Spiine

Μέσα στο αχανές τοπίο της σύγχρονης δισκογραφικής παραγωγής, ο ακροατής έχει να διαλέξει ανάμεσα σε άπειρους καλλιτέχνες - υπάρχουν όμως κι οι καλλιτέχνες εκείνοι που κάνουν την «βρώμικη δουλειά» και φιλτράρουν μόνοι τους το υποψήφιο ακροατήριο. Οι Spiine και το ντεμπούτο τους "Tetraptych" αποτελούν μια τέτοια περίπτωση: με την βαρύτερη και πιο επίπονη funeral doom μουσική στην πιάτσα σε έναν ανηφορικό δίσκο που ξεπερνάει σε διάρκεια την μία ώρα, είναι ξεκάθαρο εξαρχής πως απευθύνονται σε ένα πολύ ειδικό ακροατήριο και σε ανθρώπους που θα δώσουν ψυχή και σώμα στην εμπειρία αυτή.

Οι Spiine είναι το νέο σχήμα δύο πολύ σημαντικών μουσικών προσωπικοτήτων του Αυστραλιανού metal, της κιθαρίστριας Sesca Scaarba (των ανυπέρβλητων Virgin Black) και του Xen στα φωνητικά (ex-Ne Obliviscaris, Omega Infinity, Antiqva). Η ιδέα ξεκίνησε στην πανδημία και σήμερα παίρνει σάρκα και οστά, με δυο εξαιρετικούς session μουσικούς να τους πλαισιώνουν: τον Waltteri Väyrynen (Opeth, ex-Paradise Lost) στα τύμπανα και την Lena Abé (My Dying Bride) στο μπάσο. Μια πραγματικά θαυμάσια σύμπραξη μουσικών που δικαιώνει τις προσδοκίες των βαριών τους βιογραφικών.

Το Τετράπτυχο του Xen και της Sesca αποτελεί - με δικά τους λόγια - ένα προσκύνημα στο ανθρώπινο μαρτύριο. Πρόκειται για τέσσερις μακροσκελείς συνθέσεις (με μέσο όρο τα 15 λεπτά η κάθε μία) που απλώνονται σε ασύλληπτα αργά tempo και σε μια θρηνητική, απολύτως ωμή ατμόσφαιρα που ηχεί ταυτόχρονα ως ποίημα και ως συντριβή. Αυτό που θα είναι όμως αναμφίβολα μονότονο για τους «περαστικούς», μπορεί να μοιάσει σαν ένα έργο τόσο πελώριο που θα καταλήξει να ηχεί υπερβατικό σε όσους θα τολμήσουν να συντονιστούν μαζί του.

Στο κέντρο της εμπειρίας βρίσκεται το συνθετικό στυλ της Sesca: ένα στυλ εντελώς απέριττο, σχεδόν μινιμαλιστικό, που αφοσιώνεται σε λιτές, καθαρές μελωδίες και riffs και δίνει όλο τον χώρο και χρόνο στις συνθέσεις να αναπτυχτούν φυσικά χωρίς να εκβιάσουν τίποτα. Όπως και στους Virgin Black, πίσω από την φαινομενική απλότητα των riffs και των δομών τρυπώνουν πλούσιες neoclassical και γοτθικές αναφορές: είναι μάλλον ξεκάθαρο πως οι My Dying Bride της 1991-1995 περιόδου είναι η μεγάλη επιρροή τους, αν και οι Spiine είναι πιο πομπώδεις και πιο μονολιθικοί. Όμως κι ο Xen… όσο κι αν τον μάθαμε και τον αγαπήσαμε μέσα από τους Ne Obliviscaris, θεωρώ πως ποτέ δεν ακούστηκε τόσο επιβλητικός και τόσο μεγαλόπρεπος όσο στους Spiine - ίσως γιατί ποτέ δεν τον ακούσαμε σε τόσο αργές συνθέσεις. Η ερμηνεία του και τα growls του ηχούν άγρια, αυτοκρατορικά, τερατώδη, σχεδόν ζωώδη. Κι όμως κουβαλούν μια αχαλίνωτη μελαγχολία, μέσα σε αμφίσημους στίχους που θυμίζουν μεσαιωνική βρετανική λογοτεχνία.

Το "Myroblisiia" - και το εκπληκτικό video που το συνοδεύει - είχαν ήδη δώσει τον τόνο του άλμπουμ. Οι υπόλοιπες τρεις συνθέσεις αναπτύσσουν τα ίδια μοτίβα και καταδύονται περαιτέρω σε διάφορες εκφάνσεις του ανθρώπινου πόνου, με τρόπο ποιητικό και αμετανόητο. Συχνά πετούν blackened δαγκωματιές, όπως στην αρχή του "Oubliiette" ή στο μόνο γρήγορο μέρος του άλμπουμ στο φινάλε του "Wriithe", αφού εξάλλου το βάσανο δεν μπορεί να έχει άλλο χρώμα από μαύρο. Όμως υπάρχουν δύο στοιχεία που θεωρώ πως κάνουν την διαφορά σε σχέση με άλλα συναφή άλμπουμ: πρώτον, η μουσική σου δίνει την εντύπωση πως οι δημιουργοί τους έπρεπε να σκάψουν και να πάνε πάρα πολύ βαθιά μέσα τους για να την δημιουργήσουν και δεύτερον, ένα παράξενο είδος ελπίδας μοιάζει να αναδύεται πίσω από το μαρτυρικό σκότος. Κατά συνέπεια, το "Tetraptych" ηχεί αυθεντικό, ακέραιο και απρόσμενα καθαρτικό.

Όλα αυτά τα στοιχεία συγκεντρωμένα, βοηθούν το "Tetraptych" να συγκροτήσει μια εμπειρία ασύγκριτη. Όπως πολλά πραγματικά καλά άλμπουμ, καταφέρνει να οικοδομήσει έναν δικό του κόσμο, έναν κόσμο που ηχεί ταυτόχρονα σκληρός και ονειρικός. Πρόκειται για έναν κόσμο χωρίς ήλιο και χωρίς δόξα, με ήρωες χωρίς όνομα και χωρίς πατρίδες. Ο πόνος είναι όμως μια οικουμενική και πολύ αληθινή ανθρώπινη εμπειρία κι έχει για αδέρφια την μάχη και την δύναμη.

Προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια - ηχητική, εκτελεστική, αισθητική - το "Tetraptych" είχε πιθανόν τον στόχο να αποτελέσει ένα δυνατό και ειλικρινές metal άλμπουμ, θεωρώ όμως πως οι Spiine κατάφεραν κάτι ακόμα περισσότερο: να χαρίσουν έναν επιβλητικό, ζοφερό δίσκο που φυλάει μέσα του πολλά δύσκολα συναισθήματα, έναν δίσκο που μπορεί να σταθεί ως σύντροφος ή ως θεραπεία, τελικά έναν δίσκο που αποτελεί πιθανόν μια από τις κορυφαίες στιγμές του funeral doom/death metal - αυτού του υπέροχα παρεξηγημένου και υπέροχα μοναχικού ιδιώματος.

Bandcamp