Δεν είμαι από εκείνους που θα απορρίψουν τυφλά οτιδήποτε μόνο και μόνο επειδή στη γεύση του υπάρχει κάτι από νοσταλγία. Όπως συμβαίνει τυπικά στις ρετρό/revival σκηνές, στην αναγέννηση του nu-metal από τις στάχτες του, αυτό το «κάτι» συχνά βρίσκεται σε μεγαλύτερες δόσεις από όσο θα προτιμούσα, και πάλι όμως δεν θα ντραπώ να παραδεχθώ ότι χαιρόμουν το όλο πραγματάκι από την αρχή του. Από τότε, οι Tetrarch είχαν κλεισμένη μια θέση ανάμεσα στα πιο αξιοπρόσεκτα νέα ονόματα του ύφους. Κάτι το νεανικό των ηλικιών τους και οι εξάχροδες της Diamond Rowe, κάτι η ορμητική αφέλεια του ντεμπούτου, οι υποσχέσεις είχαν δοθεί. Κι αν η ένταξή τους σε major label roster και η συνέχεια με το "Unstable" δεν τις πραγματοποίησε στο μέγιστο, το βήμα είχε γίνει. Έχοντας σημειώσει αυτό, η τρίτη ολοκληρωμένη δουλειά του κουαρτέτου από την Ατλάντα αφήνει την αίσθηση μιας ακόμα χαμένης ευκαιρίας για κάτι εντυπωσιακό. Ο όγκος, το νεύρο και η γκριζάδα κυριαρχούν. Το "Never Again" παίζει σαν ωραιότατη τρίλεπτη σύνοψη. Οι κανόνες του είδους ακολουθούνται σε αχρείαστο βαθμό. Το πρόσημο παραμένει θετικό σε κάθε περίπτωση.

Πάνε κιόλας τρία χρόνια από το ισοπεδωτικό "Le Futur Est Là" και οι Γάλλοι Bombardement, που στο ενδιάμεσο τους είδαμε και στα μέρη μας σε αυτοοργανωμένη εμφάνιση, αποφάσισαν να μας δωρίσουν ένα ακόμη full-length LP. To "Dans La Fournaise" είναι σχεδόν 20 λεπτά d-beat τελειότητας, στο χαρακτηριστικό ύφος της πεντάδας από το Μπορντώ. Το σχήμα, δεν λοξοδρομεί καθόλου, δεν αποτάσσεται καμία από τις μαχητικές, μουσικές ή ιδεολογικές του αξίες, δεν επαναπαύεται, και τα οκτώ κομμάτια του νέου του δίσκου ηχούν εκ νέου ως διονυσιακή μελωδία. Φυσικά, το ποδοβολητό, τα leads, τα αιχμηρά ρυθμικά, τα αδάμαστα φωνητικά, όλα συμβάλλουν σε μια ανελέητη και ανυποχώρητη επίθεση, η οποία όμως, αν την προσέξεις καλά, θα δεις πως διακατέχεται από τόνους rock ‘n’ roll εμπειρίας. Το "Dans La Fournaise" είναι ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς στη σκηνή.

Bandcamp

Δυνατός συνδυασμός alternative rock και post-punk, οι Isolated Youth εμφανίζονται με το ντεμπούτο τους, "Miserere Mei" και θα μπορούσαμε να πούμε πως θυμίζουν λίγο τους γκοθάδες ξάδερφους των Muse - αν και οι Muse παίζουν metal πλέον οπότε δεν ξέρω κατά πόσο στέκει αυτή η σύγκριση. Όπως και να έχει, το "Miserere Mei" είναι ένας δίσκος πάρα πολύ πλούσιος που αξιοποιεί το βασικό του οπλοστάσιο των ειδών που προαναφέραμε αξιοθαύμαστα, σαν άλλος ταλαντούχος double dagger wielder. Παρά την ροζ του επικάλυψη, ο δίσκος πλέει σε ένα αδιάβατο σκοτάδι και το κλίμα του είναι πάρα πολύ βαρύ, ταυτόχρονα όμως χορευτικό και κάπως απελπισμένο. Αυτή η απελπισία που ωθεί σε καταχρήσεις και τούμπαλιν. Θα έλεγα πως από τραγούδια ξεχωρίζουν το ομώνυμο, το "Love Locked In A Dark Room" και το "Ghost Town" - αν και γενικά ο δίσκος έχει πάρα πολύ όμορφες στιγμές που χρίζουν ανακάλυψης με μόνο αστερίσκο ότι ίσως στη διάρκεια του να κουράζει λόγω του υπερβολικά ασήκωτου κλίματός του - μια ακρόασή του είναι σαν μαραθώνιος από σεζόν της δέκατης εντολής. Αξίζει αλλά χρειάζεσαι διπλό ουίσκι μετά, εκτός από όσα έχεις πιει κατά τη διάρκεια.

Bandcamp | Spotify

Σχετικά αναπάντεχη επιστροφή - κυκλοφορία, καλοδεχούμενη πάντως δίχως πολλά πολλά, καθώς πρόκειται για αγαπημένη μπάντα που συγκίνησε μπόλικο κόσμο μόλις πέρυσι. Οι Αμερικάνοι μας προσφέρουν τη συνέχεια του "The Stygian Rose" τόσο θεματικά όσο και ηχητικά με συνθέσεις που για κάποιον λόγο δε βρέθηκαν στον εν λόγω δίσκο. Κακώς, κάκιστα, αλλά και πάλι καλώς και κάλλιστα, αφού έχουμε την ευκαιρία να ακούσούμε νέα μουσική, έστω και αν φέρει την ταμπέλα B - sides. Ενίοτε σκίζουν, καλή ώρα όπως με Paradise Lost & Amorphis, αμέ. Τα σκοτάδια και η ζοφερή ατμόσφαιρα του έσχατου δίσκου τους επεκτείνονται και αποτελούν την ουσία τούτου του ΕΡ, διανθισμένου με περαιτέρω σκότος λόγω της Mayhem διασκευής και του εμβληματικού ομώνυμου τραγουδιού πίσω στο 1994, γαμώ, διασκευή και όχι επανεκτέλεση με την καίρια συμμετοχή του Thomas Tannenberger (Abigor). Σε περίπτωση που λαχταράτε παραγωγή αλφάδι και στιγμές για sing along, υπάρχουν λιγοστές και κάνουν τη διαφορά δια χειρός Arthur Rizk. Τί άλλο θέτε, ορμήστε, το ρεφρέν του "Lachrymose" σας περιμένει να συνευρεθείτε μαζί του, σαν τη Norse λυκανθρωπίνα που πλάγιασε με έναν μοναχό στο νέο βιβλίο του J. Abercrombie: επιθετικά, μα συνάμα τρυφερά και απροσδόκητα ταιριαστά.

Bandcamp

Μετά τους πολύ καλούς Benthos, αυτή είναι η δεύτερη φορά που η InsideOut μας παρουσιάζει μέσα στο 2025 μια νέα ιταλική μπάντα. Από το Torino μας έρχεται το ντουέτο των Asymmetric Universe με το ορμητικό ντεμπούτο τους και χαράς ευαγγέλια για τους λάτρεις των προσμίξεων ανάμεσα σε fusion και metal. Παρά την επιθετικότητα του ήχου, τους metal ρυθμούς και τα πολλά djent σημεία, αφετηρία τους είναι μάλλον η jazz, με αρκετές από τις κυρίαρχες μελωδίες στο άλμπουμ να έχουν σχετική αισθητική. Τρομερά παιξίματα, ένας λαβύρινθος από εξαίσια κιθαριστικά θέματα, πλούσιες ενορχηστρώσεις και καλές συνθέσεις που παρουσιάζουν συμπαθητικούς δείκτες μνημονικότητας. Από την άλλη, δεν υπάρχει κάποια πραγματικά σημαντική έκπληξη (πέραν ενός περάσματος του υπέροχου Richard Hensall των Haken), σε ένα άλμπουμ που ό,τι έχει να προσφέρει, το προσφέρει σωστά και απλόχερα. Όσοι όμως δεν αναζητούν ότι νέο κυκλοφορεί στο fusion metal, δεν θα τους λείψει κάτι.

Bandcamp

Τελευταία με όλα αυτά τα remake αμερικανικών σήριαλ και την εμμονή στην 80s νοσταλγία παρατηρείται μια τάση το Melodic Rock να ακούγεται ξανά. Οι Honeymoon Suite δεν είναι χθεσινοί, στην πραγματικότητα είναι παλιές καραβάνες, Ίσως η μεγαλύτερη μπάντα του είδους από τον Καναδά. Με μεγάλη επιτυχία στη χώρα τους και με σχετική επιτυχία στο παρελθόν και στις Η.ΠΑ, περισσότερο γνωστοί από τη συμμετοχή τους στο soundtrack του "Lethal Weapon". Εδώ στην ένατη στούντιο δουλειά τους, με αρκετή φρεσκάδα στον ήχο τους και πιστοί στο ιδίωμα. Αυτό είναι εξάλλου που τους δίνει και αξιοπιστία. 10 τραγούδια συνολικά με μόνο μια μπαλάντα ("Live On"), πράγμα σπάνιο σε αυτό το στυλ και με αρκετά δυνατές κιθάρες, συχνά ξεπερνώντας τα όρια του ήχου τους. Ξεχωρίζουν τα "Way Too Fast", "Keep This Love Alive ", "Unpredictable". Αν είσαι οπαδός των Bon Jovi, των Tykketo και των Firehouse θα τους λατρέψεις.

Τα πράγματα είναι πολύ απλά για τους Hedonist από το Vancouver του Καναδά: το death metal πρέπει να είναι υπέρβαρο και αρκούντως ρυθμικό, λατρεύοντας τους Bolt Thrower, τους Dismember και τους Entombed. Τα τραγούδια πρέπει να είναι τρίλεπτες καταιγίδες, τα φωνητικά βορβορώδη (εντυπωσιακή η φωνή της τραγουδίστριας) και τα riffs πρέπει να είναι μια πραγματική metal γιορτή - ωδή στα early '90s. Αν αρέσκεσαι σε αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα να σε χαλάσει στο "Scapulimancy". Το μόνο "αρνητικό" εδώ είναι πως το άλμπουμ είναι ενοχλητικά άψογο για ντεμπούτο... 36 λεπτά old school death τελειότητας, ύπουλων μελωδιών και αθεράπευτου, επικού groove, με μερικά μάλιστα τραγούδια (όπως το ομώνυμο, το "Barbarian" και το "Parasitic Realm") να αποτελούν death ύμνους, ή τέλος πάντων να έπρεπε να αναγνωριστούν ως τέτοιοι, σε έναν δίκαιο κόσμο.

Bandcamp

Οι Eyes είναι ένα συγκρότημα που προέρχεται από τη Δανία και είχαν κάνει ιδιαίτερη αίσθηση ήδη από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Με περίσσια ορμή και οργή, τα προηγούμενα "Underperformer" και "Congratulations" έβαλαν τη βάση για εντυπωσιασμό. Στην τρίτη τους full length κυκλοφορία, οι Eyes επιστρέφουν με το "Spinner" και δεν σε αφήνουν λεπτό να ηρεμήσεις, όπως πρέπει να γίνεται με το καλό, πατροπαράδατο hardcore. Βέβαια, οι Eyes δεν είναι και τόσο πατροπαράδοτοι αφού αφήνουν το metalcore να συμπράξει και τα breakdowns τους πατούν σε έναν από τους δύο κόσμους με κάθε τους πόδι. Το "Deflating Rooms" είναι το κομμάτι το οποίο πρέπει να σε πείσει. Το "Spinner" πορεύεται ακάθεκτο σε όλη τη διάρκεια των εικοσιπέντε λεπτών του και δεν έχει σκοπό να αφήσει κανέναν ψύχραιμό, ή και ασυγκίνητο.

Bandcamp

Τρίτο μέρος της τριλογίας "Ghosted" για τους θαυμάσιους αυτούς μουσικούς - με ένα ακόμα εξαιρετικό εξώφυλλο - και πια ξέρεις τι να περιμένεις: το rhythm section των Werliin και Berthling επιμένει σε επαναληπτικά μοτίβα, όπως ακριβώς κάνουν και στους Fire!, όντας όμως λίγο πιο πολυρυθμικοί και εισάγοντας και κάποιους πιο τελετουργικούς ήχους. Ο Ambarchi από την άλλη, ως ένας μάγος της κιθάρας και των ambient ηχοχρωμάτων που εκείνη μπορεί να γεννήσει, ζωγραφίζει πάνω στους ρυθμούς με post-minimalism επιρροές και με αφηρημένα, ιμπρεσιονιστικά μουσικά χρώματα. Οι αυτοσχεδιαστικές συνθέσεις του τρίο είναι ευγενικές και νυχτερινές, όπως και τα προηγούμενα δύο μέρη, και περιγράφουν έναν κόσμο ρευστό μα και σαγηνευτικό, έναν κόσμο που οι σκιές κι οι ονειροπολήσεις ενώνονται και προσφέρουν καταφύγιο. Αν σου αρέσουν περίπου jazz/post πράγματα όπως οι The Necks, η τριλογία αυτή θα σε μαγέψει με τις ατμόσφαιρες και τα νωχελικά της παιξίματα.

Bandcamp

Άλλο ένα ντεμπούτο EP στον ήχο που έχει μαγέψει τα τελευταία χρόνια την καρδιά μου με πάρα πολύ ενδιαφέρον, θα βρούμε στους At First, At First από το Τέξας, που μας συστήνονται με το "The Courage Of Shutting Up" και ω, πόσο νιώθω στην καρδιά μου αυτόν τον τίτλο. Η δική τους η καρδιά μοιάζει να πονάει βέβαια, μιας που μας φτύνουν στο γνωστό πάντρεμα φωνητικών μίσους και μελιστάλακτης μελωδίας τέσσερα σφηνάκια οργής κι ένα λίγο περισσότερο μακροσκελές. Ξεχωρίζει αρκετά το δυσβάσταχτο και μόνο στο άκουσμα του τίτλου "Slept, Woke Up, Slept, Woke Up, Miserable Life" για τις κιθάρες του αλλά και η πολύ διαφορετική σύνθεση του "In Spite Of Artillery" που εγκολπώνει post rock στοιχεία, από την ταξιδιάρικη αισθητική του μέχρι το τέλος του που φροντίζει να διατηρήσει εντός του παλαιά παράσιτα ραδιοφώνου, δημιουργώντας μια πνιγερή ατμόσφαιρα.

Bandcamp

Με την φωνάρα και το υπέροχο cello της, η Mabe Fratti από την Γουατεμάλα (εγκατεστημένη όμως στο Μεξικό) τείνει να εξελιχθεί σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παρουσίες στον χώρο της σύγχρονης πειραματικής μουσικής. Εδώ μαζί με τον i.la católica σε πιάνο και κιθάρα, σκαρώνουν ένα θαυμάσιο, καλειδοσκοπικό άλμπουμ που ενώ διατηρεί στην επιφάνεια του έναν pop χαρακτήρα με όμορφες, προσβάσιμες μελωδίες, από κάτω πειραματίζεται με ένα σωρό ήχους και στυλ. Το "Hagen" έχει στιγμές που κοιτάνε προς το industrial, άλλες προς την chamber μουσική κι άλλες προς ένα παλιομοδίτικο art rock, χτίζοντας ένα πολύ ενδιαφέρον και προσωπικό υβρίδιο. Αξίζει να ακουστεί για το στυλ του αλλά και για μερικές καταπληκτικές συνθέσεις, όπως το "Te Tragaste El Chicle" και το "Gotera". Αν είσαι διατεθειμένος να δοκιμάσεις ένα ισπανόφωνο άλμπουμ, το "Hagen" μοιάζει σχεδόν άχαστο.

Bandcamp

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά το "Smilewound" - μία μάλλον απογοητευτική δουλειά - η υπέροχη ισλανδική κολεκτίβα των múm επιστρέφει, στην δισκογραφία αλλά και στα ποιοτικά άλμπουμ. Οι κάπως πιο post-rock μέρες του "Finally We Are No One" έχουν φυσικά περάσει ανεπιστρεπτί, η μπάντα όμως εξακολουθεί να είναι εξαιρετική στο να γεννάει ονειρικά και "ξωτικίσια" ηχοτοπία που συνδυάζουν ακουστικούς και ηλεκτρονικούς ήχους, προς όφελος ενός εύθραυστου, πολύχρωμου ambience. Η μουσική τους έχει μια δεδομένη ταυτότητα και μια πάντα καλοδεχούμενη θαλπωρή, αποφεύγοντας τις folktronica κακοτοπιές. Οι οκτώ συνθέσεις του "History Of Silence" διαθέτουν εκπληκτικές ενορχηστρώσεις, κυλάνε σαν το νερό, μεταμορφώνονται, αντανακλούν ένα αδιόρατο φως μέσα από τις ράθυμες μελωδίες τους. Ένα όμορφο, ήπιο άλμπουμ για τις μικρές ώρες ή για φθινοπωρινά απογεύματα, με την αυθεντική σφραγίδα ποιότητας του μοναδικά ανεξάρτητου ήχου του Reykjavik.

Bandcamp

Δύο στοιχεία μου κέντρισαν το ενδιαφέρον για τούτη τη νεόκοπη αμερικάνικη μπάντα: το όνομά της και η εταιρεία - εγγύηση που κυκλοφορεί την πρώτη επίσημή τους δημιουργία. Πάμε για το πρώτο. Agartha: θρυλικό βασίλειο κάπου στα εσώτερα της γης, κοντά στον πυρήνα της. Μπορεί και κάτω από τα Ιμαλάια Όρη, με προηγμένο πολιτισμό και τεχνολογία, διατηρώντας άπασα την αρχαία γνώση τούτου του κόσμου. Γαμώ, πάμε. Ντεμπούτο λοιπόν για το αμερικάνικο ντουέτο, με προϋπηρεσία στον ακραίο χώρο, που ήγγικεν η ώρα τους σαν πλείστους άλλους, να ασπαστούν την αλήθεια και την ουσία του πρώιμου heavy metal. Εκείνου, με ρίζες στο New Wave, που εκτιμά τη σκληρή μουσική των ‘70s και θα αποτελούσε ιδανικό συναυλιακό ταίρι για τους αγαπημένους μας Wytch Hazel. Η προσφορά τους, μια τετράδα συνθέσεων - άνευ intro - κοντά στο μισάωρο, άκρως θελκτική και με μπόλικα περιθώρια για μελλοντικές εξάρσεις. Προάγγελος τούτων, το σχεδόν επιληπτικά επαναλαμβανόμενου ρυθμού ομώνυμο άσμα, η καίρια εισαγωγή και τα φωνητικά του Ryan Evans: κοντινά με Will Fried και Tarot εν γένει. Ναι, αυτών που δε γράψαμε για την περσινή τους δισκάρα.

YouTube