωση των Pagan Altar στο μέλλον, πέρα από την εμφάνισή τους το καλοκαίρι στο Over The Wall στην Κρήτη βέβαια, αλλά την βλέπω ως δαμόκλειο σπάθη. Αν έχεις ανατριχιάσει έστω και μια φορά στη ζωή σου με τις μουσικές αυτού του σχήματος, θα εκτιμήσεις έστω και την πρώτη ακρόαση. Αν και δεν θα μείνεις εκεί. Υπόσχεση.

Bandcamp
Youtube