Hemelbestormer

Το Βέλγιο παράγει πολλή καλή μουσική τελευταία. Αν και όχι σε πολύ μεγάλο φάσμα ήχου, αλλά εκεί στο post και γύρω από αυτό έχουν στήσει μεγάλη ομάδα. Amenra, Brutus, Psychonaut, Stake, Onrust, είναι μόνο ο πυρήνας μιας σκηνής που όλο και απλώνεται. Οι Hemelbestormer αξίζουν σε κάθε περίπτωση να τοποθετούνται σε ένα από τα κέντρα του πυρήνα αυτού. Με ήχο που εδρεύει κατά βάση στο post metal αλλά και επαφές με τα πιο ακραία μουσικά κέντρα της περιφέρειας, έχουν δημιουργήσει ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο. Κάτι που πρόσεξαν και τα κατάλληλα αυτιά της Pelagic, μεταφέροντας τη μουσική της αυτής κολεκτίβας στη φιλόξενη παρέα τους.

Οκτώ μέρη, ως επί το πλείστον instrumental, αλλά με προσθήκη φωνητικών σε τρία καίρια σημεία που δίνουν περισσότερο ήχο κι επιπλέον εκφράσεις. Αργόσυρτο με χρονοβόρα κλιμάκωση, το "The Radiant Veil" δεν στοχεύει σε εύκολα, γρήγορα ή επιφανειακά περάσματα. Ζητά ουσιαστικά από το ακροατό να βυθιστεί στο τοπίο που σχηματίζει, βήμα βήμα, και να απορροφήσει τα συναισθηματικά κύματα που ξεκινούν από την ηρεμία αλλά δεν εγγυώνται τον αναμενόμενο προορισμό. Η πολύ καλοφτιαγμένη, και προσεγμένη στις λεπτομέρειες, παραγωγή είναι σημαντικός σύμμαχος στο έργο που σχεδιάζουν με την τέταρτη ολοκληρωμένη τους δουλειά οι Βέλγοι.

Οι Hemelbestormer τοποθετούν το ηλιακό μας σύστημα σε μουσικό λόγο, χρησιμοποιώντας τα αρχαία ετρουσκικά για τα ονόματα των πλανητών. Το άπλωμα των ιδεών, που γίνεται από το πρώτο ακόμα "Usil", δουλεύει πολύ ταιριαστά στο θέμα, γεφυρώνοντας τις μεγάλες αποστάσεις. Το δεκάλεπτο άνοιγμα του δίσκου είναι πολύ δυνατό. Ωραίες ιδέες, σωστή ροή που δουλεύει πάνω στην ατμόσφαιρα και θέματα που κυλούν γλυκά στο χώρο. Μαζί με το "Turms", που χρησιμοποιεί εξαιρετικά τις βαθιές μελωδίες του αλλά και τη φωνή του Philip Jamieson, συνθέτουν ένα πολύ δυνατό, δίδυμο που θα κρατήσει τα αυτιά για την υπόλοιπη πορεία.

Είναι όμως η συνολική ποιότητα των κομματιών, που δεν κάνουν κοιλιά στη συνέχεια, ο λόγος που το "The Radiant Veil" καταφέρνει να μείνει ενδιαφέρον. Σε ένα χώρο μάλιστα που πολύ εύκολα εγκλωβίζει τους μουσικούς σε ανούσια χτησίματα γύρω από μισές και μετριοφτιαγμένες ιδέες. Η χρήση διαφορετικών πινέλων κάθε τόσο δίνει καινούργια χρώματα στον πίνακα που δεν πνίγονται από τα προηγούμενα. Η 70s κουλτούρα στο "Tiur", που αναμιγνύεται με melodic doom metal riff, το σταδιακό γιγάντωμα του δεκατριάλεπτου έπους της Γης, "Cel", με τις μινιμαλιστικές ατμοσφαιρικές αντιθέσεις που οδηγούν σε ερπώμενο black metal ξέσπασμα. Οι drone-sludge λασπότοποι του "Laran" και η αποθεωτική μουσική ανάλυση της υπόστασης του Κρόνου, μέσα από πλήθος αναφορών που περιλαμβάνουν ambient-industrial ηλεκτρονικά εφέ, post metal στο ύφος των The Ocean ως και λίγες, σκόρπιες αλλά σάπιες, απαγγελίες που φλερτάρουν με τραγούδι. Μέχρι και το παγωμένο melodeath των Insomnium δίνει εμφατική παρουσία στη δημιουργία του πολύπλευρου εκθέματος.

Δυνατός post metal δίσκος το "The Radiant Veil". Έχει καθαρά τα τυπικά χαρακτηριστικά του είδους αλλά κλείνει στα εξήντα πέντε λεπτά του αρκετές παρεκκλίσεις που του δίνουν δικαιωματικά μια θέση ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα φετινά άλμπουμ στον ήχο. Δεν υπήρχε ουσιαστική αμφιβολία επί τούτου βέβαια. In Pelagic we trust!