Castle Rat

Την ώρα που γράφονται τα κάτωθι, λες και ευθυγραμμίστηκαν άστρα, πλανήτες και γαλαξίες, λαμβάνει χώρα εδώ στα πέριξ το Fantasy Festival. Ιδανικό μέρος να παρευρεθεί η τετράδα των Druid, Rat Queen, Count & Plague Doctor. Του αρουραίου το κάγκελο δηλαδή, πανούκλα, πυρετός, λεπτοσπείρωση και τύφος. Εξ ου και ο Plague Doctor, έτοιμος να γιατρέψει τους πάσχοντες με βδέλλες και λοιπά αποδοτικά γιατροσόφια. Σε καμία περίπτωση μην τους αποδεχθείτε ελαφρά τη καρδία, η μουσική στέκεται υπεράνω όλων και για αυτή θα κριθούν. Αυστηρά και με μαστίγιο ανά χείρας.

Αν ψάχνουμε λέξεις - κλειδιά για το δεύτερο δίσκο των medieval fantasy metallers Αμερικάνων, αυτές συνοψίζονται στις εξής τρεις παρεμφερείς: φυγή, απόδραση και διαφυγή από την πραγματικότητα. Στην ταινία Happy Gilmore, ο πρωταγωνιστής αναζητούσε νοητικά το ασφαλές μέρος του, ώστε να συγκεντρωθεί, να μην κατεβάσει καντήλια και κάθε είδους βρισίδια. Κάπως έτσι, ή και καθόλου έτσι, η μπάντα προτείνει ασφαλή τρόπο διαφυγής της πραγματικότητας μέσω μυθικών πλασμάτων - The Bestiary: λύκος, φοίνικας, μονόκερως, δράκος και σειρήνα. Άπαντα ερχόμενα υπό τις επικλήσεις του Wizard.

Τίνι τρόπω καταφθάνουν οι ανωτέρω σε μουσικό επίπεδο; Σαμπαθικά ανεξαρτήτου περιόδου τους. Με ισχυρές τζούρες παλαιού heavy metal. Αρχίζει και με τρώει το χέρι μου για κόκκινο στικεράκι υπεροχής ρε. Οι μελωδίες τους στάζουν μνήμη μεταλλικά πρωτόγονη, τα φωνητικά λαμβάνουν χαρακτήρα ψαλμωδίας και επίκλησης, ενίοτε υπό το πέπλο του μυστικιστικού. Πάμε πίσω αρκετά, έως μέχρι και Coven μεριά. Γαμώ, το χέρι με τρώει εντονότερα. Το doom μπορεί να υποχώρησε τούτη τη φορά, όχι όμως και η τελετουργική του υπόσταση, παρούσα σε καίρια σημεία της ροής του δίσκου.

Περί θεατρικότητας της μπάντας: επ’ ουδενί δεν πρόκειται περί εχθρού της σοβαρότητας, απλά η σκηνική υπερβολή μετατρέπεται σε τελετουργία και το στυλιζάρισμα σε αφοσίωση. Και αν μας συστήθηκαν κυρίως μέσω αυτής με το περσινό και κατά τόπους άγουρο ντεμπούτο τους, εφέτο το άγουρο εξελίσσεται σε στιβαρό και άρτια σμιλεμένο. Κιθάρες που δρουν σαν αρχαίες μηχανές πολιορκίας: αργές, επιβλητικές, με riff που μοιάζουν να ξεριζώνουν τη γη για να την ξαναχτίσουν πάνω σε ιεροτελεστικά μοτίβα, συνθέσεις που δείχνουν μια απροσδόκητη καθαρότητα σκοπού, εξελισσόμενη με μαθηματική ακρίβεια και μυστικιστική ατμόσφαιρα. Το στικεράκι βρίσκεται καθ’οδόν, αμέ.

Όντας σε μια στιγμή παραφροσύνης ή μήπως διαύγειας νου και λόγου, θαρρώ πως κάθε τραγούδι μοιάζει με οντολογικό σύμβολο: ο λύκος είναι ένστικτο, ο μάγος ο νους, η σειρήνα η επιθυμία, ο δράκος δύναμη, ο φοίνικας η μνήμη. Κι ανάμεσά τους, η φωνή της Rat Queen να λειτουργεί ως ιέρεια που τα ενώνει όλα σε μια αφήγηση σκοτεινής λύτρωσης. Το “The Bestiary”, με τη θεατρική του σοβαρότητα και την αποκαλυπτική του ωριμότητα, είναι ίσως το πιο συγκροτημένο ξόρκι αυτού του μήνα, ή μάλλον του προηγούμενου: ένας δίσκος που δεν φοβάται να κοιτάξει τον μύθο στα μάτια, να τον κατακτήσει και εν τέλει να τον κατοικήσει. Στικεράκι πορφυρό, αμέ. Στον επόμενο δίσκο μάλλον, χα.

Bandcamp