ACxDC

Η δυτική ακτή των Η.Π.Α. διέθετε ανέκαθεν μια έντονη hardcore σκηνή, από την οποία ξεπετάχτηκαν και μερικές μνημειώδεις μπάντες όπως οι Black Flag. Συνεπώς, δεν θα έπρεπε να θεωρούμε εξεζητημένο το γεγονός πως υφίστανται και μερικές σύγχρονες και ενδιαφέρουσες grindcore/powerviolence μπάντες με έδρα το L.A. Οι AntiChrist DemonCore, για να εξηγηθεί και το ιντριγκαδόρικο όνομα της μπάντας, επανέρχονται αυτόν τον καιρό με τον δεύτερο δίσκο τους. Πίσω στο 2014, το ομότιτλο ντεμπούτο τους, είχε κάνει αίσθηση για την ισορροπημένη του, αλλά μουσικά ακραία, προσέγγιση πάνω σε θέματα όπως ο vegan/ straight edge τρόπος ζωής αλλά και τον σατανισμό.

Αυτή τη φορά, μιας και οι κοινωνικοπολιτικές περιστάσεις στη χώρα τους έχουν αλλάξει, οι ACxDC δεν ενδιαφέρονται απλά στο να παρουσιάσουν μια απλουστευμένη οπτική μερικών καταστάσεων. Σίγουρα, η εμπρηστική διάθεση συνεχίζει να υφίσταται. Ο τίτλος του δίσκου, είναι μια μομφή προς τον Kanye West και το "Jesus Is King". Υπάρχει τραγούδι στον δίσκο με τίτλο "Exercice In Futility". Η πραγματικότητα όμως είναι, πως η πολιτική στόχευση των Καλιφορνέζων, τους ωθεί σε μια πραγματικά punk γραμμή αισθητικά και πνευματικά, όπου η μουσική, με γενναίες επιρροές από σουηδικό death metal, συνοδεύει τους πραγματικά φλογισμένους και γεμάτους δηλητήριο στίχους.

Η εξαιρετική παραγωγή του Boatright των Audiosiege Studios, αναδεικνύει μια ενδιαφέρουσα και πρίμα μεταλλική εκκωφαντική προσέγγιση στα κιθαριστικά θέματα, με αποτέλεσμα τα σποραδικά breakdowns, όπως αυτά στα "Matapacos" και το "Maggot Museum" να ηχούν ογκώδη. Επιπρόσθετα, ο κυνικός μηδενισμός φαίνεται να έχει ωριμάσει για τα καλά μέσα στα μυαλά της μπάντας. Λέγοντας «ωριμάσει», δεν εννοώ κάποια αφηρημένη και στρογγυλεμένη προσέγγιση πάνω σε πολεμικές ρητορικές, αλλά μια επέκταση τους, ώστε να υποστηρίζουν μια σειρά από μειονότητες οι οποίες βλέπουν τη νέα πραγματικότητα στη χώρα τους, πολύ πιο εχθρική από προηγουμένως.

Η άνοδος της ρατσιστικής και έμφυλης βίας, της πολιτικής υποκρισίας και κυρίως του φασισμού, δεν αφήνουν στους ACxDC χώρο ώστε να αμβλύνουν την ηχητική αιχμή του δόρατός τους. Μουσικά, στα 23 λεπτά και τις δεκαπέντε συνθέσεις του δίσκου, λίγα πράγματα διαφοροποιούνται αναμεταξύ τους. Η μπάντα βέβαια, δεν κινείται μόνο σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες αλλά και σε πιο ογκώδη ηχητικά εδάφη, δίνοντας έμφαση στον ρυθμό και το riffing. Μπορεί το τελευταίο να μην τους αναγάγει και στο ίδιο επίπεδο μπαντών όπως οι Nails για παράδειγμα, αλλά σίγουρα, όταν διαθέτεις τραγούδια όπως το καταιγιστικό "Copsucker", λίγη σημασία έχει.

Η πραγματική και, κατ’ εμέ, πιο ουσιώδης επιτυχία των ACxDC, είναι, πως ηχούν επικίνδυνοι. Έχοντας αφήσει πίσω τις μέρες που κινούνταν πιο πολύ σε ένα αισθητικό επίπεδο πρόκλησης και χάους, καταφέρνουν να κυκλοφορούν ένα στοχευμένο δίσκο που τιμάει όλα τα επιμέρους που τον αναδεικνύουν. Είτε είναι η LA hardcore οργή του "Gorged", είτε το σχεδόν πιασάρικο ομότιτλο, που είναι και μια δήλωση της προσέγγισης τους, οι ACxDC σε προδιαθέτουν για μια πραγματική ηχητική ακροβασία. Δεν μασάνε τα λόγια τους, αλλά τα φτύνουν με οργή, ματώνοντας τις φωνητικές τους χορδές και ιδρώνοντας πάνω από τα μουσικά τους όργανα. Όλα όσα αρμόζουν δηλαδή, και με το παραπάνω μάλιστα, σε μια powerviolence μπάντα που σέβεται τον εαυτό της και το μήνυμά της.

Bandcamp