Lowen, Moon Moth @ Gazarte Ground Stage, 04/04/25

Μπορεί το πλήθος ανθρώπων που μαζεύτηκε το βράδυ της Παρασκευής για να απολαύσει ένα νέο συγκρότημα στα ντουζένια του όπως οι Lowen να μην ήταν μεγάλο, σίγουρα όμως απαρτιζόταν από άτομα που ήρθαν πολύ συνειδητοποιημένα για τη μυσταγωγία που επρόκειτο να βιώσουν. Οι περίπου εκατό που μαζευτήκαμε, αναμενόταν να γίνουμε μάρτυρες μιας πολύ έντονης βραδιάς. Η επιβλητική παρουσία της Nina Saeidi γεμίζει από μόνη της τη σκηνή. Η βαθιά μωβ φορεσιά της, τα χαϊμαλιά, τα κοσμήματα, τα μακριά μαύρα μαλλιά της και ένα τεράστιο προστατευτικό μάτι, απαρτίζουν το βωμό στον οποίο θα επιχειρήσει να ζωντανέψει μπροστά μας όλους τους δαίμονές του Mazandaran.

Πριν όμως από τη μυσταγωγία των Lowen, σειρά είχαν οι δικοί μας Moon Moth. Έχοντας αυτοχαρακτηρίσει τη μουσική τους ως darkpop, από το στήσιμο και τις πρώτες κιόλας νότες τους μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει με τον όρο. Ο πολύ λίγος κόσμος που υπήρχε στον χώρο δεν πτόησε το κουαρτέτο, που άλλωστε αποτελείται από μουσικούς με εμπειρία σε σχήματα όπως οι Universe 217, οι Euphrosyne και οι Fool In The Box. Παρεμπιπτόντως, ήταν από τις σπάνιες φορές στους μουσικούς χώρους που κινούμαστε που η πλειοψηφία των μελών ενός συγκροτήματος ήταν γυναίκες (τρεις, έναντι ενός άνδρα).

Η μουσική των Moon Moth αποτελούνταν από σκοτεινά ηχοτοπία τα οποία συνόδευε διακριτικά μια ακουστική κιθάρα, αλλά και τύμπανα και πλήκτρα. Τα διπλά γυναικεία φωνητικά ήταν αυτά που πρωταγωνιστούσαν πάνω στην ατμόσφαιρα που έχτιζαν προσεκτικά τα μουσικά όργανα και το σκοτάδι που επικρατούσε στον χώρο αποτέλεσε προέκταση της μουσικής που ακούγαμε. Στο set των Moon Moth κράτησε περίπου 25 λεπτά και τελείωσε ακριβώς πάνω στην ώρα που σκέφτηκα ότι χρονικά αυτό που είχαμε δει μου αρκούσε.

Η ώρα των Lowen είχε έρθει κι οι δαίμονες ξυπνούν μονομιάς. Η Nina ολομόναχη απαγγέλει την εισαγωγή του "Ashurbanipal’s Request", μια πολύ ευχάριστη έκπληξη μιας που πρόκειται για κομμάτι από το πρώτο τους EP. Οι ραχοκοκαλλιές μας ανασηκώνονται στο άκουσα αυτής της θεόρατης φωνής, μιας μάγισσας που επέλεξε να μετουσιώσει σε metal πρώτης ποιότητας της λαϊκή παράδοση της Ιρανικής καταγωγής της. Με υλικά της τη μουσική και το βλέμμα της που υπόσχεται καταστροφή, το ταξίδι στα βάθη του Ιράν ξεκινάει. Εκεί έρχεται και η σκληροτράχηλη έκφανση όμως που έχουμε αγαπήσει στον ήχο τους. Η κιθάρα, το μπάσο και τα κρουστά γεμίζουν το χώρο με ένα progressive doom που είναι αδύνατον να πάει λάθος.

Ίσως για λίγο να παρατηρούσε κανείς πως ο ήχος χρειάστηκε μερικά λεπτά για να εξισορροπηθεί αφού η μουσική ήρθε για μικρό διάστημα σε ανισορροπία με τα φωνητικά, τα οποία όμως παρ’ όλα αυτά δεν θάφτηκαν - θα ήταν αδύνατον άλλωστε να κρύψεις μια φωνή με τέτοια υπέρογκη δύναμη που ποτίζεται από δαιμονικές αλληλουχίες. Το ταξίδι όμως εντός των κομματιών του “Do Not Go To War With The Demons Of Mazandaran” σύντομα βρίσκει τα πατήματα του και όλα έρχονται σε αρμονία. Από τους Ιρανικούς στίχους του "Najang Bah Divhayeh Mazandaran" που ηχούν σαν ξόρκι μέχρι τον αδυσσώπητα metal μουσικό χαρακτήρα του "Corruption On Earth" το απόλυτα ολοκληρωμένο αφήγημα των Lowen ζωντανεύει σοκαριστικά επί σκηνής.

Μπορεί να βρίσκεται διχασμένο ανάμεσα σε τρεις μεταλλάδες κι ένα πλάσμα έξω από την επίγεια σφαίρα, η δυναμική τους όμως ετεροκαθορίζεται σε ένα μουσικό σχήμα που έχει να δώσει πολλά - και τα δίνει ήδη. Από το έντονο επικό μπάσο, στην Saeidi να απαγγείλει από το Κοράνι πετώντας το μακριά, πρόζα και μουσικότητα απλώνονται στη σκηνή τελείως φυσικά. Με αποκορύφωμα φυσικά, στιγμές όπως την θα λέγαμε διασκευή στο παραδοσιακό Ιρανικό νανούρισμα "Lalae Madar" όπου η φωνή της Nina μας αφήνει για άλλη μια φορά να τη χαζεύουμε, όπως της αρμόζει.

Νιώθω πως όσοι ήρθαμε σε μια σφιχτή αγκαλιά το βράδυ της Παρασκευής, υπήρξαμε τυχεροί. Τυχεροί να δώσουμε τόση αγάπη σε ένα συγκρότημα που το άξιζε, μόνο για να μας την επιστρέψει πίσω στο πολλαπλάσιο. Ήταν φανερό άλλωστε από την επιλογή τους να μας χαρίσουν χωρίς να είναι προετοιμασμένοι ως encore και μια εκπληκτική εκτέλεση σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους, "The Seed That Dreamed Of Its Own Creation".

Κάποιες συναυλίες δεν γίνονται με σκοπό την απόλυτη οικονομική επιτυχία, μα ως μουσική ανάμνηση και παρακαταθήκη που θα μείνουν στις καρδιές μας για καιρό. Θα έχουμε λοιπόν να λέμε πως η μία ώρα που σταθήκαμε πλάι στις μυσταγωγίες των Lowen, ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις, και θα φυλάει τις σκέψεις μας με (στ)οργή. Βρείτε τους Lowen και δείτε τους σύντομα, μέχρι την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής