Stay Inside

Δεν ξέρω πως περάσατε εσείς την καραντίνα σας τότε που μοιάζει χίλια χρόνια πίσω, εμένα πάντως μου έδωσε το ντεμπούτο για δύο από τις αγαπημένες μου σύγχρονες μπάντες. Οι πρώτοι είναι οι Phoxjaw που μπορεί να με βρει κανείς να παραληρώ γι' αυτούς αλλού. Οι δεύτεροι ωστόσο είναι οι Stay Inside που νομίζω μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει από που προέρχεται το όνομά τους μέσω του προλόγου. Το "Viewing" τότε αποτέλεσε μόνιμη συντροφιά μου, δίσκος που σχεδόν δεν αποχωριζόμουν από δίπλα μου, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι το γεγονός ότι ήταν πραγματικά η ιδανική περιγραφή των συναισθημάτων μου επί της κατάστασης, αυτός που με βρήκε λίγο περισσότερο από όλους ας πούμε. Ο δεύτερος, ότι ένιωσα πως το emo ξαναγινόταν επίκαιρη μουσική και αυτοί οι τύποι, από το πουθενά, του έδιναν νέα πνοή, έχοντας το θάρρος μάλιστα να κάνουν κάτι εξαιρετικά μίζερο, αντάξιο του emo ως σκηνή γενικότερα - να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία εξ αιτίας της καραντίνας.

Τελικά δεν είχα άδικο. Ο ήχος τα επόμενα τρία χρόνια ξεκίνησε μια εξουθενωτική συναισθηματικά επιστροφή μα γεμάτη ανταμοιβή στο ηχητικό αποτέλεσμα που οι ακροατές απολάμβαναν, με κορύφωση ίσως τη χρονιά που διανύουμε. Φυσικότατα, οι Stay Inside επιστρέφουν τούτη τη χρονιά με το δεύτερο ολοκληρωμένο τους δίσκο, με τίτλο "Ferried Away". Όσα δεν παίρνει μακριά ο χάρος, τα παίρνει η ίδια η ζωή. Εκεί κάπου στέκεται ο δίσκος των Stay Inside, παραθέτοντάς μας μέσα σε μισή ώρα εννέα ιστορίες από ανθρώπους που για διάφορους λόγους, ανάγκης, θέλησης και τύχης, χάθηκαν από τις ζωές τους. Ο δίσκος, γλυκά και αληθινά, προχωρά μέσα από ανθρώπινα χαλάσματα και θυμίζει πως είναι σημαντικό να μη διαγράφεις. Το να παριστάνεις ότι κάποια πράγματα δεν κόστισαν, είναι μάταιο. Ή πως υπήρξαν λάθη που (σε) πλήγωσαν. "Somewhere I lost track of someone I won't get back" μας λένε με πόνο στο "An Invitation".

Στιχουργικά ο δίσκος προσφέρει μαχαιριές πόνου και ταύτισης σε κάθε του σημείο. Μουσικά ωστόσο έχει μια ανάμνηση από post hardcore και indie διαμάντια στα χρονικά της ηχητικής ιστορίας, αν θα κοίταζες βαθιά θα έβλεπες από τους This Town Needs Guns μέχρι και τους Neutral Milk Hotel. Οι απότομες φωνητικές αρχές των "Bone Zs", "A Town To Give Up In" και "When's The last Time" προσυπογράφουν το αντίκτυπο που άφησαν οι Turnstile στον νέο σκληρό ήχο που απογυμνώνεται ευαίσθητος μα και επιθετικός, προστατεύοντας τα συναισθήματα του ως ένα αγαθό που πραγματικά το έχει κερδίσει. "I bet you've lost trust with me again; how could I blame you? Sounding like an old record that you heard too many times". Άλλοτε απολογητικά για τον εαυτό κι άλλοτε κατηγορηματικά για τον σημαντικό άλλο, οι γλυκές κιθάρες των Stay Inside χαρτογραφούν έναν καμβά προσώπων βιωματικό και αληθινό, από τις δικές τους ζωές, δημιουργώντας ομορφιές σαν το "Sweet Stripe!". Σε στιγμές, το σαξόφωνο δίνει τη δική του πνοή αισιοδοξίας, αν πάρουμε για παράδειγμα τα "A Backyard" και "My Fault" - στιγμές που θυμίζουν τις πρότερες εποχές του ιδιώματος και τους Panic! At The Disco έως και τους πρόσφατους πειραματισμούς των Glass Beach. Όλα αυτά τα στοιχεία καταλήγουν και συνοψίζονται στο "Staplechase", αφήνοντάς μας με μια ειλικρινή κατάθεση ψυχής για στιγμές που τους έψεξαν και άλλες που έφταιξαν. Μια μακρά παραδοχή στιγμών πάνω στη σκηνή, μεταφορικά ή κυριολεκτικά. "Stand in the light at the show for me, leave a light on at the shore for me".

Υπάρχει κάποιο ψεγάδι σε αυτό το "Ferried Away"; Όχι, είναι δίσκος για να αγαπηθεί για μας τους τριαντάρηδες πρώην φρατζάτους αλλά και από τις νέες γενικές που τους τραβάει το σκοτεινό ροκ, μα είναι ταυτόχρονα ευκολοάκουστο και σε προσκαλεί. Είναι δίσκος που θα μείνει κι ένας από αυτούς που με κάνουν περήφανη γι' αυτό το συγκρότημα και πόσο εξ αρχής το αγάπησα. Χαθείτε στη χαρμολύπη του κι αν δεν σας αρέσει, έχετε να χάσετε μόνο ένα μισάωρο. Σε αντίθεση με τις ιστορίες που περιγράφει, δύσκολα θα ξεχαστεί από τις ζωές σας επειδή η σχέση σας έσβησε όσο περνά ο καιρός.

Bandcamp | Spotify